Morgunblaðið - 11.10.1967, Blaðsíða 24

MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 11. OKT. 1967

MAYSIE GREIG: 29
Læknirinn
og
dansmærin
aftur til hans pabba þíns. Hann
þarfnast þín.
Nú fyrst spurði hann: — Hvern
ig fór fyrir Tim? Var það ekki
hann, sem ók bílnum?
Hún kinkaði kolli. — Jú, hon-
um líður sæmilega. Stýrishjólið
varnaði því, að hann dytti út
eins og hún mamma þín gerði.
En honum líður svo illa út af
þessu öllu, Dickie. En þetta var
bara slys. Hann sagði, að vöru-
bíllinn hefði beygt við, rétt fyr-
ir framan hann.
— Hann mundi aldrei vilja
gera mömmu mein, sagði Dickie.
— Hann kunni svo vel við hana,
var það ekki? Hann var alltaf
að fara með hana í svona sam-
kvæmi, síðustu vikumar. Ég
hélt næstum, að hann væri að
verða skotinn í henni. En hann
er stootinn í þér, er það ekki,
Yvonne?
— Ég veit ekki, svaraði Yv-
onne dauflega. — Hann var það
einu sinni, en ég veit ekki, hvort
hann er það lengur.
— Þarf ég að vera svartklædd- ,
ur við jarðarförina hennar
mömmu? Þarf ég alltaf að vera
svartklæddur?
— Þú getur verið með svartan
borða um handlegginn, Dickie.
Það nægir. Mamma þín hefði
ekki viljað hafa það öðruvísi.
Hún var svo kát. Það er hræði-
legt, að hún skuli vera dáin. Hún
fann, að hún var aftur farin að
gráta. Og Dickie líka.
Aron Hennesy opnaði dyrnar.
— Ykkur þýðir ekki að vera
gráta, sagði hann. — Grace
hefði aldrei óskað þess. Ég vildi
líka geta grátið sjálfur, en ég hef
svo margt um að hugsa. f svona
hieitu loftslagi, verður að flýta
jarðarförinni, og hún má ekki
verða seinna en á morgun. Ég
hef svo margt að sjá um.
Kannski þér vilduð gefa Dickie
að borða og sjá um, að hann
komist í rúmið, og svo skuluð
þér koma niður og fá matarbita
með mér. Ég þarfnast félags-
skapar yðar. Ef ég verð einn get
ég orðið brjálaður.
Hún lotfaði að koma niður og
borða kvöldverð með honum
seinna um kvöldið. En fyrst sá
hún um mat handa Dickie og
kom honum síðan í rúmið.
En hann fór aftur að gráta,
áður en hann sofnaði. Hann las
bænirnar sínar og brast síðan í
grát. Hún reyndi eftir megni að
hugga hann. Hún sat hjá honum
og strauk á honuim öxlina, þang-
að til hann sofnaði. Hvað þessi
börn áttu gott með svefn, hugs-
aði hún. Hún vissi alveg, að marg
ar klukkustundir mundu liða,
áður en hún sjálf gæti sofnað.
Hún óskaði þess með sjálfri
Iðnaðarhúsnæði
150—200 ferm. iðnaðarhúsnæði með innkeyrslu-
dyrum óskast strax. Tilboð sendist augl.deild Mbl.
fyrir 14. þ.m. merkt: „2706.“
Afgreiðslustúlka
óskast nú þegar.
STÓRHOLTSBÚÐ, Stórholti 16.
Unglingsstúlka
óskast til stuttra sendiferða og annarra
aðstoðarstarfa.
FÖNIX, Suðurgötu 10.
sér, að Aron hefði ekki beðið
hana að borða með sér. Henni
fannst það betur viðeigandi, að
þau borðuðu hvort í sínu lagi.
En hún fann samt, að einu sinni
hafði honum þótt vænt u.m kon-
una sína. Sú ást var að vísu
kulnuð, en þetta var samt mik-
ið áfall fyrir hann.
Þegar Dickie var sofnaður og
hún hafði lagað á sér hárið og
andlitið, fór hún niður. Aron sat
við tómann arininn og laut höfði.
— Ég held, að þetta sé hefnd á
mig fyrÍT að hafa viljað losna við
Grace. Ég er alltaf að hugsa um
hamingjuárin, sem við áttum
saman, en ekki þessa leiðinlegu
síðustu mánuði. Dickie saknar
hennar mjög, en hann hefur yð-
ur til að hugga sig.
— En hvernig get ég verið
hérna áfram, hr. Hennesy?
sagði hún. — Þjónustufólkið sef-
ur í hinni álmunni og ekki aðrir
hérna megin í húsinu en við
Dickie.
