Morgunblaðið - 11.11.1972, Page 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 11. NÓVEMBER 1972
Sigurjón Sveinsson
arkitekt — Minning
Fæddur 3. júU 1918.
Dáinn 1. nóvember 1972.
EITT sinn skal hver deyja. Það
er eitt af lögmálum lifsins. Svo
hversdagslegt sem það er, er þó
oft eins og þá aðeins verði okk-
ur það ljóst, er það birtist í ná-
grenni okkar — við fráfall vina
og ættingja. Þá fyrst verðum
við vör við tilveru þess og
miskunnarleysi.
Þamnig fór mér, er ég frétti
fráfall vinar míns og velgjörða-
marans, Sigurjóras Sveinssonar,
arkitekts, sem andaðist 1. nóvem
ber síðastliðinn, langt fyrir ald-
ur fram. Sízt hafði mig grunað,
að þamnig yrði ég næst minntur
návist dauðans. En svo erfitt
sem það má oft reynast, verð-
um við að lúta þeim lögmálum,
sem iifið setur.
Nú, þegar orðið er og ekki
verður breytt, iifir aðeims minn-
iragin. Og i mínum huga verður
t
Björgvin Stefánsson
lézt að heimiH sínu, Hraun-
brú 1, Hafnarfirði, 9. nóv.
Sebna Böðvarsdóttir
og börnin.
minming Sigurjóns Sveinssonar
fögur og svo mun verða um
alla þá, er hann þekktu, en þedr
voru ófáir. Fólk var hans
líf og yndi, ekki sízt umgt fólk.
Áhugi hams á áhugamálum
þeirra var einstakur, og þrátt
fyrir að harnrn væri störfum
hlaðinn, var hann ætið boðinn
og búinn að leggja sitt lið og
sina aðstoð. Fáa hef ég þekkt,
sem höfðu jafn mikla ánægju
af að gleðja aðra og taka þátt
í gleði þeirra. Hið hlýja viðmót,
hjálpsemi, gestrisni og glað-
værð myndu eim nægja til að
minma á hanm og hafði hann þó
fjölmarga kosti aðra, sem bezt
mega prýða menn.
Um leið og ég kveð þenman
vin minn með söknuði, þakka ég
honum fyrir allt. Af hans fund-
um fór ég ætið giaðari og bjart-
sýnríi en á.
Konu hams, Ólöfu og sonum
þeirra sendi ég og unnusta min
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur og biðjum þeim styrks
á erfiðri stund.
Jóhann Tómasson.
Klukkan var rúmlega sex að
morgni hinn 1. þ.m. þegar sleg-
in voru þrjú þung högg á glugg
ann undir svefnherbergi mínu.
Ég spratt á fætur og gekk úr
skugga um það, að enginn mað-
ur var þar nálægur. Rúmurn
tveim timum síðar, er ég hugð-
ist fara til vinnu, stóð likbíll
fyrir utan hús nágranna míns,
t
Alúðarþakkir fyrir auðsýnda
saraiúð við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður og
afa,
Jóns Atla Guðmundssonar.
Börn, tengdabörn og
barnabörn.
t Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og útför. og vinarhug við andlát
SIGRÚNAR SIGURÐARDÓTTUR
Nikulás Oddgeirsson, Sonja S. Nikulásdóttir,
Sigurður Þ. Nikulásson, Grétar G. Nikulásson.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarðarför
föður okkar, tengdaföður og afa,
GUÐMUNDAR DANÍELSSONAR,
kaupmanns, Ásgarði 10.
Steinunn Guðmundsdóttir, Guðmundur Sigurbjörnsson,
Ragnar H. Guðmundsson, Guðrún S. Jóhannsdóttir
og barnaböm.
t
Alúðarþakkir til allra þeirra sem heiðruðu minningu mannsins
míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS JÓAKIMSSONAR,
Hraunbæ 86.
Sérstaklega þökkum við hinum mörgu vinum hans sem
heimsóttu hann síðasta áratuginn er hann lá sjónvana og oft
sársjúkur og veittu honum gleði og hamingju meir en orð
fá túikað. — Guð blessi ykkur öll.
Ingibjörg Amgrímsdóttir,
Hjálmar Jónsson, Stefanía Guðmundsdóttir,
Ólafur Jónsson, Þórveig Sigurðardóttir,
og barnabðm.
t
Otför systur minnar,
Aldísar Guðnadóttur
er lézt 5. þ. m. fer fram frá
Fossvogskirkju máraudagiran
13. þ.m. kl. 3 síðdegis.
