Morgunblaðið - 27.01.1968, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 1%®
Olafur Finnsson
bóndi í Bergvík
BNN er ihöggivið skairð í bænda-
hóp okkar Kjalarnesinga. Nú síð
a.st þann 21. þ.m. andaðist Ólafur
Finnnsson frá Bergvík, Hann
var með elztu búendum í sveit-
inni eða 52 ár hafa þau hjón
Jakobína og Ólafur búið í Kjal-
arneshreppi á Jörfa og Bergvík.
Ólafur var fæddur 2. júní 1800
að Múlakoti í Stafholtstungum í
Borgarfirði. Foreldrilr hans voru
,4.sta Guðmundsdóttir ættuð úr
Borgarfirði og Finnur Ólafsson
fæddur í Útkoti og var Kjalar-
nesingur. i>au hjón, Finnur og
Ásta, fluttu á Kjalarnesið þegar
Ólafur vair barn að aldri (9 ára)
og munu lengst hafa búið í Mýr
arholti (nú í eyði). Ólafur átti
heima á Kjalarnesinu alla tíð
eftir þetta utan 2 ár sem hann
var á Lágafelli hjá Daníel Daní-
elssyná.
Ólafur fór snemma að vinna
fyrir sér og hjálpa foreldrum
sínum með iþví að fara í vinnu
til annarra. Hann var ötu'll, dug-
legur og viljugur og varð því
mjög eftirsóttur af öllum sem
kynntust honum. Ólafur mun
lengst hafa verið starfsmaður
hjá Daníel Daníelssyni í Brautar
holti og siðar á Lágafellli þar ti'l
hann stofnaði sjálfur heknili og
búskap. Á þessum árum áður,
stundaði Ólafur sjómennsku
nokkuð á þilskipum.
Árið 1915 kvæntist Ólafur eft-
irlifandi konu sinni Jakobínu
Björnsdóttur fró Knarramesi á
Vatnsleysuströnd, ólst upp í
Katrínairkoti, Garðaíhreppi. Þau
hjónin eignuðust 7 börn, sem
flest komust till fullorðins ára.
4 þeirra eru á lífi: Guð’mundiur,
Guðrún og Kristbjöirg búsett í
Reykjavík og Sigríður, býr í Mos
fellssveit. Auk þess ólu þau upp
dótturson sinn, Jón Vikar, sem
býr nú í Lykkju á Kjalarnesi.
Öll eru þessi böm góð, dugleg
og myndarleg. Ég þekki þau öl1
vefl.
Fyxstu hjúskaparár sín bjuggu
þau Ólafur og Jakobína á Jörfa
en þaðam fluttu þau að Bergvík,
ný'býli úr Hofs- og Valláarlandi.
t
Runólfur Þorsteinsson
Berostöðum,
andaðist í sjúkrahúsinu Sól-
vangi í Hafnarfirði 25. jan.
Anna Stefánsdóttir
og börn.
t
Systir okkar
Fanney Sigurðardóttir
frá Stekk
lézt í Landsspítalanum 21.
jan. Verður jarðsungin frá
Fossvogskirkju mánudaginn
29. jan. kl. 13.30. Blóm vin-
samlega afþökkuð.
Systkinin.
Hafði Einair bróðir Ólafs, byggt
þar lítið hún sem hann bjó fyrst
í og hafði hann fluttninga miUi
Reykjavíkur og Kjalamess sjó-
veg. Þá var enginn vegur kom-
inn, en afl'lt flutt sjóveg. Einai
fór frá Bergvík að fh-estshúsum,
en þá flutti ólafur sig að Berg-
vík. Ræktaði þar tún og toom sér
upp skepnum smám saman og
fénaðarhúsum. Allt var þetta vel
hirt og snyrtilegt utanbæjar og
innan þrátt tfyrir mörg börn.
Lengi framan af búskapnum
varð Ólafur að vinna utan heim-
ilisins, því jarðnæðið var lítið
og skepnurnar of fáar, en heim-
ilið nokkuð þungt.
