Morgunblaðið - 02.12.1967, Qupperneq 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. DES. 1967
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
og glöð, svo að ég varð að halda
áfram með þetta.
En hún fór að efast alvarlega
um þessi veikindi hans, einum
tveimur dögum seinna. Hún
saknaði viskíflösku, sem hún
átti, og hana grunaði, að hann
hefði tekið hana. Hún sagði
ekkert, en eftir þetta hafði hún
auga með honum.
— Hann var ekki raunveru-
lega neitt veiklaður, sagði hún.
— Og hafi hann verið veikur,
átti hann að minnasta kosti ekki
að vera að drekka viskí.
Þetta varð til þess að hann var
aldrei látinn vera einn. Önnur
hvor þeirra mæðgina var alltaf
einhvers staðar nærri. Ekki
endilega í herberginu hans, held
ur einhversstaðar á næstu grös-
um. Henni fannst þetta fara í
taugarnar á honum. Hann fór að
reyna að fá þær burt báðar í senn,
en grunur hennar fór vaxandi.
Hann hafði áreiðanlega komið
heim í einhverjum sérstökum til-
gangi, sem hún þó vissi ekki,
hver var.
— Eftir rúm fimmtán ár!
sagði hún. — Ekki gat hann neitt
kært sig um mig. Vitanlega var
hann töfrandi — og þakklátur.
Ég fór að hafa áhyggjur af
þ'essu. Hér var eitthvað öðru-
vísi en það átti að vera.
Ekki gat hún sagt Bill þetta.
Hann var farinn að forðast hana.
Hún gat engum sagt það. En hún
svaf alltaf fyrir opnum dyrum,
og eina nóttina sá hún, að Don
var kominn niður í miðjan stiga
á náttfötunum. Henni hafði dott
ið í hug, að hann væri að sækj-
ast eftir áfengi. Nú var hún ekki
eins viss um það. Eitt var þó
víst: Hann hafði ekki hringt í
neinn. Það var ekki nema einn
sími í húsinu, og hann var niðri
í forstofu. Vitanlega gat Audrey
hafa sett bréf í póst fyrir hann,
en hann skrifaði bara aldrei
nein bréf, svo að hún vissi.
— Mér fór að detta í hug,
hvort þessi kvenmaður værí aft-
ur kominn til sögunnar,- — eða
þá einhver ný. En þú sást hann
nú, Bat. Og þú veizt, hvað hann
gat verið töfrandi. Og hann virt
ist svo ánægður með allt. Hann
fór meira að segja fram á að fá
að hitta Bill. Hann sagðist fara
bráðum, og ég ætti að gifta nug
aftur. En Bill vildi ekki stíga
fæti inn fyrir hússins dyr.
Engin hafði komið að heim-
sækja Don nema ég sjálf. Það
var rétt eins og þessi þrjú væru
eimangruð frá öllum heiminum.
— Þetta er eins og að lifa á
eyðieyju, hafði Lydia sagt.
Engu að síður hlaut hann að
hafa haft samband við einhvern.
Daginn ,sem hann var myrtur,
hafði verið hringt í síma til hans.
Svo vildi til, að Audrey hafði
verið úti og hún sjálf hafði far-
ið út í garðinn. Þegar hún kom
inn í borðstofuna, hafði hann
verið að hengja upp heyrnartól-
ið.
33
— Þú varst úti, elskan, sagði
hann, — svo að ég reyndi að
komast niður.
— Hver var þetta? spurði ég.
— Skakkt númer, sagði hann,
og svo hafði hún hjálpað honum
upp stigann aftur.
En hún fór að verða tortrygg-
in og lét sér jafnvel detta í hug,
að hann hefði farið út í bílnum
þetta kvöld. Hún hafði fundið
hann bensínlítinn einum tvisvaT
sinnum, og þann dag var hann
eitthvað laumulegur. Hún ka.nn-
aðist við þann svip frá fyrri ár-
um.
— Ég ásetti mér, að hann
skyldi ekki fara neitt út þetta
kvöld, sagði hún. Ég var reiðu-
búin til að sjá honum farborða,
en ég vildi ekki taka þátt í neinu
vafasömu atferli.
Hún hafði því sent fötin hans
í hreinsun.
— Öll fötin, sagði hún dapur-
lega. — Öll nema yfirfrakkann
hans. Þú sérð því, hvernig þetta
hefur gengið til. Hann átti stefnu
mót við einhvern, og var þá fata
laus. Honum hlýtur að hafa kom
ið þetta illa. En hann fór samt.
Ég......
Hún lauk ekki við setninguna,
og við sátum stundarkorn þögi-
ar. En þegar hún rauf þögnina,
var röddin hás.
— Ég elskaði hann ekki, Pat,
sagði hún. — Til þess hafði hann
reynzt mér of illa. En ég vor-
kenndi honum. Hann naut lífs-
ins. Hann elskaði góðan mat og
drykk og fín föt. Og hann elsk-
aði líka útsýnið héðan.
Ég spurði hana, hvort hún
hefði heyrt hann taka bílinn.
Hún hristi höfuðið.
— Nei. Mér gat alls ekki dott-
ið í hug, að hann ætlaði út.
Hvernig gat hann pað? Og-auk
þess er nú bílskúrinn hinumegin.
Larry Hamilton hafði farið með
Audrey í klúbbinn þetta kvöld.