Kristinn Guðnason.
Sigurjóns Sveirassonar, arki-
tekts og byggiragarfulllitrúa.
Hann hafði kvatt þennan sýni-
lega heim einmitt um það leyti,
sem ég heyrði höggin þrjú á
glugganum. Hafði hann kvatt
renig þessari hinztu kveðju?
Hafði hann falið mér að skdla
henni áfram til samferðamann-
anna? Ef svo er, þá er það gert
með þessum fátæklegu orðum.
Fundum okkar Sigurjóns bar
fyrst saman í Menntaskólanum
á Akureyri haustið 1934. Hann
kom frá Siglufirði og bjó í „Bað
stofunni" í heimavist M.A. við
fimmta mann. M.A. var þá úr-
ræði og athvarf þeirra, sem
bjuggu úti á landsbygigðinni og
viiidu halda til framhaldsnáms.
í heimavistinni var húsrými lít-
ið og húsgogn svo til engin. En
þótt þröngt væri setinn bekkur-
inn, bundust þar þó þau bönd
vináttu og tryggðar, sem standa
ævina á enda. Nú er öldin önn-
ur. Dapurlegt er að hugsa til
þeirrar kynsllóðar, sem sezt að í
allsnffigtum í ríkulega búnum
menntastofnunum og telur það
þarfast að gera með háreysti
kröfur til annarra, en gleyma
því sem þeim má sjáifum
verða til mestrar farsældar —
kröfunum til sjálfra sín.
Þegar Sigurjón Svein-sson nú
kveður, á hann að baki farsælt
lifsstarf. Horaum l'ánaðist að
velja sér ævistarf þar sem
hæfileikar hans nutu sín. Hann
átti þá skaphöfn, sem leysti úr
hverjum vanda þegar á reyndi.
Jafnaðargeð, gl'aðlegt viðmót,
dugnaður og þrautseigja voru
þar saman tvinnuð, ásamt sterk-
um vilja til að viinna sér og öðr-
um gagn. Þetta voru þeir eðiis-
kostir, sem tryggðu honum vöxt
og framgang i lífinu, og með
þeim ávann hann sér þroska og
virðingu allra, sem kynntust
honum. Hann var stöðugt vax-
andi maður allt til Mns síðasta,
er hann nú hverfur okkur á
bezta aldri — aðeins 54 ára.
Frá skólaárunum í M.A. minn
ist ég Sigurjóns ekki aðeins
sem bekkjarbróður og vinar,
heldur jafnframt sem stjórn-
sams umsjónarmanms bekkjar-
ins, skíðakappa og íþróttamanns
og vegna þátttöku hans í hvers
konar féfagslegum málum. Þótt
hann stundaði nám hér við há-
skólann aðeins skamma stund,
varð hann í fremsta fiokki við
byggingu Nýja stúdentagarðs-
ins á stríðsárunum. Eftir það
var hugur hans og lífsstarf ráð-
ið. Hann lag byggingariðnfræði
í Svíþjóð, gerðist bygglngareft-
irlitsmaður hjá Reykjavíkur-
borg. Tók síðan arkitektspróf í
Noregi og varð byggingarfuH-
trúi borgarinnar skömmu eftir.
Jafnframt þvi starfi teiknaði
hann fjölda merkra bygginga —
og má efiaust telja hann meðal
beztu arkitekta hérlendis á þess
um tíma. Kom honum þar að
miklu gagni hin fjölþætta
verklega reynsla hans í bygg-
ingarmálum. Þótt þessi væri
braut hans, minnist ég hans þó
fyrst og fremst sem hins ósér-
hlífna og hjálipsama dugnaðar-
manns. Honum féll aldrei verk
úr hendi, og að synja einhverj-
um um að vinna fyrir hann verk
eða að gera honum greiða,
kunni hann ekki.
Hjónaband Sigurjóns og hinn
ar glæsilegu eiginkonu hans, Ól-
afar Steingrimsdóttur, var með
miklum ágætum. Þau voru bæði
einstakiega samhent um allt
sem að heimilinu laut. Forlögin
höguðu því svo, að við höfum
verið nágrannar í 25 ár, þótt á
tveim stöðum í bænum væri.
Var því jafnan talsverður og
ánægjulegur samgangur á milli
og aldrei bar þar á nokkurn
skugga.
