Morgunblaðið - 27.04.1969, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDÁGUR 27. APRÍL 1<W>9
Erla Valtýsdóttir
— Minningarorð
Fædd 4. okt. 1946.
Dáin 21. apríl 1969.
„Hve hart og þungt, ó, ljúfi
svanna sómi
að segja góða nótt um hæstan
dag,
og hljóta að syngja sorgár-
dimmum rómi
um s'umarmál vort elzta veitr-
arlag.“
(M. J.)
VORIÐ er g'engið í garð, en vetr
arlag er sungið. Þegar lífið er
að vakna af vetrardvalanum og
vorsólin kyssir hvern vanga þá
kveður dauðinn sér hljóðs í
þeim gróðnrreit kærleiikans, þar
sem fyrstu blómin voru byrjuð
að vaxa á ungu ma.nnlífsvori.
Konan unga, sem vakti yfir
þeim kærleiksreit og veitti hon-
um líf af sínu lífi, var 'kvödd
til að hlýða því kalli, sem eng-
inn fær umflúið. Og víst er það
satt, sem skáldið segir, að það
er bæði hart — í hinzda sinn —
um hæstan dag. Þá furðár eng-
an, þótt vors-tefin glöðu og
björtu víki um stund fyrir döpr-
um dánarhljómum. En eins og
vorið sigrar vetrarkuldann
ávallt að lokum, þá birtir einnig
< yfir í sorgarsærðri sél, þegar
geislar vorsins ná að skína þang-
að inn og letra þar með ljós-
stöfum lifandi trúar, að:
„eftir Herrans djúpa kærlei'ks
dómi
er dauðinn sigur, lif og eilíft
hrós“.
Þeirri birtu er hún umleiikin,
minningin um konuna ungu,
Erlu Valtýsdóttur, sem í árdegi
ævi snnnar varð að hlha hinum
sameiginlegum skapadómi allra
dauðlegra manna.
Erla fæddist í Reykjavík hinn
4. aktóber árið 1946. Foreldrar
hennar voru hjónin Valtýr
Magnússon, nú sölumaður hjá
Olíuverzlun íslands, og Jóhanna
Þorgrímsdóttir frá Miðhlíð í
Barðastrandarsýs'lu. Þau eignuð-
ust 5 börn, og var Erla þeirra
elzt. Ennfremur er ein hálfsyst-
ir eldiri, af móður. Yngsti bróð-
irinn lézt af slysfrum, aðeins
þri'ggja ára gamall.
Árið 1956 missti Erla móður
sína. Mun sá missir hafa haft
djúp og varanleg áhif á hana
og sett sitit svipmót á allt henn-
ar líf. Hún var þá aðeins 10 ára
gömul einmitt á þeim aldri, sem
börn þurfa mest á skilningi og
umhyggju kærleiksríkrar móður
að halda.
Eftir móðurmissihn var húh
eitthvað á végum móðurömmu
sinnar í Míðhlíð. En lengst af
dvaldist hún hjá föðurforeldr-
t
Þökkum auðsýnda samúð við
andlát og jarðarför móður
okkar, tengdamóður og ömmu
Maríu Guðmundsdóttur
frá Skálanesi.
Börn, tengdabörn
og barnabörn.
t
Þökkum auðsýnda samúð við
fráfall og jarðarför mannsins
míns, föður og tengdaföður
okkar,
Aðalsteins Bjarnasonar,
bifvélavirkja.
Herdís Vigfúsdóttir,
dætur og tengdasynir.
um sínum í Reykjavík. Frá þeim
farmdist hún og var við nám í
Hagasikóla. En gagnfræðaprófi
lau'k hún við Gagnifræðaskólann
í Stykkishólmi. Hún var ástund-
unarsöm við námið og prýðisvel
gefin, enda var árangurinn í
fyllst s'amræmi við það.
Að afloknu námi gegndi hún
ýmsum störfum, en var lengst
hjá O. Ellingsen í Reykjavík.
