Morgunblaðið - 19.02.1971, Blaðsíða 24

24
MQRGUNBLADH), FÖSTUDAGUR 19. FEBRÚAR 1971
Endurskoðun
Ungur maður með próf frá Verzlunarskóla Islands eða Sam-
vinnuskólanum, óskast í endurskoðunarskrifstofu.
Eiginhandarumsókn með upplýsingum um aldur menntun og
fyrri störf, sendist afgreiðslu Morgunblaðsins fyrir 23. þ. m„
mefkt: „Framtíð — 6869".
HERRANÓTT 1971
Nemendur Menntaskólans í Reykjavík sýna Draum á Jóns-
messunótt í Háskólabíói.
Frtimsýning: Laugardag klukkan 8.30. Uppselt.
önnur sýning: Sunnudag klukkan 8.30.
Þriðja sýning: Föstudaginn 26. khikkan 8.30.
Miðar seldir hjá Eymundsson og i Háskólabiói.
Félag landeigenda í Selási
FUNDARBOÐ
Aðalfundur Félags landeigenda í Selási
verður haldínn sunnudaginn 21. febrúar 1971 klukkan 14,
að FFeyjugötu 27, 2. haeð.
Fundarefni: 1. Venjuleg aðalfundarstörf.
2. Lagabreytingar.
3. Önnur mál.
Félagsmenn eru hvattir til að mæta vel á fundinum, þar sem
gerð verður grein fyrir hvar máfin standa.
Stjóm Félags landeigenda i Selási.
SKIPSTJÓRAR
- ÚTGERÐARMENN
12" Loðnubarki
12" og 8" dæluslanga.
Vsentanlegir 6" barkar fyrir blóðvatn
frá skiljara.
un/iat r9^/)^elWjon h.f.
Suðurlandsbraot 16 - Reykjavik - Simnefni: »Volver< - Simi 35200
FELAGSSTARF
SJÁLFSTÆÐISFLOKKSINS
Kópavogur Kópavogur
Árshátíð
Arshátíð Sjálfstæðisfélaganna í Kópavogi verður haldin
laugardaginn 20. febrúar n.k. i Félagsheimilinu, efri sal. Jafn-
framt verður minnzt 20 ára afmaelis Sjálfstæðisfélags Kópa-
vogs. Árshátiðin hefst kl. 20.00.
Dagskrá: Borðhald.
Skemmtiatriði.
Dans.
Aðgöngumiðar verða seldir í Sjálfstæðishúsinu við Borgar-
holtsbraut í dag og á morgun (miðvikudag og fimmtudag)
kl. 5—7. Simi 40708.
Sjálfstæðisfólk í Kópavogi er hvatt til þess að fjölmenna og
taka með sér gesti.
Aðalfundur
Sjálfstæðisfélags- og fulltrúaráðs Mýrarsýslu verður haldinn
að Hótel Borgarne3Í mánudaginn 22. febrúar kl. 21.00.
A dagskrá verða venjuleg aðalfundarstörf og kosning
fulltrúa á landsfund.
Siáffstæðismenn fjölmennið.
STJÖRNIRNAR.
Sigrún Elínborg Guó-
jónsdóttir — Minning
mikið fagnaðarefni að hitta þá
og verða þeim samferða nokk-
urn spöl, sem sífellt strá blóm-
um í götu samferðamannanna,
sem stöðugt eiga tn gleði og
hugrekki til að berjast móti
stormum og hretviðrum lífsins,
og láta aldrei hugfallast.
Þegar ég minnist Elinborgar
Guðjónsdóttur kemur mér fyrst
í hug seigla hennar og þrek,
þrátt fyrir margra ára sjúk-
dómsbaráttu. Þolinmæði og
gleði, þó hvert áfallið ræki ann
að. Hún kvartaði aldrei, en tók
öllum erfiðleikum með ró og
gat brosað þegar öðrum hefði
þótt fokið í skjólin.
