Morgunblaðið - 16.12.1972, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 16. DESEMBBR 1972
Minnmg:
Hulda Sigmundsdóttir
„Svo fylgir oss eftir á lestaferð
ævilangri
hið ljúfa vor, þegar alls staðar
sást til vega.
Því skín á hamingju undir
daganna angri,
og undir daganna fögnuði
glitrar á trega.“
■* Tónias Guðmundsson.
Myrkur getur hann orðið,
norðlenzki veturinn, þeim sem
þrá birtu vordaganna heitu
hjarta. Ef til vill verður hann
þó aldrei jafndimmur sem and-
spænis þeim gesti, er vér eigum
öll vísan og gerir ekki boð á
undan sér, en kemur einatt, þá
sízt skyldi. Mannsævin er svip-
ul. Gróður jarðar fellir blóma
sinn á haustdögum, en menn
hníga í valinn jafnt í skamm-
degi sem við surruarsóistöður,
jafnt vor sem haust. Og fornt
orð kveður, að enginn megi
sköpum renna. Þegar harma-
fregnir berast, verður mönnum
þó tregt tungu að hræra engu
sííSnv en Agli forðuim. Oss gleym-
ist tíðum í trega vorum og
harmi sá sannleiki, sem Agli
var hulinn, en íslendingum flutt-
ur eftir hans dag, og Hallgrímur
orðaði með spurningunni sí-
stæðu: „Dauði, hva/r eir nú
broddur þinn?“
Hulda Sigmundsdóttir var
fædd að Hólakoti á Höfðaströnd
17. október 1929, dóttir hjón-
anna Margrétar Erlendsdóttur
Pálssonar, verzlunarstjóra í
Grafarósi og Hofsósi, og Sig-
mundar Sigtryggssonar Sig-
mundssonar, bónda í Gröf.
Bam að aldri fluttist hún með
foreldrum sínum til Siglufjarðar
og ólst þar upp. Um tvítugt gift-
ist hún Stefáni Friðbjamarsyni,
núverandi bæjarstjóra Siglfirð-
inga. Börn eignuðust þau þrjú,
Sigmund, Kjartan og Sigríði.
Svo er hennar saga. Hún á heim
ili sitt á Siglufirði í tæpa fjóra
tugi ára. Þar hleypur hún um í
áhyggjulausum leik glaðra
iSlrnskudaga undir sívökulum
vemdarvæng einstaklega góðra
foreldra. Þar eignast hún æsku-
vini og félaga á skemmtilegum
skólaárum, og draumar og von-
ir og eftirvænting ljá þeim dög-
um þann blæ, sem bregður
ljóma og lit á lífið æ síðan. Þar
giftist hún góðum dreng og
æskuvini, og þar vaxa úr grasi
börnin þrjú, hvert öðru myndar
legra og mannvænlegra.
Siglufirði er sagan tengd.
Siglufjörður er svið lífs henn-
ar og starfs, fagurt svið og við
hæfi: Kyrr og hæglát haust-
kvöld, gáskafullir vordagar með
sumarið í hlýju fangi, heið-
stirndar vetraimætur og hvít
mjöllin þekur gamalkunnan og
vinalegan fjallahringinn, bjart-
ar og heitar sumarnætur með
sólblik um Nesnúp og
Staðarhólshnjúk. Þannig þyrp-
ast myndimar fram í hug-
ann, og þeim er gefið líf af litilli
hnátu í boltaleik heima hjá sér,
fallegri stúlku á kvöldgöngu
með unnusta sínum, myndar-
legri húsmóður á glæsilegu heim
ili.
