Morgunblaðið - 02.02.1968, Blaðsíða 16

16
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2. FEBRÚAR 19«

Útgefandi: Hf. Árvakur, Reykjavík.
Framkvæmdastjóri: Sigfús Jónsson.
Ritstjórar: Sigurður Bjarnason frá Vigur.
Matthías Johannessen.
Eyjólfur Konráð Jónsson.
Ritstjórnarfulltrúi: Þorbjörn Guðmundsson.
Fréttastjóri: Björn Jóhannsson.
Auglýsingastjóri: Árni Garðar Kristinsson.
Ritstjórn og afgreiðsla: Aðalstræti 6. Sími 10-100.
Auglýsingar: Aðalstræti 6. Sími 22-4-80.
í lausasölu: Kr. 7.00 eintakið.
Áskriftargjald kr. 120.00 á mánuði innanlands.
IÐNAÐURINN
au áföll, sem útflutnings-
atvinnuvegir okkar urðu
fyrir á sl. ári vegna verð-
falls, aflabrests og söluerfið-
leika, hafa að sjálfsögðu haft
víðtæk samdráttaráhrif í öðr
um atvinnugreinum og efna-
hags- og atvinnulífi lands-
manna yfirleitt. Iðnaðurinn,
sem veitir fleiri landsmönn-
um atvinnu en nokkur önn-
ur atvinnugrein, hefur orð-
ið fyrir barðinu á þessum
samdrætti, ekki síður en
aðrir þættir atvinnulífsins.
Slíkar sveiflur eru ekkert
einsdæmi fyrir Island. Um
alla Evrópu gætti á sl. ári
ýmislegra erfiðleika. Hins
vegar er það engum vafa
bundið, að iðnaðurinn hefur
verið betur undir þessa erf-
iðleika búinn að þessu sinni
en oft áður. Að baki er tíma-
bil mikillar uppbyggingar í
iðnaðinum, endurnýjunar
vélakosts og verksmiðju-
húsa.
í grein, sem Gunnar J.
Friðriksson, formaður Fé-
lags íslenzkra iðnrekenda,
ritaði í Morgunblaðið sl.
þriðjudag um stöðu iðnaðar-
ins um áramótin, vekur hann
athygli á þessari staðreynd
og segir m.a.:
„Mikil og hröð þróun hef-
ur átt sér stað undanfarin
ár í atvinnulífi okkar íslend
inga og þá jafnframt í iðn-
aðinum. Sá tími hefur verið
notaður til þess að byggja
upp fyrirtæki með bættum
húsakosti og vélum. Má
segja, að á vissan hátt sé ís-
lenzkur iðnaður betur undir
það búinn en áður að taka
upp harða samkeppni. Við-
urkennt er að gæði íslenzkr-
ar iðnaðarvöru hafa stórum
aukizt undanfarið, jafnframt
því sem bættur húsa- og
vélakostur stuðlar að auk-
inni hagræðingu og lægri
framleiðslukostnaði. Þetta
hefur gerzt, þrátt fyrir það
að efnahagsástand undan-
genginna 3—4 ára hefur ver-
ið iðnaðinum mjög óhag-
stætt. Svo hratt hefur verið
sótt fram, að víðast hvar
hefur ekki gefizt tóm til að
treysta nægilega fjárhags-
grundvöll fyrirtækjanna.“
Vafalaust er það rétt hjá
formanni Félags íslenzkra
iðnrekenda, að eftir það
stöðnunartímabil í iðnaðin-
um, sem ríkt hafði fram til
ársins 1960, var löngun
manna til umbóta svo sterk,
að líklega hefur ekki verið
gætt fyllsta hófs í þeim efn-
um. En eftir stendur sú ó-
hagganlega staðreynd, að á
sl. 5—6 árum hafa risið upp
ný og mikil verksmiðju-
hverfi í höfuðborginni, iðn-
fyrirtæki hafa tekið nýjan
vélakost í notkun og má t.d.
minna á nýtízkulegan véla-
kost Hampiðjunnar til veið-
arfæraframleiðslu, hina full-
komnu húsgagnaverksmiðju
Kristjáns Siggeirssonar
h.f. og fleiri verksmiðjur,
sem hafa fullkomnað fram-
leiðslutækni sína mjög. Víða
úti um land hefur einnig
verið um að ræða umtals-
verðar framfarir í iðnaði.