Gat hún sér þar og annars stað-
ar hið bezta orð og ávann sér
fyllsta traust bæði meðal sam-
starfsfólks og vinnuveitenda.
Hinn 31í desember árið 1966
giftist Erla eftirlifandi eigin-
manni sínum, Guðmundi Páli
Bergssyn, núverandi brunaverði.
Þau bjuggu lengst af síns
skammvinna samvistartíma í
Reykjavík, fyrst hjá foireldrum
Guðmundar, sr. Bergi Björns-
syni, fyrrverandi prófasti og frú
Guðbjörgu PálsdóttuÁ og síðar
í leiguhúsnæði. En laust fyrir
síðastliðin áramót fluttust þau í
eigin íbúð, sem þau höfðu fest
kaup á að Grýtubakka 3’2,
Þrátt fyrir ýmiss konar örð-
ugleika vegna vanheil.su Erlu,
horfðu ungu hjónin björtum
augum til framtíðarinnar og
ólu sér þá von í brjósti, að nú
mundi brátt fara að birta.
Þau eignuðust eina dóttur,
Berglind, sem nú er fjögra ára
Hún er eLskulegt og efni'legt
barn, fagur sólargeisli í lífi for-
eldranna ungu. Fjölskyldan var
hamingjusöm, tengd einingar-
bandi þess' kærleika, sem aldirei
fellur úr gildi.
En vonin um afturbata eigin-
konunnar ungu vildi ekki verða
að veruleika. Sjúkdómsferill
hennar hófst fyrir réttu ári. Og
fimm sinnum dvaldi 'hún á
sjú'krahúsi um lengri eða
skemmri tíma þetta síðasta ár.
Sjálf var hún hugrökk og von-
glöð fram til hins síðasta. Og
all.t var gert, sem í mannlegu
valdi stóð, er orðið gæti henni
til hjálpar og hrifið hana úr hel-
greipum dauðans. Enginn reynd-
ist þó ejns öruggur sannur og
traustur og eíginmaðurinn. Frá
fyrstu fundum til síðasta sam-
leiðardags stóð hann við hlið
konu sinnar og sýndi ást sína
til hennar á þann veg, að eigi
t
Þakka auðsýnda samúð og
vinarhug við andlát eigin-
manns míns og föður okkair
Hreins Péturssonar,
Stykkishólmi.
Einnig þakkir til Slysavarna-
félags Islands og starfsfólks
fyrir fljóta og góða a'ðstoð,
einnig Kvenfélaginu Hringn-
um, Stykkishólmi.
Sæbjörg Guðbjartsdóttir
og sjnir,
Stykkishólmi.
gleymist þeim, sem bezt þekkja
til.
Erla Valtýs'dó'ttir var góð
kona, grandvöir og traust. Hún
var dagfarsgóð og prúð í fram-
ikomu hreinskilin og breinlynd,
en lorðvör og lagði aldrei illt til
nokkurs m.anns. Hún var stefnu
'fost og einörð í hverju því, sem
hún tók sér fyrir hendur. vildi
vera — en ekki sýnas-t. Alla tíð
var hiún fremur dul og fáskiptin
og lítt fyrir það gefin að bera
‘tilfinningar sínar á torg. Hún
var hörð við sjálfa ^ig, ekki sízt
í sjúkdómsstríðinu, og vildi
standa á meðan s'tætt var.
Hún var umhyggjusöm hús-
móðir, ástrí'k eiginkona og móð-
ir. Hún þráði að koma-t heim —
og vera heima. Þar vildi hún
byggja upp með ástvinuim sín-
um, bjart og hamingjuríkt fram-
tíðarheimili.
En sú von varð ekiki að veru-
leika. Á 2. pásikadag l:á leið henn
ar á sijúkrahíús og þar andaðist
hún leftir hálfs mánaðar legu,
hinn 21. þessa mánaðar.
Það er þungt fyrir þá, sem eft
ir standia, að sætta sig við slík-
an örlagadóm. En ég veit, að
þrátt fyrir allt horfa eigin.mað-
urinn — og litla dóttirin hans
mót ljósinu og vorinu, í þeirri
trú, að:
„andia, sem unnas't
fær aldregi
eilífð aðskilið“.
