Morgunblaðið - 21.11.1968, Blaðsíða 14

I
14
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 21. NÓVEMBBR 1968
Sigurður Sigmunds-
son Syðra-Langholti
Hann gerir ekki alltaf boð á
undan sér, sá með ljáinn. Föstu-
dagiinn 1. nóv. sl. kom ég að
Syðra-Langholti og ræddi við
vin minn, Sigurð Sigmundsson,
um heyskapinn í sumar, fjár-
hirðingar o.fl. og var ekki að sjá,
að nein breyting væri í vændmn,
en næsta sunnudag á eftir, (3.
nóv.) þar sem hann að vanda
hallar sér útaf í rúmi sínu og
hlustar á kvöldfréttir, lokast
brár hans í síðasta sinn — svip-
legt, en áreiðanlega að háns
skapi, því hann var ekki gefinn
fyrir langdreginn heimanbúna’ð.
Sigurður var orðinn gamall
maður, þegar ég kynntist honum
fyrst, en með okkur tókust kynni,
sem ég vona að megi flökka und-
ir vináttu og ég varð þeirrar
gleði aðnjótandi, að jafnan þegar
mig bar að garði, sem Sigurður
var, þá fagnaði hann mér eins
og ég væri nákominn ættingi.
Sigurður var Mýramaður að
uppruna, fæddur a'ð Litla-Kálfa-
læk í Hraunhreppi hinn 30. maí
árið 1880. Eðlilega er mér lítt
kunnug saga hans fyrri ára,
nema að han ólst upp í föður-
garði og tekur við búi föður
síns um eða rétt uppúr alda-
mótum. Á jólaföstu (10. des.)
árið 1901 kvæntist Sigurður
Kristjönu Bjarnadóttur frá Am-
arstapa og entist sá félagsskapur
í 65 ár. Nokkrum árum síðar
fluttust þau hjónin búferlum að
Miklholti í sömu sveit. Þeim
hjónum varð 11 barna auðið og
dóu 5 þeirra í bemsku (bama-
veiki) en 5 þeirra lifa nú föður
sinn.
Mér skilst áð, í Miklholti sé
land flatt, blaut mýri, allgott til
slægna, fljótt til á vorin og hag-
sælt á vetrum, og þar sem Sig-
urður var heyskapar- og fjár-
Móðir okkar,
Guðrún Pálsdóttir,
frá Hallormsstað,
lézt á El'liheimilinu Ási, Hvera
gerði, 18. þ.m. Jarðarförin
auglýst síðar.
Bömin.
gæzlumaður meiri en gerðist,
mun jörð þessi hafa verið honum
all hentug. En þegar Sigmundur
sonur Sigurðar fór að hugsa til
búskapar, stefndi hugur hans til
túnræktar með mjólkurfram-
leiðslu fyrir augum. Með þeim
áhöldum og vinnuaðferðum, sem
á þeim árum tíðkuðust, vom mýr
amar í Miklholti óvinnandi.
Greip hann því tækifærið, þegar
hann átti þess kost að fá Sýðra-
Langholt í Hrunamannahreppi í
Ámessýslu, en þar var mikið af
iþurru landi sem beið atorfcu-
samra manna. Þetta var árið
1928.
Ekki hefur það verið sársauka
laus að hverfa frá eigin jörð og
búi á æskustöðvunum og fara í
algjörlega óþekkt umhverfi, en
þau mátu meira hjónin, Sigurð-
ur og Kristjana að fylgja syni
sínum og halda fjölskyldunni
saman, þó útí óvissu væri farið.
Fenginn var bíll á tilsettum tíma
og haldið sem leið liggur. Sigurð-
ur hafði aldrei komi'ð austur yfir
Fjall. Hann talaði lítið á leið-
inni en horfði því meira kringum
sig. Þegar kom ofarlega í Merkur
hraun á Skeiðum, sagði Sigurður:
,,Ef það er allt svona, þá fer ég
aftur með bílnurn." En landið
breytti um svip eftir því sem
ofar dró. Af hlaðinu í Syðra-
Langholti er útsýni meira og feg-
urra en á nokkrum bæ öðrum í
Amessýslu, sem ég þekki til, og
þegar Sigurður var búinn að
ganga um landareignina, þá var
jörðin orðin hans og hann jarð-
arinnar. Og þar undi hann þvi
■betur, sem dagamir urðu fleiri.
