Morgunblaðið - 27.02.1970, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 27, FEBiRÚAR 1070
* 'r'\
;

ÚU:
Um svipað leyti og Beet-
hoven var að vinna að Ní-
undu sinfóníunni var hann
með annað stórverk í smíðum,
Missa solieiminiis, hátí'ðairimiessiu,
Þá var Beethoven um fimm-
tugt og búinn að missa heyrn
ina. N/ú, hálfri annainri öld sáð-
air, eir Níuinida siimfiónáiain eitit
þekktaistba ag diálðiasta veirik,
sem flultit er, en Missa sol-
emnis heyrist aftur á móti
sjaldnar.
Níundu sinfóníuna hljóta
allir íslendingar að þekkja.
Hún hefur um langt skeið
stjórnandinn lyftir sprotanum og undirleikarinn, Kristinn Gestsson slær
stu nóturnar á píanóið. (Ljósm. Kr. Ben.)
.Tilbúin að koma inn mjög veikt'
Erfiðasta verkið, sem við
höfum sungið
ana verða. saimeiigkiilegar ætf-
ingar kórs, hljómsveitar og
einsöngvara. Einsöngvararnir
eru fjórir: Kristinn Hallsson,
Sigurður Björnsson, Ruth
Little Magnússon og Lone
Koppel frá Danmörku.
segir söngfólkið í Fílharmóníu
um Missa solemnis, sem frum-
flutt verður í næstu viku
Það var þröngt um kórinn,
1,210 mialninis, í samlkoimiusal
Mefiaákó'lainis, en þröngt melga
sáttir sitja. Starfsemi söng-
sveitar, eins og Fílharmóníu,
verið flutt í ríkisútvarpinu á
miýáirsdag og fyrir nioikíkjnuim
árum var hún flutt fimm sinn-
um fyrir fullu húsi í Háskóla-
bíói. Og í næstu viku, fimmtu
dag og laugardag, verður
Missa solemnis frumflutt hér
á landi. Flytjendur eru Sin-
fónáiulhLjóimisivieit íálandis, Sönlg
sveitin Fílharmonía og fjórir
einsömglvaraír. Stijóinnanidi verð
ur dir. Róbert A. Otitós-
son, en hann hefur stjórnað
þeim verkum, sem hljómsveitin
og Fílharmónía hafa flutt
saman á undanförnum árum.
: ' •••: .
er hinn þjáði en sigrandi mað-
ur. Verk hans 'eru tákn
mannsins í æðsta veldi.“
Beethoven sagði sjálfur að
Missa soiLemin’iig, hátíðianmiess-
ain, vseri maslt allr a hams verkia,
enda er hún talin eitt mesta
og erfiðasta verk sinnar teg-
undar. Kórinn þarf bæði að
syngja sterkt og fara hátt og
hann fær nær enga hvíld með-
an á flutningi verksins stend
ur. Hljómsveit og einsöngvar-
ar mega heldur ekki láta sitt
eftir liggja, en hvað mest
mæðir á stjórnandanum, sem
þarf að samræma alla þessa
þætti í eina heild. Astæðan
fyrir því að hátíðarmessa Beet
hovens er ekki flutt eins oft
og önnur hliðstæð verk er
einmitt sú, að verkið þykir
krefjast svo mikils af flytj-
endum.
Dr. Róbert, sem þekkir orð
ið verkið út í yztu æsar lík-
ir því við dýrt kveðið kvæði
— erfitt og óaðgengilegt í
fyrstu, en stórkostlegt við
nánari kynni.
★
Stjórnandinn taldi nauð-
synlegt að fara hægt af stað
og leyfa söngfólkinu að kynn-
ast verkinu í rólegheitum. í
haust og fram að áramótum
voru yfirleitt vikulegar æf-
iinigair, en effcir áraimiót hef’ur
verið æifit tivlisivar í viku og
síðius'tiu daigania fyrir tó’ni'eik-
„ . . . og þá Gloria strax á
eftir . . . segir dr. Róbert
og kreppir hnefann er hann
tekst á við Beethoven.
byggist einmitt á því að allir
séu sáttir, vilji vinna saman
og hafi áhuga á því, sem ver-
ið er að vinna að, því ekki
er það gróðavonin, sem rek-
ur söngfólkið á æfingar,
hvernig sem viðrar. Allt starf
í kórnum er ólaunað. Greiðsl
an sem rennur til kórsins fyr-
ir tónleikana fer í ýmsan
kostnað, t.d. raddþjálfun
söngfólksins.