Hún dró djúpt andann. — Ég er
hrædd, Pat. Bill er orðinn svo
undarlegur. Og svo þetta með að
elta bílinn..... Ef ég héldi, að
hann hefði gert það, mundi ég
kasta mér í ána.
— Bill er nú bara að forða
þér frá umtali, sagði ég. — Og
hvað það snertir ,að hann hafi
ÞORSTEINN
JÓSEPSSON
HARMSÖGUR OG
HETJU
DÁDIR
ÞORSTHNN JÓSEPSSON
HABMSÖOOlOa
RAJflM*
fSLENZKAR
EERAKNEVGA’
SðGIIR MYND'
SRREYTTAR
AFHREVG
JÓHANIVESSYNl
listmAlara
VEBB KR. 398,-
bókaútgAfan
ÖRN 06 ÖRIAGUR
vonabstbæh IZ
W SlMIlMM
gert þetta, þá þekki ég hann nú
nógu ve] til þess að vita betur.
En hvað um þennan kvenmann,
sem Don strauk með? Hver var
hún?
— Ég veit það ekki almenni-
lega. Það er svo langt um liðið.
Hún var hraðritari í skrifstof-
unni hans. En þau voru ekki
lengi saman. Hann hélt ekki
lengi út með neinni einni. En
að því ég bezt veit, var þetta
almennileg stúlka. Henni virtist
leiðiast þetta umtaisefni og lét
það því niður falla, — Segðu
mér, Pat: Heldurðu að Don hafi
verið hér áður en hann kom al-
kominn?
— Hvernig dettur þér það í
hug?
— Ég veit ekki, svaraði hún,
— en leiikhúsið í Klaustrinu var
ekki tiil áður en hann fór að
heiman, en samt virtist hann
þekkja það til hlítar.
Við töluðum saman fram eftir
öllu kvöldi. Hún hafði orðið fyr-
ir áfalli, en samt var hún ekki
sorgmædd. Aðaláhyggjuefni
hennar var í sambandi við Bill
SterHng. Hann gat haft tilgang
með þessu. Og hver annar hafði
það? Vitnlega trúði hún því
ekki að hann væri sekur, en hún
var hrædd við lögregluna, og
þó einkum Hopper, sem hafði
verið að spyrja hana spjörunium
úr. Ekki þekkti hann Bill eins
vel og Jim Conway þekkti hann.
En hún hafði hugmynd í sam-
bandi við Don og drukknun hans,
sem mér hafði ekki dottið í hug.
Hún trúði því ekki, að honum
hefði nokkurn tíma verið ætl-
að að fara inn í, sundlaugina.
— Þetta gerir bara málið erf-
iðara, sagði hún. — Auðvitað
verður líkskoðun og þeir kom-
ast að því, að hann hafi drukkn-
að. En það var hægt að myrða
hann á svo margan annan hátt.
Ef átti að drekkja honum, hvers
vegna þá ekki að ka.sta honum
í ána? Og til hvers í ósköpunuim
var Don að fara inn í teikhúsið?
Var hann að hdtt.a einhvern þar?
— Hann hefði getað verið
borinn þangað miðvitiundarlaus,
Lydia.
— Því trúi ég ekki. Hann hef-
ur farið þangað í einhverjum
eigin erindum. Og það var til
þess að leyna því erindi, að hann
var filuttur þangað sem hann
fannst.
Áðuæ en ég fiór, gengum við
upp í herbergi Dons. Það var að
mestu eins og hann hafði skilið
við það: hægindastóllinn við
gluggann og vindlingaaskja hjá,
himinsængin og silfurburstarnir
á sínum st-að.
— Ég held ekki, að neitt
merkillegt sé hér, sagði hún. —
Ég er búdn að leita vandlega,
og lögregilan lfika.
En þar skjátlaðist henni. í
sbápnum voru fötin, sem hún
hafði minnzt á, en einnig frakki,
hrúnn með næstum ósýnilegum
raiuðum teinum í.
— Hvaða frakki er þetta? Þú
minntist ekkert á hann.
— Ég gleymdi honum. Bux-
urnar voru slitnar og hann fór
aldrei í þær.
Ég tók frakkann út og athug-
Vinyl - golfflísar
ASBEST-GÓLFFLÍSAR
* W í PLAST-GÓLFLISTAR
| HANDRIÐALISTAR
STIGABRYDDINGAR
r
r l UD\ ;toi riG ' RR ,
L Á
Allt á gamla
verðinu.
Laugavegi 15,
sími 1-33-33.
veitingahúsið

ASKUR
,A,
BÝÐUR
YÐUR
HELGARMATINN
i handhœgum umbúðum til að taka
HEIM
GRILLAÐA KJÚKUNGA
ROAST BEÉF
GLÓÐARSTEIKT LAMB
GLÓÐARSTEIKT NAUTAFILLÉ
GLÓÐARST. GRÍSAKÓTELETTUR
HAM BORGARA
Cleðjið frúna —
fjölskjlduna — vinina
— njótið
hinna Ijúffengu rétta
heima i stofujðar.
Efþér óskið
getið þér hringt og pantað -
við sendum leiguhil
með réttina heim
tiljðar.
K S KU R matreiöirfyrirydur
aRa daga vikunnar
Sudurlandttbrau11j simi 88550