Morgunblaðið - 15.04.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 15. APRÍL 1971
Guðrún Gróa
Jónsdóttir — Minning
Fædd 15. janúar 1879.
Dáin 3. apríl 1971.
1 gær lór fram frá Dómikirkj-
unni kl. 2 e.h. útför Guðrúnar
Gróu Jónsdóttur. 1 huga mínum
hét hún aðeins Gróa, og i hug-
skoti mínu átti hún alltaf heima
á Vesturgötu 51A, þótt hún síð-
t
Fósturmóðir mín og tengda-
móðir,
Anna Sigríður
Adolfsdóttir,
Laufásvegi 59,
iézt í Landakotsspítalanum
14. aprí'L
Guðný Torfadóttir,
Kristinn Vilhjálmsson.
t
Hjartkær eiginmaður minn
og faðir,
Guðmundur H.
Friðfinnsson,
pípulagningameistari,
andaðist 12. apríl.
Áslaug Magnúsdóttir,
Magnús Guðmundsson.
t
Móðir okkar,
Sigurlaug Þórðardóttir,
Sólbakka, Höfniun,
andaðist í sjúkrahúsinu í
Keflavík 13. apríl.
Böm hinnar iátnu.
ar byggi annars staðar. Gróa
var fædd að Sjávargötu á Bráð-
ræðisholti og voru foreldrar
hennar Guðrún Nikulásdóttir,
mikilhæf og mörgum kostum
búin kona, og Jón Halldórsson
útvegsbóndi. Ætt Guðrúnar
Nikulásdóttur kann ég ekki að
rekja, en föðurætt Gróu rekur
sig þannig: Jón í Sjávargötu
Halldórssonar í Miðdalskoti,
Þorsteinssonar bónda þar, Vig-
fússonar á Kiðabergi (afabróðir
Jóns Sigurðssonar forseta)
Sigurðssonar í Ásgarði í Grims-
nesi Ásmundssonar þar, Sigurðs
sonar lögréttumanns í Ásgarði,
síðan tekur við Ásgarðsætt-
Guðnasonar lögréttumanns í
Tungufelli Jónssonar prests í
Kálfiholti Stefánssonar prests í
Odda, Gíslasonar biskups í
Skálholti Jónssonar. Systkini
Gróu voru Ásdis, gift Jóni
Gislasyni og Guðjón bryti,
kvæntur Sigriði Bjamadóttur,
lengst af bryti á Esju, Goðafossi
og síðast gamla Dettifossi.
Gróa ólst upp í foreldrahús-
um, en um tvítuigsaldurinn
þurfti hún, eins og þá var siður
og nauðsjm, að fara að heiman
og vinna fyrir sér, og lá leiðin
upp á Kjalames að Esjubergi.
Dvöl hennar þar leiddi til þess
að hún og ungur sveinn, Pétur
Sigurðsson frá Valiá, felidu
hugi saman og gengu þau síðar
að eigast. Af þeim stofni eru
komnir margir nýir. Pétur og
t
Útför sonar mins,
Brandar Þorsíeinssonar,
sem lézt í Landspítalanum 9.
april, fer fram frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 16. apríl
kl. 13.30.
Þorsteinn Brandsson.
t Jarðartför eiginmanns mins, t Þökkum inniilega auðsýnda
Helga Jónssonar, samúð og hlýhug við andlát
Reykjavíkurvegi 23, og jarðarför,
fer fram frá Fossvogskirkju Hólmfríðar Þ. R.
föstudaginn 16. april kl. 10,30 Jónsdóttur,
f. h. Keflavík.
Fyrir hönd bama minna, tengdasonar og bamabama, F. h. bama okkar og annarra aðstandenda,
Sigrún Ásmundsdóttir. Sveinn Jónsson.
t
Þökkum innilega auðsýnda
samúð og vinarhuig við andlát
og úttför litia drengsins okkar,
Leifs.
