Morgunblaðið - 28.07.1967, Qupperneq 28

f
28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 28. JÚLÍ 1967
I
I
í
I
I
I
1
{
I
l
i
i
i
\
f
í
t
iww
.
wmrn
>mmm.

:
■: • •> •'
•; &:
iiiii

SANA-
UMBOÐIÐ
SÍMAR
40 7-40 & 40 9-10
sem hann hafði á sér. Neil hafði
hitt hann nokkrum sinnum og
ialdi hann vera dálítið geggjað-
an. Hann tautaði einhverja
kveðju, en Mallory iét sem hann
heyrði það ekki. Hann hallaði
sér einn yfir barinn með glas-
ið í hendinni og argaði:
„Fós.tra!“
St. Leger kom auga á Neil. —
í>ú ert eitthvað grænn í framan,
kall minn!
— Ég var að horfa á mann
barinn til bana, sagði Neil og
settist niður ásarot van Loon.
Hann sagði svo hinum frá því,
sem hann hafði séð, og St. Leger
kinkaði kollinum yfir glasið
sitt: — Já, þú venst þessu fljót-
lega — það er þetta sem þeir
hérna kalla ólgu. Hvað vil+u
drekka?
Þeir báðu um konjak. Neðan
frá barnum heyrðist hlátur. St.
Leger tautaði: — Eins og þú get-
ur heyrt, erum við búnir að fá
Tom Mallory hingað til okkar.
Góður blaðamaður en hálfgerð
bulla. Ég vona bara að hann
komi ekki okkur öllum í vand-
ræði.
— Vandræði? sagði Neil.
—■ Já, vandræði við þá al-
völdu..... öðru nafni leyniher
inn. Við verðum að fara okkur.
NYTT
LITAVAL!
yöar
málning
ÚTI&INNI
Jfawah(
— Þegar uni er að ræða að gera það þægilegt fyrir þig, — þá
skipta peningar hreint engu máli.