Hann leit á hana með skelf-
ingarsvip. — Þér færuð ekki að
yfirgefa mig núna, Yvonne. Ekki
þegar yðar er mest þörfin. Dickie
getur ekki án yðar verið. Hann
rétti fram höndina. — Og ég
þarfnast yðar.
Hún snerti laust hönd hans. —
Ég skal ekki bregðast yður, hr.
Hennesy, sagði hún kjökrandi.
— Ég er viss um, að Dickie má
ekki missa mig.
— Ég skammast mín fyrir að
hafa nokkurn tíma gert yður
þetta tilboð, sagði hann, dúuf-
lega. — Ég gerði það í fljót-
færni. Mér gramdist svo, hvern-
ig Grace var utan í öllum karl-
mönnum. En nú er ég henni ekk-
ert gramur lengur, heldur vor-
kenni ég henni bara. Guð varð-
veiti sálu hennar. Þó að hún
væri óstöðug í rásinni, þá veit ég,
að ég muni sakna hennar. Þér
trúið því, er ekki svo?
— Ég trúi yður og sjálf sakna
ég hennar mjög. Hún var svo
kát og fjörug, og það er hræði-
legt að hugsa sér, að hún skuli
vera dáin.
— Við getum látið Antoinette
sofa hérnamegin í húsinu, sagði
hann. Hún ætti að nægja okk-
ur til verndar. Og ég sver, að ég
skal ekki reyna að gerast yður
nærgöngull, Yvonne. Allt, sem ég
þarfnast, er félagsskapur yðar
og samúð.
— Ég skal veita yður alla þá
hjálp, sem ég get, hr. Hennesy.
Mér þykir mjög vænt um Dickie.
Ég vildi ógjarna skilja hann eft-
ir einan, eins og nú er ástatt.
Þau fegnu sér nú bæði eitt-
hvað að borða, en voru bæði
uppgefin, andlega og líkamlega.
Yvonne stakk upp á því, að hún
færi að hátta. Þau höfðu sama
sem ekkert sofið undanfarna
nótt. En áður en hún færi, greip
Hennesy aftur hönd hennar. —
Þér sverjið það, Yvonne, að
skilja okkur Dickie ekki eftir
eina, er það ekki?
— Já, það sver ég.
Dickie hafði vaknað aftur, og
þegar hún kom upp, var hann
grátandi. Hún vafði hann örm-
um og gerði það, sem hún gat til
þess að hugga hann. Hún beið
hjá honum þangað til hann var
sofnaður aftur, og gekk þá til
herbergis síns, dauðþreytt og úr-
vinda.
14. kafli.
Jarðarförin fór fram næsta
dag. Dickie gekk við 'hliðina á
Yvonne og föður sínum og var
andlitið á hr. Hennesy var fölt.
Oðru hverju sá Yvonne tár koma
fram í augu hans. Hafði hann
raunverulega eiskað konuna
sína, þrátt fyrir allt? Eða minnt-
ist hann tilhugalífsins, þessa
skamma tíma, sem liún hafði lát-
ið sér vængja að vera bara kon-
an hans?
Tim kom og var viðstaddur
kirkjuathöfnina og var í líkfylgd
inni út í enska kirkjugarðinn.
Hann var fölur og tekinn og enn
með umbúðir um höfuðið. Hún
hefði gjarna viljað skilja við hr.
Hennesy og Dickie og geta talað
við Tim. Var hr. Hennesy þungt
í skapi til hans, fyrir slysið? Það
sannazt, að slysið var alls ekki
hans sök. Vörubíllinn hafði
beygt snögglega við, rétt fyrir
framan þau. En hr. Hennesy lét
sem hann sæi Tim alls ekki.
Yvonne hitti Tim einan í
nokkrar mínútur eftir jarðar-
förina.
— Eftir því sem Hennesy kem-
ur fram við mig, mætti halda,
að hann teldi mig vera morð-
ingja, sagði hann, gremjulega.
En lögreglan hefur sýknað mig
af allri sök. Og hvað vill hann
þá meira?
Honum kann að hafa mislíkað
hvernig þú varst á eftir kO'nunni
hans, síðustu vikurnar.
— Já, en hún var bara alltaf
með einhvern karlmann í togi.
Væri það ekki ég, var það Bonn-
eau greifi. Hversvegna ætti
hann að líta mig hoimauga?
— Láttu það eiga sig í bili,
Tim. Hann er frá sér af sorg.
— Já, en Grace sagði mér, að
þau væru orðin hvert öðru al-
gjörlega fráhverf.
— Það kann að vera. En ég
held nú samt, að hann sakni
hennar úr húsinu. Hún var alltaf
svo kát og fjörug.
