Morgunblaðið - 06.10.1967, Blaðsíða 28

f 28
MORGUNBLAÐIÐ, EÖSTUDAGUR 6. OKT. 1967
MAYSIE CREIC: 25
Læknirinn
og
dansmærin
— Þú átt við, að þið Alise
elskist ekki?
— Við skulum heldur segja, að
ég elski hana ekki. Og hvernig
gæti ég það líka, eftir að hafa
kynnzt þér?
— En fjölskyldurnar eru enn-
þá ánægðar með þetta?
Hann andvarapði: — Já, ég
býst við, að ég verði að halda
áfram með það.
— Hversvegna ætti nokkur
maður að þurfa að halda áfram
með það, ef hann elskar ekki
stúlkuna, sem hann á að eiga?
Hún sagði þetta næstum
ósvífnislega.
— Þú skilur ekki siðareglurn-
ar okkar hér í Frakklandi, sagði
hann dauflega. — Ég væri fant-
ur ef ég drægi mig í hlé, þegar
við erum búin að vera trúlofuð
svona lengi. Skilurðu það ekiki,
að ég er búinn að stela þremur
árum frá veslings stúlkunni —
einmitt þeim árunum þegar hún
er útgengilegust — og ef ég yfir-
gæfi hana núna, hvar væri hún
þá stödd? Nei, Yvonne, ég verð
að halda áfram með þetta, hversu
þungt sem mér fellur það.
— Gætirðu ekki útskýrt fyrir
henni, hvernig ástatt er?
— Hvað hef ég að útskýra?
Ég gæti ekki sagt annað en „Ég
get ekki gifzt þér, Alise“, og
það mundi hún taka sér afskap-
lega nærri. Nei, eins og ég sagði
þér áðan, ég verð að halda áfram
með það. En ég vildi bara óska
þess, elskan mín, að það hefði
verið þú.
Hún var næstum hlaorpin upp
í fangið á honum, en stillti sig.
— Tim kom frá Englandi í
gær, sagði hún. Við borðuðum
öll kvöldverð hérna í gær-
kvöld.
— Þá ertu víst ánægð. Eða
kannski þú sért annars eitthvað
álíka ánægð og ég? Þetta er
meira ástandið!
— Ég kann vel við Tim og
einu sinni hélt ég, að ég elsk-
aði hann, sagði hún.
— En þú heldur það ekki leng-
ur, eða hvað? spurði hann snöggt
og með ákafa.
Hún hristi höfuðið og dauf-
legt bros lék um varir hennar.
— Nei, Marcel, ég elska hann
ekki lengur. Tim heldur, að
hann elski mig, en raunverulega
elskar hann ekkert annað en fjár
hættuspil. Hann ætti að giftast
einhverri ríkri, sem gæti alið
þessa fýsn hans. Ég er ekki mað-
; ur til þess að gera hann ham-
ingjusaman né heldur vera ham-
ingjusöm með howum.
— Það veiztu bezt sjálf, sagði
hann hægt. En þú skalt ekki |
verða offljótað ákveða þig. Þá |
getur það tekið þig mörg ár að
iðrast þess.
— Þú átt við, að ég verði
piparkelling í mörg ár, svaraði
hún önungiega. — Ég býst líka
fullkomlega við því. Og sama er
miér. Ég vil heldur pipra en giít-
ast manni, sem ég eiska ekki.
— Fjölmargar konur giftast
aðeins þægindanna vegna.
Hún hristi höfuðið. -— En ég
er bara ekki ein þeirra. Ég gæti
aldrei farið að giftast neinum
manni, nema elska hann heitt,
og ég vissi, að sú ást ætti að
endast okkur ævilangt.
— Þú ert dásamleg stúlka, j
Yvonne, og ég skal aldrei hætta
að virða þig.
— Það er nú býsna aumleg
framtíð að hlakka til, að þú gerir
ekki annað en virða mig.
— Hvað viltu, að ég segi?
Röddin var næstum reiðileg. —
Þú veizt alveg, hvernig ástait er
fyrir mér. Þú veizt, að nema þvi
aðeins Alise segi mér upp, get
ég alls ekki losnað við hana.