Þetta eru framfarir, sem iðn
aðurinn mun búa lengi að.
Iðnaðurinn hefur átt við
harðnandi samkeppni að búa
undanfarin ár, vegna aukins
vöruframboðs erlendis frá,
og íslenzkur iðnaður hefur
tvímælalaust brugðizt þann-
ig við þeirri samkeppni, að
hann hefur bætt gæði fram-
leiðslu sinnar svo, að hún er
yfirleitt algerlega samkeppn
isfær við hina erlendu vöru.
Gengislækkunin, sem fram-
kvæmd var í nóvembermán-
uði sl., mun vafalaust hafa
jákvæð áhrif á þróun ís-
lenzks iðnaðar og bæta sam-
keppnisaðstöðu hans bæði
innanlands og erlendis, eins
og Gunnar J. Friðriksson
bendir á í grein sinni.
En þótt nokkrir erfiðleik-
ar hafi steðjað að íslenzkum
iðnaði að undanförnu, eins
og öðrum atvinnuvegum
landsmanna, ríður á miklu
að grundvöllur þeirra fram-
fara og þeirrar uppbygging-
ar, sem orðið hefur í iðnað-
inum síðan 1960, verði treyst
ur svo sem kostur er, jafn-
framt því sem undirstaða
verði lögð að vaxandi og
nýrri framfarasókn í þessari
atvinnugrein.
Um þetta segir Gunnar J.
Friðriksson m.a. í grein
sinni í Morgunblaðinu:
„Það er nú almennt við-
urkennt, að okkur íslend-
ingum er lífsnauðsyn að
renna fleiri stoðum undir
atvinnulíf okkar og aúka
þar með fjölbreytni þess.
Flestum ber saman um, að
það er á sviði iðnaðar sem
framtíð okkar býr. Bíða
okkar því mikil verkefni með
allan þann iðnað, sem fyrir
er í landinu og að sækja inn
á nýjar brautir. Það verður
að styrkja það sem fyrir er
með auknu fjármagni, með
beitingu fullkomnari fram-
leiðslutækni og síðast en
ekki sízt með sölutækni og
vilja til þess að heyja sam-
keppni.“
ATVINNUMÁLIN
essa dagana situr fram-
haldsþing Alþýðusam-
^sssj
Lestarræninginn einkar geö-
felldur maður og prúður
sögðu nágrannar hans í Rigaud í Kanada
ÞAÐ hefur vakið mikla at-
hygli, að einn lestarrænin.gj-
anna brezku, Charles Wilson
var loks handtekinin í Kanada
fyrir nokkrum dögum. Hann
strauk úr fangelsi í Englandi
fyrir nokkrum árum, komst
ti'l Kanada og hafði búið um
sig í bænum Rigaud, skammt
frá Montreal.
Þar gekk Wilson undir
nafiiinu Ronald Alloway og
sfcömmu etftir að hann kom
þangað með konu sdnni og
þremur börnum, festi hann
kaup á ióð og bytggði sér
tveggja hæða snoturt hús í
Rigaud, en bærinn er í 40
rnílna fjarlægð frá Montre-
al.
Þó að miyindir af Wilson
hefðu birzt í blöðum, tíma-
riti og sjónvarpi um allan
heim, eftir sögulegan flótta
hans frá Vinson Green fang-
elsinu í Birminigham grun-
aði engan í Rigaud, að þar
væri hinn frægi lestarræn-
ingi kominm.
Wilsan hafði látið sér vaxa
skegg og starfaði sem sölu-
miaður hjá silfurmu’nafyrir-
tæki, þegar hann var hand-
tekinn í Kanada. Það var
Thomas Butler frá Scotland
Yard sem að lokum komst á
slóð Wilsons. Butler hefur
varið undanförnum fjórum
árum í að leita Lestarræn-
ingjanna m>eð hjálp Interpol.
Hann átti að hætta störfum
við Seotland Yard, vegna ald
urs, í fyrra en l'eyfi hans var
framlengt svo að hann gæti
haldið áfram leitinni að Wiil-
son og Ronaids Briggs, sem
einnig slapp úr famgelsi eftir
að hafa fengið dóm í sam-
bandi við lestarránið. Butler
kom með leynd til Montreal
fyrir fáeinum dögum og virð-
ist þá hafa vitað allt um bú-
stað Wilsoms, sem sýndi enga
mótspyrniu, þegar hann var
handtekinn að nýju.