Heimili Sigurjóns og Ólafar
var með þeim brag, að allir, sem
þangað komu, fundu að þeir
voru þar velkomnir gestir, enda
jafnan gestkvæmt. Á slíkum
viraafundum kom í Ijós, hversu
einstakt minni Sigurjón hafði á
liðna tíð. Urðu honum liðin at-
vik að fágætu söguefni, sem
hann rakti með gamansömu og
græskulausu ívafi. Var frásagn
arhæfileiki hans skemmtilegur
og liitskrúðugur — langt um-
fram það, sem venjulegt getur
talizt. Sigurjón var hispurslaus
i allri framgöngu, hreinn og
beinn við alla menn. Um hann
eiga við orð fjalilræðun nar: Sæl-
ir eru hjartahreinir, þvi að þeir
munu Guð sjá.
Nú, þegar vegir skiljast, mun
Siigurjóns Sveinssonar saknað
af stórum vinahópi, og það verð
ur hljóðara og kyrrlátara á
Kleifarvegi 15. Sllíkur er hverf-
ulleiki l'ífsins. En minningin lif-
ir og vermir hugann. Flekklaust
liferni er fagurt fordæmi. „Ek
veit einn, er aldrei deyr. Dómr
of dauðan hvem.“
Við hjónin sendum Ólöfu, son
unum þrem og Þórunni, svo og
öllum öðrum vandamönnum,
okkar inniliegustu samúðarkveðj
ur.
Önundur Ásgeirsson.
NÁINN samstarfsmaður og vin-
ur Sigurjón Sveinsson, bygg-
ingarfulltrúi er látinn.
Sigurjón var miklum hæfi-
leikum gæddur, bæði sem arki-
tekt og embættismaður. Á sinni
stuttu starfsævi, sem arkitekt,
inrati hamn af hendli mörg veiga-
mikil verkefni. Haran var auk
þess miklum mannkostum gædd-
ur, sem komu að góðu haldi í
sambandi við erfið störf hans
sem byggingarfulltrúa. Hans
glaðværa viðmót, ásamt góð-
vilja, leysti margan vandann.
Margir áttú erindi við hann
um byggingarmál sin og leysti
hann úr vanda hvers og eins
af máiefmalegri góðvild.
Samstarf okkar Sigurjóns var
fyrst og fremst fólgið i þvi að
rannsaka og undirbúa mál, sem
leggja átti fyrir byggingamefnd
Reykjavikur. Á ferðum okkar
um borgina við athugun bygg-
ingamaála, urðu kyrcni okkar
Sigurjóns alináin, og fyrir þau er
ég þakkiátur. Voru þau lærdóms
rík og gáfu mér innsýn í rnann-
kosti góðs drengs.
Þrátt fyrir vökult eftirlit með
því að farið væri eftir settum
reglum, þá lét hann ávalit mann-
leg sjónarmið sitja í fyrirrúmi.
Sigurjón sat fundi skipu-
lagsnefndar Reykjavíkur. Naut
nefndin reynslu hans og þekk-
ingar, m.a. vegna hinna nánu
viðskipta hans við byggjendur.
Honum var Ijós þörf á tengsl-
um borgararana við byggingar-
og skipulagsyfirvöld.
Sigurjón Sveinsson, byggingar
fulltrúi var byggingaryfirvald,
en hann leit á siig fyrst og
fremst sem þjón borgaranna og
starf sitt sem þjónustustarfsemi
við þá.
Allt hans farsæla starf var
mótað af þessu lífsviðhorfi.
„Nú lætur þú Herra,
þjón þinn í friði fara."
Við hjónin vottum_þér Ólöf og
sonunum innilega samúð.
Aðalsteinn Richter.
Að morgni hins 1. þ.m. lézt að
heimili sínu, Kleifarvegi 15 hér í
borg, öðlingsmaðurinn Sigurjón,
Sveinsson, by ggin ga r fulllt rúl;
Reykjavikurborgar aðeins 54 að
aldri. Kom andlát hans sem reið
arsiag yfir okkur bekkjarsystk
in hans og vini, enda bar Si'gur-
jón veikindi sín í hljóði og vissu
fáir um hinn skæða sjúkdóm,
sem svo sviplega varð horauim að
aldurtila. — Sigurjón var sonur
Sveins Jónssonar byggingameist
ara á Steinaflötum á Siglufirði,
sem var valinkunnur hagleiks-
og dugnaðarmaður og konu
hans, Geirlaugar Sigfúsdóttur
frá Skarðdal á Siglufirði. Eru
þau bæði látin fyrir allmörgum
árum.