Ekki veit ég, hvernig fjárhag-
urinn var á búskaparárum Sig-
urðar í Miklholti — trúlega
þröngur. Þau þurfa mikils með,
bamaheimilin, og allt bendir til,
að heimaföng hafi verið of lítil.
En þau börðust harðri baráttu
fyrir afkomu sinni, hjónin. Kon-
an þrælaði heima, þegar bóndinn
leitaði fanga utan heimilisins —
á skútum, á mótorbátum, í slátur
húsi o. sv. frv.
Sigurður var mikill fjárhirðir,
hafði mikið yndi af því að um-
gangast fé og virtist skilja sálar-
líf kindarinnar og þarfir hennar
betur en flestix aðrir. Hann lagði
miki'ð upp úr reglusemi við fjár-
geymsluna — að kwna á sama
tíma til húsa. „Við vorum leiðir
á engjunum ef eitthvað dróst að
Maðurinn minn, faðir, tengda-
faiðir og afi,
Árni Helgason,
skipasmiður,
Laugabraut 7, Akranesi,
andaðiist 19. nóvember.
Jóhanna Tómasdóttir,
böm, tengdaböm og
bamaböm.
Eiríkur Lýðsson,
Grettisgötu 90,
andaðiist 20. þ. m.
Vandamenn.
Útför okkar hjartkæra föður,
Mágnúsar Jónssonar
skipstjóra frá Flateyri,
fer fram frá Fossvogskirkju
taugardaginn 23. þ.m. kl.
10.30. Blóm og krantaar af-
þatkkað. Þekn sem vilja minn-
aist hins látnia er vinisamlegast
bent á S.Í.B.S. Fyrir hönd
systra og bræðra,
Hrafnhildur Magnúsdóttir,
Fagradal við Sogaveg,
Einar Magnússon,
Vallholti. 11, Akranesi.
Okkar innilegusbu þakkir fyr-
itr sýnda samúð og vinarhug
við andlát og jarðarför
Finnboga Friðrikssonar
frá Látrum, Aðalvík,
Sigrún Halldórsdóttir,
Ragna Finnbogadóttir,
Karitas Finnbogadóttir,
Kristján Þórðarson,
Kjartan Finnbogason,
Gauja Magnúsdóttir,
Grétar Finnbogason,
Kristín Vigfúsdóttir,
Þóra Finnbogadóttir,
Donald Raborn.
maturinn kæmi. Ætli það sé ekki
éins með kindumar,“ sagði hann
við mig síðasta sinn, sem við töl-
uðum saman.
Sigurður átti ríka eilífðarvissu.
Byggði hann þar á trú sinni og
eigin reynslu. Hann féll einu
sinni fyrir borð af skipi, sem
hann var á og var bjargáð með-
vitundarlausum. Þar taldi Sigurð
ur sig hafa staðið á þröskuldin-
um milli heimanna, þess sýnilega
og þess ósýnilega. „Mér leið svo
undur vel. Og ég var ekki að-
gerðarlaus. Ég var að korna heim
að Miklholti. Það var vor, allt
iðjagrænt og í túnfætinum var
sokkótt ær, sem ég áti og með
henni var flekkótt hrútlamb. En
hvað heldurðu? Þegar ég svo
kom heim um Jónsmessuleytið,
þá er allt þar eins og ég sá það
í metvitundarleysinu í sjónum.
Allt iðjagrænt, eins og bezt getur
verið og sokkótta ærin með flekk
ótta hrútinn í túninu. Það þarf
engin að kvíða dauðanum, ef
það er eitthvað líkt þvi sem fyr-
ir miig bar.“
Sigurður var maður í hærra
lagi og þrekinn eftir því. Hend-
umar stórar og vöðvamiklar en
krepptar og siggrónar úr erfiði
lífsins. Maðurinn hefur vafalaust
verið afrendur að afli, áhlaupa-
maður, kappsfullur og skap-
mikill. Hann var stórleitur, kinn-
beinahár og brúnamikill og sitfr
að hárið, þegar ég fyrst sá hann.
Allux var ma’ðurinn hinn kempu
legasti, virðulegur mjög og dreng
skaparmaður með fast mótaðar
skoðanir.
