Morgunblaðið - 22.08.1974, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 22. AGUST 1974
Þegar pabbi fór í siglinguna
Eftir Jan
Hakánson
í kjallarageymslunni fundust aflóga skiði. Þau
voru tveir og hálfur metri á lengd, mjög breið og
voru því tilvaldir meiðar undir bekkinn. Þetta var
snemma vors. Snjó hafði ekki tekið upp og það gerði
flutninginn miklu auðveldari.
Við roguðumst með gripinn út á hlað og þar negldi
pabbi skíðin undir hann. Við Eiríkurvorum á þönum
að sækja nagla og hamar og naglbít, sem nauðsynleg-
ur var til að draga aftur út nagla, sem bognuðu.
Pabbi lamdi og barði og bölvaði mikinn yfir því,
hvað viðurinn var harður í skíðunum. Við strákarnir
stóðum álengdar í hæfilegri fjarlægð vegna þess að
pabba tókst alltaf að skella skuldinni á okkur ef nagli
bognaði eða hann sló hamrinum á þumalfingurinn á
sér. Þá lét hann það alltaf heita svo, að við hefðum
verið fyrir. Værum við hins vegar of langt undan,
urðu mistökin vegna þess að við hefðum verið tregir
Geddan er vatnafiskur, sem lifir í vötnum Kanada
og Bandaríkjanna og víóar. Hún er feikna gráðug
og étur allt, sem að kjafti kemur. Stundum færist
hún of mikið í fang, bitinn er svo stór, að hún ræður
ekki við hann. Vegna þess að tennur hennar, sem
eru mjög beittar, hallast lítillega inn á við getur
geddan ekki losað sig við ætið og þá verður sá stóri
biti hennar banabiti.
til að hjálpa. Reynslan hafði því kennt okkur, hvaða
fjarlægð væri einna skást. Ef nagli bognaði máttum
við þó alltaf búast við ávítum, því að þá áttum við að
hafa haft vit á því að vera ekki að sækja hálfbogna
nagla úr naglakassanum. Slíku óréttlæti tókum við
með upphafinni ró vegna þess hve augljóst það var
og það veitti okkur píslavættiskennd, sem við viss-
um, að var eitthvað fínt og göfugt. Það höfðum við
lesið í Biblíusögunum.
Þegar skíðin voru komin undir bekkinn var hann
orðinn töluvert líkur sleða, þótt nokkuð væri hann
óvenjulegrar gerðar og okkur fannst öllum, að það
væri bæði synd og skömm, að brátt skyldu dagar
hans allir. Pétur litli stakk upp á því, að við skyldum
annaðhvort kaupa eða fá lánaðan hest, sem við
gætum spennt fyrir bekkinn og farið þannig í skoð-
unarferðir um nágrennið. Hann varð svo ákafur, að
hann bauðst til þess að vera sjálfur ökumaður, en við
hin gætum lagzt út af undir ábreiðu og fengið okkur
blund ef við yrðum syf juð.
Pabbi, sem hafði ekki hugmynd um, hvaða ævin-
týri hann átti í vændum, var fljótur að taka af skarið.
„Bull! Þetta er legubekkur, en ekki farartæki. Við
skulum ljúka þessu leiðindaverki af sem fyrst. Ég
toga í að framan, þar sem það er mesta átakið, en þið
tveir ýtið á eftir.“
„En ég?“ veinaði Pétur litli með tárin í augunum.
„Þú verður heima hjá mömmu,“ sagði pabbi. „Þú
getur ... já, þú gætir þess, að allt sé með kyrrum
kjörum heima á meðan við skreppum þetta. Og
hafðu líka auga með Mögdu,“ bætti hann við, þegar
hann sá henni bregða fyrir í eldhúsdyrunum.
Hnussið, sem barst frá Mögdu við þessi tilmæli
pabba, kom honum í gott skap.
„Jæja, af stað,“ hrópaði hann glaðklakkalega.
