Morgunblaðið - 15.05.1968, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 15. MAf 1&68.
Karitas Magnús-
dóttir — Minning
f dag fer fram frá Dómkirkj-
unni í Reykjavík jarðarför Kari
tasar Magnúsdóttur frá Eyri víð
Seyðisfjörð vestra, en hún lézt
í Laradakotsspítala 8. þ. m. eftir
alllanga sjúkdómslegu.
Karitas fæddist þann 30. júlí
árið 1885 og voru foreldrar
hennar Guðrún Guðmundsdóttir
á Eyri í Seyðisfirði og Magnús
Einarsson frá Kleifum. Hún ólst
uipp með móður sinni á Eyri hjá
afa sínum Guðmundi Bárðarsyni,
sem bjó þar stórbúi frá árirau
1855 til aldamóta. Guðm-und-
ur hafði misst konu sína, Sig-
riði Guðmundsdóttir frá Lauga-
landi í Skjaldfannadal, árið 1871
og var Guðrún móðir Karitasar,
að mestu hjá föður sínum að
Eyri, þar til hann lézt árið 1900.
Var mjög kært með þeim mæðg-
unum og Guðmundi, afa Karitas
ar, og minnist hún hans jafnan
með lotningu og treg^i.
Systkini Karitasar voru mörg,
en nú eru aðeins tvö þeirra á
lifi, bróðir hennar Jóhann Magn
ússon, skipstjóri á Neskaupstað,
og hálfsystir hennar að föður-
nuim, Jóníraa Magnúsdóttic hús-
frú í Súðavík.
Guðmundur Gíslason,
bifreiðastjóri frá Brekkum,
andaðist í Landsspítalanum
14. þ.m.
Fyrir hönd vandamanna.
Ingveldnr Jónsdóttir,
Brávallagötu 50.
Systurnar i Helludal í Bisk-
upstungum
Ósk Tómasdóttir og
Margrét Tómasdóttir
verða jarðsettar frá Hauka-
dalskirkju 17. maí kl. 2 e.h.
blóm og kransar afþakkaðir
en þeir sem vildu minnast
hinna látnu er bent á líknar-
stofnanir. Bílferð verður frá
Umferðarmiðstöðinni kl. 9 f.h.
sama dag.
Vandamenn.
Eftir lát Guðmundar Bárðar-
sonar árið 1900 fluttu þær mæðg
urnar Guðrún og Karitas til ísa
fjarðar. Þar gekk Karitas árið
1905 að eiga Jón J. Bjarnason
skipstjóra og bjuggu þau á ísa-
firði til ársins 1919, að þau fluttu
til Reykjavikur. Þau hjónin eign
uðust fimm böm og dó eitt
þeirra í æsku, en þau sem upp
komust eru: Guðmunda Sigríður,
gift Bjarna Pálssyni lögfr., dr.
Bjami yfirlæknir á Landakots-
spítala, kvæntur Þóru Ámadótt
ur, Kjartan kaupmaður, kvænt-
ur Unni Ágústsdóttur og Guð-
rún, gift Sveini Jónssyni, starfs-
manni hjá Eimskipafélagi fs-
lands h.f.
Guðrún móðir Karitasar, lézt
árið 1909. Hún var þekkt að
hjálpsemi við skylda jafnt sem
vandalausa, góð kona og góð
móðir, og var skyndilegt fráfall
hennar mikið áfall fyrir Karitas,
sem tregaði hana jafn sárt alla
ævi.
Karitas var fríð kona sýnum,
frekar lág vexti, en samsvaraði
sér vel ljós yfirlitum og hafði
einkvun á yngri árum, Ijóst og
mikið og sítt hár. í allri fram-
komu var hún hæglát og prúð,
talaði hægt og skýrt, réð yfir
miklum orðaforða og talaði rétt
og gott mál. Hún var vönduð til
orðs og æðis, vildi gjalda keis-
aranum það, sem keisarans er,
og guði það, sem guðs er. Hún
hafði mikinn áhuga á dulrænum
efnum, átti og las fjölda bóka
um slík fræði, gekk snemma í
Sálarrannsóknarfélagið og sótti
að jafnaði fundi þess, Sjálf var
hún skyggn og draumspök.