Og svo er þessu lokið „á
snöggu augabragði". Myndirnar
verða ekki fleiri. Og þó. „Við
áttum vor, sem aldrei liður hjá.“
Það vor verður aldrei frá oss
tekið. Það býr með oss, „fylgir
oss eftir á lestaferð ævilangri",
Og þess vegna „skin á ham-
ingju" jafnvel í hinni dýpstu
sorg, hinum sárasta harmi. Vér
áttum vordagana með henni,
sem gengin er, gleðistundirnar,
þegar lifið brosti við fullt af
fyrirheitum og vonum. Þær
stundir verða aldrei frá oss
teknar. Og ekki frá henni held-
ur. Hulda er að vísu horfin
mannlegum sjónum, en minn-
umst þess, að „nú sjáum vér svo
sem í skuggsjá í óljósri mynd,
en þá augliti til auglitis".
Og það er trúa mín, að eins
og samúð vor, vina Stefáns og
Sigmundar og fjölskyldu þeirra,
vakir í tregafullum brjóstum,
þannig muni og hlý ástúð henn-
ar umlykja þau nú, engu síður
en meðan hún sté enn heilum
fæti á fold.
Ólafur Haukur Árnason.
SINFÓNÍA lífs og dauða þagnar
aldrei. Stundum er hún ómblíð,
stundum ógnþrungin, en í þetta
skipti voru tónarnir yfirþyrm-
andi er fréttin um andlát hinnar
ungu, elskulegu konu barst mér
laugardagsmorguninn þann 9.
desember sl.
Sorgþrungin staðreynd, en
samt staðreynd, sem ekki verður
umflúin. Sársaukafullur veru-
lei-ki fyrir fjölskyldu og vini hinn
ar látnu.
Hulda fluttist hingað barn að
aldri með foreldrum sínum,
Margréti Erlendsdóttur og Sig-
mundi Sigtryggssyni, verzlunar-
manni, valinkuinnum sæmdar-
hjónum, bróður sínum, sr. Er-
lendi Sigmundssyni biskupsrit-
ara og uppeldissystrum sínum,
Kristinu Rögnvaldsdóttur og
Sigríði Sigurðardóttur.
Móður sina missti frú Hulda
fyrir allmörgum árum og var
það henni þungt áfall. Sigmund
föður sinn annaðist hún sl. 15 ár
með frábærri umhyggju, enda
samband þeirra ætíð mjög inni-
legt. Fyrir stuttu síðan fór Sig-
mundur á elliheimili hér í bæ,
83ja ára að aldri, og verður nú
að sjá á bak elskulegri dóttur,
sem hamingjan virtist blasa við.
Það má með sanni segja að eng-
inn veit sína ævina fyrr en öll
er.
Hulda var sérkennilega fríð
kona, fínleg og ákaflega ljúf í
viðmóti. Hún hafði ákveðmar
skoðanir og þorði vel að láta þær
í ljós, þó ætíð væri með mannúð
gert. Hún varð ung virkur fé-
lagi í Félagi ungra sjáifstæði.s-
manna í Siglufirði og starfaði
síðan lengi og vel í Sjálfstæðis-
kvennafélagi Sigluifjarðar.
Hulda var aðeins 43 ára að
aldri er hún lézt. Hún var gift
Stefáni Friðbjarnarsyni, bæjar-
stjóra hér í bæ. Þau eignuðust
3 mannvænleg börn, sem öll eru
við nám: Sigmund, sem stundar
laganám við Háskóla íslands,
Kjartan, sem stundar íslenzku-
og sögunám við Háskóla íslands
og Sigríði, sem er i 5. bekk
Verzlunarskóla íslands.
Hún var einlæg, heil og trú,
þar sem hún gekk að verki með
huga eða hönd. Hún var, sem
fyrr segir, einlæg i trú sinni á
gildi sjálfstæðisstefnunnar, sem
hún vann mikið allt frá unglings-
aldri. Hun unni Siglufirði um-
fram alla aðra staði og mátti
aldrei heyra hnjóðsyrði um
hann. Engin gat verið betri föð-
ur sínum öldruðum, sem hún
annaðist um árabil, umhyggju-
samari eiginmanni sínum, er
hún studdi með ráðum og dáð í
starfi hans, eða umhyggjusamari
börnum sínum, sem hún unni
mjög.
