Morgunblaðið - 29.03.1969, Síða 28

24
MOftGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 29. MARZ 1960
lega: — Nei, það er ekkert að,
elskan.
— Mér datt bara í hug, að eitt
hvað hefði verið að angra þig.
— Vitanlega ekki. Ég er bara
alveg uppgefin. Mér finnst þetta
búið að vera svo langur dagur.
Ég seildist eftir vasaklútnum
mínum undir koddanum og þerr-
aði augun, því að nú vissi ég
fyrir víst, að Lucy hefði tekið
eftir því, að ég var að gráta.
Ég dró hana að mér og kyssti
hana. — Farðu nú í rúmið, elsk-
an, og hafðu engar áhyggjur af
ÁLFTAMÝRI 7
LOMAHUSIÐ
simi 83070
Opið alla daga, öll kvöld og
um helgar.
Skrautinnpökkun á fermingar-
gjöfum.
Fermingarnellikur.

BorosKreytingar á fbrnnngar-
borðið. — Pantið tímanlega.
mér. Það er alveg óþarfi, get ég
fullvissað þig ura.
Hún hikaði. Ég vissi, að mér
hafði ekki tekizt að blekkja
hana, og að hún vissi, að
eitthvað var að, en þar sem hún
var nú Lucy, mundi hún ekki
fara að forvitnast um það nán-
ar.
Hún gekk hægt og með erf-
iðismunum aftur til herbergisins
síns, og lokaði dyrunum hljóð-
lega á eftir sér. Ég lá þarna í
myrkrinu og óskaði þess heitast,
að ég hefði ekki verið sá ræfill
að fara að gráta og úr því sem
komið var, að Lucy hefði ekki
heyrt til mín. Ég þekki hana
Lucy mípa litlu. Nú færi hún
sennilega að gera sér áhyggjur
af þessu. Ég ásetti mér að á
morgun skyldi ég leika við
hvern minn fingur. Ég skyldi
ekki með neinu orði eða lát-
bragði koma henni til að halda,
að neitt lægi mér þungt á hjarta.
3.
Næstu vikurnar tvær liðu með
ískyggilegum hraða. Þær höfðu
verið mér hreinasta kvalræði. Eft
ir því sem hver dagur leið til
enda, færðist örvænting mín í
aukana. Ég braut heilann um,
hvernig ég gæti útvegað þessa
fjárupphæð — fjögur hundruð
pund. En ég gat ekki komið
auga á nein úrræði.
Þetta hafði verið hræðilegur
hálfur mánuður. Það var eins og
ég -væri að gera mér læti allan
þann tíma. Reyna að láta eins og
ekkert væri að mér. En mér datt
nú samt í hug, að Lucy hefði
ekki látið blekkjast af þessu. Ég
sá hana stundum líta á mig á-
hyggjufullum augum, og spyrja
mig þögullar spurningar: „Hvað
er að Melissa? Hversvegna
viltu ekki segja mér það?“
En ég var fegin, að hún skyldi
ekki spyrja mig. Ekki svo að
skilja, að ég hefði farið að segja
henni það, en það var eins og of
urlítið skárra, að hún skyldi
einskis spyrja.
Og hvað Bob snerti, þá hafði
ég varla verið með honum ein-
um síðan morguninn góða, þegar
hann kyssti mig. En þá sjaldan
það kom fyrir, var hann kaldur
og 'dédrægur. Einusinni við
suðurlandsbraut 14 sími 38550
morgunverðinn hafði Kay sagt:
— Hvað gengur eiginlega að
honum Bob núna? Hefurðu
hryggbrotið hann, eða eitthvað
þessháttar? Ég hef nú alltaf
haft það á meðvitundinni, að
hann mundi einhverntíma biðja
þín. Farðu ekki að segja mér, að
hann hafi loksins gert það og þú
hryggbrotið hann.
Ég svaraði henni önuglega,
að hún væri að blaðra eintóma
vitleysu, og vitanlega hefði Bob
ekki beðið mín né væri líklegur
til að gera það nokkurntíma.
Nú átti John að koma heim á
morgun og ég var enn engu nær
að leysa vandamálið mitt. Ég var
alltaf að líta á klukkuna, og
hugsa: Á þessum tíma á morg-
un verður hann kominn heim.