Ólafur vann ö>lCL árin við
steypustöðina sem rekin var á
Hofsbökkum og steypti þar hol-
steina og fl. til byggingar. Jafn-
hliða sand- og malarflutningi til
Reykjavíkur. Hann var þar tfast-
ur starfsmaður og verkstj. eða
umstjónarmaður á þeim ámm
sem það fyrirtæki var starfrækt
þar á Kjalarnesinu. Einnig þótti
flestum gott að grípa til Úlafs í
Bergvík þegar sérstök verk
þunfti að framkvæma svo sem
byggingar og þessháttar fram-
kvæmdir, því hann var ágætlega
lagvirkur, hafði glöggt aiuga og
góðan smekk, auk þess duglegur
og vanur margvíslegri vinnu.
Oft var til Ólafs leitað ef að
hjálpa þurfti skepnum t.d. um
burð o.g ekki náðist til dýra-
læknis, eins og stundum kom fyr-
ir hér áður fyrr þegar samgöng-
ur voru erfiðari og dýralæknar
fáir.
Þegar jafnaldrar manns, vin-
ir og samtíðarmenn eru að
kveðja, staldrar maður við, lítur
um öxl og tfinnur brátt, hvað
minningarnarnar eiru í raun og
veru ólíkar um hvern og einn.
Ótal góðar minningar á maður
um samferðamennina en mynd-
irnar eru svo margar og ólíkar
sem koma þá í huga manns.
Þegar ég nú hugsa um Ólaf í
Bergvík sem samferðamann og
jafnaldra, þá sé ég hann glaðan,
ljúfan, brosleita.nn og hæglát-
ann, aUtatf eins. Eins og 'lífið hafi
alltaf ‘brosað við honum. Veit ég
þó vel, að svo var ekki. Hann
missti t.d. 3 börn sín, 2 syni, upp
komna, duglega og góða drengi
og hálfvaxna stúlku.
Heimilið í Bergvík h efir ektoi
aliltaf haft allsnægtir. Jörðin
var lítil og ekki hægt að stækka
hana. Þar af leiðandi var fénað-
urinn of fár fyrir heknilið. Varð
því ólafur að fá vinnu utan heim
ilisins eins og áður er sagt, sem
kannske var stundum stopul.
Börnin urðu að vinna utan heim-
ilis þegar þau komust á legg.
Nokkur hjálp að róa litllum bát
t
Þökkum hjartanlega auð-
sýnda samúð og vinsemd við
fráfall og jarðarför fö'ður
okkar, tengdaföður og afa,
Sigurðar Jónssonar
bónda frá Mánaskál.
Börn, tengdabörn og
barnaböm.
til tfiskjar. En þegar heim var
komið, var heimili hans bjart,
hlýtt og hreint, börnin efnileg,
góð, léttlynd og komu sér vel við
■alla. Þetta síðasta vóg kannske
upp á móti áhyggjum um afkom-
una.
Þegar Klébergsskóllinn var tek
inn til sta.rfa, var oft ‘leitað til
Ólafs að lagfæra, þegar á lá, eins
að undirbúa ef skemmtanir áttu
að vera eða stórir fiundir. Stóð
þá aldrei svo illa á hjá honum
að hann gæti ekki komið til
hjálpar. Ber.gvíkurheimiflið var
góður nágranni skólans. Það
voru að vísu allir á Nesinu, en
þetta var næsti nágranninn og
skólabörnunum fannst þar vera
sitt annað heimili. Vildi ég nú
mega þakka næstu nágirönnium
skólans, 3 heimilum, sem allt
fólkið nú er farið af: Vallá,
Grund og Bergvík, fyrir velvild
og gæði börnum mínium til
handa, sem öll voru í heimavist
á Klébergi.
Svo að endingu kveðja til
Ólafs fermingarbróður mdns, og
samúðarkveðja til konu bans og
barna.
Jónas Magnússon.
I DAG er kvaddur hinztu kveðju
frá Brautarholtkirkju, Ólafur
Finnsson, bóndi í Bergvík í
Kjalarneshreppi, sem lézt að-
faranótt 21. jan. sL
Hann var fæddur 2. júní
1890 í Múlakoti, Stafholtstung-
um, Borgarfirði. Foreldrar hans
voru hjónin Ásta Gúðmunds-
dóttir, ættuð úr Borgarfirði og
Finnur Ólafsson frá Útkoti í
K j alarneshreppi.
Þau foreldrar Ólafs bjugu við
þröng kjör og ákváðu því að
breyta til aldamótaárrið og
fluttu suður á Kjalarnes. Höfðu
þau eignazt 12 börm, af þeim
náðu aðeins sex fullorðinsaldri.