En fyrst og fremst var hún
einlæg 1 Guðstrú sinni. Sú trúar-
vissa hlýtur að vera aðstandend-
um hugigun í miklum harmi og
ábending um, að hún sé nú í
mildri umsjá hans, sem öllum
líknar að ævilokum og færir inn
í framhaldslífið.
Við hjónin þökkum henni vin-
áttu liðinna ára, og biðjum Guð
að taka þessa elskulegu konu í
sinn náðarfaðm. Eiginmanni,
börnum, svo og öðrum ástvinum
biðjum við æðri máttarvöld að
ljá styrk til að komast í gegn
um þessa miklu raun.
Siglufirði í des. 1972
Óli J. Blöndal.
FRÁ Sigluifjarðarkirkju verðurí
dag gerð útför frú Huldu Sig-
mundsdóttur, sem andaðist á
Sigluifirði hinn 9. desember sl.
Hulda Sigmundsdóttir var
fædd hinn 17. október 1929 að
Hólakoti við Hofsós. Foreldrar
hennar voru hjónin Margrét Er-
lendsdóttir og Sigmundur Sig-
UI xi í11 ■ .
dft* yMafeB \ SVALKÖLDUVI SÆVI ■;r-. ^ "'w!] ) |
eftir Jónas St. Lúðvíksson
^Ikg T ilkomumesta, sannasta og stórbrotnasta
sjómannabókin í ár
Hér er sagt frá bláköldum veruleikanum í öllum sín um hrikaleik við hamfarir fárviðris, æðandi brotsjóa
og æsilegra sjóorrusta, ásamt björgunarstörfum hel jarmikilla kjarkmenna, sem ekkert brennur fyrir
brjósti. Raunsannar og ýkjulausar frásagnir af dagle ga ógnvekjandi lífshættu sjómanna. Frásagnirnar eru
meðal stórfenglegustu viðburða, sem gerzt hafa á hö funum allt frá dögum Ódysseifs.
Sagt er frá hrikalegri sjóorrustu milli Breta og Þjóð verja í námunda við ísland og annarri milli Japana
og handamanna við Jövu. Frá fangaflutningaskipinu, sem næstum olli því að Norðmenn segðu Bretum
stríð á hendur í ársbyrjun 1940. Þá eru tvær frásagnir af hrikalegum sjóslysum á Saxelfi og frásögn af
þeim hroðalega atburði, er tvö lúxusskip og úthafsrisar rákust á með þúsundir manna innanhorðs og
margt fólk fórst á átakanlegan hátt. Allar eru frásagnirnar ítarlegar og byggðar á skjallegum heimildum.
Engin mikilmennska eða sjálfshól eftir fallvöltu mi nni. Aðeins ískaldur veruleikinn.
Úr ritdómum um bókina:
„Jónas St. Lúðvíksson er hér réttur maður á réttum stað. Öll orð og hugtök í sambandi við sjómennsku
leika honum á tungu. Margar hafa hækur Jónasar v erið spennandi og athyglisverðar, en þessi er í fremstu
röð,“ Ólafur Hansson, prófessor. — „Eru þessar frásagnir mikil hetjusaga, þótt átakanlegar séu. Mér
sýnist þessi bók sé um margt einna fremst þeirra,“ Ólafur Þ. Kristjánsson.
Æsispennandi bók — sannkölluð sjómnnnabók
ÆGISIÍTGÁFAN
tryggsson. Á barnsaldri fluttist
Hulda með foreldrum sinum til
Siglufjarðar, þar sem faðir henn
ar vann að verzlunarstörfiuim
mieð sta'kri prýði allt fram á elli-
ár, og er hann nú heiðurstfélagi
i Verzlunarmannafélagi Siglu-
fjarðar. Margrét móðir Huldu
er dáin fyrir allmörgum árum
(1958).