John sigrihrósandi! John, sem
hafði lagt sig niður við kúgun,
og virtist ætla að sleppa með
það. Hjartað í mér varð að steini.
Ég get ekki gifzt honum — ekk
ert gæti fengið mig til þess, en
þá minnti ég sjálfa mig á, að ef
ég gerði það ekki, mundi hann
kæra Niek, sem færi svo í fang-
elsi og leiddi smán yfir okkur
öll.
Mig langaði til að trúa Bob
fyrir þessu, en kom mér ekki að
því. Það var kominn einhver
múr á milli okkar, sem hvorugt
virtist ætla að rjúfa. En enda
þótt mig langaði til þess, þótt-
ist ég vita, að hann mundi aldrei
gera það. Og mikið saknaði ég
72
vináttu hans þennan hálfa mán-
uð, einmitt þegar ég hafði mesta
þörfina fyrir hana!
Eftir hádegisverðinn hrigdi ég
til bankans. Ég vissi að það
voru litlir möguleikar á því, að
bankastj órinn veitti mér yfir-
drátt þar sem ég hafði ekkert veð
fram að bjóða, en hvað sem því
leið, var engu spillt þó að ég
talaði við hann.
Ég beið í ofvæni þangað til
ég loksins heyrði karlmanns-
rödd.
— Ætli ég gæti talað við hr.
Scotland seinnipartinn í dag?
spurði ég. — Þetta er ungfrú
Grindly, sem talar. Ég gæti
kannski komið strax.
Maðurinn bað mig að bíða, og
eftir andartak svaraði hann aft-
ur, að hr. Scotland skyldi verða
til viðtals. Ég vissi, að bankan-
um var lokað klukkan þrjú, en
ég gat verið komin þangað hálf-
þrjú.
Eg flýtti mér upp, til að laga
mig til og greiða mér. Þegar ég
fór framhjá setustofunni, datt
mér í hug, að réttara væri að
segja Lucy, að ég þyrfti að fara
til Rye, en bara ekki erindi mitt
þangað.
Ég sá, að Bob sat á lágum stól
hjá Lucy, sem lá á legubekkn-
um. Þau snarþögnuðu þegar ég
kom inn, og það var sýnilegt,
að þau höfðu verið að tala um
mig. Það var næstum sektarsvip
ur á þeim. Þó var það kannski
ekki rétta orðið. Áhyggjusvipur
var það miklu fremur. Ég velti
því fyrir mér, hvað þau hefðu
verið að tala um.
Þegar Bob sá mig, stóð hann
upp.
— Ég leit bara inn til hennar
Lucy, sagði hann. Hann brosti
til hennar. — Og nú þarf ég að
fara.
Var það kannski bara af því,
að ég kom inn? Ég var næstum
búin að svara honum stuttara-
lega, að hann þyrfti ekkert að
flýta sér mín vegna. Ég ætlaði
ekkert 'að stanza. En í huga min-
um sagði ég: — Æ, Bob, hvers-
vegna ertu svona við mig? Get-
urðu ekki séð, hvað mér líður
illa? Hefurðu enga hugmynd um,
hvað þessi hræðilegi kuldi hjá
þér fer illa með mig?
Og þó var rétt eins og hann
hefði heyrt þessi orð mín, sem
aldrei voru töluð. Hann stanz-
aði hjá mér á leiðinni út og
lagði höndina á handlegginn á
rnér.
—■ Þú ert þreytuleg Melissa?
Gengur nokkuð að þér?
— Ekki nokkur skapaður hlut
ur þakka þér fyrir.
— Það litur nú samt þannig
út. Hversvegna hvílirðu þig ekki
seinnipartinn í dag. Situr úti í
garði. Fáðu hana til þsss, Lucy.
Lucy leit á mig með áhyggju-
svip.
— Já, hversvegna gerirðu það
ekki, Melissa? Veðrið er svo in-
dælt. Ég vildi að þú vildir gera
það.
— _Ég get það bara ekki elsk-
an. Ég verð að skreppa til Rye,
og fara í búðir. Vantar þig nokk
uð, Bob?
— Við gætum þurft dálítið
korn handa kjúklingunum, ef
þú vildir panta það hjá Daw-
son og kannski koma með eitt-
hvað svolítið með þér, til bráða-
birgða.
