Morgunblaðið - 11.04.1968, Qupperneq 13

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. APRÍL 1968
13
Þúsundir áhorfenda sáu ís-
Jendinga sigra Svía í fyrsta
landsleik þessara þjóða í knatt
spyrnu, sem fram fór á Mela-
vellinum í Reykjavíki 29. júní
með 4 mörkum gegn 3. — Það
var eftir að þessi leikur var
liafinn, að fréttir bárust um
sigra frjálsíþróttamanna yfir
Norðmönnum og Dönum í Oslo
Vallarstjóri tilkynnti úrslitin
og allt ætlaði um koll að keyra.
Knattspyrnumenn hafa vafa-
laust heitið þvi hver fyrir sig
að láta hlut knattspyrnunna
ekki eftir liggja. Það efndu
þeir með sigrinum — og kór-
ónuðu sigurgöngu íslands þenn
an dag, stækkuðu hann og uku
í mesta sigurdag, sem íslenzkir
íþróttamenn hafa upplifað og
eiga sennilega nokkru sinni
eftir að upplifa.
Frásögn Mbl.
1 Mbl. skrifar V.G.: „Ekki
munu miklar sigurvonir hafa
verið bundnar við þennan leik
af íslendinga hálfu, þar sem
við eina sterkustu knatt-
spyrnuþjóð Evrópu var að etja.
En hér skeði hið ólíklega.
Svíar kusu að leika undan
vindi, en fyrst í stað þreifuðu
bæði lið fyrir sér og yfirleitt
sóst ekki vel uppbyggð sókn
lengi framan af, þótt mörk
beggja kæmust í hættu uu. T.d.
átti Ríkharður Jónsson ágætt
skot á mark Svía en mark-
vörður Svía Henry Andresson
bjargaði.
Það var fyrst er 32 mín voru
af leik, að fjör fór að færast
í tuskurnar. Ríkharður fékk
góða sendingu frá Þórði Þórð-
arsyni upp að endamörkunum,
spyrnti fast fyrir mark Sví-
anna, en knötturinn breytti
stefnu á einum varnarleikmann
þeirra og í markið.
Ríkharður lét þó ekki þar
við sitja. Skömmu síðar fékk
Þórður góðan knött frá Gunn-
ari Guðmannssyni. Lék hann á
miðframvörð Svíanna með því
að láta knöttinn renna áfram
til Ríkharðs, sem hljóp með
hann nokkurn spöl og skoraði
óverjandi. Það sem eftir var
hálfleiks gerðist ekkert mark-
vert, enda þótt fjör væri af
beggja hálfu og mörg sóknin
vel upp byggð. — íslendingar
höfðu yfir 2—0.
Siðari hálfleikur hófst með
mikilli snerpu og auðséð að
ekki mundi gefið eftir fyrr en
í fulla hnefana. Fyrst í hálf-
leiknum komst mark Svíanna í
hættu, er Bjarni Guðnason
fékk knöttinn nokkru fyrir
framan miðju með alla varn-
arleikmenn að baki. Áhorfend-
um virtist, að hann hefði átt
að skjóta, er komið var að
vítateig, en nokkurs tauga-
óstyrks virtist gæta hjá honum.
Hann sendi knöttinn til Ólafs
Hannessonar, sem skaut á hálf-
lokað markið.
Skömmu síðar gaf að líta
mjög góðan leik upp hægri
væng íslendinganna, sem lauk
með því að Ríkharður Jónsson
skallaði knöttinn í mark —
3—0 íslendingum í vil.
Tæplega hafði leikur hafist
að nýju, þegar Arne Selmons-
son skoraði fyrsta mark Svíana
úr þvögu, eftir hnitmiðaða send
ingu frá Sanny Jákobsson,
einnig úr þvögu, eftir mjög
harða sókn að marki Islend-
inga (3—2).
Um þremur mínútum síðar
bætti Ríkharður Jónsson fjórða
marki sínu við, eftir mjög góða
samvinnu í sóknarlínu íslend-
inga.
Þegar hér var komið voru
25 mín eftir af leiknum. ís-
lendingarnir virtust nokkuð
þreyttir og var því uggur með-
al áhorfenda um hvað við tæki.
Segja má að Svíar hafi ver-
ið' í stöðugri sókn, að undan-
skildum síðustu mínútunum en
þó tókst þeim aðeins að skora
eitt mark. Var Sanny Jakobs-
son h. úth. þar enn að verki
eftir mjög vel tekna horn-
spyrnu hjá Kristensen vinstri
útherja.
Leiknum lauk þvímeð sigri
fslands 4 eggn 3.
f fáum orðum sagt var það
mest einkennandi fyrir leikinn,
hve Ríkharður Jónsson bar af
á vellinum. f öðru lagi höfðu
íslendingarnir ekki nærri því
eins mikið þol og keppinautar
þeirra. í þriðja lagi sýndi einn
Svíanna, Rune Emanuelsson
mjög góðan leik, en þó virtist
hann ekki vera maður til að
ráða vlð Ríkharð Jónsson, sem
hann átti að gæta.