Alan Williams:
PLATSKEGGUR
Arabinn haíði reynt að reika
ofurlítið upp eftir götunni. Hann
greip enn höndunum um andlit-
ið og hnakkinn á honum var
svartur og gljáandi. Hópurinn
þrengdi sér framar og horfði á.
Hann gaf ekkert hljóð frá sér.
Öll gatan var full axf bílaflauti.
CltS-mennirnir voru önnum
kafnir að benda umferðinni
áfram. — Hversvegna gera þess-
ir bölvaðir hermenn ekki eitt-
hvað? sagði Neil á ensku.
— Þegiðu, ságði van Loon.
Peugeot-bíllinn hreyfði sig
áfram, framhjá Arabanum, sem
var að reyna að rísa á fætur, og
skildi eftir sig blóðslettur. Mað-
ur kom hlaupandi eftir götunni
til þeirra. Hann fór framhjá og
æpti um leið: — Það var verið
að drepa tvo Evrópumenn. Hann
veifaði upp eftir götunni og hélt
svo áfram og æpti um leið til
kaffihúsagestanna. Það, sem
næst gerðist var mjög ruglings-
legt. Hópurinn seig saman. Fólk
fór að hlaupa, það heyrðust óp
og öskur, blikaði á lögreglukylf-
ur, einkennisbúnir menn rudd-
ust áfram, börn hlupu framhjá
bílgluggunum, svo hvein í flaut-
um og ýlfraði í gúfum.
Arabinn var horfinn. Hópur-
inn hopaði á hæl, og Neil sá tvo
menn liggja í rústunum af afveit
um borðum og brotnum glösum.
CRS-mennirnir voru að leiða tvo
menn upp eftir götunni. Arab-
inn lá þar skammt frá, með hand
leggina fyrir aftan bak. Hann
hreyfði sig ekki. Það var löng
blóðklessa eftir gangstéttinni,
þar sem hann hafði verið dreg-
inn á grúfu.
Það leystist úr umferðarþröng
inni og Peugeot-bíllinn komst
áfram, inn í rólega götu í skugg
anum af hvítum byggingum.
Neil leit á Anne-Marie, hann var
hvorki sbefldur né með við-
bjóð, heldur botnaði hann blátt
áfram ekkert í þessu. — Hvers
vegna gerðu þeir þetta? spurði
hann aftur. Hann minntist þess,
að stúlkan í kaffihúsinu, sem
hafði hlegið að Arabanum, hafði
verið í eldrauðum stuttbrókum
og með opna ilskó. Þetta var alit
svo óskiljanlegt og vitleysislegt.
Anne-Marie teygði úr örmun-
um á sætisbakinu. — Þetta voru
Arabar, sagði hún, — og við
drepum þá bara ef þeir koma inn
í hverfin okkar. Við verðum að
verja okkur. Ali La Joconde
sendir arabísku ofbeldisverka-
mennina sína frá Cabash og þeir
drepa alla Evrópumenn, sem
þeir ná í, skilja eítir sprengjur
í kaffihúsum og fremja hitt og
þetta ofbeldisverk. Hún geisp-
aði. — Þér, verðið að fara var-
lega þarna kring um Hotel Mira
mar, bætti hún við. Það er ein-
hver versti staðurinn. Þeir
drápu þar mann í morgun, rétt
áður en ég kom til að sækja yð-
ur.
— Og þið drepið þá Arabana
á móti? sagði Neil.
— Vitanlega. Við getum ekki
legið í letinni, meðan þessir of-
beldisverkamenn leika lausum
hala í borginni. Þeir limlesta
konur og börn, skiljið þér. Þér
eruð enn ekki farinn að sjá nei“
teljandi.
— En þessir tveir menn
þarna? Voru þeir ofbeldisverka-
menn?
—Það veit ég ekkert —
kannski hafa þeir verið það. En
þeir áttu ekkert erindi í þetta
hverfi — þeir áttu að halda
kyrru fyrir í Cabas'h. Þar eiga
þeir heima.
— Seinni maðurinn var lam-
inn til bana, sagði Neil.
Hún kinkaði kolli. — Já, ég
veit það. Það var óheppilegt.
Hermennirnir okkar hafa skíp-
anir um að skjóta fólk aðeins.
En stundum verður múgurinn
æstur — einkum ef hann fréttir,
að nýbúið sé að drepa Evrópu-
menn. Þá verður hann reiður og
sleppir sér. Og það er ekki nema
skiljanlegt.
brenndur örmum hennar. Hún
var falleg stúlka og heilbrigð og
athafnasöm, og bar þess vott, að
hún lifði vel og svaf vel, hreyfði
sig mikið og kærði sig kollóttan
um menn, sem hún sá barða tii
bana á strætum úti.
Við hornið á Miramar tók hún
í höndina á þeim félögum. —
Gleymið ekki, sagði hún, — að
hringja í feita manninn klukk-
an tvö. Ég ætla að koma og
sækja ykkur klukkan hálf þrjú
og svo förum við í sjó. Mig lang
ar að kynna yður nukkrum vin-
um mínum, og sýna yður, að við
erum ekki öll morðingjar og fas-
istar. Hún brosti til þeirra
beggja með breiðum munninum,
og andlitið var ljómandi og sak
leysislegt — þetta var bara ung
stúlka, sem var að tala um að
fara í sjó og hlaupa um í bikni-
sundfötum, en sat nú í bíl með
rififil á gólfinu við íætur sér.
Þeir kvöddu hana með handa-
bandi og Peugeot-bíllinn rann af
stað og van Loon norfði á hann
og tautaði: — Þetta er meiri
kvenmaðurinn, Neil! Altekin
kvalalosta, held ég?
— Ég veit ekki, sagði Neil.
— Ég skil ekkert af þessu fólki.
Við skulum fá okkur eitthvað
að drekka.
Þeir gengu fram hjá gosbrunn
inum inn í hálifdimmt og loft-
hreinsað hótelið, þar sem var
þefur af appelsínum og gömlu
leðri, en hópur af blaðamönn-
um var að hressa sig við barinn.
Þarna voru bæði Winston St.
Leger og Hudson, og svo Tom
Mallory, sem hafði flutt sig frá
E1 Vino í Fleet Slreet, eftir að
hafa ekið um þrjú hundruð míl-
ur í Hillman Minx gegn um eyði
mörkina. Það hafði litið illa út
með þetta ferðalag hans, en hann
hafði það af, og nú hélt hann á
tómu glasi í hendinni og kallaði
„Fc»stra!“ á þjóninn.
Þetta var frægur blaðamaður
og jafnvel að endemum, sem
hafði.verið rekinn og ráðinn aft-
ur hjá einum tveimur stórblöð-
um og rekinn út úr fimm þjóð-
löndum. Nú var andlitið á hon-
um tært og með reiðisvip, eld-
rautt af óhófslifnaði og yfir því
geislabaugur af rauðu hári, sem
hékk niður á jakkann hans með
súpublettunum á. Enda þótt
hann væri tiltölulega ungur,
hafði hann misst flesfar tennurn
ar, og röddin var orðin að ein-
hverju hvæsi, sem dró nokkuð
úr því ruddaskaparorði,
Neil horfði á litlu hárin á sól-