— Jú, ég veit það allt, en
trúi bara ekki orði af því, svar-
aði hún snöggt. Ef þú værir
nokkur maður, mundirðu segja
Alise allan sannleikann. Ég er
orðin þreytt á því, að menn seg-
ist elska mig en komast svo að
því, að eitthvað annað er þeim
mikilvægara, svo sem fjárhættu-
spil eða stolt, eða þá bara óskin
um að losna við að giftast.
— Mér þykir fyrir því elskan
mín, en ég sé bara ekki, hvernig
ég get sloppið frá þessu.
Hún hefði getað öakrað upp
yfir sig, en lét sér nægja að
yppta öxlum, og segja: — Það
verðurðu sjálfur að sjá um. En
ég er fegin, að þú skulir vera
ánægður með batann á fætinum
á mér. Ég hlakka til að geta
farið að dansa, eftir svo sem
rnánuð.
— Og þú ferð að gifta þig.
— Ég veit ekkert, hvort ég
gifti mig, sagði hann kuldalega.
— Það er ekkert búið að dag-
setja það ennþá, og það er nokk-
uð þangað til búið er að ákveða
það allt og undirbúa. Ég vona, að
þú viljir lofa mér að koma og
sjá þig dansa aftur — það er að
segja, ef þá dansar einhverns
staðar hér um slóðir.
— Ég ætla að reyna að komast
að í Nice, sagði hún, — í ein-
hverjum næturklúbbnum. Ég
kann vel við mig hér á strönd-
inni.
— Ég vona, að þér gagni vel,
og ég óska þér alls hins bezta.
Hún svaraði og rödddn kjökr-
aði: — Er það allt og sumt, sem
þú getur gert .... að óska mér
velgengni?
Hann fleygði töskunni sinni
frá sér á legubekkinn. — Hvers
vegna þarftu að vera að ögra
mér, elskan mín. Veiztu ekki,
hve heitt ég elska þig? En eins
og ég er búinn að segja, stoðar
það ekkert, eins og nú er ástatt.
Ég get ekki brugðizt skyldu
minni.'
— Ekki einu sinni fyrir ást-
ina?
Hann hristi höfuðið. Nei. Ef ég
slít trúlofuninni, verður það að
vera að frumkvæði Alise.
Hún brá vörum. — Þú ert þá
ekki nægilega hugrakkur til að
taka frumkvæðið sjálfur?
Hann hristi höfuðið og rétti
fram höndina. — Nei, það er
mála sannast, að ég er ekki sér-
lega hugrakkur. Ég samþykkti
þetta hjónaband, fyrst og frernst.
Ég var orðinn uppkominn mað-
ur þá. Og nú er ég neyddur til
að halda áfram með það.
Hún varð reið. — Alveg eruð
þið Frakkar óþolandi, með alla
þessa skyldurækni ykkar!
— Mér þykix fyrir þvi,
Yvonne. Ég vildi óska, að þetta
hefði verið öðruvísi — að við
hefðum hitzt áður en þessi samn
ingur var gerður.
Hún sagði, dauflega: — Látum
það gott heita. Farðu nú.
Hann hikaði, en sneri svo til
dyranna. — Vertu sæl! Og ég
vona, að ég sjái þig aftur og það
bráðlega. Við skulum vona það,
og ekki kveðjast fyrir fullt og
allt.
— Vertu þá sæll, og ég skal
alltaf verða þér þakklát fyrir
það, sem þú hefur gert fyrir fót-
!nn á mér.
— Það var nú ekki nema ein-
föld skylda. Hann brosti dauf-
lega. — En það varð úr því dá-
lítið meira en einfalt skylduvert,
var það ekki, elskan min?
Hún svaraði engu. Hún gat
ekkert sagt — ekkert, sem ekki
væ: i betur ósagt.
— Vertu sæll.
— Ég held ekki, að ég komi
bingað í húsið oftar. Ef þú skyld
ir vilja ná til mín, þá hringdu í
sjúkrahúsið.
— Það skal ég gera.
Hann sneri sér snöggt að
henni áður en hann opnaði dyrn-
ar. — Yvonne! sagði hann, og í
sama vetfangi var hún í örmum
hans og hallaði sér grátandi upp
að öxl hans. — Ó, Yvonne, hvað
get ég sagt?