Ekki verður fallist á, eins
og haldið hefur verið fram að
þetta sé sterkasta knattspyrnu-
lið sem komið hefur til fslands.
Að vísu virtust nokkrir góðir
einstaklingar vera í liðinu, en
sem heild var það ósamstætt. ,
Hins vegar munu íslendingar
sjaldan eða aldrei hafa sýnt
Baldur jónsson, vallarstjóri,
varð fyrstur til þess að til-
kynna fréttina um sigur ísl.
frjálsíþróttamanna í Oslo. Svo
vildi til að sama dag og keppn
inni lauk í Oslo var háður
landsleikur í knattspyrnu við
Svía á Melavellinum í Reykja-
vík. Margir höfðu áhuga á þeim
leik, og það svo að sumir voru
mættir á Melavöllinn um
klukkustund áður en leikur-
inn skyldi hefjast. Eftir að leik
urinn var hafinn barst Baldri
skeyti frá fararstjórn ísL liðs-
ins í Oslo og notaði fyrsta
tækifæri til að tilkynna úrslit-
in. Og tilkynning Baldurs vall-
arstjóra verkaði eins og
sprengja á alla viðstadda. Við
höfðum því tal af Baldri og
báðum hann lýsa þessari
stundu, þessu bjarta kvöldi á
Melavellinum.
— Það var einmuna veður-
blíða á Melavellinum þetta
kvöld, sagði Baldur. En það
komu færri en ég hafði búizt
við eða milli 5 og 6 þús.
manns. Flestir töldu leikinn
vonlausan fyrirfram. Ég veit
hins vegar, að annar eins
fjöldi nagaði sig í handarbök-
in eftirá fyrir að hafa ekki
komið á völlinn.
— Ég man það vel hve Bene-
dikt heitinn Jakobsson vinur
minn var í senn bæði svart-
sýnn og bjartsýnn áður en
hann fór utan með frjálsíþrótta
mönnunum. Það var ákveðið í
okkar hóp og Garðars S. Gísla-
betri leik, hvorki hérlendis né
erlendis. Samvinna Bjarna,
Þórðar og Ríkharðs var til fyr-
irmyndar, en hinsvegar voru
útherjarnir óvirkir. Af varnar-
leikmönnum skal makmanns-
ins, Bergs Bergssonar einkum
getið. Sýndi hann mjög góðan
leik. Öll mörkin, sem skoruð
voru, voru algerlega óverjandi.
Guðjón Einarsson dæmdi
leikinn og gerði það af miklum
skörungsskap. Lét hann ekkert
fram hjá sér fara.“
Það var mikið rætt um þenn-
an leik bæði undan og eftir.
Mikil virðing var borin fyrir
hinum sænsku gestum fyrir leik
inn, þar sem Svíar höfðu um
árabil skipað háan sess í knatt-
spyrnunni, voru m.a. Olympíu-
meistarar 1948 og undirbjuggu
nú að verja titilinn árið eftir.
Svíar skipuðu lið sitt 8 mönn-
um sem ekki höfðu leikið í A—
landsliði áður — og þær radd-
ir heyrðust í Svíþjóð eftirá að
þetta hefði verið B—lið Svía.
Hins vegar var samið um A—
landsleik bg Svíar geta sjálf-
um sér um kennt, hafi þeir
sonar fararstjóra, að ég fengi
skeyti um úrislitin, — að
minnsta kosti ef sigur ynnist.
Svo fæ ég upphringingu ut-
an úr bæ rétt eftir að leikur
íslendinga og Svía er hafinn
og mér sagt að ísland hafi sigr-
að bæði Norðmenn og Dani á
Bislett. Ég trúði þessu varla,
og hringdi niður á símstöð. Þar
var ekkert símskeyti, og trú
mín dvínaði, því ég vissi, að ef
árangur hefði orðið góður,
hefðu vinir mínir Benedikt og
Garðar ekki brugðist loforði
sínu.
Ég hafði ekki gert margt
áður en hringt var frá ritsím-
anum og mér tilkynnt um að
skeytið væri komið og það les-
ið fyrir mig með úrslitatölum
keppninnar á Bislett.
Gleðifréttir verka undarlega
á mann stundum. Og svo fór
með mig í þetta sinn. Ég ætlaði
að rjúka í hátalarakerfið, en
varð að bíða, þar sem tilkynn-
ing er aldrei lesin, nema þegar
knöttur er ekki í leik.
Staðan var 1—0 íslandi í vil.
Og við vorum svo sem glaðir
á Melavellinum eins og landar
okkar í Oslo. Svo var knett-
inum spyrnt frá stúkunni þvert
yfir völlinn og fór útaf. Ég
greip þetta tækifæri og til-
kynnti úrslitin.
Fyrst skeði ekki neitt, það
var steinhljóð að mér fannst.
Síðan fylgdu dúndrandi húrra-
hróp og óp — eins og allir
hefðu sleppt fram af sér beizl-
vanmetið íslendinga.