Góð kona og móðir hefur nú
gengið yfir landamærin á vit
ástvina, sem á undan voru farn-
ir og hún hafði svo leragi þráð.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi.
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Bjarni Pálsson.
Þegar ég kynntist frú Karitas
Magnúsdóttir, Þingholtsstræti 7
B hér í bænum, sem borin er til
moldar í dag, var hún komin á
etfri ár, Lífsreynd og þroskuð
kona. Síðan þau kynnd tókust
eru liðnir nálega tveir áratugir,
og fáir voru þeir dagar á því
tímabili, sem liðu án þess að við
hittumst og aðeins örfáir án þess
að við töluðumst við. Það er
traust vinátta, sem aldrei bregð
ur skugga yfir við svo löng sam-
skipti, og mikíll trúnaður mynd
ast milli aðilja hennar. Ég þyk-
ist því mæla af nokkurri þekk-
ingu, er ég nú freísta þess að
lýsa fáum orðum nokkrum helztu
þáttum persónuleika Karitasar
Magnúsdóttur.
Karitas var myndarkona á öll
um sviðum, góðum gáfum gædd
og vel að sér. Hún var harðdug-
leg og sívinnandi meðan kraftar
entust. Virtist og svo sem öll
verk léku henni í hendi. Ráð-
vönd og samvizkusöm var hún
svo mjög, að ég hygg, að ekki
verði til meiri þroska komizt í
þeim efnum.
Tvímælalaust er aðalprýði
hverrar góðrar móður umhyggja
hennar fyrir börnum sínum og
öllum farnaði þeirra. Sú um-
hyggja var svo rík í skaphöfn
Karitasar, að líf hennar og hugs
un snerist ekki meira um neitt
annað veraldlegs eðlis en vel-
ferð barna sinna og fjölskyldna
þeirra. Um þægindi eða munað
sér til handa hugsaði hún ekki,
enda skildi hún til fullnustu,
hver hégómi slíkt er, og sýndar
mennska var henni fjarri skapi
— Allt þetta skildu börn henn
ar, mátu og endurguldu á hvern
þann hátt, er í þeirra valdi
stóð. Var það gæfa Karitasar
og hennar styrkur af þessum
heimi.
Annar mjög áberandi þáttur í
lífi Karitasar var, hversu sterka
og fölskvalausa vináttu hún batt
við þá, sem henni fannst, að unn
ið heíðu til slíks af hennar hálfu.
Þar var engin hálfvelgja. Hún
var áreiðanlega vinur vina sinna
Og er ég nú rita þessi orð, koma
mér einkum í hug nokkrar trygg
ar vinkonur hennar. Ég nefni
þær ekki, en renni aðeins hlýj-
um og þakklátum huga til þeirra
fyrir það, sem þær voru sinni
látnu vinkonu. Það var örugg-
lega rraeira en þær hetfur grun-
jð.
Hallgrímur Pétursson
Kveðja
Þökkum auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og jarðarför
Sólveigar Árnadóttur,
Skagabraut 5 á Akranesi,
fyrrum húsfreyju á Flóða-
tanga.
Börn og tengdadætur.
Þökkum innilega auðsýnda
samúð við andlát og jarðar-
för
Ólafs Guðmundssonar
frá Dröngum.
Börnin.
HINN 18. apríl sl. lézt Hallgrím-
ur Pétursson frá Hjöllum í Ög-
ursveit- að Landsspítalanum, eft-
ir langvarandi vanheilsu. Var
hann jarðsettur hér í Reykjavík
24. apríl.
Hann var fæddur að Hjöllum
í Skötufirði 19. júlí árið 1917.
Voru foreldrar hans hjónin
Stefanía Jensdóttir og Pétur
Finnbogason frá Litlabæ, er
lengi bjuggu að Hjöllum og eru
hið ágætasta fólk.