í Fílharmóníu er fólk á öll-
um aldri og úr öllum stéttum:
þar 'eru fnæiðimieinini, opinlber-
ir starfsmenn, húsmæður,
skólafólk og í hópnum eru
nokkrir útlendingar, sem hér
eru búsettir um lengri eða
skemmri tíma. Þótt útlending
arnir skilji ekki alltaf hvað
stjórnandinn segir, þá segjast
þeir alltaf skilja hvað hann
meinar og eiga því ekki við
neinn vanda að stríða.
★
f stuttu hléi, sem gert var
á æfingunni náðum við tali af
nokkrum söngfélögum og þá
fyrst aldursforsetanum, Krist-
ínu Guðmundsdóttur.
Kristín er um sjötugt, og
hefur sungið með kórnum frá
uippftiaifli og saiglðliist mtuinidiu
halda áfram svo lengi, ’sem
söngur hennar eyðilegði ekki
fyrir öðrum. „Mér finnst ynd
islegt að fá að vera í þess-
um kór“, sagði hún. „Það er
svo upplífgandi og mennt-
andi að starfa með söngstjór
anum og söngfólkinu, því
maður er alltaf að læra eitt-
hvað nýtt.“
Kristín sagðist ekki hafa
þekkt neitt til Missa solemnis
fyrr en farið var að æfa það.
„Verkið hefur verið erfitt, en
nú finnst mér það dásamlega
tfaigiuirlt", 'sagðii hún. „Oig þaið
er með þetta eins og önnur
verk, sem kórinn hefur flutt,
að þegar maður hefur einu
sinni lært raddirnar gleymir
maður þeim ekki aftur, en
hefur jafnan mikla ánægju af
að rifja verkin upp í hugan-
iulm.“
Yngsta söngkonan í kórnum
Þuríður Jónsdóttir: „Maður
leggur allt á sig fyrir þetta“.
Frá því um áramót hefur
Sönigsiveúti’n Fíllhanmiónúa æift
að jafnaði tvisvar í viku í
samkomusal Melaskólans og
þangað lögðum við leið okk-
ar s.l. mánudag.
★
Kyria og Gloria barst út
um opna gluggana og út í
kvöldkyrrðina og í glugga-
kistunni stóð stjórnandinn,
dr. Róbert og á hreyfingum
hans var auðséð að hann var
að takast á við eitthvað mik-
ið að vöxtum. Enda segir
hann sjálfur:
„Beethoven er alltaf að
takast á við sjálfan sig.
Hann er a'Ldirei aælil — hann
Guðfræðinemarnir Jón Baldvinsson, Jón Þorsteinsson og Birgir Ásgeirsson — ánægðir
eftir að hafa sigrazt á örðugleikunum.
Beethoven með handritið að
Missa solemnis.
heitir Linda og er aðeins 16
ára. Hún syngur nú í fyrsta
skipti í kórnum, en á ekki
langt að sækja sönginn, því
faðir hennar er Róbert Arn-
finnsson leikari, góður söng-
maður eins og allir vita.
Linda sagðist aðeins hafa
sungið í barnakórum til þessa
og þegar hún var í barna-
skóla söng hún í söngleikn-
um Litla Ljót. „En ég hef
alltaf haft áhuga á söng og
þegar ég fékk tækifæri til að
syngja með Fílharmóníu tók
ég því með þökkum“, sagði
hún.
Linda hefur lært lítillega á
píanó og þekkir því nóturnar.
Og þótt verkið sé erfitt hef-
ur hún ekki látið hugfallast
og er staðráðin í að syngja
með í næsta verki kórsins.
★
í kórnum er mikið af há-
skólastúdentum og þar á með
al eru Birgir Ásgeirsson, Jón
Þorsteinsson og Jón Bald-
vinsson, en þeir eru allir
verðandi prestar — og varla
munu þeir eiga erfitt með að
tóna þegar þar að kemur, því
þeir eru allir í tenór.
Dr. Róbert kennir guð-
fræðinemum það, sem að tón-
list lýtur og dreif nokkra
þeirra í Fílharmóníu, þegar
til stóð að færa upp Missa
solemnis og karlaraddir
vantaði.
Þeir félagar sögðu að þetta
hefði verið erfitt til að byrja
með og ekki sérlega skemmti-
leglt. En þieir Ihelfðiu hliuettað á
verkið af hljómplötu og reynt
að fylgjast með tenórunum og
þá hefði þetta smám saman
skýrzt fyrir þeim.
í gamni bættu þeir við, að
þeir hefðu ekki þorað að gef-
ast upp og eiga á hættu að
styggja kennarann, en nú
helfðiu þeiir oriðfð svo miiklair
miætuir á ve.lkiir.lu iaið þeic viftdu
dkiki hæt'ftia, Ihvað seim í boíi.