Morgunblaðið - 20.09.1967, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 20. SEPT. 1967
MAYSIE CREIC:
12
Læknirinn
og
dansmærin
Hún leit undan. Hún var ringl-
uð og hikandi, og jafnframt
áköf. — Ég veit ekki, svaraði
hún. — Það væri vel hugsan-
legt.
— Þetta getur orðið okkur um
hugsunarefni, sagði hann, — Ég
skal játa, að mér hefur frá því
fyrsta litizt vel á þig. Ég veit
ekki enn, hvort þetta er ást, en
ég veit, að ég þrái þig mjög.
Er þér eins farið?
— Já, svarði hún, — en það
er ýmislegt í veginum.
Hann kinkaði kolli. — Já, ég
veit hvað það er. Það er aðals-
maðurinn Timothy Atwater, lag
legi, ljóshærði Englendingurinn.
En hann er mannleysa.
— Tim er engin mannleysa,
sagði hún, en þá mundi hún eftir
öllu því fé, sem hann hafði tapað
í spilum. Hann kann að vera
veikur fyrir á sumum sviðum,
játaði hún. — En hann er líka
sterkur á öðrum.
— Áttu þar við ástina á þér?
Hún kinkaði kolli. — Það er
langt frá því, að faðir hans sé
ánægður með mig fyrir tengda-
dóttur, en hann hefur staðið mín
megin í fjölskyldurifrildinu. Og
hann ætlar að koma aftur.
Marcel hleypti brúnum. — Til
hamingju með það. En ég kann
ekki við manntegundina. Ég vil
ekki, að þú farir að gefa þig á
vald ónytjungi.
— Er þetta ekki nokkuð mikið
sagt? sagði hún, móðguð. — Það
er iangt frá því, að Tim sé ónytj-
ungur. Hann er mjög góður og
örlátur við mig.
— Áttu við, að hann gefi þér
dýrar gjafir?
Hún roðnaði aftur. — Nei, vit-
anlega á ég ekki við það. Ég
mundi heldur ekki taka við þeim
þó hann byði mér þær. Og
honum mundi heldur ekki detta
í hug að bjóða mér þær. Hann
telur mig ekki vera þannig
stúlku.
— Þú ert næstum búin að sann
færa mig um, að náunginn sé
ekki svo sérlega bölvaður, að
öllu samanlögðu.
— Hvaða áhuga ættir þú eigin-
lega að hafa á því, úr því að þú
ert trúlofður þessari stúlku í
París?
— Þú, heldur, að það sé full-
nægjandi svar, en það er ekki?
En því miður er málið ekki svo
Heitur og kaldur
SMURTBRAUÐ
OGSNITTUR
Sent hvert sem
óskað er,simi 24447
einfalt. Ég ber hag þinn mjög
fyrir brjósti, Yvonne. Þú mátt
ekki vera önug við mig í kvöld.
Fyrirgefðu mér, ef ég hef sagt
ofmikið.
Hún brosti og fyrirgaí honum.
Hún gat ekki annað gert. Hún
vissi, að hún hafði orðið fyrir
miklum áhrifum frá honum.
Hann var sterkur og karlmann-
legur. Hún fór að velta því fyrir
sér, hvort hægt væri að vera
ástfanginn af tveimur mönnum í
einu. Það var hugsanlegt. Þegar
hún hafði legið í örmum Mar-
cels og fundið kossa hans, vissi
hún, að þetta var mögulegt.
Samt hugsaði hún enn til Tim
með mikilli velvild, jafnvel ást,
en ástin, sem Marcel hafði upp á
að bjóða, var þyngri á metunum.
Þegar hann hafði sagt: „Ég þrái
þig“, eins og hann hafði verið að
segja núna, vissi hún, að hún
þráði hann engu síður. Hún
skammaðist sín, og sem snöggv-
ast var andrúmslotftið milli
þeirra eitthvað þvingað.
— Ertu vond við vig, Yvonne?
Það máttu ekki vera. Kannski
hefði ég ekki átt að vera að
setja út á hann kunningja þinn.
Hann er sjálfsagt fyrirtaks mað-
ur á alla grein.
— Nú ertu að láta hann líta
út eins og einhvern drumb, mót-
mælti hún reiðilega.
