Morgunblaðið - 22.11.1973, Qupperneq 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. NÓVEMBER 1973
4. kafli Froskur
Þannig hélt hann áfram göngunni fullur sjálfs-
þótta og reigði hausinn, þangað til hann kom að
litlu þorpi. Á aðalgötunni rakst hann á skilti, sem á
stóð „Rauða ljónið“ og þá mundi hann, að hann hafði
engan morgunverð borðað og hann var orðinn mjög
svangur eftir þessa löngu göngu. Hann gekk inn í
veitingastofuna og pantaði þann bezta morgunverð,
sem völ var á með stuttum fyrirvara, og settist til
borðs.
Hann var um það bil hálfnaður með máltíðina,
þegar kunnuglegt hljóð barst honum til eyrna utan
af götunni. Hann hrökk við og fór óðar allur að titra.
Púff — fúffið kom nær og nær, síðan heyrðist, að
bílnum var ekið inn í húsagarðinn, þar sem hann
nam staðar. Froskur varð að grípa um borðfótinn til
að dylja geðshræringu sína. Hópur fólks kom inn í
veitingastofuna með glaðværum hlátrasköllum og
Hver vill
teikna í Jóla-Lesbókina?
Þetta er orðsending til allra harna, 12 ára og vngri. Við
viljum gjarnan fá teikningar frá .vkkur til að hirta f jólahlaði
Lesbókar Morgunblaðsins. Þiðmegið teikna þær meðblýanti,
penna eða krít. Og þær mega vera f litum ef þið viljið.
Við viljum Ifka gjarnan fá frá ykkur stutt Ijóð. Og kannski
eiga einhverjir sögur. En þær verða að vera stuttar. Við
viljum birta þetta allt f jólablaðinu og kannski hiildum við
áfrain að birta teikningar, sögur og Ijóð eftir börn, ef ykkur
tekst vel upp. En til þess að koma þessu f jólahlaðið. verðum
við að fá teikningarnar, Ijóðin og sögurnar ekki síðar en 1.
desember. Það er ekki langur tími til stefnu. En því ekki að
reyna?
var að rifja upp ævintýri ökuferðarinnar um
morguninn og kosti farartækisins og settist að
snæðingi. Froskur hlustaði lengi vel með opinn
munninn af eftirvæntingu. Svo stóðst hann ekki
freistinguna lengur. Hann hvarf hljóðlega út úr
stofunni, borgaði reikninginn sinn á barnum og
þokaði sér síðan svo lítið bar á inn í húsagarðinn.
„Ekki sakar aðskoða hann,“ sagði froskur viðsjálfan
sig.
Bílinn stóð í miðjum húsagarðinum og enginn
nálægur. Hestasveinar og vinnumenn höfðu brugðið
sér i mat. Froskur gekk hægt í kring um bílinn,
skoðaði gaumgæfilega og tautaði fyrir munni sér:
„Skyldi hann fara tafarlaust í gang?“
Hann vissi varla, hvernig það gerðist en fyrr en
varði var hann setztur við stýrið og búinn að setja í
gang. Um leið og vélin fór af stað, varð froskur
gagntekinn gömlu ástríðunni á sál og líkama. Hann
greip í stöngina eins og í draumi, sneri stýrinu á
bílnum út um hliðið eins og í draumi. Og allar
hugmyndir hans um hvað væri rétt og hvað rangt
hurfu eins og dögg fyrir sólu. Sömuleiðis ótti um
afleiðingar gerða hans. Hann jók hraðann og þar
sem bifreiðin geystist eftir götunni og út á þjóðveg-
inn, var hann sér ekki meðvitandi um neitt annaðen
að nú væri froskur kominn í sinn rétta ham, stærstur
og færastur allra, froskur hinn ógnverkjandi, um-
ferðarskelfirinn mikli, lávarður einstiganna, sem
allt og allir urðu að lúta eða eyðast ella. Hann söng
við raust og vélarhljóð hljómaði eins og djúpt undir-
spil. Hver mílan af annarri var að baki honum.
Ákvörðunarstaðurinn var enginn, en bældar hvatir
hans fengu útrás. Hann lifði augnablikin til fulls og
skeytti engu, hvað biði hans.
