Morgunblaðið - 28.02.1974, Page 33

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 28. FEBRUAR 1974
33
ROSE-
ANNA
43
— Hvernig er hún i hátt?
— Eg imynda mér, að hún sé
ekki ósvipuð Roseönnu. Hún er
þó betur vaxin og er sennilega
bæði laglegri og beturgefin.
— Kann hún eitthvað?
— Hún hefur verið hjá okkur i
nokkur ár. Rólynd stúlka. Heil-
brigð og sterk, að þvi er mér
skilst.
— Þekkirðu hana eitthvað að
ráði?
— Hér um bil ekki neitt.
— Og er hún ógift?
Kolberg tók blað upp úr vasa
sínum.
— Hér er allt, sem þú þarft að
vita. Nú fer ég að kaupa jólagjaf-
ir.
Jólagjafir, hugsaði Martin og
leit á klukkuna. Hálf fimm. Allt i
einu mundi hann eftir dálitlu og
hann hringdi til konunnar i
Boda).
— Nei, heyrið þér mig nú . . .
— Kemur yður illa, að ég skuli
hringja á þessum tíma?
— Nei, það er ekki þess vegna.
Maðurinn minn kemur ekki fyrr
en eftir klukkutíma.
— Ég ætla aðeins að spyrja yður
einnar spurningar. Gáfuð þér
Folke Bengtsson einhvern tíma
eitthvað? Eða hann yður?
— Nei, við skiptumst aldrei á
gjöfum. Skiljið þér .. .
— Er hann nízkur?
— Kannski væri réttara að
segja, að hann væri gætinn í fjár-
málum. Ég er það líka sjálf. Það
eina .. .
Þögn. Það lá við borð, að hann
heyrði hana roðna.
— Hvað gáfuð þér honum?
— Lítið men . .. ósköp ómerki-
legt . ..
— Hvenær gerðuð þér það?
— Þegar við skildum . . . hann
langaði til að eiga það .. . yfirleitt
tók égþað aldrei af mér . . .
— Tók hann það af yður?
— Já, og ég hafði ekkert á móti
því að hann fengi það.
— Þakka yður fyrir. Sælar.
Hann hringdi til Ahlbergs.
— Ég hef talað við Larsson og
fulltrúann. Lögreglustjórinn er
vei kur.
— Hvað sögðu þeir?
— Gáfu grænt ljós. Þeim er
ljóst að það er ekki um aðra leið
að vel ja .. . Hún er vitaskuld held-
ur övenjuleg, en . ..
— Henni hefur verið beitt
margsinnis áður, lika hér í Svi-
þjóð. Það sem ég hef hugsað mér
að biðja þig að koma á framfæri
nú ermun óvenjulegra.
— Hljómar allvel.
— Sendu tilkynningu til blað-
anna um að við séum komnir á
sporið og málið upplýsist senn.
— N úna?
— Já, strax. Þú skilur væntan-
lega, hvað ég á við?
— Já, hann hafi verið útlend-
ingur?
— Einmitt. Eitthvað á þessa
leið. Samkvæmt fréttum er maður
sá, sem lengi hefur verið eftirlýst-
ur vegna morðsins á Roseönnu
McGraw, nú i vörslu bandarísku
lögreglunnar.
— Og við höfum allan tímann
vitað, að sá seki væri ekki hér í
Svíþjóð?
Svíþjóð?
— Já, líka það. Aðalatriðið er að
veið gerum þetta samstundis.
— Eg skilþað.
— Og svo er bezt að þú komir
hingað.
— Tafarlaust?
— Svona hér um bil.
Sendill kom inn á skrifstofuna.
Martin Beck reif upp skeytið. Það
var frá Kafka.
— Hvað segir hann? spurði Ahl-
berg i simanum.
„Setjið fyrir hann gildru."
26. kafli
Það var rétt hjá Kohlberg. Lög-
reglukonan Sonja Hansson
minnti örlítið á Roseönnu Mc-
Graw.
Hún sat í gestastólnum í skrif-
stofu Martins og spennti greipar.