Sigurjón var fæddur á Siglu-
firði 3. júll 1918. H'ann ólst upp
í foreldragarði á Siglufirði og
fór snemma að vinna. hörðum
höndum — svo sem titt var um
ungliniga fyrirstríðsáranna. Þó
var hann heilsutæpur á námsár
um sínum og varð að fresta
menntaskólanámi um 1 ár af
heiisufarsástæðum. En ekki lét
hann þessa raun á sig fá, enda
vann hann alveg fyrir náms-
kostnaði sinum á sumrum í síld
arvinnu á Siglufirði. Siigurjón
fór i Menntaskólann á Akureyri
og útskrifaðist þaðan vorið
1941. Fór hann að því búnu í við-
skiptafræðideild Háskóla Islands,
en hélt síðan til náms til Sví-
þjóðar. Tók hann próf í Göte-
borgs Tekniske Institut 1947 í
byggingariðnfræði. Eftir það
lærði hann hér heima byggingar
iðn i trésmíði og tók próf í
þeirri iðn 1948. En árið 1948—
1954 vann hann í Byggingareftir-
liti Reykjavíkurborgar. Haustið
1954 fór Sigurjón til framhalds-
náms í Norges Tekniske Hög-
skole í Þrándheimi og lauk þar
góðu prófi haustið 1957, en frá
1957—1964 vann hann sem arki-
tekt hjá húsameistara Reykja-
vikur. Árið 1964 var hann skip-
aður byggingarfulltrúi Reykja-
vikurborgar, en það starf rækti
hann eins og hin fyrri af frá-
bærri samvizkusemi, óhlut-
drægni og dugnaði, allt til dán
ardægurs. — Mun Sigurjón hafa
verið meðal ærið fámenns hóps
hátt settra manna, sem aMrei
heyrðist nein gagnrýni um frá
nokkrum manni á embættisstörf
hans og mun slíkt dæmafátt
enda samvizkusemi hans og
óhlutdrægni jafnan við brugð-
ið. Starfaði Sigurjón ætíð af ýtr
ustu réttsýni og drengskap, svo
sem gert höfðu foreldrar hans,
sem allra götu vildu greiða og
sýndu ætið einstaka hjálpfýsi
og reisn, einkanl'ega þeim, er
erfitt áttu.
Hinn 9. marz 1944 kvæntist
hann eftirlifandi konu sinni, Ó1
öfu Steingrímsdóttur, Pálssoraar,
ráðsmanns á Elliðavatni, gáfaðri
og mætri mannkostakonu. Hún
hefir ætíð stutt mann sinn með
ráðuim og dáð og byggt með hon-
um hið myndarlegasta heimili.
Hún fór út með honum til
Þrándheims siðari hluta náms-
dvalar hans eríiendis, þar sem
heimili þeirra var með sama
myndar- og glæsibrag sem hér
heima. — Mörg aakastörf féllu
í hlut Sigurjóns, er hann hafði
tekið við störfum fyrir borg-
ina s.s. móttaka erlendra gesta
hennar og fleiri kvaðir, t.d.
kynnisferðir á veguim borgarinn
ar til útltanda, auk upplýsinga-
starfs og jafnvel kennslu á nám
skeiðum hér heima. Þá yann
hann jafnan mikið við teikning-
ar, ýmist fyrir opinbera aðila og
eigi síður fyrir vini sína og
kunningja, en hann mun lítt
hafa séð þar til endurgjalds,
þótt hann væri einn bezti bygg-
ingartæknifræðingur síns tíma
hér í borginni. Þau hjón áttu
ætið heimilisláni að fagna, en
þeim varð þriggja barna auðið.
Elzti sonur þeirra, Steingrímur,
er í tækniskóla i Danmörku.
Sveinn Geir er næst elztur og
ér vélstjóri, en ymgsti sonur
þeirra, Kristinn, er i mennta-
skóla, allir efnismenn.
Sigurjón var strax í mennta-
skóla frábærlega féiagslyndur
og greiðvikinn við skólafélaga
sína, og eftir að námi lauk, hélt
hann ætið tryggð við báða ár- *
ganga bekkjarsystkina sinna,
en eins og gétið var, varð hann
að hætta námi sakir veikinda
einn vetur í menntaskóla. Hann