Ekki verður rakin hér ævi-
saga hennar, en fædd var hún
þann 7. október 1904 að Landa-
koti í Miðneshreppi og var þar
til 4ra ára aldurs er hún fluttist
með foreldrum sínum að Syðsta
koti í sömu sveit. Ólst hún þar
upp í foreldrahúsum tii 18 ára
aldurs. Ég kynntist Elínborgu
um 1954 við þáttaskil í Ufi
hennar, þegar hún giftist eftir-
lifandi eiginmanni sínum Ein-
ari G. Lárussyni. Þá hafði hún
um margra ára skeið barizt við
þann óvin, sem marga lagði að
velli á þeim árum, hvita dauð-
ann. Og enn átti hún eftir að
heyja margar orrustur, þar
sem tvísýnt var um leikslok.
En þar kom að sigur vannst, þó
mikil og djöp ör hafi hún borið
frá þeirri viðureign.
En þegar baráttunni við sjúk
dóminn lauk sýndi hún enn ó-
venjulegt þrek. Þá tók starfið
við.
Þau hjónin ráku lítið íyrir-
tæki, sem hún starfaði við af
elju og þrautseigju. Og þar var
tekizt á við ýmsa erfiðlleika,
sem mörgum hefðu reynzt æði
þungir í skauti. En ekkert virt
ist raska ró hennar. Hún gat
boðið öllum erfiðleikum byrg-
inn.
Og nú að leiðarlokum, þegar
ég kveð Elínborgu, minnist ég
margs frá liðnum árum.
Ég minnist hógværðar hennar
og prúðmennsku. Ég minnist
hlýjunnar í brosi hennar og
handtaksins þegar okkur, fjöl-
skylduna bar að garði á heimill
hennar. Og ekki var umstangið
talið eftir, sem leiddi af gesta
komunni, allt það bezta fram
borið af mikilli rausn og gleðl.
Fyrir allt þetta vil ég og fjöl
skylda mín þakka og alla henn
ar tryggð og vináttu. Ást henn
ar og umhyggja fyrir fjölskyldu
sinni og ekki sízt sonarbörnun
um sýndi fórnfýsi hennar. Ég
votta eiginmanni hennar, syni,
tengdadóttur og börtnunum
mína innilegustu samúð. En það
er gott að kveðja og eiga minn-
ingar um vin, þar sem kærleik-
urinn hefur verið gagnkvæmur,
þar sem enga skugga hefur hor-
ið á sambúðina.
Blessuð sé minning hennar.
Magnús K. Jónsson.
— Minning - Guðrún
1 dag verður borin til hinztn
hvíldar frú Sigrún Elinborg
Guðjónsdóttir, Nýhýlavegi 27,
Kópavogi. Andaðist hún þ. 10.
febrúar sj. eftir stutta legu, á
67. aldursári.
Frú Elinborg var hæglát
dugnaðarkona, og bar frá henni
hlýja elskusemi til samferða-
mannanna á lífsleiðinni. Hún
hafði kynnzt sjúkdómi og erfið-
leikum allt frá barnæsku, en eig
ið sjúkdómsstrið bar hún af
stakri ró og æðraðist aldrei. Var
hún sístarfandi þótt þjáð væri
oftlega. Hafði hún á ungum
aldri tekið berklaleiki, og
heyði hún áratuga langa og oft
tvísýna baráttu við þann sjúk-
dóm, þar til hún gekkst undir
mikla lungnaaðgerð í Dan-
xnörku árið 1953 og náði þá
sæmilegri heilsu um hrið. Vann
hún hin síðari árin við sauma-
skap hjá fyrirtæki sonar síns,
Kristjáns Kristjánssonar, og
tengdadóttur, Erlu Wigelund,
Verðlistanum í Fteykjavík. Milli
tengdamæðgnanna og mæðgin-
anna voru miklir kærleikar og
daglegt samband milli heimil-
anna. Voru barnabömin henni
mikill gleðigjafi.