Hún horfði á hann rólyndislegum
gráum augum. Dökkt hárið var
stuttklippt. Hún hafði frísklegt
andlit og hún notaði ekki andlits-
farða. Hún leit ekki út fyrir að
vera meira en tuttugu og fimm
ára, en Martin vissi, að hún var
tuttugu og níu ára gömul
— Fyrst og fremst vil ég að þú
skiljir, að þú verður að gera þetta
af fúsum og frjálsum vilja, sagði
hann. — Ef þér er á móti skapi að
taka þetta að þér, þá geturðu bara
neitað. En ástæðan fyrir því að
við völdum þig er sú að við álítuin
FRAMHALDSSAGA ERIR
MAJ SJÖWALL OG
PER WÁHLOÖ
JÓHANNA KRISTJÓNSDÓTTIR
ÞÝDDI
að þú hafir mesta möguleika til að
leysa verkefnið. Til dæmis vegna
útlits þins.
Stúlkan i stólnum strauk hárið
frá enninu og leit spyrjandi á
hann.
— I öðru lagi, hélt Martin
áfram, — býrð þú á heppilegum
stað, þú ert ekki gift, né i sambýli
eins og það heitir.
Sonja Hansson hristi höfuðið.
— Ég vona að ég geti hjálpað,
sagði hún. — En hvað kemur útlit
mittþessu máli við?
— Manstu eftir Roseönnu Mc-
Graw, stúlkunni frá Bandarikjun-
um, sem var myrt í sumar?
— Hvort ég man. Eg vinn í
þeirri deild, sem hefur með að
gera kvenfólk sem hverfur, svo að
ég hafði afskipti af því máli uin
hrið.
— Við vitum hver myrti hana,
og hann býr hér í borginni. Ég hef
yfirheyrt hann og hann viður-
kennir, að hann hafi verið um
borð, þegar atburðurinn gerðist,
og hann viðurkennir að hann hafi
aldrei hevrt um morðið.
— Ekki hljóinar það sennilega.
Það hafa verið skrifað um það
þessi lika reiðinnar ósköp.
— Hann segir, að hann lesi
aldrei blöð. Okkur varð ekkert
ágengt með hann. Hann virtist
fullkomlega eðlilegur og svaraði
hreinskilnislega öllum spurning-
um. Við gátum ekki tekið hann
fastann og víð getum ekki látið
fylgjast með honum að staðaldri.
Nú höfum við aðeins eina von og
hún er sú, að hann reyni að drepa
VELVAKANDI
Velvakandi svarar í síma 10-100
kl 10.30 — 1 1.30, frá mánudegi
til föstudags.
0 Konudagsblómin
Nú er þorrinn liðinn, og ekki
víst að margir verði til að sýta
það, nema þá vegna þess, að
þorrablótin vinsælu eru nú af-
staðin. Velvakandi hefur stund-
um verið að velta því fyrir sér,
hvort fólk sé almennt svo hrifið
af þorramatnum sem af er látið,
eða hvort bara sé verið að nota
tækifærið og ástæðuna til að
koma saman.
Þorramaturinn er nú fram bor-
inn í trogum, enda þótt áður fyrr
hafi ekki nokkur maður úr trogi
etið. Trogin voru notuð til að
geyma matinn í, en nútfmafólkið
langar svo til að lifa sig inn í
háttalag forfeðranna, að það væri
víst með að neyta matar úr hverju
sem væri þess vegna — svona hér
um bil.
Fyrsti dagur í góu er kallaður,
konudagur, og var sagt, að þá ætti
húsfreyja að fagna góu með því að
hoppa fáklædd kringum bæinn og
heilsa góu með vísu. Það þýddi
víst lítið að bjóða nútimahúsfreyj-
um upp á svona trakteringar —
nú gera þær sér dagamun með því
að veita viðtöku blómum ef
marka má fjörkippinn, sem
blómaverzlanir taka, þegar líða
tekur að konudeginum.
Utvarpsþulirnir hrópa dögum
saman, hver i kapp við annan: —
Konudagsblómin — konudags-
blómin — við höfum konudags-
blómin!
Þá fer maður að velta því fyrir
sér, hvort blómaræktendum hafi
nú tekizt að búa til nýja blómateg-
und, sem-heiti konudagsblóm, en
þetta eru sem sagt blóm, sem
blómasalar vilja láta fólk gefa
konum á konudaginn.
