Morgunblaðið - 09.02.1973, Qupperneq 28

2ís
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 1973
SAGAIM
ljósunum og einu sinni fann
hún sér til mestu skeifingar, að
hún var alveg komtn að einu,
þegar það skipti um. Ekki þyrfti
annað en ýta aftan á hana og
þá lenti hún undir bílaþvög-
unni. Hún dró sig inn í hóp
fólksins, sem var að bíða eins
og hún. Enginn í hópnum virt-
ist sýna henni minnsta áhuga,
þetta voru tveir skólakrakkar,
gömul kona og sendi'll í einkenn
isbúningi og loks kona með inn
kaupatösku. Ekkert af þessu
fóiki haföi hún áður séð. Hún
sneri við og gekk aftur yfir göt
una, þar gat heldur ekkert kom-
ið fyrir hana — gatan var full
af fólki.
Þegar hún loks kom heim til
sin, var hún lafmóð, og hafði þó
ekkert hlaupið. Gangurinn
sýndist dimmur, eftir allt sól-
skinið. Það small undan hælun-
um á henni í þögninni, sem
þarna var. Hún gaf sér ekki
tíma til að lita í póstkassann,
en gekk að ldtlu lyftunni, en
inni í henni stóð maður. Hann
var í sportskyrtu og með svart-
an skinnjakka á handleggnum.
Þetta var Waldo Dodson. Um
W OPIÐ FRA KL. 18.00.
★ BORÐAPANTANIR FRA KL. 15.00
l SlMA 19636.
* BORÐUM HALDIÐ TIL KL. 20.30.
MUSICAMAXIMA skemmtir
velvakandi
Hiingl eflir midncelli
M.G.EBERHART
leið og hún ætlaði að hopa á
hæl, greip hann í handiegginn á
henni og dró hana inn í lyft-
una.
— Hvað viljið þér? hrópaði
hún upp yfir sig.
Hann hafði ýtt á þriðju hæð-
ar hnappinn. Hurðin lokaðist,
án þess hún fengið við það ráð-
ið. — Ég þarf að tala við yð-
ur, sagði hann.
Lyftan fór upp. Hún var með
óþolandi innilokunarkennd,
svona ein í lyftunni með Dod-
son.
— Hvað viljið þér? sagði hún
aftur.
Hann horfði á hana, ólundar-
lega en íbygginn. — Bara taia
við yður. Það er óþarfi að vera
hrædd.
Hún gæti þrýst á neyðar-
hnappinn, hann var rauður. En
hvað mundi þá gerast? Líklega
mundi lyftan bara stanza og
halda henni þama fastri, einni
með Dodson, þangað til hús-
vörðurinn kæmi loksins til að
aðgæta, hvað væri að.
Það skein ofurlítiW áhugi út
úr rúsinuaugumim í brauðdeigs-
andMtinu. — Hvað gengur að yð
ur?
En hún hafði hvergi séð hann
þennan morgun — hún hefði á-
reiðanlega tekið eftir skinnjakk
anum. Hins vegar hefði hann
getað elt hana úr safninu, gæti
hafa séð hana og getið sér til
um ákvörðunarstað hennar, tek-
ið bil og beðið svo eftir henni,
falinn inni i lyftunni.
— Eruð þér mállaus? sagði
hann. — Þér virðist vera dauð-
hrædd. Ég sagði yður, að ég þarf
bara að tala við yður. Ég geri
yður ekkert mein. Jæja, þá er-
um við komin.
Dyrnar opnuðust.
Hún skyldi ekki hleypa hon-
um inn i íbúðina sína. Einhver
hlaut að vera heima í næstu her-
bergjum. Hún stóð eins og
negld niður í gólfið. Hann yppti
öxlum gremjulega og gekk
á undan að dyrunum.
Svo að hann rataði þá. Hann
vissi, að hún átti heima á þriðju
hæð. Hann hafði þekkt heimilis-
íangið hennar. Á mánudaginn
þegar réttarhaldið fór fram og
hann hafði ekið þeim Blanche
til borgarinnar, hafði hann ekið
beint hingað, án þess að spyrj-
ast fyrir. Þá hafði hún haldið,
að Blanche eða Cal hefðu sagt
honum það.
— Jæja ætlið þér þá að opna?
Nýja skráin blikaði á hurð-
inni. Hún velti því fyrir sér,
hvort hann hefði líka vitað um
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
hana, og hvort hann væri með
lykilinn að gömlu skránni. Hann
var óþolinmóður og vandræðaleg
ur. — Ég ætla ekki að gera yður
neitt mein. Það sem ég ætla að
segja, er mikilvægt bæði fyrir yð
ur og Pétur Vleedam.
Loks kom hún upp orði: —
Hvað er það?
—- Ég ætla ekki að fara að
öskra það upp hérna frammi i
ganginum. Ef þér viljið heyra
það, þá er það allt í lagi, ef
ekki, þá er ég farinn.
Hana langaði mest til að æpa
upp. Langaði mest til að fara héð
an og koma aldrei aftur. En
væri hann nú að segja satt, væri
hann með einhverjar upplýsing-
ar — sem væru'mikilvægar bæði
Velvakandi svarar i sima
1010C frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Vargar í umferðinni
Ökumaður hafði samband
við Velvakanda og kvartaði
sáram undan gangandi vegfar-
endum. Hann sagði, að sér fynd
ist áberandi hversu börn væru
langtum betur að sér í um-
ferðarreglum og kynnu betur
að haga sér á götum úti en full
orðnir. Einnig væri mjög al-
gengt að þau væru með endur-
skinsmerki, en slíkt mætti heita
einsdæmi hjá fullorðna fólkinu.