Hún varð til faxsældar, ferð
þessarar fjölskyldu í Hruna-
mannahrepp. Mér skilst, að þar
séu niðjar Sigurðar þegar orðnir
fast að 50, allt hið mannvænleg-
asta fólk.
Utför Sigurðar fór fram frá
Hrepphólakirkju þann 9. nóv-
ember í hinu fegursta haustveðri
að vi'ðstöddu miklu fjöhnenni.
Hvíla jarðneskar leifar hans nú
þar í grafreiti Hólasóknar við
hlið konuamar, sem látin var
fyrir tveimur árum.
Þökk sé þessum aldna heiðurs
manni.
Sigurgrímur Jónsson.
Júlíus G. Magnússon
— Minningarorð
Fæddur 7. júlí 1938.
Dáinn 28. október 1968.
JÚLÍUS G. Magnússon var fædd-
ur í Vestmannaeyjum 7. júlí
1938, sonur hjónanna Magnúsar
Bergssonar bakarameistara og
útgerðármanns og konu hans
Dóru Reyndal, sem voru kunn
rausnar- og sæmdarhjón í Vest-
mannaeyjum á sinni tíð.
Hinn 28. október s.l. varð
Júlíus bráðkvaddur að heimili
sínu, aðeins þrítugur að aldri.
Féll þar fyrir aldur fram dreng-
ur góður frá eiginibonu og 3
ungum sonum.
Mjög ungur að aldri, eða tæp-
lega 4ra ára gamail, missti Júlíus
móður sína. Ólst hann upp með
föður sínum og systrum, en elzta
systirin Dóra, tók að sér for-
stöðu heimilisins, þá aðeins 17
ára, af miklum myndarbrag. Öll
sín bemskuár naut Júlíus ást-
ríkis föður síns og systra og
gæðakonunnar Jónu Jónsdóttur,
sem rak Hótel Borg um árabil
og var alkunn fyrir góðvild sína
og hjálpsemi. Var Jóna ávallt
rnjög hjartkær Júlíusi. Djúp
áhrif mun þó móðunmissirinn
hafa haft á viðkvæman dreng.
Yngri bróðir Júlíusar, Halldór
viðskiptafræðinemi, ólst upp hjá
föðursystur þeirra í Reykjavík,
en ávallt var kært með þeim
bræðrum. Systurnar eru báðar
giftar í Vestmannaeyjum, Dóra
Iininilegar þafckir fyrir auð-
sýnda samúð við fráfaill og út-
för föður míns oig bróðursonar
Ámunda Geirssonar,
Nýbýlaveg 46.
Ámundi Ámundason
Sigríður Sigurðardóttir.
gift Siigmundi Andréssyni bak-
arameistara og Þóra gift Kristni
Pálssyni skipstjóra og útgerðar-
manni.
Á æskuárum tók Júlíus virkan
þátt í starfi skátafél. Faxa og
varð síðar einn stofnandi og
hvatamaður eldri deildar félags-
ins, gildis Sanlkti Georgs.
Júlíus lauk námi frá Verzlun-
arskóla íslands árið 1959 og
fékkst í fyrstu við endurskoðun
og skrifstofustörf í Reykjavík.
Við andlát föður síns fluttist
Júlíus til Vestmannaeyja árið
1962 og varð þá framkvæihda-
stjóri útgerðanna Bergs h/f og
Kap h/f, sem hann var meðeig-
andi að. Auk þessa hafði Júlíus á
hendi bókhald og endurskoðun
ýmissa fyrirtækja hér í bæ.
Að eðlisfari var Júlíus mjög
viðfevæmur maður, hjartahlýr og
einlægur. Hann hafði mikinn og
ilifandi á'huga á sjávarútvegsmál-
um og útgerð og öllu, sem laut
að þekn rekstri, og fylgdist
jafnan vel með á þessu sviði.
Auk umsvifa sinna og áhuga í
starfi var hann jafnframt mikill
bóka- og söguunnandi. Var
ánægjulegt að spjalla við hann
um þá hluti og sögu útgerðarm.
og upphaf stórútgerðar hér á
landi. Tók Júlíus þennan lifandi
áhuga í arf frá föður sínum,
sem féklkst við útgerð í Vest-
mannaeyjum um áraibil. Afi
Júlíusar í föðurætt var Bergur
Jónsson í Hafnarfirði, kunnur
s'kútu- og togaraskipstjóri á sinni
tíð. Mat Júlíus mikils minningu
og Iífsstarf afa síns.
