Morgunblaðið - 29.11.1967, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 29. NÓV. 1967
MARY ROBERTS RINEHART

&
CAI
læddist ókunnur maður inn á
tánum, til þess að athuga þrýst-
inginn og setja ís um brúsann til
að klæa súrefnið.
— Þú skalt ekki tala neitt,
sagði ég við hana. — í>að leið
yfir þig í morgun. Bill Sterling
hélt, að þú þyrftir að fá súr-
efni. Það var allt og sumt.
'Hún virtist gera sig ánægða
með þetta og minntist ekkert á
Dwight Elliott aftur, enda þótt
hann væri nú kominn á vett-
vang. Hún lokaði augunum og
virtist nú sofa eðlilega. Engu að
síður vorum við öll áhyggjufull
þennan dag. Bill gisti þarna
næstu nótt og tvær hjúkrunar-
konur komu til að leysa Amy
af hólmi. Ég man eftir, að ég
reikaði um húsið, einmana og
yfirgefin, og Bessie var eitthvað
niðurdregin, þegar hún fann mig
úti í garðinu, löngu eftir að
dimmt var orðið.
Hún var þögul. Ég var m'eira
að segja farin að halda þá, að
veikindi Maud hefðu gengið
nærri henni.
— Hvað segja læknarnir?
sagði hún. — Heldurðu, að hún
deyi?
Þetta var bein spurning en
líktist henni. Enginn gat sagt,
að Bessie væri sérlega viðkvæm.
— Hún er dálítið betri, sagði
ég, — og hún er sterkbyggð.
Meira veit ég ekki.
— Allar þessar hjúkrunarkon
ur, sem hér eru á ferli, ætla al-
veg að gera mig vitlausa, sagði
hún, en þagnaði síðan. Það hlýt-
ur að hafa verið orðið áliðið
þegar Tony fann okkur þarna
og sakaði hana beinum orðum
um veikindi móður hinar. Þetta
var leiðinda senna. Bæði létu
þau eins og þau vissu ekki af
mér, og mér fannst Tony vera í
hreinasta morðhug þetta kvöld.
En eitt man ég þó vel.
— Þú hataðir haha, sagði
hann. — Þú hataðir okkur bæði.
Þú mundir ekki taka þér það
sérlega nærri þó að hún dæi.
Hún setti upp einhvers konar
skakkt bros.
— Þú ræður hvort þú trúir
því, sagði hún, — það er það
síðasta sem ég myndi óska. Væri
ég í þinum sporum, bætti hún
við, — mundi ég reyna að finna
mér einhverja fjarverusönnun
fyrir laugardagskvöldið. Þú
komst talsvert seint heim. Hvað
ef ég segði lögreglunni það?
— Segðu henni það og farðu
fjandans til! sagði hann ofsa-
reiður og gekk aftuT inn í húsið.
Það var réttarhald þennan
mánudag, og vitanlega var ekk-
ert okkar viðstatt. Enda hafði
heilsufarið hjá Maud verið of
tvísýnt til þess. En það var hins
vegar ekki hægt að látast ekki
sjá hvað skeð hafði. Snemma um
morguninn setti Jim Conway
kaðalgirðingu um leikhúsið, og
klukkustund eftir klukku-stund
mátti sjá einkennisklæddan
man þar á verði. Tony hafði fyr-
irskipað að setja keðju yfir
þvera heimreiðina, en það gat
ekki varnað því, að fólk yfirgæfi
bílana sína og þyrptist inn yfir
girðinguna og gegn um kjarrið.
En að minnsta kosti nægði þetta
til þess, að þögn var í húsinu,
enda þótt garðurinn liti út ems
og þar væri garðveizla í fuilum
gangi.
Svo voru blaðamennirnir. Þeir
tóku myndir af öllum, og ein
þeirra kom sama daginn í blaði
og sýndi Thomas, þar sem hann
var að færa verðinum matar-
pakka. Og önnur þar.sem verið
var að bera súrefnisgeymi inn í
húsið ,og undirskriftin var:
„Milljónafrú fær taugaáfall".
Þetta var allt sæmilega við-
bjóðslegt, en að minnsta ,kosti
var Maud þó í friði. Og það var
í okkar augum aðalatriðið.