Það var stuttur spölur niður að stöðinni hjá Ander-
son stífluverði. Farartækið, ef farartæki skyldi kalla,
rann nokkuð léttilega á freranum. Lítill stígur lá
niður að ánni frá flötinni við hænsnakofa Ander-
sons. Hann var um það bil fimmtíu metrar á lengd og
endaði í allbrattri brekku. Við kofann köstuðum við
mæðinni og pabbi sagði:
„Nú verðið þið að halda vel við. Ég fer fremstur og
held við og þið haldið fast við að ofan. Skiljið þið
það?“
Við kinkuðum kolli. Svo hófst ferðin á ný.
ANNA FRÁ STÓRUBORG
— SAGA FRÁ SEXTÁNDU ÖLD
eftir
Jón
Trausta
mcótnorgunKoffinu
— Ég er strokinn að
heiman, — hringdu á bíl
Jónas.. .
— Ég er vanur að setja
kylfuna í geymsluna hjá
regnhlífinni og svo í
morgun, þegar ég var að
fara þá...
— Nei, blessaður. .. —
langt síðan við höfum
sézt, — hvernig gengur í
bankanum???
„Hann á hana hálfa,“ mælti Sigvaldi. „Hinn helminginn
á ég.“
„Langar þig ekki til að eignast hana alla?“
„Jú, ég held nú það,“ mælti Steinn og varð gleiðmynntur
í meira lagi. „Mig langar ekki eins mikið til nokkurs skap-
aðs hlutar.“
„Jæja. Sigvaldi selur mér nú sinn part handa þér, ef
þetta gengur allt saman vel.“
„Ekki lofa ég því að svo stöddu,“ mælti Sigvaldi glettnis-
lega. En Steinn var orðinn svo glaður, að hann heyrði það
ekki.
„Sýndu okkur nú hellinn!“ mælti Sigvaldi.
„Já, já. — Það er víst réttara að hafa með sér reipi?“
„Já, auðvitað. Ekki klifrar konan upp í hellinn, án þess
að halda sér í eitthvað."
„Auðvitað, auðvitað!“ sagði Steinn og trítlaði heim að
bænum. Göngulagið var svipaðast gyltu, sem komin er að
burði.
„Heldurðu, að óhætt sé að treysta honum?“ spurði Anna.
„Já, það þori ég að ábyrgjast,“ mælti Sigvaldi.
Eftir andartak kom Steinn heiman frá bænum með nýtt
hrosshársreipi.
„Það kemur sér illa, ef sakamaðurinn ykkar þarf að nota
reipi daglega,“ mælti hann, og gleðin skein út úr ófríðu
andlitinu. „því að ef festin þarf að hanga framan á berginu,
getur hún hæglega komið upp um hann.“
„Ekki skaltu hafa áhyggjur af því,“ mælti Sigvaldi. „Hjalti
kemst það, sem þú kemst."
Steinn fór nú á undan þeim til hellisins. Þegar hann var
kominn að hömrunum, vafði hann reipinu í hönk um herðar
sér og tók að klifra beint upp bergið.
Anna horfði á eftir honum. Hún sá í fyrstu engin merki
þess, að þarna væri neitt fylgsni. Allra neðst slútti bergið
dálítið fram, en rúma mannhæð frá jörðu fór það að hallast
að sér. Ótal nibbur stóðu fram úr berginu; tyllti Steinn á
þær gómum og tám og las sig þannig hægt upp bergið,
þar til hann allt í einu smaug inn í það eins og ánamaðkur.
Rétt á eftir heyrðist rödd hans úr berginu:
„Nú fer vel um mig! — Á ég að kasta til ykkar reipinu?"
„Já,“ svaraði Sigvaldi, og i sömu svipan féll reipið ofan
eftir berginu.
„Hann er ekki fær um að halda við festina,“ mælti Sig-
valdi. „Er ekki bezt að ég fari upp á undan þér?“
„Mér er alveg sama,“ mælti Anna. „Ég er ekkert hrædd.“
— Ég er mjög hrærður
yfirv að þú skulir færa
mér gjöf að skilnaði,
jafnvel þótt það sé mér
að kenna að þú varst
rekinn.. .