— Nei. Hann hristi höfuðið. —
Ég er bara að reyna að bæta
fyrir mig. Mér fellur þungt, ef
þú ert mér reið. Mér þykir af-
skaplega fyrir því, þó að ég geti
ekki útskýrt það nánar. En við
skulum ekki láta það spilla kvöld
inu fyrir okkur.
— Gott og vel, sagði hún. —
Mig langar heldur ekki til að
spilla því. Til þess var ég búin
að, hlakka of mikið til þess.
— Og þá ég. Hann setti upp
skakkt bros. — Erum við þá
ekki vinir aftur?
Hún svaraði, og það var næst-
um örvænting í máirómnum: —
Þú hefur verið mér svo góður.
Hvernig gæti ég verið annað en
vinur þinn?
- Ég er svo hrifinn af þér,
elskan! — Ég sagði þér, að ég
væri að verða skotinn í þér og
það er ekki nema alveg satt.
— En hvaða afleiðingar gæti
það haft fyrir okkur? sagði hún
og enn kenndi örvæntingar í
röddinni.
— Ég veit ekki, svaraði hann
alvarlega. — En getum við ekki
bara látið málið liggja niðri í
bili? Ég vona, að þú leyfir mér
að hitta þig oft.
— Ég hef bara ekki miklar frí-
stundir, minnti hún maíin á. —
Dickie er heilsdags verk hjá mér.
'' •.•>:•••*•• .• ••:•.....

S JÖNV ARPSTÆK)
Nóatún 27.
Sími 10848.
— Tekur ekki hún móðir hans
hann neitt að sér?
Hún hristi höfuðið. — Frú
Hennesy hefur nóg að gera þar
sem samkvæmislífið er. Hún
kemur einstöku sinnum í barna-
herbergið en stendur þar aldrei
lengi við.
í — Og Aron Hennesy? Þykir
honum ekki vænt um drenginn?
| — Jú, það held ég honum þyki,
en hann kann bara ekki að
stjórna honum. Hann lætur
drenginn alltof mikið sjálfráðan.
— Mundir þú segja, að þau
væru hamingjusöm í hjóna-
bandinu?
I Hún hikaði og beit á vörina.
' Ég faeld ekki að þau séu það,
sagði hún loksins. — Ég held, að
hr. Hennesy langi til að skilja
við konuna sína. Hann vill fá
aðra, sem tollir einhverntíma
heima við.
— Hefur hann verið nokkuð
nærgöngull við þig, Yvonne?
Röddin var hörð undir allri ró-
seminni.
— Nei, en hann hefur talað við
mig af mikilli hreinskilni.
Hana hefði langað til að trúa
honum betur fyrir þessu fárán-
lega tilboði Hennesys um hálfa
milljón dala. En eitthvað hindr-
aði hana í því. Hún vissi, að
hann mundi ekki taka því vel.
Enda var það mál þeirra Tims,
hvort hún tæki því eða ekki.
Tim mundi aldrei samþykkja, að
hún léti nota sig þannig, jafnvel
þótt hálf milljón dala væri í
boði. Hún hafði æruorð hr.
Hennesy, að hún gæti treyst hon-
um, og það vissi hún, að hún
gæti. Þarna var um það eitt að
ræða, að hætta mannorði sínu.
Og hvað var mannorð fyrir
dansmey? Undir eins og hún
væri orðin aðalsfrú, mundi þetta
hneyksli gleymast.
En hitt vissi hún, að ef Marcel
hefði átt í hlut en ekki Tim
hefði hún aldrei þorað að nefna
þetta á nafn. Hann hefði sagt
henni einbeittlega, að láta sér
ekki detta annað eins í hug, enda
þótt hálf milljón væri drjúgur
skildingur.
Þau drukku kaffi og líkjör hjá
Reynaud, og fóru síðan í Casino
Méditerranée. Þau gengu upp
tröppurnar og inn í forsalinn og
fóru síðan í lyftunni upp í spila-
salina. Yvonne var afskaplega
spennt.
Þarna voru geysistór spflla-
borð, en einnig voru þarna borð
fyrir matargesti.