Guðrún Kjartansdóttir,
Ársæli Ársælsson,
Þorleif Guðjónsdóttir,
Kjartan Gíslason.
t
Soffía Þorvaldsdóttir,
I.aufásvegi 26,
verður jarðsett frá Fossvogs-
kirkju föstudaginn 16. þ. m.
kl. 3 e. h.
Systkin hinnar látnu.
Gróa bjuggu lengst af, í far-
sælli sambúð, að Vestur-
götu 51A, í eigin húsi, eða þar
til Pétur lézt árið 1939, eftir nær
fellt 40 ára hjónaband. Þeim
varð 8 barna auðið og þau voru
Helga og Þorkelía (er báðar
létust í bemsbu), Fríðmiey (gift
Jóni heitnum Bogasyni bryta, er
fórst með Dettifossi undir stríðs
lökin), Sigurjón Uengst af starf-
andi hjiá H. Benediktsson hf.
og síðast forstjóri Ræsis htf.
(d. 1. okt. 1952). Hans kona var
Sigríður Loftsdóttir frá Höfða-
brekku í Mýrdal). Kjartan
Reynir (giftur Valgerði Sigur-
geirsdóttur). Öll eru þessi böm
Gróu og Péturs látin, en
Kjartan fórst með togaran-
um Apríl á heimleið frá Eng-
landi þ. 1. des. 1930. Þá stóð
Valgerður uppi með öll 3 böm-
in sin, og þá varð hver að
bjarga sér. Þá voru ekki lífeyr-
issjóðir, almannatryggingar eða
fjölskyldubætur upp á að
hlaupa. Ti.l að létta „róðurinn"
tók Gróa að sér eitt bam
Kjartans, Ásdísi, er hún var á
öðm ári og ól hana upp. Upp
frá þvi kallaði Ásdís hana allt-
af mömmu. Hún er því hluti af
barnahópnum þeirra Gróu og
Péturs. Ásdís er gift Valgarði
Runólfssyni skólastjóra barna-
og gagnfræðaskólans í Hvera-
gerði. Þau bömin sem á lífi
em, em Ásdís gift Ólafi Þor-
grímssyni hrl., Gunnar bifreiða-
málarí kvæntur Guðmundu Þor-
geirsdóttur, og Guðrún gift
Birni Bjömssyni skrifstofu-
stjóra.
Eins og gefur að skilja hefur
líf ungu konunnar snemma tek-
ið á sig svip alvörunnar, og þá
var hverjum næst að sjá sér og
Sínum farborða. Pétur starfaði
fyrst eitthvað við smíðar og
mun hann hafa numið þá iðn
eitthvað, en það var fyrir mitt
minni, og ég man hann aðeins
t
Þökkum innilega öllum þeim,
er sýndu okkur samúð og
vinarhug við andlát og jarð-
arför,
Sigríðar Guðjónsdóttur,
Jaðri, Saurbæjarhreppi,
Dalasýslu.
Rögnvaldur Guðmundsson
og vandamenn.
sem sjómann (og saltara) á tog-
aranum Nirði. Hann var þvl
langdvölum að heiman og allt
starfið heimatfyrir hlóðst því á
hina. ungu konu. Það kom sér
því vel að Gróa var alltaf
grannvaxin og snör I hreyfing-
um. Henni var, á þeim árum, létt
um að vinna, og með elju og
samstilltu átaki tókst þeim hjón-
um að koma yfir sig húsinu á
Vesturgötu 51A. Þar var Gróa
drottningin og þar lifði hún sín
beztu ár, þótt oft væri á bratt-
ann að sækja. Fyrstu minningar
miínar af Gróu voru þær, að ég
fór einu sinni sem oftar hang-
andi í pilsum móður minnar
„vestur eftir“ (en það þýddi að-
eins eitt á mínu heimili I aust-
urbænum: til Gróu). Þetta var
að vetrarlagi og kom þá
á heimilið Jóhann í Alliance,
sem sivo var kallaður, því hann
var þar verfkstjóri, með 2 bak-
sleða sem hann hatfði smiðað etft-
ir pönitun Gróiu og hún ætl-
aði bömum sínum. Það er ekki
að orðlengja það, að með annan
sleðann fór ég heim til mín og
tók Gróa ekki annað í mál en
að ég fengi hann til fullrar og
óskoraðrar eignar. „Það má allt
af fá annan sleða handa Dúnu,“
sagði hún.