— Þú ætlár ekki að sleppa
mér? sagði hann aivarlega. Ég
er enn ástfanginn af þér. En þú
hefur farið skammarlega með
mig undanfarnar vikur, og þess-
vegna fór ég að dingla við Grace.
Og ég kann líka ágætlega við
Dickie. Hann er ágætis krakki.
Og ég vildi gjarna sjá hann otft-
ar en ég geri.
— Dickie kann líka ágætlega
við þig, Tim, sagði hún. —
Hvernig gengur annars hjá þér?
Hann gretti sig. — Það gæti nú
ekki verra verið. En ég á samt
ofurlitla aura eftir, svo að ég
gæti kannski orðið hér viðloð-
andi eina eða tvær vikur enn.
Og ég vil vera hér áfram, Yv-
onne. Ég vildi halda áfram að
hitta þig. Og Dickie?
Hún svaraði engu og hann
hélt áfram: — Reyndu að sætta
mig við hr. Hennesy, gerðu það!
Mig langar svo til að koma eitt-
hvert kvöldið og segja honum,
hvað mig taki þetta sárt. Hon-
um ltann að gremjast, að ég
skyldi vera að draga mig eftir
Grace. En ég sver, að það var
einungis til þess að gera þig af-
brýðissama, svo að þá fengist tii
að giftast mér.
— En á hverju ættum við að
lifa? svaraði hún, hálfhlæjandi
og háif-örvæntingarfiull. Þú
segist ekki eiga nema rétt fyrir
tveggja vikna dvöl hérna. Þú
verður að reyna að vera svolítið
skynsamur.
— Já, en ég er bara ekki skyn-
samur! sagði hann gremjulega.
— Ég er gramur og hunzaður,
og ekki sízt vegna þess, að mér
virðist vera kennt um það, sem
er alls ekki mér að kenna.
— Gefðu hr. Hennesy nokkra
daga til að jafna sig, og þá skal
ég nefa þig við hann. Ég get sagt
honum, hve mjög þú harmar
þetta og hitt, að þig langi til að
tala við hann.
— En þú verður að hitta mig
í millitíðinni?
Hann var svo r.iðurdreginn,
að hún lofaði að hitta hann,
næst þegar hún ætti frí. — En
ég vil borga fyru- mig sjálf,
sagði hún. — Ég hef dregið tals-
vert saman síðan ég kom í vist-
ina hérna. Ég gæti meira að
segja lánað þér dálítið, Tim.
— Ég vil ekki neina peninga
frá þér, sagði hann hörkulega.
Ég kemst einhvernveginn af fyr-
ir sjáltfan mig. Ég vildi bara, að
ég gæti klófest eitthvað af millj-
ónunum hans Aron Hennesy. Sá
maður veður í peningum. Og
hvernig nýtur hann þeirra? Nei,
þetta lif er ekki sanngjarnt við
mann.
— Nei, kannski er það ekki
það, sagði hún og henni varð
hugsað til Marceis og unnustunn
ar, sem honum þótti ekkert vænt
um, en ætlaði að ganga að eiga
engu að síður. — En maður verð
ur að halda áfram að lifa því
samt. Ég skal hitta þig á föstu-
daginn. Það er ekki á morgun
heldur hinn. Ef bíllinn þinn er
þá ekki kominn i lag, gæti ég
komið með strætivagninum og
hitt þig í Nice.
Bíllinn var ekki mikið bilað-
ur. Hann hafði bara oltið. — Ef
ég hefði bara haft öryggisbelt,
mjög niðurdreginn. Grofgerða
Uppboð
Að kröfu Gjaldheimtunnar í Reykjavík og ýmissa
lögmanna verða eftirtaldar bifreiðar seldar á nauð-
ungaruppboði við Bílaverkstaeði Hafnarfjarðar við
Reykjavíkurveg i dag, miðvikudaginn 11. október
kl. 2 síðdegis: G-860, G-1575, G-1829, G-3396,
G-4003, G-4077.
Greiðsla fari fram við hamarshögg.
Bæjarfógetinn í Hafnarfirði.
Steingrímur Gautur Kristjánsson, ftr.
Vesturgötu 2 - Sími 13155.
Skrifstofustarf - bókhald
Stúlka óskast til starfa við bókhaldsvé) hjá fyrir-
tæki í Miðbænum. Umsækjandi þarf ekki nauð-
synlega að vera vön slíku starfi, en sótzt er eftir
traustri og vandvirkri stúlku.
Umsóknir með upplýsingum um aldur, menntun
og fyrri störf, vinsamlegast sendist afgr. Mbl. fyr-
ir annað kvöld, merktar: „Bókhald — 5979.“