Morgunblaðið - 25.05.1974, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 25. MAÍ 1974
Sjö sögur af Villa
eftir
Rudolf 0. Wiemer
gera sér grein fyrir því. Þess vegna veit hann ekki
fyrir víst, hvort hann er vakandi eða sofandi eða hvort
hann er að dreyma.
Nú heyrir hann til dæmis ráma, drynjandi rödd rétt
hjá sér og hún segir: „Hvernig dirfistu að móðga mig,
stráksi?"
Hann gægist fram undan sænginni og sér hvar Villi
ræningi er að stíga út úr myndabókinni. Fyrst réttir
hann vinstri fótinn fram og síðan þann hægri. Hann
ranghvolfir augunum og dregur djúpt andann í gegn-
um nefið. Svo skekur hann sig í herðunum. Hatturinn
situr skáhallt á höfði hans og skeggið stendur í allar
áttir.
„Því ertu ekki kyrr í myndabókinni minni?“ spyr
Hans.
„Vegna þess, að ég er reiður. Alveg fjúkandi reiður.
„Góður“ ræningi, sagðirðu. Hvernig getur þér dottið
önnur eins vitleysa í hug?“
Villi stekkur upp á borðið. Hann er ekki beinlínis
vingjarnlegur á svipinn.
Hans furðar sig á því, að hann er ekkert hræddur.
„Ég skal sýna þér, að ég er sannkallaður ræningi,“
segir Villi. „Vondur ræningi. Skiluröu það?“
„Já,“ segir Hans lágt.
„Nei, þú skilur sko fjandakornið ekkert, þótt þú
gangir í skóla og kunnir bæði að lesa og skrifa.“
„Lærðir þú þá ekkert, þegar þú gekkst í skóla?“
„Það var lítið,“ segir Villi og sýgur upp í nefið. Hann
kærir sig greinilega ekkert um að ræða það frekar.
„Ræningjar þurfa hvorki að lesa né skrifa.“
„Hvað þurfa þeir þá að kunna?“
„Að vera vondir.“
„Því trúi ég ekki,“ segir Hans. „Mér sýnist þú vera
góðlegur ræningi."
„Góðlegur ræningi? Ætlarðu enn að móðga mig,
strákur? Veiztu ekki, að ræningjar eiga að vinna
spellvirki, annars eru þeir engir ræningjar.“
„Ekki vinnur þú spellvirki," segir Hans.
„Jæja. Þú skalt nú fá að sjá það. Nú fer ég til
bakarans og stel brauði.“
„Hvenær?“
„Núna tafarlaust. Viltu koma með mér?“
„Ég á að fara að sofa,“ segir Hans.
„Gott og vel. Þá fer ég einn. Ræningjar eru oftast
einir síns liðs.“
„Tekurðu byssuna þína með þér?“
„Auövitað. Ræningjar fara ekkert nema með byssu.“
„Hvar er hún?“
„Hérna. í beltinu. Og hnífurinn er í stígvélinu.“
„Og ætlarðu þá að stela brauði? Ertu svangur?“
„Heimskur ertu. Ég er sko pakksaddur."
„Hvers vegna ætlarðu þá að stela brauði?“
„Vegna þess, að það er háttur ræningja.“
„Veiztu ekki, að það er bannað að stela?“
24-
25'
9 ’ 15
'12 „ • 75
2• 1*0 W 16'' .77
12 19
•é ‘7 *> ' **\27
?• 1q ± 21 ' 27
•28
2S
•26

. 35-* -29
57 ‘50
}}
wm/,
■ 45
47- 4? '4o .
4G 42 41 Zb 32
51
&R /2-4
A flótta,
en undan
hverju?
ÞESSIR skátar eru á flótta
undan illvígu dýri, sem
skvndilega kom á móti
þeim á haröa spretti. — Og
nú fylgjum við með blýant-
inum í réttri röð tölunum
frá 1 til 51.
^JVonni ogcTtlanni
eftir ■*
Jón Sveinsson
Freysteinn
Gunnarsson
þýddi
Nú teygði ég vinstri liöndina aftur fyrir mig, ýtti
Trygg niður í grasið, reis svo á fætur hægt og liægt
og liélt áfram að blístra á meðan.
Hesturinn leit livorki til liægri né vinstri. hann
liaggaðist ekki.
Nú stóð ég við liliðina á honum og lagði höndina
mjúklega á makkann á honum. Og nú slapp hann ekki
aftur.
l i! þess að gera hann ennþá spakari, klappaði ég
honum á hálsiím. Hann var sterklegur og stirndi á
Jiann. Síðan smeygði ég spottanum unp í hann.
Þegar ég liafði linýtt fóðurraummni upp í liann,
liristi liann höfuðið eins og hann væri hissa.
\nnað eins ..járnmél“ og þetta liafði hann víst
aldrei haft mi!!i tannanna.
Kn ég réð nr'r varla fyrir kæti. Nú hafði ég reið-
hesi, og hann góðan. Kg þakkaði guði og bað hann að
bjáJp;; mér r:ú tii að finna Manna litla.
Þvínæst teyindi ég hesÞnn að stórum steini. steig á
bak, dinglaði lótunum og reið af stað í suðvesturátt. En
Tryggur gelti og hamaðist og lét öllinn illum látum.
Sá steingrái hljóp léttilega með mig, þó að upp í
móti væri. Tryggur átti fullt í fangi með að hafa við.
Og von bráðar var tungan farin að lafa út úr honum.
En var ég nú á réttri leið?
Það hlaut að vera. Hesturinn hafði hlaupið með
Manna í þessa átt, og nú tóku við snarbrött sandfell
á báðar liendur, svo að hér var ekki hægt að villast.
Eg lét sprettinn standa góða stund. Allt í einu
hrökk ég við og greip báðum liöndum í faxið á þeim
steingráa.
Sandfellið á hægri hönd endaði skyndilega. I þess
stað gein við mér ógurlegt hengiflug. Þar stóð snar-
brattur hamraveggurinn neðan úr hyldýpinu, og liest-
urinn geystist áfram á fleygiferð úti á yztu brúninni.
Ég sá eldglæringar, og kaldur hrollur fór um mig
allan. Á ha*gri hönd gein við mér hyldýpið. Við gát-
um lirapað á hverri stundinni. Það mátti engu muna.
mmt
_____ÆW:...

fTkörnorgunkof f inu
<o
— Pípulagningarmenn
voru þeir einu sem ekki
fóru í verkfall...
— Hvað, — borga??
Þetta eru þá ekki hill-
ingar ????
POLLUX
— Nei, þeir hafa heldur
ekki týnt neinu ljóni...
OPT|

hail