íslendingar skipuðu lið sitt
með 5 nýliðum, m.a. í fyrsta
sinn mönnum utan af landi.
(Ríkharður hafði áður leikið
með Fram).
Lið íslands var þannig skip-
að: Bergur Bergsson, Karl Guð
mundsson, fyrirliðL Haukur
Bjarnason, Sæmundur Gíslason
Einar Halldórsson, Hafsteinn
Guðmundsson, Ólafur Hannes-
son, Ríkharður Jónsson, Þórður
Þórðarson, Bjarni Guðnason og
Gunnar Guðmannsson.
inu. Mér fannst sama, hvort
um unga eða gamla var að
ræða. Þetta var flóðbylgja
sannrar gleði ,sem brýst út,
innileg og sönn. Þetta óp heyrð-
ist víða um bæinn — það frétti
ég smám saman.
,Rétt á eftir skoraði Ríkharð-
ur annað markið og síðan hið
þriðja.
— Ég sannfrétti að fréttin
var strákunum ólýsanleg hvatn
ing. Það sögðu þeir eftir á. Ég
talaði t.d. sérstaklega við Rík-
harð og hann kvaðst hafa feng-
ið einhvern aukakraft er hann
heyrði tilkynninguna — og
gleði fólksins.
Knattspyrnulandsliðið var
óvenjulega ákveðið í þessum
leik og ég held að þeir hafi
gert í raun og veru miklu
miklu meira en þeir áttu til.
Það sýndi sig í síðari leikjun-
um við Svía en þeir unnu Akra-
nes 5—0 og Reykjavíkurúrval,
sem þá var mjög sterkt með
2—0.
— Ég minnist og þess að Er-
lendur O. Pétursson kom aldrei
á völlinn, þegar KR eða ísl.
landsliðið var að leika. Hann
var þó alltaf í stöðugu sam-
bandi við okkur. Og nokkru
eftir að fréttirnar bárust frá
Oslo og forysta íslands gegn
Svíum jókst í 3—0 hafði hann
samband við okkur. Hann tók
sér þegar í stað bíl á völlinn
— braut allar sínar venjur.
Eftir leikinn kom hann inn til
mín, eða sveif þangað — og
grét af gleði.
Það var fleirum en honum,
Sérstakt traust var Guðjóni
Einarssyni sýnt í þessum leik.
Hann átti mikinn þátt í þjálf-
un liðsins, vali þess, og loks
dæmdi hann leikinn og fékk ó-
skorað lof fyrir, bæði hjá Sví-
um og íslendingum.
Þess skal getið, að enginn
Svíanna sem hér var afsakaði
ósigur sænska liðsins. Þvert á
móti létu þeir í ljósi undr-
un á getu íslendinganna og
ræddu þá einkum um Ríkharð.
Sögðu þeir að hefði einhver
Framhald á bls. 31
sem á þeirri stund þótti gam-
an að vera Islendingur. Fólk-
ið vildi ekki fara af vellinum.
Það beið og beið — eftir liðs-
mönnunum til þess að hylla
þá, tjá þeim þakklæti sitt.
Alls staðar þar sem maður
kom dagana á eftir, var ekki
um annað talað en þessa stóru
sigra. Og skýrslur sína aukna
aðsókn að frjálsum íþróttum og
knattspyrnu eftir þetta, sama
sumar og lengur.
— Ég hef upplifað sem vall-
arstjóri margt sorglegt og
marga gleðistund. En þessi
stund 29. júní 1951 verður mér
ógleymanleg eins og lands-
keppnin í frjálsum við Dani
árið á undan er Pétur Einars-
son sýndi hvað einn maður get-
ur gert. Enginn vissi að slikt
byggi í Pétri. En það kom á
réttri stundu og hann náði
sama tíma og frægasti hlaupari
Dana — margkrýndur sigur-
kongi.
— Leikurinn við Svía og
fréttirnar frá Bislett gleymast
aldrei. Ég man það vel hve
strákarnir — 5 nýliðar meðal
þeirra — þjáðust af taugaó-
styrk er þeir hlupu inn á völl-
inn. Svo voru þeir mjög heppn-
ir með fyrsta markið. Þá komu
fréttirnar frá Bislett. Þær voru
eins og vítamínsprauta. Eftir
það voru þeir harðir og ár
kveðnir í að gera stóra hluti
— líka. Já, þetta var ógleym-
anleg stund, sem lengi mætti
tala um. Þessar minningar eru
svo ljúfar, sagði Baldur að lok-
um.
Þá fóru menn glaðir i bragði
frá IMelavellinum
Baldur Jónsson vallarstjóri við hátalarann á Melavelli. (Ljósm.
Sv. Þorm).
Karl Guðmundsson fyrirliði, Sæmundur Gíslason og Þórður
Þórðarson bera Ríkharð á „heiðursstól af velli að leik loknum.
— Ljósm. Mbl. Ól. K. M.
//
Þeirri stund gleymi ég aldrei"
— sagði Baldur Jónsson, vallarstjóri