— Ég 'hef ekkert meira að
segja, sagði hún. —- Farðu fljótt.
Dickie gæti komið inn á hverri
stundu. Og Grace gæti -líka kom-
ið hérna inn.
— Þú veizt að minnsta kosti,
að ég elska þig.
— Okkar beggja vegna verð-
urðu að fara fljótt.
Hann hneigði sig fyrir henni,
næsium formlega. — Gott og vel.
En gleymdu ekki því, sem í
sagði: Ég elska þig.
— Það væri betra, ef ég gæti
gleymt því, sagði hún lágt.
— Vertu ekki gröm. Þetta er
allt því að kenna, að við ihittumst
ofseint.
13. kafli.
Þegar hann var farinn, þaut
hún inn í svefnherbergið og
fleygði sér þar á rúmið, hágrát-
andi. Marcel var farinn o.g
kannski sæi hún hann aldrei
framar. Þau elskuðu hvort ann-
að, en það stoðaði bara ekki
neitt. Hann mat skylduna meir
en ástina. Hvað þetta gat allt
verið sorglegt.
Dickie kom inn og reif í öxl-
ina á henni. — Hæ, hvað gengur
að, Yvonne? Hversvegna ertu að
gráta? Mamma hefur líka venð
að gráta.
Hún rak upp hlátur og hló
lengi og hátt. Aldrei þessu vant
var eins og Dickie yrði skelfdur.
En brátt tókst henni að stilla
sig.
— Við skulum fara niður í
fjöru o.g synda, Dickie. Við höf-
um ekki nema gott af því.
— Sjálfsagt, Yvonne. En hann
var enn með áhyggjusvip. — Ég
vildi bara, að ég vissi, hvers-
vegna þið mamma eruð, að
grenja.
— Það gæti verið af einni og
sömu ástæðunni, sagði hún og
svo hló hún aftur. Náðu í sund-
skýluna þína, Dickie. Ég æt’.a
að hafa fataskipti. Ég verð ekki
augnablik.
Þau fóru svo að synda og höfðu
bæði ánægju af því, ag þegar
þau komu upp úr, stóð Tim í
fjörunni. Henni datt strax í hug,
að hann liti ekkert vel út. Hún
í hafði aldrei séð hann jafn niður-
| dreginn. Og hún skildi strax,
I hvað að honum gekk.
— Fór eitthvað illa fyfir þér í
spilabankanum, Tim?
— Já, það hefði ekki getað
orðið verra, sagði hann. — Ég
tapaði öllu, sem ég átti. Þrjátíu
og þrjú og fjögur misheppnuðust
algjörlega. Sautján kom alltaf
upp. En ég var svo vitlaus að
halda áfram með sömu tölur, og
þóttist viss uim, að þær munu
að lokum gefa vel í aðra hönd.
En ég var orðinn blankur áður
en þær gerðu það. Og hvað skeði
þá? Þá fóru þær að koma upp,
eftir annað. Ég hefði sprengt
bankann, hefði ég ekki verið orð
inn auralaus.
Henni þótti fyrir þessu. —
l Hvað æílarðu nú að taka til
bragðs, Tim?
Hann yppti öxlum. — Hvað
veit ég? Ég verð að finna upp á
einhverju til að ná mér í pen-
inga fljótt. Nú þýðir ekkert að
tala við lögfræðingana framar.
Það sögðu þeir mér seinast. En
NÝR
síður brjóstarhaldari
Tegund 2000, er með lausum
hlýraböndum. Framleiddur úr
mjúku foami, nælonblúndu
og léttri lycrateygju.
í mittið er breið teygja.
Litir: Hvítt og svart.
Stærðir: 32—34—36—38
Söluumboð:
Davib S. Jónsson & Co.
Þingholtsstr. 18 - Sími 24333
GLAUMBÆR
Dúmbó og Steini
GLAUMBÆR simi 11777
FÉLAGSHEIMIU
KÓPAVOGS
BE N DIX
halda uppi stanzlausu fjöri frá kl. 9—1
á dansleik í Félagsheimili Kópavogs í
kvöld.
Látið ekki kvöldið enda með vonbrigðum
og komið áður en selst upp.
BENDIX BENDIX.