Elinborg fæddist að Landako-ti,
Miðnesi, þ. 7.10. 1904, og voru
foreldrar hennar Þorbjörg
Benónýsdóttir, sem ættuð var
frá Ormskoti undir Eyjaf jöllum,
og Guðjón Þorkelsson útvegs-
bóndi frá Miðkoti, Landeyjum.
Ólst hún upp hjá foreldrum sín-
um að Syðsta-koti, Miðnesi í stór
um systkinahóp.
Bernskuheimilið fór ekki var-
hluta af sorgum og erfiðleikum
lífsins, því 5 systkinanna dóu á
ungum aldri. Um tvítugt fór
Elínborg að heiman og stundaði
algeng störf, m.a. að Ferstiklu
og i Viðey. Kynntist hún á þeim
árum ungum efnismanni,
Kristjáni Karli Kristjánssyni
frá Álfsnesi, en þau staðfestu
ekki ráð sitt. Eignuðust þau son,
Kristján, einkabarn móður sinn-
ar.
Elínborg var tvígift. Fyrri
maður hennar var Eiríkur Karl
Eiríksson, rafvirkjameistari frá
Stokkseyri, en þau slitu samvist
um árið 1950. Síðari maður
hennar, Einar G. Lárusson
verzlunarmaður lifir konu sina.
Giftust þau árið 1954 og voru
mjög samhent. Stofnuðu þau ár-
ið 1960 Fataverksmiðjuna Signu
og ráku hana saman í átta ár.
Mikill harmur er nú kveðinn
að eiginmanni, syni, tengdadótt-
ur og barnabörnum. Eiga þau á
bak að sjá sérstæðri konu, sem
ávalit hugsaði meira um annarra
hag en eigin. Hógværð og lítil-
læti einkenndi hugarfar hennar
og var hún þvi einkar ljúf í við-
móti við alla menn. Lífssaga
hennar var lífsbarátta, erfiðari
á stundum en margan grunaði.
En hún naut líka kærleika
sinna wánustu og þakkaði lífs-
lán sitt meir en hún teldi harma
tölur, er þrautir þjökuðu hana.
Vinnan var henni bæði skylda
og athvarf. Skilur hún eftir sig
ijúfar minningar um mæta konu.
Guð blessi minningu hennar.
Þórir Kr. Þórðarson.
ÞEGAR við horfum eftir vinum
okkar og vandamönnum yfir
iandamærin miklu, verða við-
brögð okkar oft í ósamræmi við
trú okkar og skoðanir, því að
flestir trúa því að betra og
fullkomnara líf taki við að jarð
lífinu loknu. En í staðinn fyrir
að gleðjast og fagna yfir sigri
þess, sem farinn er, fyllist hug
ur okkar trega og söknuði, og
sorgartárin blinda augun, jafn-
vel svo að við njótum ekki gleð
innar, sem minningin um horf-
inn ástvin gæti fært okkur.
„Að heilsast og kveðjast, það
er lifsins saga“. Mannsævin er
ekki löng, og þegar við lítum
til baka, finnst okkur samfylgd
in ótrúlega stutt við vinina, sem
eru horfnir úr samfélaginu. En
minningarnar vars og þá er það
Framhald af bls. 22.
ykkar að Hverfisgötu 19 urðu
heimsóknirnar fleiri og ekki
ósjaldan gist. Það voru miklar
ánægjustundir. Annars vegar
frjáls útivist með frændunum
við könnun á margbreytilegu
ósnortnu hrauninu, sem var að-
eins í seilingar fjarlægð frá
heimilinu eða gengið um götur
og skoðað í búðarglugga eða
gengið um götur og skoðað i
búðarglugga eða verið að leikj-
(um. Á vegi manns urðu þá
kannski aðrir strákahópar, sem
gjarnan þurfa að gefa okkur
auga, þvi að Reykjavíkurstrák-
ar voru ekki vel séðir í Hafn-
arfirði á þeim árum. Mátti þá
finna, að maður naut friðar hjá
þessum strákum vegna drengj-
anna frá Hverfisgötu 19. Ungir
sem gamlir báru virðingu fyrir
því heimili. Það fór um mann
notaleg sælutilfinning í þessu
húsi þegar húsbóndinn, Guð-
laugur móðurbróðir, dyttaði að
ýmsu utanhúss og innan, til-
reiddi eldivið, hagræddi fisk-
spyrðunum eða gerði fiskherzl-
unni til góða með sínum nær-
færnu sjómannshöndum, þótt
hrjúfar sýndust á yfirborðinu.