Júlíus kenndi bókfærslu við
Stýrimannaskólann í Vestmanna-
eyjum frá stofnun skólans árið
1964, og þrátt fyrir mikil veik-
indi, sem hann leið oft sárlega
af, gefek hann að kennslunni með
alúð og einlægni. Sýndi hann
stofnuninni og nemendum mik-
inn áhuga.
Við skyndilegt fráfall Júlíusar
verður mér það nú minnisstætt,
er hann í lok septembermánaðar
t Innilegar þakfcir færutm við t Inmilegair þakikir fyrir auð-
þeim, sem sýndu okikur saim- sýna saimúð og vimarhug við
úð og vinarhug við andtát og amidlát og jarðairför eigim-
útför móður okfcar, tenigda- manms míns, somar, föður,
móður og ömmiu, tenigdaföður, afa og bTÓður
Guðmundu Maríu okfcar,
Jónsdóttur, Guðmundar
Höfðaborg 31. Guðmúndssoinar
Sigríður Guðmundsdóttir, skipstjóra,
Eymar Karlsson, Langholtsveg 187.
Einar Guðmundsson, Bára Ólafsdóttir,
Ingibjörg Hafliðadóttir, Guðrún Guðmundsdóttir,.
Gerður Guðmundsdóttir, Erla Guðmundsdóttir,
Ágúst Guðmundsson, Ásgeir Ásgeirsson,
Hildegard Guðmundsson, Magnús Guðmundsson,
Jóhann Guðmundsson, Ásta Gunnarsdóttir,
Elín Jónsdóttir Lára G. Goodreau
og barnaböm. Tom Goodreau,
barnabörn og systkin.
s.l. hringdi fu'llur áhuga, lifsgleði
og bjartra vona og sagði mér, að
hann hefði útbúið öll verkefni
að nýju fyrir kennsluna á kom-
andi vetri. Virtist Júlíus vera að
ná fullri heilsu og fylilast lífe-
þrótti á ný.
En „líf mannlegt endar skjótt“,
segir Halligrímur Pétursson í
sáliminum ódauðlega. Undarlegt
er það; nú, er ég við andlát Júlí-
usar Magnússonar læt hugann
reika og minningar liðinna daga
koma fram í hugann, að stundum
var eins og honum byði í grun,
að hann myndi ekki verða lang-
lífur. í miklum veitkindum sín-
um veturinn 1967 sagði Júlíus
iðulega við mig, að hér í Vest-
mannaeyjum vildi hann deyja og
hvergi annars staðar, en hann
unni mjög fæðingarbyggð sinni
og vildi lifa og starfa hér.
Júlíus var trúaður maður og
trúði í einlægni á Guð sinn og
annað líf að þessu loknu. Ræddi
hann þau miál af meðfæddri ein-
ilægni og hispursleysi.
Þegar Júlíus er horfinn sjón-
um, finn ég vel, að hann var einn
þeirra manna, sem ánægja hefði
verið að eiga fleiri samfundi
með, og er sárt að sjá á bak svo
ungum manni í blóma lífsins.
Sárastur og sviplegastur er þó
missirinn eftirlifandi eiginkonu
Júlíusar, frú Þórunni Gunnars-
dóttur og ungum sonum þeirra.
Kvæntist Júlíus Þórunni árið
1963, og reyndist hún marmi sín-
um traust og góð eiginkona I
blíðu og stríðu lífeins. Eiignuðust
þau 2 syni, en eldri son Þórunn-
ar ættleiddi Júlíus. Votta ég Þór
unni og litlu drengjunuim, svo
og öðruim vandamönnum Júlíus-
ar, innilega samúð mína.
Að síðustu vil ég þakka Júlíusi
góða viðkynningu og vel unnin
störf.
Minning góðs drengs lifir.
Guðjón Ármann Eyjólfsson
skólastjóri.
Hjartains þaiklkir til allra
þeirra er sýndu mér viniarhuig
á 80 ára afmæli mínu.
Bjami Þórðarson,
Hólmgarði 6