Ökumaðurinn sagðist hafa
ekið Hringbrautina tii vesturs í
slyddu og dimmviðri nýlega, en
auk þessara óheppilegu veður-
skilyrða hefði birtu verið farið
að bregða. >á hefðu tvær kven-
persónur skyndilega geystst
fram á götuna rétt framan við
bílinm. Þama hefði götulýsing
verið ónóg, en vel lýst gang-
braut verið á næsta leiti. Kon-
umar hefðu verið í yfirhöfn-
um með ,,muskulegum“ lit og
án endurskinsmerkja. Þama
hefði emgu mátt muna, að ekki
yrði slys; sannarlega hefði
það hvorki verið sér að
þakka né umræddum konum,
heldur nánast forsjóninni. Öku
maðurinn sagði, að venjuiega
hefði hann ekki kippt sér svo
mjög upp við sMkan atburð —
hann hefði oft lent í svipuðu
— en í þetta skipti hefði farið
svo, að önnur kvennanna snar-
stanzaði þar sem hún stóð á
miðri götunni, og steytti að hon
um hrnefa, en stikaði að svo
búnu áfram yfir götuna. Öku-
maður sagði, að sem snöggv-
ast hefði hvarflað að sér sú
óguðlega hugsun, að konu þess
ari hefði verið of gott að sleppa
svona „billega".
0 Á að skylda gangandi
vegfarendur til þess að
bera endurskins-
merki?
Hann vildi koma á framfæri
þeirri spumingu, hvort ekki
væri rétt að sikylda gangandi
vegfarendur til þess að ganga
með endurskinsmerki eða jafn-
vel einhvers konar ljósmerki,
og hvort ekki þyrfti að setja
strangari umferðarreglur fyrir
þá. Hann sagðist ekki geta
séð, hvemig hægt væri að setja
einungis bifreiðastjórum
strangar regiur og iáta þá svo
sæta margvíslegum refsiað-
gerðum, ef regliumar væru
brotnar, á meðan gangandi veg
farendur virtust geta haft aiia
sina hentisemi. — Að lokum
kvaðst hann vilja ítreka það,
að hann áliti börn yfirleitt
vera miklu „regluhlýðnari" en
fullorðna fólkið á götum úti.
0 Er hundabannið úr
gildi?
J. M. skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Getur þú uppfrætt mig um
það, hvemig hundabanni er
eiginlega háttað í þessum bæ?
1 eintaki af lögreglusamþykkt
Reykjavíkur (prentuð 1971),
stendur í 65. grein skýrum stöf-
um: „Samkvæmt lögum nr. 8,
frá 1924, og reglugerð nr. 61,
s.á., er hundahald bannað í
Reykjavik, nema með sérstöku
leyfi."
Nú er það þannig, að varla
fer maður svo út fyrir dyr, að
ekki verði á vegi manns hund-
ur; ýmist eru þeir haíðir í
bandi eða ekki. Oft má lesa
auglýsingar í blöðunum um að
til sölu séu hvolpar af ýmsum
ættkvísium og margt fleira
mætti tína til, sem sýnir það, að
ekkert mark er tekið á þessum
svoköLluðu reglum.
Nú veit ég svo sem ósköp
vel, að hér i bæ skortir mikið
á, að lögregluliðið sé nægiiega
fjölmiennt til þess að hægt sé
að ætiast tii þass, að það geti
sinnt ölluim málum.
Þess vegna befuy mér dottið
í hug, hvort ekki sé vert að
fela meindýraeyði, að sjá um
að hundar vaði ekki hér um
allan bæ, átöiulaust, meðan
reglur eru í gildi um, að hunda
hald sé bannað.
Þeir, sem eiga að sjá svo um,
að lögum og reglum sé fram-
fylgt, þurfa að gera sér grein
fyrir því, að þegar löggæzla er
siæfega framikvæmd á ein-
hverju sviði — svo sem nú er
með hundahaldið — þá sijóvyar
það um ieið ,/móralinn“ á öðr-
um sviðum; samanber, þegar
réttur er litlifingur, þá er tekin
ÖH höndin.
Með fyriíram þökk fyrir birt-
inguna. — J.M.“
Nei, J. M. góður, Velvakandi
veit ékki hvunslags þetta eigin-
fega er, fremur em þú. Annars
efast hann nú um, að unnt sé
að flela meindýraeyði að leita
uppi hunda, til dæmis er viðbú
ið, að gera þyrfti húsfeit hjá
hundaeigendum, en það er ekki
á annarra færi en lögreglu og
þá með sérstökum úrslturði
dómsvaldsins. En vist er pað,
að hér er pottur brotinn og úr-
bóta þörf.
0 Ofvitinn
Gagntfræðaskólanemi nokkur
hringdi og vildi vekja athygli á
festri Ofvitans eftir Þórberg
Þórðarson, sem nú er nýhafinn
í útvarpi, en söguna tes Þor-
steinn Hannesson. Gagnfræða-
skólaneminn var harður á þvi,
að þetta dagskrárefhi mætti
enginn láta fram hjá sér fara.
Auk þesis sem þetta væri n.eð
allra skemrntilegustu ritsmið-
um þá væri lesturinn með sér-
stökum ágætum.
NOTAÐIR BÍLAR
Seljum í dag
Saab 99 árgerð 1972 með útvarpi og höfuð-
púðum.
Taunus 17 M árgerð 1967.
Cortina G.T. árgerð 1972.
Saab 99 árgerð 1971.
BDÖRNSSONi^Sr^’