— Það skal ég gera.
Svo fór hann og brosti til okk
ar beggja og lofaði að líta inn
seinna. í fyrsta sinn í hálfan
mánuð, var hann eitthvað vin-
gjarnlegri og líkari því, sem áð-
ur var, og ég komst í ofurlítið
betra skap.
En skapið var ekki eins létt
hálftíma seinna, þegar ég gekk
inn um dyrnar í bankanum, og
bað um viðtal við hr. Scotland.
— Hann býst við mér. Ég er
ungfrú Grindly.
— Andartak, ungfrú Grindly,
sagði vingjarnlegi maðurinn fyr
ir innan afgreiðsluborðið.
Ég beið í ofvæni. Ég hafði
oft talað við hr. Scotland en
aldrei fyrr farið fram á yfir-
drátt. Hann var vingjarnlegur
maður, sem sjálfur átti mörg
börn. Því lengur sem ég hugsaði
um þetta, því ólíklegra fannst
mér, að ég fengi erindi mínu
framgengt. Ég var orðin sann-
færð um, að ég mundi bara eyða
tíma frá honum og reyndar
sjálfri mér um leið — en ekki
svo að skilja, að það gerði neitt
til.
— Viljið þér koma hérna, ung-
frú Grindly? Hr. Scotland er til-
búinn að taia við yður.
Hr. Scotland stóð upp frá
skrifborðinu sínu, er ég kom inn
í skrifstofuna hans og benti mér
á sæti andspænis sér. Hann var
brosandi og vingjarnlegur, og ég
velti því fyrir mér, hve lengi
hann yrði það. Brosið mundi á-
reiðanlega þurrkast út af and-
litinu á honum, þegar hann
heyrði erindi mitt. Hann hallaði
sér aftur í sætinu og leit á mig
vingjarnlega og með áhuga.
— Jæja, hvað get ég gert fyrir
yður, ungfrú Grindly?
Ég dró andann djúpt. Nú kem
ur það, hugsaði ég. Undir eins
og ég ber upp erindið, breytist
svipurinn á honum.
— Ég veit varla, hvernig ég á
að koma orðum að því, hr. Scot-
land. Sannast að segja, er ég
hrædd um, að þetta komi ekki til
neinna mála. En sannleikurinn
er sá, að mig vantar jllilega fjög
ur hundruð pund. Ég veit, að
ég hef ekkert veð að bjóða fram,
og skil, að þetta er líklega ó-
Hrúturinn, 21. marz — 19. apríl
í dag er allt undir bókstaf og samningum komið. Horfur fara dag-
batnandi.
Nautið, 20. apríl — 20. maí
Haltu kyrru fyrir, ljúktu málum, sem beðið hafa.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní
Það getur glatt jþig að breyta til í klæðaburði.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí
Verið einkar nærgætnar við sterkara kynið í dag.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst
Samböndin, sem þú hefur, munu nú og í framtíðinni hjálpa þér til
að byggja upp.
Meyjan, 23. ágúst — 22. sept.
Sættir munu gleðja þig jafnt og náungann.
Vogin, 23. sept. — 22. okt.
Það kann að vera, að vinir þínir ætlizt til mikils af þér, en það
eru fleiri, sem kunna að meta þig. Blæbrigðin eru margvísleg.
Sporðdrekinn, 23. okt. — 21. nóv.
Kynntu þér aðstæður, því að mikið er um að vera, sem þig liafði
ekki órað fyrir, og þú getur seinna byggt á.
Bogamaðurinn, 22. nóv. — 21. des.
Ef þú hefur byrjað rétt, mun allt vera þér til fjár.
Steingeitin, 22. des. — 19. jan.
Safnaðu saman vinum og þolanlegum ættingjum helma hjá þér
og skemmtu þér og öðrum, þótt naumur tími sé til aðdráttar. Gefðu
rómantíkinni tækifæri til að blómstra.
Vatnsberinn, 20. jan. — 18. febr.
Vertu þakklátur, en útskýrðu ekkert. Deildu ástæðum þínum
með öðrum.
Fiskarnir, 19. febr. — 20. marz
Allt gengur sinn vana gang. Biddu einskis, en njóttu yndislcika
þeirra, sem eru nálægt þér.