Hallgrímur ólst upp í fjölmenn
um systkinahóp. Hann stundaði
ungur sjómennsku og búskap
með föður sínum. En þegar þau
fluttu til Isafjarðar hóf hann
sjósókn þar og síðar trésmíðar.
Fyrir nokkrum árum flutti
hann ásamt konu sinni, Fann-
eyju Þorbjörnsdóttur, sem ættuð
er úr Dýrafirði hingað til
Reykjavíkur og Kópavogs. Áttu
þau hjón eina dóttur, sem nú er
16 ára gömul.
Hallgrímur Pétursson var hinn
mesti myndarmaður, samvizku-
samur að hvaða starfi sem hann
gekk og hið mesta prúðmenni f
allri framkomu. Mikill skaði er
að fráfalli hans á bezta aldri.
En allir. sem kynntust honum
eiga um hann góðar minningar
einar.
Hann var foreldrum sínum
tryggur og góður sonur og eig-
inkonu sinni og dóttur ástríkur
heimilisfa'ðir. í engu mátti hann
vamm sitt vita. Þessa góða
drengs er nú sárt saknað. Hann
barðíst hetjulegri baráttu við
erfiðan sjúkdóm til hinztu
stundar.
Blessuð sé minning Hallgríms
Péturssonar.
Vinur.
Ekki er lífið allt líkamlegt eða
af þessum líkamlega heimi. Er
hinn andlegi hluti þess og ann-
ars heims vafalaust hinn miklu
mikilvægari. Skynja menn það
bezt, þegar eitthvað bjátar á.
Þá er ekki nóg að eiga hraust-
an Iíkama, fín föt eða gott að
borða. Karitas Magraúsdóttir var
sú gæfukona að skilja þessi
sannindi til fulls. Hún kunni
skil á mikilvægi andans umfram
efnið og hegðaði sér samkvæmt
því. Hún var einlæg trúkona,
og í trúna sótti hún þann and-
lega styrk, sem hún taldi gefa
lífinu mest gildi. Var trú hennar
svo fölskvalaus, að í minning-
unni varpar einmítt hún einna
fegurstu Ijósi yfir ævi hennar.
Fyrir hina sterku trú voru og
áhrif Karitasar mikil og heil-
briigð. Verð ég henni að eilífu
þakklátur fyrir hennar þátt í
uppeldi Kjartans sonar míns,
dóttursonar hennar, og vona að
hann minnist sem allra lengst
heilræða ömmu sinnar.
Veri svo hin látna merkiskona
kært kvödd með einlægri ósk
um, að nú sé henni orðið að trú
sinni.
Gunnar A. Pélsson.
Bjarni Jón
grímsson
P. 28. 5. 1947. D. 28. 2. 1968,
ÞAÐ var eins og eittrvað brysti
innra rraeð mér, þegar fregniT
bárusit af hinum svix>ulegu öi-
lögum æfekuviraar míns og
skólabróður, BjaTna Jóras Stein-
grímissonar Fyrst kom tómledtk-
inn, en síðan tiltfinning blandin
söknuði og trega, sem svo seiint
rniun hverfa. Fyrir hugskotir
minar liðu myndÍT frá uppvaxt-
arárum okkar. i íeik og starfi,
og þá varð mér skyndilega ljóst
hvað honfið var af sjónarsvið-
inu. Hver minning tengd Bjarna
er minning um eiralaegan, dreng
lundaðan og atorkusama vin.
Eitt er það þó, sem minningin
ljómar skærast um og er það
hve hreinlyradur Bjarni var,
hvert orð kom be nt frá hjart-
anu og mátti ætíð treysta því.
Ekki er einkennilegt þótt sú
spurning vakni í brjósbum
þeirra, er kynntust Bjarna heitn
um, hvers vegna slíkur efnie-
piltur skuli vera kaUaður frá
okkur á tímamlótum lifs síns?
En svarið verður ætíð hið sama
Hhntskipti hanis hlýtur að vera
annað og meira, en erfið bar-
átta í ólgusjó lífsms. Hans beið
eitthvað göfugra, eitthvað, sem
við skiljnm ekki fyrr en að far-
inni þeirri ieið, sem Bjarni hefur
þegar fetað. Þeasi hugsun dregur
úr sársaukanum og eftir verður
eilíf minning um góðan og bros-
hýran dreng.