Hann fræddi mann jafnframt
um margvislegustu hluti, áður
ókunna, því hann var fróður
vel. Guðrún föðursystir eða
„Gunna frænka“ eins og við
kölluðum hana, sem alltaf gekk
að húsmóðurstöríunum með
þeirri ró og verklagni, að mað-
ur varð þeirra tæpast var. Allt-
af hafði hún nógan tíma til þess
að sinna drengjunum sínum, við
hvers konar kvabbi og spuming
um og ekki fórum við frænd-
systkinin varhluta af nærfærni
hennar og hlýleika, þegar við
vorum á ferðinni. Og alltaf átti
hún afgangsstundir til þess að
fræða mann um eitt og annað
og ekki var lakara, ef maður
sýndi einhvern áhuga fyrir að
skoða garðinn hennar, garðinn
i góðu skjóli undir hraunhóln-
um, þar sem hún sáði, plantaði
og hlúði að margvislegum gróðri
og svo uxu margs konar viiitar
smáplöntur hér og þar um hól-
inn. Þetta var hennar unaðsreit-
ur, fyllti sálina lotningu íyrir
almættinu. Eins og flestar sjó-
mannskonur þurfti hún að stýra
búi langtímum saman, þegar
Guðlaugur frændi var á sjónum
og fórst það vel úr hendi sem
önnur störf. En hún hafði fleira
fyrir stafni, enda þótt hljótt
færi. Væri einhvers staðar
hjálparþörf var hún ávalit
boðin og búin til þess að leggja
eitthvað af mörkum. Þær voru
ótaldar ferðirnar og ómældur
tíminn, sem hún varði til hjálp-
ar og huggunar þeim, sem erfitt
áttu. Mörg nóttin var lögð við
erilsaman dag til þess að vaka
yfir sjúkum, þegar aðrir lögðust
til náða. Þessi störf voru unnin
á svo kyrrlátan hátt, að oft á
tíðum höfðu aðeins þeir nánustu
hugmynd um þau. Hin mikla og
einlæga trú, sem hún bar
í brjósti sér, gerði henni þetta
starf svo sjálfsagt og auðvelt.
Kirkjan og trúarsöfnuðir íóru
heldur ekki varhluta ^f
einlægu og fómfúsu starfi henn
ar. Þar sem annars staðar
var hún ávallt boðin til starfa
á sinn kyrrláta hátt. Hið mikla
trúartraust gerði henni iífMJ
léttara, þegar á móti blés, en til
vitnis um hið einstaka æðruleysi
hennar voru hinir dimmu dagar,
þegar sjónin hafði bilað á gam-
als aldri. Samt hélt hún áfram
að bjargast á eigin spýtur og
jafnvel veita öðrum hjálp. Hún
gat ekki hugsað sér að íþyngja
eða tefja fyrir öðrum. En svo
dásamlega tókst til um skurðað-
gerð, að hún öðlaðist bæriiega
sión aftur, sjón, sem nægði
henni til allra nauðsynlegra
starfa til dauðadags og rættist
bvi sú einlæea ósk hennar að
vera siálfri sér nóg og geta veitt
öðrum aðstoð allt til síðustn
stundar.
Vertu sæl góða frænka og
þakka þér fyrir allar góðu og
nví*i”-M-Uii <!tiind’rnar f næj*
nni.
GnlIWn fjnðmnmlsson.