— Við verðum einhverntíma
að koma og borða hérna, sagði
Marcel. Þetta er spennandi
andrúmsloft hérna.
— Hvað get ég lagt minnst
undir? spurði Yvonne.
Hann sagði henni það og það
var jafngildi tveggja shillinga!
— En ég mundi vilja ráðleggja
þér að leggja á Rouge eða Noire,
því að leggja á númer, er örugg-
asta leiðin til að tapa.
— Ég hélt nú, að fjárhættu-
spilarar töpuðu alltaf, sagði hún
megð beizkju, því að henni varð
hugsað til Tims.
— Oftast gera þeir það, enda
þótt vitanlega séu undantekning
ar. Hver veit nema þú verðir
heppin í kvöld. Ertu viss um, að
þú viljir ekki láta mig gera þig
út?
Hún hristi höfuðið og keypti
nokkra spilapeninga. En hún
lagði þá hvorki á Rouge né
Noire, henni varð hugsað til
Marcels og vissi, að hann var
tuttugu og átta ára. Hún lagði á
tuttugu og átta.
Svo furðuiega vildi til, að nú-
erið kom upp.
Hún kastaði sér um hálsinn á
Marcel hálfgrátandi. — Þarna
sérðu, hvort þú befur ekki fært
mér heppni, sagði hún.
Einhver spilarinn sussaði á
Dönsk fóstro
26 ára, óskar eftir atvinnu í
Reykjavík frá 1. okt. n. k. —
Allt kemur til greina.
Bente Svenningsen,
Frederiksdal allé 28,
Skive, Danmark.
Ég er kominn til að sækja einkunnarbókina mína, sem hann
Sigurjón fékk lánaða hjá mér.
hana, en hinir litu á hana van-
þóknaraugum. Það var illa séð í
spilasalnum að láta tilfinningar
sínar í ijós.
Hún flýtti sér að safna saman
spilapeningum sínum. — Ég ætla
ekki að spila meira i kvöld, sagði
hún. Ég er búin að hafa nægan
spenning í bili.
— Hversvegna sagðirðu, að ég
hefði fært þér heppni? spurði
hann, er þau gengu að barnum.
— Ég veðjaði á aldurinn þinn.
Tuttug og átta.
Hann varð hissa. — Hvernig
vissirðu, að ég var tuttugu og
átta ára?
Ein systirin í sjúkrahúsinu
sagði mér það. Má ég kannski
ekki vita það?
Hann hristi höfuðið. — Sama
ætti mér að vera. Og ég er feg-
inn að ég gat fært þér heppni.
Hann brosti ofurlítið og bætti
við: Ég er bara hreykinn af því,
að þú skyldir hafa nógan áhuga
á mér til þess að spyrja um ald-
ur minn.
Hún roðnaði. — Víst hafði ég
áhuga á því.
— En má ég þá spyrja, hvað
þú sért gömul?
- Ég er tuttugu og tveggja,
sagði hún. — Ég hef æft fim-
leikadans síðan ég var fimmtán
ára. En vitanlega var ég lengi
búin að æfa. Mamma sendi mig
í tíma á hverjum eftirmiddegi,
þegar ég var krakki. Hún hafði
mikinn áhuga á því, að ég kæm-
ist á leiksvið. Hana hafði alltaf
langað til þess sjálf.
— Veslings barn. — Þá hef-
urðu ekki haft mikinn tíma af-
lögu til að leika þér.
Hún hristi höfuðið. — Ég hafði
engan tíma til þess. Fyrst var
skólinn og svo dansæfingar á eft
ir. Jafnvel á sunnudögum eftir
messu, varð ég að æfa mig á tán-
um fyrir framan spegil fyrir
mömmu.
— Þú dansar líka mjög vel.
— Þú hefur nú ekki séð mig
nema einu sinni — kvöldið sem
ég datt.
— Jú, ég var búin að sjá þig
áður, elskan. Ég var þarna líka
kvöldinu áður. Og ég varð svo
hrifinn, að ég kom aftur. Það
var nú leiðinlegt, að þú skyldir
meiða þig, og ég var feginn, að
ég skyldi vera þarna við hend-
ina. Hver veit nema ég hafi eitt-
hvað getað hjálpað þér.