Að síðustiu vildi ég votta for-
eldrum, systkinum og öðrum
aðstanderadum mína dýpstu
sarraúð og enda þessi fátæklegu
orð á ljóðMnunum:
Vin minn
vil ég því e: gráta
vef hann helgri ást.
Eitt sinn
almættið * mun láta
öllum batna er þjást.
Ég finn
aftur lán, sem bréfit.
Döpur er dánarkveðja,
en dýrðlegt verður að sjást.
Atli Gíslason.
★
Ég veit eitt hljóð svo
heljariþungt,
sem hugans orku lamar,
með helstaf lýstur hjartað ungt,
ðg hrædid það tungan stamar;
það dauðaklukku geymir glym
og gnýr sem margra hafa brim
þau dómsorð sár með sorgar-ym
„þ ð sjáist aldrei framar“.
Bundin er trega vitund sú,
Söngskemmturi
í Valaskjálf
Egilsstöðum, 14 maí
Árshátíð Karlakórs Fljótsdals
héraðs var s.l. laugardagskvöld
og hélt kórinn söngskemmtun í
Valaskjálf i tilefni af þvi. Þar
söng karlakórinn 24 lög við góð-
ar undirtektir áheyrenda, og var
að syngja aukalög.
Einsöngvari með kórnum var
Björn Pálsson en undirleikari
Helga Þórhallsdóttir: Stjórnandi
kórsins er Svavar Björnsson. An
að til skemmtunar var upplestur
og gamanvísur, Kristján Gissur-
arson á Eiðum Iék einleik á pí-
anó, en á eftir var stiginn dans.
Stein-
- Minning
að horfinn sé úr hóp vina
öðlingsdrengurinn Bjarni Jón
Steingrímsson, tæpiega 21 árs að
aldri.
Ástfóstri tók ég við hann 2—3
ára að aldri. Það var svo margt
í fari hans, sem mér féll einkar
vel í geð. Afa hans og nafna
þekkti ég nokkuð. Bjarni yngri
láktist honum töluvert.
Misst hafa nú foreldrar góðir
mikið mannseíni og samhrygig-
ist óg þeim af einlægni. Góður
guð mun styrkja yktour í sorg-
ínni- og söknuðinum mikla.
Sælt er svo að minnast Bjarna
heilsteypts drengs og sanns.
Hann var alltaf veltoominn á
heimili mitt fyrr og síðar. Ég
kornist alltaf í gott skap í né-
vist hans. Hispuirslaus framkoma
alla tíð. Hnyttinn í orðum og
átti svo gott með að koma auga
á það skoplega í lífinu og vera
samt alvörugefinn, þegar allt
kom til alls. Bæði greiradur og
vel gefinn vaskleikadrengur og
sérlega tryggur vinur vina
sinna.
Geymdar en ekki gleymdar
eru þær mörgu stundir, sem við
ræddium saman.
Sárt er öllum. sem þekktu
Bjarna, að hann var kailaður
svo al'ltof snemma úr þessuim
heimi.
Guð styrki ykkur Kristín mfn
og Steiragiímur, systkiiii, ætt-
ingja alla og vini í sorginni.
Ingibjörg Jónsdóttir.
Ingunn
Ólnfsdóttir
— Kveðjn
Fædd 30. 8. 1881. Dáin 16. 4. 1968
Kveða frá frænda.
Móðir sæl og amma kær
kvödd er hér að sinni
sínum vinum fjær og nær
fersk mun lifa í minni.
Kæru börnin verið glöð
glöð er móðir ykkar
kærleiksverkin fylla blöð . . . •
. . . blöðin bækur þykkar.
Orottinn gaf og drottinn tók
tregt er tungu ’að hræra
huggun er sú blessuð bók
ookin hennar kæra.
Blessuð vertu frænka mín
mikill var sá fengur,
fá að eiga mildi þín,
þegar, lítill drengur.