Þegar á Kjalamesið kom, fóm
þau Finnur og Ásta fyrst að
Lambhúsum í Brautarholts-
hverfinu óg síðar að Mýrar-
holti.
Svo sem í þá daga var títt,
fór Ólafur snemma að heiman
til þess áð vinna fyrir sér, fyrst
sem léttadrengur að Bakka og
síðar sem vinnumaður að Braut-
arholti. Minntist hann síðar með
þakklæti ágætra húsbænda
sinna á bæjum þessum.
Það var í senn fróðlegt og
skemmtilegt að heyra Ólaf
segja frá daglegu lífi og starfi
fólksins, hér á nesinu, á upp-
vaxtarárum sínum, því hann var
félagslyndur maður og hafði
næmt auga fyrir umhverfi sínu.
Jafnaðargeð og létt lund hans
kom þar bezt í ljós, að hann
minntist ætíð bjartari hliðanna
I lífinu en ekki þeirra döpm.
Árið 1915 steig Ólafur mesta
gæfuspor í lífi sínum, er hann
kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Jakobínu Björnsdóttur. Lifðu
t
Þakka margháttaða vin-
semd og hluttekningu við
fráfall
Jóns Magnússonar
fréttastjóra Ríkisútvarpsins.
Fyrir hönd vandamanna.
Ragnheiður E. Möller.
t
Alúðarþakkir flyt ég öllu
skyldfólki og vinum, nær og
fjær, sem auðsýndu samúð
og vinarhug við andlát og
bálför móðurbróður míns,
Kristjáns Stígssonar.
Sigurbjörg Kristófersdóttir.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhug við frá-
fall og jarðarför móður okk-
ar
Kristínar Jónsdóttur
Kaplaskjólsveg 7.
Börn og tengdabörn.
þau I farsælu hjónabandi meir
en fimmtíu ár.
Bjuggu þau ungu hjónin
fyrsrtu búskaparárr sín að Jörfa
hér í hreppi, en fluttu árið 1919
að Bergvík, þar sem þau bjuggu
æ síðan.
Bergvík er lítið býli vi’ð Hofs
vík, og reistu þau hjónin sér
snoturt hús á sjávarbakkanum.
Ekki framfleytti jörðin stórum
búpeningi, en notadrjúg var hún
Ólafi og Jakobínu, því þar fram-
fleyttu þau og komu til manns,
með ráðdeild og hagsýni, sjö
börnum sínum og einum dótt-
ursyni, er þau ólu upp.
Einnig vann Ólafur utan heim
ilis, það er til féll, til þess að
drýgja björgina. Enda var hann
alla tíð maður fús til vinnu og
verklaginn.
Af börnum þeirra hjóna eru
þrjú látin, Halldór og Finnur
er náðu fullorðinsaldri og Ásta
sem lézt á barnsaldri.
Á lífi eru Guðrún, Sigrríður,
Kristbjörg og Guðmundur, auk
dóttursonarins Jóns Vikar. —
Barnabörnin og bamabamaböm
in eru orðin mörg. Hafði Ólaf-
ur af þeim mikið yndi, svo barn
gó'ður maður, sem hann var.
Skemmtilegar bernskuminn-
ingar eru það, er lítill hnokki
lagði leið sína, á vormorgni,
meðfram sjónum í bamaskól-
ann á Klébergi. Lá þá leiðin um
hlaðið í Bergvík. Var þá Ólaf-
ur gjarnan að huga að bát sín-
um eða gera að hrognkelsum og
ávarpaði drenginn með hlýjum
orðum.
Þannig er það með okkur
mannanna börn, áð sumir festa
ekki rætur, þar sem þeir búa,
jafnvel alla sína ævi, en aðrir
festa svo djúpar rætur í um-
hverfi sínu, að þeir verða hluti
af því, og eitt af einkenmun
þess.
Þannig var Ólafur hluti af
umhverfi sínu og unni sveit
sinni fölskvalaust.
Hann var vinmargur maður,
og auðfúsugestur, þar sem hann
bar að garði.
Nábýli hans við bamaskól-
ann að Klébergi færði hann í
miðdepil félags- og skemmtana-
lífs hreppsbúa. Var hann þar
mjög virkur þátttakandi, var
ekki sá mannfundur, að Ólafur
í Bergvík kæmi þar ekki. Þar
mættu margir af læra, því „mað
ur er manns gaman', þau orð
áttu vel við Ólaf heitin.