— Þú hefur gert allt fyrir mig,
sagði hún, hálf hásum rómi. —
Þú komst mér inn í ameríska
sjúkrahúsið, og það er þér að
þakka, að ég get gengið í dag.
Hvenær heldurðu, að ég géti far-
ið að dansa aftur?
— Það verður að bíða dálítið
enn. Fyrr væri það ekki óhætt.
En þú skalt engar áhyggjur
hafa. Þú hefur góða stöðu hjá
Hennesyhjónunum. Dicke kann
að vera erfiðux, en í rauninni er
hann allra bezta barn.
í seinni tíð hafði hún orðið
þess vör, að Aron veitti henni
vaxandi athygli. Var það ekki
eitthvað meira en það, að hann
vildi láta hana leika hlutverk,
til þess að fá frelsi sitt? Eða var
hann kannske orðinn ástfanginn
af henni í alvöru? Væri svo, gat
þetta orðið talsvert vandræða-
mál.
— Það kann að vera, að þú sért
ekkert hrifin af Grace, sagði
Marcel. — Það eru víst yfirleitt
fáar konur. Hún hefur engan
tíma aflögu handa kvenfólki.
Hún hugsar eingöngu um karl-
mennina.
Hún sagði ekkert. Hún gat
ekki sagt honum, að það væri
aðallega Aron, sem hún væri
hrædd við. Hann var alls ekki
ósélegur maður og auðæfi hans
veittu honum feikna vald. Hann
hafði boðið, 'henni hálfa milljón
dala. Á því gæti hún lifað þægi-
lega það, sem eftir væri ævinn-
ar. Og Tim líka. Hún mundi sjá
um, að Tim spilaði ekki þessu
fé frá sér. Það yrði hennar eign
og á hennar nafni. Og væri hún
rík, þóttist hún viss um, að for-
eldrar hans sýndu henni enga
óvild. Þá væri hún ekki lengur
óbreytt stúlka af lágum stigum,
sem ynni fyrir sér.með fimleika-
dansi.
Þau fengu sér eitt glas saman
við barinn og svo stakk hann
upp á því, að þau ækju saman
upp í Alpes-Maritimes og horfðu
á geisla tunglsins leika á sjón-
um!
Hún samþykkti það fúslega.
Veðrið var eins og skapað til
þess að fara í ökuferð.
Þegar þau vom komin hátt
upp í fjöl'lin, stöðvaði hann bíl-
inn og hvatti hana til þess að
fara út og njóta útsýnisins. Það
var stór laut með grenitxjám í,
beint fyrir neðan þau, Þau
horfðu yfir hana og á blikandi
ljósin, sem voru eins og gim-
steinafesti eftir Miðjarðarhafs-
ströndinni. Sjórinn sjálfur var
dökkblár, og þegar fullt tunglið
skein á hann, var hann eins og
í gulu mistri. Geislar frá Tungl-
inu skinu langt niður undÍT haf-
flötinn.
— Þetta er yndislegt, hvíslaði
hún.
— Það ert þú líka, sagði hann
og tók hana mjúklega í arrna
sína.
Þetta var í annað sinn, þetta
kvöld, sem hann kyssti hana. Og
nú eins og fyrr, hrærðu kossar
hans hana djúpt. Hún fann, að
þau heyrðu saman, rétt eins og
hún hefði þekkt hann alla ævi.
Hún fann meira að segja, að
hún elskaði hann á þessari
stundu. En hvað stoðaði það,
þótt hún elskaði hann? Hann var
trúlofaður stúlku í París.
Hann sleppti henni næstum
eins snöggt og hann hafði tekið
hana í arma sína. — Fyrirgefðu
mér, Y'vonne. Ég á engan rétt
á að biðja um ást þína. Fraim-
tíð mín er þegar mörkuð. En
leyfðu mér samt að segja, að ég
elska þig. Ég hef verið ástfang-
inn af þér frá þvi að ég sá þig
fynst á sviðinu. Ég vildí óska,
að við Frakkar værum eins hug-
rakkir í ástamálum og þið Eng-
lendingar eða Bandaríkjamenn.
Þá mundi ég strjúka með þig
strax í kvöld. Og þá mundi ég
giftast þéx strax á morgun hji
borgars t jóranum.