Og þess bið ég fyrst og síðast,
minn ikæri vinur og frændi, að
í þeirri trú megir þú — og þið
mæðginin ganga áfram, ykkar
útmældu ævileið.
Þá verða þau þér hinn sann-
asti veruleiki, niðurlagsorð ljóðs
ins, sem ég í upphafi vitnaði í:
„í lífsins trú, í ljósi Guðs vér
minnumst, •
ó, liðna, dýra, ástúðlega snót,
í lífs'ins trú, í ljósi Guðs vér
finnumst
við lífsins nýju, S'tóru sumar-
mót“.
Eiginmanni, dóttur og ástvin-
um þeirra öllum votta ég mína
innilegustu samúð og bið þeim
af alhug blessunar og styrks
hins hæsta Guðs í bráð og lengd.
Útför Erlu Valtýsdóttur verð-
ur gerð á morgun frá Fossvogs-
kirkju.
Björn Jónssion.
Magnea Aðalbjörg
Jónsdóttir — Minning
f. 29. sept. 1883 d. 18. des. 1968.
Ljúft er eftir liðinn dag
lokið stríð að dreyma.
Siíðra sverð við sólarlag
sofna þreyttur heima.
St. G. St.
Þessar Ijóðllínur eiga vel við
þegar sárþreytt gamalmenni hef
ur lokið erfiðu æfistarfi.
Það er vanalega hikað við að
byrja á því verki sem óttast er
að aldrei verði fúllvel unnið.
Svo er með þessi kveðjuorð til
minnar góðu systur, sem verið
hefur elskulegasti ferðafélagi
minn á lífsleiðinni. Henni verð-
ur aldrei þakkað sem hún á skil
ið.
Hún var fædd á Illugastöðum
í Austur-Fljótum í Skagafjarðar
sýslu 29. sept. 1883.
Foreldrar hennair voru Árni
Magnússon frá Stóra-Grindli og
Ba'ldvina Ásgrímsdóttir frá
Skeiði.
Hún var elzt níu systkina,
varð því snemma að hjálpa móð-
ur sinni við innanhússtörfin og
barnagæzluna. Hún var systkin-
um sínum góður ráðgjafi og fyr-
irmynd. Þau elskuðu hania og
dáðu allla ævina. Hún var i for-
eldrahúsum til tvítugsaldurs ,þá
fluttu þau vestur á Skaga. Þar
trúlofaðist 'hún efnabónda, Magn
úsi Magnússyni í Ketu og fór
að búa með honum. Þetta var
álitið mikið gæfuspor fyrir fá-
tæka stúlku. En fáir sjá það sem
ókomið er. Sambúð þeirra varð
ekki nema hálft annað ár. Þá
flutti hún í foreldrahúsin aftur
eins og fölnað blóm. Búin að
fylgja unnusta sínu/m og barni
til grafarinnar. Það var mikil
reynsla fyrir tvítúga stúlku.
Okkur þótti fjarska vænt um að
fá hana heim, en hún undi ekki
lengur í þessu umhverfi, þar
sem alit minnti hana á vonbrigði
henti'ar og mæðu. Hún réðst í
vist í fínt kaupmanndhús á Sauð
árkróki. Það þótti jafngilda
skólagö'nigu á þeim árum, þegar
fæstir höfðu efni á að afla sér
menir.tunar. Þar var hún tvö ár og
varð fín og falleg stúlka. Þar
trúlofaðist hún ljósmyndasmiði
uðu búskap á heldur lélegu
fjallabýli, Bi-eiðstöðum í Göngu
skörðum. Þair var mikil gesta-
nauð, því þá var ekki eins þægi
legt að ferðast um sveitirnar
eins og nú, en fjallvegir á tvo
vegu frá Breiðstöðum. Þar
bjuggu þau í mörg ár við erfið-
ar ástæður. En aldrei var þó
kvartað. AUtaf tók húsmóðir
brosleit á móti gestum sínum, þó
oft væru miklar góðgerðir af litl
um efnum. Alltaf var bærinn
vel sópaður, þó lágreistur væri.