Það sem ég heyrði um réttar-
haldið, var aðallega úr blöðun-
um: að réttarsalurinn hefði ver-
ið troðfullur af „fyrirfólki", og
vitnisburðurinn hefði verið
dramatískur. Og það hefur hann
sjálfsagt verið, enda þótt fyrri
hluti hans leiddi ekkert frétt-
næmt í ljós — ekki annað en
að líkið hefði fundizt, ágizkaðan
andlátstíma, vatn, sem fannst i
lungunum, o.s.frv. Það vakti
mikla athygli þegar inniskórinn
og hnappurinn voru sýndir, og
Jim bar, að hann hefði fundið
hvorttveggja í sundlauginni í
leikhúsinu. En aðalspenningur-
inn kom seinna. Garðyrkjumað-
ur frá Stoddard,sem kallaður var
sem vitni, bar það, að hann hefði
séð bíl, sem hann hélt vera
Lydiu bíl, akandi upp eftir stign
um þangað sem hann fannst, en
nokkuð af leiðinni hefði annar
bíll elt hann.
Þetta var klukkan eitt um nótt
ina. Af því að laugardagur var,
hafði hann farið í bíó í þorpinu
og í knttborðsleik á eftir um
nokkra stund. Klukkan hálf eitt
hafði hann lagt af stað upp
brekkuna, og eftir aðalveginum
þangað til stígurinn ,til Bifurgils
ins liggur út frá honum. Svo
hafði hann farið eftir stígnum
svo sem hundrað metra, en þá
beygt yfir á stíginn að gilinu þar
sem bíll Lydiu hafði fundizt.
Hann hafði gengið þennan stig
30
til þess að ekki sæist, hve seint
hann var á ferðinni. Og það var
við endann á stígnum, sem hann
hafði séð bíl Morgans.
— Þekktirðu bílinn?
— Ekki þá strax. Ég skauzt
inn í runnana. En enginn notar
þennan stíg. Hann liggur ekki
til neins staðar. En þegar þeir
fundu bílinn daginn eftir, þóttist
ég viss um, að þetta hefði verið
hann, sem ég sá.
— Ók bílinn fram úr þér?
— Já. Hann hélt beint áfram
etfir stígnum.
— Geturðu sagt, hvenær þetta
var?
— Klukkan nákvæmlega eitt.
Ég leit á úrið mitt og það gengur
alltaf hárrétt.
— Gaztu séð, hvei ók bílnum?
— Nei.
— Sástu hann aftur?
:— Nei, Staðurinn þar sem
hann fannst, er handan við heim
ili mitt.
— En nú þessi hinn bíll.
Segðu kviðdómnum frá honum.
— Ja, hánn gat ég betur séð.
Hann kom þarna að eitthvað
tveimur mínútum seinna. Mér
sýndist rétt eins og hann hefði
verið að elta hinn bílinn, en
misst af honum. Hann stanzaði
ifat'iiliíatk utíit
I IM N I
LTI
BÍLSKIJRS
ýhHÍ- lr 'Utikutiit H. □. VILHJÁLMSSDN
RÁNARGÖTU 12, SÍMI 19669
Hin nýja »lína« vindlanna
Trygging á góðum vindli
- er hinn nýi
DIPLO
DIPLOMAT
SCANDINAVIAN TOBACCO COMPANY
BY APPOINTMENT TO THB ROYAL DANISH COURT
380 A
Afsakið frú inín: Eruð þér fyrirsæta listmálarans?
við endann á stígnum, ók síðan
aftur á bak og sneri við. í hon-
um var karlmaður en ég sá ekki,
hver það var.
— Þekktirðu bílinn?
Vitnið þagði en hringsneri
hattinum sínum milli handanna.
— Þekktirðu bílinn?
Vitnið þagði en hringsneri
haitinum sínum milli handanna.
— Það get ég ekki verið viss
um. En þá sýnist mér það vera
bílinn hans Sterlings læknis.
Þetta vakti mikla athygli og
Bill var næstum eins og stirðn-
aður þegar hann var kallaður
fyrir aftur. En saga hans var
sænjilega sennileg. Klukkan var
tólf þegar hann fór úr Klaustr-
inu.. Hann drakk kaffi seint og
var ekkert syfjaður. Svo ók hann
um í klukkustund eða svo. Hann
gerði það oft á nóttinni, eins og
ráðskonan hans mundi geta vott
að.