Hrafn kvaðst farið hafa
áður um sumarið af íslandi til
Noregs og öndverðan vetur
austur til Svíþjóðar. Þar gerðist
brátt vel með þeim. Og einn
dag, er liðið var þingið, voru
þeir báðir fyrir konungi, Gunn-
laugur og Hrafn. Þá mælti
Gunnlaugur: „Nú vildi ég,
herra," segir hann, „að þér
heyrðuð kvæðið.“ „Það má nú,“
segir konungur. „Nú vil ég
flytja kvæðið mitt, herra," seg-
ir Hrafn. „Það má vel ,“ segir
hann. „Þá vil ég flytja fyrr
kvæði mitt, herra,“ segir Gunn-
laugur, „ef þér viljið svo.“ „Eg
á fyrr að flytja, herra,“ segir
Hrafn, „er ég kom fyrr til
yðar.“ Gunnlaugur mælti:
„Hvar komu feður okkar þess,“
segir hann, „að faðir minn væri
eftirbátur föður þíns, hvar
nema alls hvergi? Skal og svo
með okkur vera.“ Hrafn svarar:
„Gerum þá Fu'-teisi,“ segir
hann, „að vér færum þetta eigi
f kappmæli, og látum konung
ráða.“ Kohungur mælti:
„Gunnlaugur skal fyrri flytja,
þvf að honum eirir illa, ef hann
hefir eigi sitt mál.“ Þá kvað
Gunnlaugur drápuna, er hann
hafði ort um Ólaf konung; og er
lokið var drápunni, þá mælti
konungur: „Hrafn,“ sagði
hann, „það er stórort kvæði og
ófagurt og nokkuð stirðkveðið,
sem Gunnlaugur er sjálfur
f skaplyndi.“ „Nú skaltu
flytja þitt kvæði, Hrafn,“
segir konungur. Hann ger-
ir svo. Og er lokið var, þá
mælti konungur: „Gunnlaug-
ur,“ segir hann, „hversu er
kvæði þetta ort?“ Gunnlaugur
svarar: „Vel, herra," segir
hann, „þetta er fagurt kvæði,
sem Hrafn er sjálfur að sjá, og
yfirbragðslítið; eða hví ortir þú
flokk um konunginn,“ segir
hann, „eða þótti þér hann eigi
drápunnar verður?" Hrafn
svarar; „Tölum þetta eigi leng-
ur, til mun verða tekið, þótt
sfðar sé,“ segir hann, og skildu
nú við svo búið. Litlu sfðar
gerðist Hrafn hirðmaður Ólafs
konungs og bað hann orlofs til
brottferðar. Konungur veitti
honum það. Og er Hrafn var til
brottferðar búinn, þá mælti
hann til Gunnlaugs: „Lokið
skal nú okkar vináttu, fyrir þvf
að þú vildir hræpa mig hér
fyrir höfðingjum. Nú skal ég
einhverju sinni eigi þig minna
vanvirða en þú vildir mig hér.“
Gunnlaugur svarar: „Ekki
hryggja mig hót þín,“ segir
hann, „og hvegi munum við
þess koma, að ég sé minna virt-
ur en þú.“ Ólaf ur konungur gaf
Hrafni góðar gjafir að skiinaði,
og fór hann brott sfðan.
Hrafn fór austan um vorið og
kom til Þrándheims og bjó skip
sitt og sigldi til Islands um
sumarið og kom skipi sfnu f
Leiruvog fyrir neðan Heiði, og
urðu honum fegnir frændur og
vinir, og var hann heima þann
vetur mcð fcður sfnum. Og um
sumarið á alþingi fundust þeir
frændur, Skapti Iögsögumaður
og Skáld-Hrafn. Þá mælti
Hrafn: „Þitt fullting vildi ég
hafa til kvonbænar við Þorstein
Egilsson, að biðja Helgu, döttur
hans.“ Skapti svarar: „Er hún
eigi áður heitkona Gunnlaugs
ormstungu?“ Hrafn svarar: „Er
eigi liðin sú stefna nú,“ segir
hann, „sem mælt var með
þeim? Enda er miklu meiri
hans ofsi en hann muni nú þess
gá eða geyma.“ Skapti svarar:
„Gerum sem þér líkar.“ Sfðan
gengu þeir fjölinennir til búðar
Þorsteins Egilssonar. Hann
fagnaði þeim vel, Skapti mælti:
— Að þú skulir geta orðið
svona fúll, þó ég hafi notað
átekið tékkhefti. Það ætti nú
vfst að vera auðvelt að fá
annað.
— Ég er að velta því fyrir mér,
hvort við ættum ekki núna að
skipta um hárgreiðslu?
er panni.
— Elskarðu mig ekki lengur,
Sæmundur?