Þegar yngri kynslóðin taldi
sig borna til þess að reisa nýtt
menningarsetur hreppsbúa, gat
ekki dyggari stuðningsmann en
Ólaf í Bergvík. Hvatti hann
óspart til dáða og þótti víst á
stundum ekki verkið ganga
sem skyldi, er nokkur dráttur
varð á vegna fjárskorts, svo
sem oft vill verða um svo fjár-
frekar framkvæmdir.
Honum auðnaðist að vera við-
staddur, þegar Fólkvangur var
tekinn í notkun á fögrum vor-
degi á sl. árri. Og það kom af
sjálfu sér, og vakti mikla gleði
viðstaddra, þegar Ólafur og
Jakobína færðu upp fyrsta
dansleikinn, sem þar var hald-
inn.
Ef til vill voru þau ekki eins
létt í spori og áður var, en gleði
svipurinn á andlitum þeirra var
hinn sami og áður fyrr.
í dag kve'ðja Kjalnesingar
góðan son sveitar sinnar með
þakklæti og virðingu, um leið
og þeir senda frú Jakobínu og
börnum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
J. Ó.
Vilhelm Davíðsson
blikksmíðameistari
Kveðja
HINN 29. des. sl. lézt í Lands-
spítalanum, Vilhelm Davíðsson,
Laugarnesveg 69, Reykjavík.
Hann var fæddur 17. ágúst
1913 í Reykjavík, sonur hjón-
anna Davíðs Ólafssonar og
Einínu Sigurðardóttur, báðum
ættuðum úr Borgarfirði. Hann
var næst yngstur 8 systkina og
því stór systkinahópurinn. Ólst
hann upp með foreldrum sínum
til 10 ára aldurs, en þá missti
hann föður sinn og var það mik-
ill missir fyrir hann svo ung-
an. En móðir hans tók þá vfð
foreldrahlutverkinu og innti það
þannig af hendi, að það mótaði
Vilhelm og var honum ógleym-
anlegt.
Á unglingsárunum vann hann
við verzl. Einars Eyjólfssonar,
þar til 1927, að hann réðst til
Blikksmiðju J. B. Péturssonar,
sem lærlingur í blikksmíði og
lauk sveinsprófi 1931. Hjá því
fyrirtæki starfaði hann til árs-
ins 1942, að hann stofnsetti
ásamt félaga sínum Litlu Blikk-
smiðjuna og rak þann iðnáð einn
frá árinu 1951 til dauðadags.
Stofnfélagi var hann að Blikk
smiðafélagi Reykjavíkur.
Hinn 31. maí 1936 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni
Kristínu Magnúsdóttur frá Við-
ey. Þau eignuðust þrjá syni,
Davíð, skrifstofustjóra í Frank-
furt, sem giftur er þýzkri konu
Ursulu, Guðbjart, verzlunar-
stjóra, sem giftur er Sigríði
Birnu Guðmundsdóttur og Haf-
stein, nemanda í Verzlunarskóla
íslands. Allir bera synirnir með
sér hver heimilisbragur hefir ver
ið á heimili samstilltra ágætra
foreldra, því þar var gott að
koma og njóta þeirrar gestrisni
og hlýju, sem þar mætti manni.
Heimilið var hans helgidómur.
Þar naut hann þess að vera
félagi konu og sona, og á seinni
árum sona barnanna.
í Oddfellowreglunni var hann
traustur félagi. Hann var heldur
hlédrægur, en traustur að sama
skapi og því ánægjulegt að eiga
þess kost að blanda geði með
honum, sem ávallt vildi leysa
hvers manns vanda, ef til hans
var leitað.
Nú ert þú horfinn yfir móð-
una miklu elsku mágur minn til
samfunda við ástvini, sem á und
an eru farnir. Nú er þín sárt
saknað af eiginkonu, sonum,
barnabörnum, tengdadætrum,
tengdamóður, eftirlifandi systr-
um og öðrum ættingjum.
Mætti góður Gúð styrkja þau
og styðja í harmi þeirra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Hinzta kveðja.
Guðmundur Einarsson.
RITSTJÓRN • PRENTSMIÐJA
AFGREIÐSLA*SKRIFSTOFA
SÍMI 10*100