Líkskoðunarmaðurinn var lít-
ill, uppþornaður maður, og kink
aði bara kolli. Hann hafði kort
af umhverfinu fyrir framan sig
og leit nú á það.
— Á þessari ökuferð yðar,
komuð þér þá að þessum stíg út
frá veginum til Beaver Creek?
— Já, það gerði ég. Ég sneri
þar við og ók til baka.
— Jæja, læknir. Vitnið hér á
undan heldur því fram, að þér
hafið verið að elta annan bíl. Er
það rétt?
— Já, það er það. Ég sá bíl,
sem mér sýndist vera bíll Morg-
ans,á veginum. Mér fannst þetta
nokkuð seint fyrir frú Morgan
að vera á ferðinni, eða dóttur
hennar, einkum þó með tilliti til
þess, sem hér hefur gerzt und-
anfarið — árásina á Evans og
það allt. Ég sneri þvi við og elti
bílinn, en hann ók mjög hratt.
Ég missti algjörlega af honum
áður en við mótin á Beaver
Creek veginum og sðalveginum.
— Það eru þarna gatnamót,
er það ekki?
— Jú.
— Hvers vegna kusuð þér þá
að aka Beaver Creek-veginn?
Hann roðnaði dálítið. — Af
því að ég veit, að það er uppá
halds ökuleið hennar frú Morg-
an.
— Sáuð þér annað hvort frú
Morgan eða dóttur hennar í bíln
um?
— Nei, ég sá engan í honum.
— Á hvaða tíma var þetta,
iæknir?
— Klukkan eitt. Ég leit á úr-
ið mitt þegar ég sneri við.
Það var djúp þögn þegar hann
veik úr stólnum. Allir þarna við
staddir vissu, að hann hataði
Don en elskaði Lydiu. Nú hafði
hann lent á næstu grösum við
það, sem blöðin kölluðu morð-
bíiinn, og enginn botnaði í þessu
upp eða niður. Bill Sterling, sem
menn höfðu trúað á — líkt og
guð, eins og títt er um lækna —
þarna var Bill Sterling sama sem
ákærður um morð.
Eftir þetta komst allt í upp-
nám meðal áheyrenda: vitnis-
burður Jims um bílfundinn, gólf
ábreiðan í afturhluta bílsins vot
og ennþá rök og yfirfrakkinn
votur. Enginn fingraför fundust.
Annaðhvort hafði bíllinn verið
vandlega strokinn ,eða sá, sem í
honum var hafði verið með
hanzka. Það benti ekkert til þess
að líkið hefði verið í bílnum þeg
ar hann var falinn, heldur var
almennt haldið, að líkið hefði
verið skilið eftir þar sem það
fannst en bílnum síðan ekið inn
á stíginn.
— Með öðrum orðum, sagði
rannsóknardómarinn, — hefur
sá, sem skildi bilinn eftir, yfir-
gefið hann fótgangandi.
— Svo virðist vera. Jörðin er
of þurr til þess, að þar marki
spor.
Nú kom inniskórir.n og hnapp
urinn af_ náttjakkanum fram og
allir teygðu álkuna, til þess að
^já hvorttveggja.
— Þér funduð hvort tveggja í
sundlauginni á Wainwright-eign
inni?
— Já. Einn manna minna fann
inniskóinn, en hnappurinn
fannst þegar sundlaugin var
tæmd.
Dómarinn leit í blöðin sín. —
Eina spurningu enn, sagði hann.
— Hvernig var líkið tekið upp
úr lauginni?
— Þar er ekki um annað en
tilgátur að ræða, sagði Jim. —
Hver sem gerði það, kynni, að
hafa farið úr fötunum og sótt
það síðan. Sjálfur held ég, að
svo hafi verið. Það var talsvert
af votum handklæðum liggjandi
þarna á víð og dreif.
Lengra varð þetta nú ekki. Að
yfirheyrslunni lokinni höfðu
menn nokkurn veginn glögga
BLÁÐBÍÍRÐARFOLK
í eftirtalin hverfi
Lambastaðahverfi — Granaskjól — Laugarásvegur
— Hverfisgata I Akurgerði — Langahlíð — Langa-
gerði-
Talid við afgreiðsluna / sima 10100
ÓSKAST