Spakir menn gérðu mikið af því
hér áður fyrr að reyna að spá
fyrir um veðurlag, og ef marka
má þessa vísu, þá gætum við átt
von á góðu voru:
Þurr skyldi þorri,
þeysöm góa,
votur einmánuður,
þá mun vel vora.
0 Orkuvirkjun
Laufey Tryggvadóttír, Helga-
magrastræti 2, Akureyri, skrifar:
„Kæri Velvakandi, mig langar
til að biðja þig fyrir eftirfarandi
línur í dálkinn þinn:
Það er mikið rætt og ritað um
orkumál, og er það að vonum. Við
hér á norðurslóðum erum á yztu
nöf hvað raforku snertir, en allt
um kring er jarðvarminn og belj-
andi fljót og fossar, sem bíða þess
að flytja ljós og yl inn á heimilin.
Hví ekki að hefjast handa og
hrinda þessu í framkvæmd?
En það eru fleiri orkugjafar,
sem þarf að virkja, en hafa ekki
verið virkjaðir sem skyldi á þeim
mammonstímum, sem við lifum á.
Sú orka er ekki mæld í megavött-
um eða litlu krónunum okkar.
Þessi orka stendur öllum til boða
alveg ókeypis ef menn og konur
vilja hagnýta sér hana betur en
verið hefur.
Sú orka, sem hér um ræðir, er
guðstrúin, — eilífðarorkan, sem
heimurinn er fullur af. Hún biður
þess aðeins að verða virkjuð til
lífskjarabóta, ekki sízt til handa
þeim, er misst hafa fótanna í
svartnættishyldýpi áfengis-
og/eð-a fiknilyfjaneyzlu.
• Sjónvarpsþáttur
um
áfengisvandamál
Tilefni þessarra hugleiðinga er
þátturinn i sjónvarpinu þann 1.
febrúar sl., þar sem vandamál
áfengissjúkra voru til umræðu.
Það mál snertir okkur öll að
meira eða minna leyti.
Eg er satt að segja undrandi á
þvi að hafa ekki séð nema einn
mann fjalla um efni umrædds
þáttar á prenti, svo athyglisverð-
ur sem þátturinn var.
Þarna mættust tveir andstæðir
pólar, — annars vegar læknirinn
og félagsráðgjafinn, en hins vegar
fyrrverandi áfengissjúklingar.
Hin fyrrnefndu höfðu menntazt
til að meðhöndla sjúka og þá, sem
við margs konar þjóðfélagsvanda-
mái eiga að striða en svo virðist
sem þau hefðu fallið inn í svo
þröngan ramma menntunar sinn-
ar, að þau sætu þar nánast föst.
Ekki er ég þar með að draga í efa
starfsvilja þeirra hvors á sínu
sviði.
Hinir síðarnefndu höfðu geng-
ið í gegnum svartnætti drykkju og
umkomuleysis, eins og þeir sögðu
sjálfir, en höfðu borið gæfu til að
slíta af sér þessa helfjötra með
innri viljastyrk.
Þar kom einnig trúarorkan til
hjálpar hinum unga manni. Hann
virkjaði hana sér til handa og
hefur nú hafið endurreisnarstarf
til aðstoðar þeim, sem hafa við
sama vandamál að stríða, en hafa
hug á að endurhæfa sig til lífsins
aftur.
Ekki þarf þessi ungi maður á að
halda tugmilljónahöll fyrir starf-
semi sína. Bílskúrinn dugar hon-
um vel.
Það er ósk mín til handa þess-
um unga manni, að starf hans
megi bera þúsundfaldan árangur.
0 Bezta
afmælisgjöfin
Það er mikið um áætlanagerðir
á þessum síðustu tfmum. Stórátök
á að gera á ýmsum sviðum, og er
ekki nema gott eitt um það að
segja. En tökum inn í áætlana-
gerðina stórátak á þeim sviðum
sem hér hefur verið drepið á,
þ.e.a.s. áfengisvandræði og fíkni-
lyfjanotkun fólksins i landinu.