Góður kunningi Wilsons í
Rigaud vair fasteignasali
nokkur, að nafni Perry Bed-
brook. Hann sagði lögregl-
unni eftir handtöku Wilsoms,
að WiLson hefði haft áhyggj-
ur vegna gengislækkunar
pundsins, þar sem hann ætti
talsvert fé í Englandi og ætti
erfitt með að ná því þaðam.
Berbrook kveðst hafa kynnzt
Wilsonfjöiskyidunni fyrir
tveimur árum, þegar hún
flutti til Rigaud og þeir hafi
fyrst hitzt er Wilison var að
leita sér að lóð undiir vænt-
aniega húsbyggingu. Hafi
strax gengið saman með þeim
og hafi Wilson keypt lóðina
á 4000 dollara. Síðan hafi
hann útvegað honum arki-
tekt og byggingamieistara ti'l
aðstoðar vdð að skipuileggja
bygginguna, þar sem hann
ið til gagngerðrar endurskoð-
unar nú.
Wilson hefur sýnilega ekki
fengið orð á sig fyrir eyðslu-
semi og munað og engum ná-
granna hans datt í hug, að
hann væri veliauðugur mað-
ur. Hann virtist heidur spar
Charles Wilson
hafi gjarnan viljað greiða
götu Wilsons, sem var nýkom
inn sem innflytjamdi til
Kanada að eigin sögn.
Bedlbrook segir, að Wilson
hafi gefið í skyn, að áður en
hann kom ti,l Kanada hafi
atvinnu af því að Leigja út
hús í Englandi.
Við rannsókn hefur komið
í ljós, að Wiison komizt auð-
samur en hitt og eyddi ekki
peningum í óþarfa. Hús hans
er iátlaust og venjulegt
tveggja hæða hús með bíl-
skúr fyrir bílana hans tvo,
Volkswagen og gamalt mód-
ei af Fontiac. Húsið vair sett
á nafn frú Alloway og við
undirskrift samningsins
greiddi Wi’lson 23 þúsund
dollara út í hönd.
Charles Wilson við heimkomuna til Bretlands (undir dulunni)
vitað á ólöglegan hátt inn í
Kanada. Það hefur vakið
miklar umræður um innflytj-
endalögin og eftirlit með
þeirn og þykir sýnt, að því
muni í mörgu ábótavant. Bú-
izt er við að málið verði teik
WiLsonihjónin héldu kunn-
ingjum sínum oft veizlur og
allir n'ágranna þeirra bera
þeim einstaklega gott orð.
Þau hafi verið sérstakilega
elskuleg hjón og viðfelldin
Framhald á bls. 21.
bands íslands á rökstólunum
og er aðalverkefni þingsins
að fjalla um tillögur að nýju
skipulagi Alþýðusambands-
ins og verkalýðssamtakanna
í landinu. En jafnframt hef-
ur þingið svo sem eðlilegt
er tekið til umræðu atvinnu-
og kjaramál með hliðsjón
af þeim breyttu viðhorfum,
sem skapazt hafa í þeim efn-
um.
Það er ljóst af þeim um-
ræðum, sem á þínginu urðu
í fyrradag um þessi mál, að
alþýðusamtökin munu leggja
megináherzlu á, að næg atv.
verði tryggð um allt land. A
þeim erfiðleikatímum, sem
við búum við og með hlið-
sjón af því atvinnuleysi,
sem gert hefur vart við sig
síðustu vikur, hlýtur slíkt
auðvitað að verða höfuðbar-
áttumál alþýðusamtakanna.
Atvinnuleysi var mikill
bölvaldur á íslandi fyrir
nokkrum áratugum, en yngri
kynslóðin þekkir það tæpast
af eigin raun. En yngri sem
eldri munu sammála um,
að atvinnuleysi er ekki hægt
að þola nú á tímum og rík
ástæða er til að verkalýðs-
samtökin, atvinnurekendur
og ríkisvaldið taki upp nána
samvinnu, sem miði að því
að efla atvinnulíf lands-
manna, svo að næg atvinna
verði fyrir hendi í landinu.
Um það markmið hljóta all-
ir að verða sammála og taka
höndum saman um að út-
rýma því atvinnuleysi, sem
skotið hefur upp kollinum.