Baðstofulífið hætti húisakynmiin
upp. Þar ólust upp sjö vel gefin
og lagleg börn og þar var frið-
sælt heimilislíf. Seinna fluttu
þau út að Neðranesi á Skaga
og þar bjuggu þau í sex ár. Þá
bjó ég á næsta býli. Það voru
skemmtileg ár, sem ljúft er að
minnast. Þá voru ekki talin spor
in sín milli bæjanna. Þar leið
þeim vel. Þaðan var svo flutt að
Syðriey á Skagaströnd. Það var
happadagur sem þar var riðið í
hlað. Þar átti Magnea eftir að
búa sín beztu búskaparár. Jörð-
in var falleg og góð. Þar batn-
aði hagur þeirra fljótlega, elztu
synirnir voru þá fulltíða menn
og mikil bændaefni. Þeir keyptu
jörðina og annar þeirra tók við
bústjórninni vegna vanheilsu
föður þeirra, hinn reisti bú á
næsta bæ. Magnea stóð fyrir
búi Magnúsair í 14 ár. Hún elsk
aði þessa jörð og var ákaflega
ánægð þegar hún sá túnið
stækka með hverju ári og gamla
torfbæinn hverfa, en nýtízku
hús rísa úr rústum hans, Svo
kom ung og prýðiieg tengdadótt
ir í nýja húsið, ómetanleg gæða-
manneskja við tengdaforeldrana
í ellinni. Gamli húsbóndinn varð
fyrir þeirri mikiiu reynslu að
sitja í myrkrinu síðustu 15 ár-
in.
Þegar ég 'lít yfir þennan erf-
iða og langa lífsferil þessarar
mikilhæfu dugnaðarkonu, undr-
ast ég hveru miklu dagsverki
hún hefur lokið, svona grönn og
fíngerð. I 46 ár var hún hús-
móðir á mannmörgu heimili, allt
af með barnahóp kringum sig.
Þegar hennar börn voru farin
að stálpast, tók hún systurson
þar á staðnum, Daníel Davíðs- sinn nokkurra vikna og ól hann
syni, prúðum manni og góðum.
Þeirra hjónaband varð langt og
farsælt.
Þá var um lítið að velja ann-
að en að stofna heimili í sveit.
Hún var líka vön sveitabúskap
og mikið búkonuefni. Þau byrj-
upp til fullorðinsára. Oft voru
þar vandalaus börn að sumrinu
til. Svo komu barnabörnin. Hún
elskaði böm og lét veil að alia
þau upp.
En þrátt fyrir mikil og erfið
störf hefur hún verið mikil lánis
manneskja. Hún lifði í friðsælu
og ástríku hjónabandi og átti
mannvænleg börn. Elzta soninn
skyldi hún aldrei við sig. Sá
næstelzti bjó í nábýli við hana.
Hún sá þá daglega og börnin
þeirra. Hin systkinin sem öll eru
búsett í Reykjavík heimsótti
hún árlega og hafði þau líka
hjá sér sem gesti að sumrinu.
Nú er hún horfin yfir móðuna
miklu. Þar hafa áreiðanlega beð
ið vinir í varpa, því von var á
gesti. En ég stend eftir á bakk-
anium héma megin og stytti
stundirnar með því að horfa á
glansmyndir úr okkar langa
ferðalagi frá æsku til elli —
meðan ég bíð eftir ferju.
Guðrún B. Árnadóttir.
Innilegar þakikir færi ég öll-
um fyrir heimsóknir, gjafir og
hlýjar kveðjur á 80 ára af-
mæli mínu, og gerðu mér það
ógieymanlegt.
Guð blessi ykkur öll.
Oddný Arnadóttir,
Esjubergi.
Vil róðo tvo menn
til landbúnaðarstarfa. Annar þarf að geta tekið að sér mjaltir
og hirðingu í stóru fjósi Uppl. í síma 35958 e h.