Litla húsið á Vesturgötunni
var nokkuð stórt á þeirrar tið-
ar mælikvarða, 3 herbergi (öll
lítill og lág til lofts) svo það var
hægt að leigja út íbúð uppi í
risi. Á þessum tíima bjó hér fólk,
sem ekki gerði meiri krötfur til
Mtfsþæginda en þetta harðbýla
land gat atf sér gefið. Þá litfðu
menn efltir efnum, en ekki um
efni fram. Þá list kunni Gróa
mætavel. Á þessum árum var otft
gestkvæmt á h'eimili hennar og
allt komst þetta fólk fyrir, en þó
fór svo að byggt var við vest-
urendann tveggja herbergja út-
bygging úr steini og þá stækk-
uðu húsrýmið og hjartarýmið að
sama skapi. Og svo var það ekki
ónýtt, að eftir viðbygginguna
var hægt að ganga inn í stofu
beint úr forstofu af götunni. Það
þótti nú fint í þá daga. Nú var
keypt píanó, og nú var spilað og
sungið, og það var nú stundum
líf í tuskunum ekki sízt er þau
Ásdis og Guðjón komu með í
sönginn. Öll voru þau systkin-
in söngelsk mjög, Gróa tók
gjarnan í dragspilið, Guðjón í
mandólinið og Ásdís söng, enda á
sínum táma í Dómkórnum. Þá
hækkaði niú aldeilis undir loft í
lágreistum stofunum og það var
eins og allt yrði hærra og víð-
ara til veggja. Þetta voru dá-
samlegir dagar, eða svo finnst
mér er ég hugsa til þeirra, en
ég var þá unglingur að aldri, og
man þetta glöggt.
Stundum var Pétur heima og
þá naut hann þess að vera með,
hann sat hjá brosleitur og sæll
og naut lífsins á sinn rólega hátt
og hann átti til að lauma út úr
sér bröndurum sem hittu í mark.
Nú er langt síðan þetta var og
gerðist. Einn sunnudagsmorgun-
inn, ekki alls fyrir löngu, rölti
ég vestur Vesturgötuna og þá sá
ég „húsið". Þar var mikil breyt-
ing orðin á, rúður brotnar og
slagbrandar fyrir þeim og dýr-
um. Nú er þarna kuldi og myrk-
t
Hugheilar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug við andlát
og útför
VAGNS JÓHANNSSONAR
verzlunarmanns.
ur og nú hieyrast ekki lengur
innan frá söngur og gleði gamla
tímans. Mér flugu í hug orð
Einars Benediktssonar, er hann
endar Norðurljós á þessum orð-
um: „Autt er allt og sviðið og
harðlæst hvert hlið og hljóður
sá andi, sem býr þar.“ Ég gekk
bak við húsið og leit inn og rifj-
aði upp hvar ýmsir hlutir hefðu
staðið á sínum tíma, og aftur
reikaði hugurinn til Long-
fellows sem E.B. þýddi svo: „1
gegnum opna glugga/blés
gustur um auðan karm/Hvar
voru blessuð bömin/með bjart-
an æskuhvarm?". Og ég gekk
dapur burt er ég hafði gert mér
ljósan fallvaltleika lífsins.