Við hlytum öll að fagna því, að
menntun, trú og tækni tækju sam-
an höndum i vandamálum liðandi
stundar, þannig að þjóðin bæri
gæfu til að hrinda af stað öflugri
hreyfingu til mannbóta öllum
landsins börnum á 1100 ára af-
mæli íslandsbyggðar. Það myndi
verða sú bezta afmælisgjöf, sem
við gætum gefið þjóðinni. Slítum
af okkur þá fjötra, sem við höfum
hneppt okkur í. Bjóðum tízkunni
byrginn og lifum frjáls án allra
vanabindandi ávanaefna. Þá fyrst
lítum við sólaruppkomu hins
batnandi lífs og bjartari daga.
Akureyri í febrúar 1974,
Laufey Tryggvadóttir."
S3? S\GGA V/öGA £ 'ÍILVE&W
Athugasemd
frá Skipaút-
gerð ríkisins
Samkvæmt grein í Morgunblað-
inu 21. febr. sl. undir fyrirsögn-
inni „Amerisk dísilrafstöð keypt
til ísafjarðar", kemur fram sú
ásökun i simtali Magnúsar J.
Kristinssonar aðstoðarrafveitu-
stjóra á Isafirði við Morgunblað-
ið, að Skipaútgerð ríkisins hafi
neitaði að taka hina nefndu vél i
Heklu frá Rvík síðastliðinn mið-
vikudag, og borið það fyrir, að
búið væri að loka lestum skipsins
til burtferðar. Hafi þvi þurft að
ieita til stjórnarráðsins til þess að
fyrirskipa Skipaútgerðinni að
taka vélina i Heklu.
Skal út af þessu tekið fram, að
Skipaútgerðin telur það skyldu
sína að reyna eftir beztu getu að
leysa slik vandræði viðskiptaað-
ila, eins og hér er um að ræða, en
séu vandkvæði á fyrirgreiðslu,
verða viðskiptaaðilar auðvitað að
snúa sér til yfirmanna hjá útgerð-
inni.
Eftir því sem tekizt hefir að
upplýsa, mun birgðavörður hjá
fyrirtæki þvi, sem átti að senda
umrædda vél frá Rvik, hafa
hringt í vöruhús útgerðarinnar
um 6 leytið síðdegis miðvikudag-
inn 20. febr., þegar Hekla átti að
sigla kl. 8. síðdegis, og fengið það
svar frá einhverjum verkamanni,
sem ekki er þó vitað hver var, að
of seint myndi að koma með um-
rædda vél. En verkstjóri vissi
ekki um nefnda flutningsbeiðni,
og þegar ég hóf afskipti af þessu
vegna símtals frá ráðuneytinu á
sjöunda tímanum síðdegis nefnd-
an dag, tjáði yfirverkstjóri mér,
að hann hefði rétt í það verið að
taka 500 kg rafvél til isafjarðar
frá Pósti og síma og hlyti það að
vera sú hin sama og ráðuneytið
bæri fyrir brjósti, því að ekki
væri kunnugt um að beðið hefði
verið um flutning annarrar vélar.
Af gefnu tilefni spurði samt
yfirverkstjóri starfsmenn nánar
um þetta, þar með hleðslustjóra á
skipinu, en enginn kannaðist við
neitun um að flytja rafvél til ísa-
fjarðar, og var því álitið, að ein-
ungis væri um að ræða áður nefnda
vél frá Pósti og síma. En önnur
rafvél, 300 kg., kom þó fram kl.
u.þ.b. 19.30, þegar skipið átti að
vera sjóklárt kl. 20.00, og sú vél
var þá einnig tekin í skipið, sem
var m.a. með 130 tonna farm að-
eins til Isafjarðar, og voru nefnd-
ar 2 rafvélar siðustu númerin
(157 og 158) á farmskránni þang-
að.
Hvort eðlilegt var eða óhjá-
Framhald á bls. 35

Munid okkar vinsælu
köldu borð og hinn
skemmtilega „kabarett”
Leigjum út sali fyrir
fjölmenna og fámenna
mannfagnaði.
VEITINGAHÚSIÐ GLÆSIBÆ
(Útgardur) síml 85660
MATUR
„er mannsins megin’