Á æskuárum i félagsstarfi
ungra sjálfstæðismanna hér á
Sigluifirði munu hafa haifizt
kynni Huldu af eftirlifandi
manni sínum, Stefáni Friðbjarn-
arsyni, bæjarstjóra, sem leiddu
til hjúskapar á árinu 1949, þó að
þau hafi á unglingsárum áður
verið samtíða í skóla. Árið 1949
fæddist eldri sonur þeirra, Sig-
mundur, sem nú stundar nám í
lögfræði við Háskóla íslands.
Yngri sonur þeirra, Kjartan,
fæddist 1951, og stundar hann nú
nám í í^lenzku og sögu við Há-
skóla íslands. Kjartan er kvænt-
ur Guðrúnu Sigurðardóttur á
Siglufirði og eiga þau einn son,
Stefán, sem er eina barnabamið,
sem Huldu entist aldur til að
kynnast og elska. Yngsta bam
Huldu og Stefáns er Sigríður,
fædd 1954, sem nú stundar nám
í 5. bekk hagfræðideildar Verzl-
unarskóla íslands.
Að félagsmálum starfaði
Hulda framan af í félagi ungra
sjálfstæðismanna og síðar í
sjálfstæðiskvennafélaginn á
Sigluifirði, og get ég borið vitni
um, að í þeim félögum vann hún
mikið og óeigingjarnt starf fram
á síðustu stund. Þá var hún einn-
ig virkur félagi í Kvenfélagi
sjúkrahúsis Siglufjarðar, en það
félag hefir unnið stórvirki á sínu
sviði hér á Siglufirði.
Aðalstarf Huldu, eins og svo
margra góðra eiginkvenna og
mæðra, var innan veggja heim-
ilis hennar, þar sem hún lagði
si'g fram um að búa manni sín-
um og börnum, og nú hin síðari
ári- einnig öldruðum föður sínúm,
hlýtt og öruggt athvarf. Gesta-
gangur var töluverður á heimili
þeirra hjóna og er mér og konu
minni ljúft að minnast alúðlegs
viðmóts og örl'átrar gestrisni
Huldu við öll tækifæri, og veit
ég, að fjölmargir hafa sömu sögu
að segja.
Hulda hafði viðkvæma lund,
og varð ég þess var, að hún tók
oft nærri sér það aðkast, sem
eiginmaður hennar, Stefán bæj-
arstjóri, varð fyrir út af störfum
sínum og stjórnmálum og bæjar-
málum. Mun það og hafa mætt á
henni, einkum meðan börnin
voru yngri, að útskýra fyrir
þeim, að ekki mætti taka bók-
staflega sum ummæii og blaða-
skrif pólitískra andstæðinga um
föður þeirra. Slíkt er hlutskipti
þeirra kvenna, er eiga eiginmenn
sína i eldlínu stjómmálanna,
hvar í flokki, sem þeir annars
standa.
Eigi að síður gerði Hulda sér
far um að fylgjast sem bezt með
störfum manns síns, og hefir
Stefán haft orð á þvi við mig
oftar en einu sinni, að sér hefði
reynzt örðugt að valda þeim
vanda, er iðulega lagðist á hann
á erfiðum stundum, ef hann
hefði ekki ævinlega og undir öll-
um kringumstæðum átt visan
óbrigðulan styrk og kjark frá
henni.
Hin síðustu ár átti Hulda við
að stríða sjúkleika, sem virtist
ágerast. Ég held, að hún hafi
óttazt, að þessi sjúkleiki leiddi
til þess, að hún mundi missa
þrek til að veita ástvinum sínum
þá umhyggju oig ástúð, sem
henni fannst, að þeir ættu skilið
af sér. Og því held ég, að tilhugs-
unin um það að geta ekki haldið
áfram að gefa öðrum það, seip.
hún var ríkust af, kærleikann,
hafi verið henni illbærileg eða
jafnvel óbærileg.
Þegar ástrík eiginikona og móð-
ir fellur frá jafn skyndilega og
hér varð raunin á, er harmur og
söknuður nánustu aðstandenda
sárari en hægt er að gera sér
ljósa grein fyrir. Við hjónin
vottum þeim okkar dýpstu sam-
úð. Knútur Jónsaon.