Gróa átti því láni að fagna að
hún var aldrei ein, þótt hún yrði
ekkja fyrir 32 árum. Börnin sem
eftir lifðu voru henni góð, um
tima bjó hún með Friðmeyju
heitinni dóttur sinni á Hávalla-
götu 51, en er hún lézt var hún
ein, en þó umvafin Mýju bama
sinna. Eins o.g óg gat um þá var
Gróa alltaf grönn og sístarfandi
og hreysti hennar var slík að
hún náði mjög háum aldri. Hún
lifði alla kunniingjana og hún
var í vissum skiáninigi einmana
á háum aldri. Forsjónin hagaði
því þá svo til að „heimurinn"
fór frá henni, og þannig lifði
hún síðustu 10 árisn áhyggjulaus
af þvi sem gerðist í kringum
hana, en þó alltaf eitthvað að
bjástra. Það var svo hinn
3. apríl s.l. sem Gróa kvaddi
þennan heim, bara hætti
að lifa, 92 ára gömul. Til síðustu
stusndar vair hún hin kvika,
granna Gróa og maður þekkti
fas og hreyfingar gömlu áranna,
maður bara sá þær i öðru ljósi.
Ég þakka Gróu gamlar og góð-
ar minningar og alla snúðana
sem hún gaf mér. Ég vil svo
enn gera orð E.B. að lokaórðum
mínum hér, er hann segir: „Loks
ertu liðin/land nú er tekið/
höfninni náð bak við helsins
flóð/Höggvið er rjóður/
hnigin til jarðar/sú eik, sem
lengst og styrkast stóð.“
Viggó Jónsson.
Frú Guðrún Gróa Jónsdóttir
var jarðsungin i gær frá
Dómkirkjunni í Reykjavik.
Hún var fædd 15. janúar 1879
í Sjájvargötu á Bráðræðisholtinu
í Reykjavík. Foreldrar hennar
voru hjónin Guðrún Nikulás-
dóttir og Jón Halldórsson
sjómaður, sem þar bjuggu en
Ðuttu síðar að Stóra-Seli við
Selsvör.
Sistkini Guðrúnar Gróu voru
þau Ásdis, sem giftist Jóni
Gíslasyni, sölustjóra hjá Efna-
gerð Reykjavikur, og Guðjón,
kunnur úr bæjarlífinu sem
Guðjón bryti.
Allt var þetta mjög söngelskt
og listrænt fólk og var Guðrún
Nikulásdóttir, móðir þeirra
Sjávargötusystkiina, ágætur hag
yrðingur.
Guðrún Gróa minntist oftlega
uppvaxtarára sinna, og þá yfir-
leitt sem ára etfiðleika og si-
felldrar baráttu fyrir daglegu
brauði. Hún minntist „fiskileys-
isáranna sjö,“ þegar varla
féklist bein úr sjó, og lá við,
að fátækar og bammargar fjöl-
skyldur syltu heilu hungri. Hún
minntist margra kvölda, er hún
gekk svöng til sængur, þó var
faðir hennar formaður á bát, og
fékk þvi stærri hlut en aðrir
skipsverjar. Hún minntist einn-
ig margra ánægjustunda, er
gleði og bjartsýni ríkti á heim-
Framhald á bis. 19.
t
Otför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa
MAGNÚSAR JÓNSSONAR
húsasmiðameistara, Lindargötu 52,
er lézt 8. þ.m. fer fram frá Fossvogskirkju laugardaginn
17. apríl kl. 10,30. — Blóm vinsamlegast afþökkuð.
Halldóra Asmundsdóttir, Asgeir Magnússon,
Karl Magnússon, Jón R. Magnússon,
tengdadætur og barnaböm.
Eiginkona, dóttir og systkini.
t
Innilegar þakkir fyrir samúð og vinsemd vegna andláts og
útfarar
SIGRÍÐAR J. BJARNASON
Guðrún og Hákon Bjarnason,
Helga og Sveinn B. Valfells,
Elísabet og Jón A. Bjarnason,
Maria Benedikz,
Sigurbjörg og Haraldur A. Bjarnason.
t
Irmilfi'gar þaikkiir til allra sem
auðsýndu mér samúð og vin-
siemd við andlát og útför
miannisins mins,
Sigurðar Sigurðssonar,
Bergþórugötu 33.
Fyrir hönd aðstandenda,
Stefania Stefánsdóttir.