Morgunblaðið - 02.11.1974, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. NÓVEMBER 1974
Þjóðsögur og æfintýri
Alvitri læknir
Þjóninum varð órótt innan brjósts, og hann gaf
lækninum bendingu með augunum, að hann skyldi
koma út með sér. Þegar þangað kom, játuðu þjónarn-
ir, allir fjórir, að þeir hefðu stolið peningunum.
Buðust þeir til að skila þeim aftur og greiða læknin-
um góðan skilding, ef hann vildi þegja um stuldinn,
því að annars væri þeim gálginn vís. Þeir sýndu
honum nú, hvar þeir höfðu falið peningana. Þetta lét
læknirinn sér nægja fór aftur inn, settist við borðið
og sagði: „Nú ætla ég að leita að því í bókinni minni,
hvar peningarnir eru niður komnir.“
I þessu bili skreið fimmti þjónninn inn í ofninn, til
þess að forvitnast um, hvort læknirinn vissi enn
fleira.
HÖGGNI HREKKVÍSI
10-17 i? 1,74
McNaught
Syndicate, Inc.
Heyrðu mig. — Ég sé um þetta.
Bóndi fór nú að blaða í stafrófskverinu sínu og var
að leita að hananum. En er hann fann hann ekki
undir eins, varð hann óþolinmóður og sagði: „Þú ert
þarna samt og skalt koma fram.“ Þá hélt sá í
ofninum, að átt væri við sig, og hann skreið í skyndi
út úr ofninum og sagði við félaga sína: „Þessi maður
veit alla skapaða hluti.“
Alvitri læknir sýndi nú auðuga manninum, hvar
peningarnir voru fólgnir, en sagði ekkert um það,
hver hefði stolið þeim. Var hann svo sæmdur
miklum gjöfu í launa skyni af báðum aðiljum og varð
frægur maður.
(Bræðurnir Grimm; þýðing eftir J. Óf.).
H. C. Andersen
Nýju fötin keisarans
Fyrir mörgum árum var keisari nokkur, sem hafði
svo ákaflega miklar mætur á fallegum nýjum fötum,
að hann lét alla sína peninga ganga til þess að geta
verið sem allra-skrautklæddastur. Hann kærði sig
ekki um dáta sína, og ekki hirti hann um leikhúss-
skemmtanir né skemmtiakstur út í skóga, nema
aðeins til að sýna nýju, fallegu fötin sín. Hann átti
sér kjól fyrir hverja dagstund, og eins og sagt er um
konung: „Hann er í ráðinu," eins var um keisarann
alltaf sama viðkvæðið: „Hann er í fataskápnum.“
í stóru borginni, þar sem hann hafði aðsetur sitt,
var sérstaklega skemmtilegt, og komu þar margir
útlendingar á degi hverjum. Og einhvern dag bar svo
til, að þar komu tveir svikahrappar. Þeir þóttust
vera vefarar og kváðust kunna að vefa þann fegursta
vefnað, sem hugsast gæti; það væri ekki aðeins
litirnir og mynstrin á vefnaðinum, sem væri svo
óvenju fagurt, hvort um sig, heldur fylgdi líka sú
náttúra fötunum, sem úr honum væru saumuð, að
þau yrðu ósýnileg hverjum þeim manni, sem óhæfur
væri í embætti sínu eða ófyrirgefanlega heimskur.
„Já, það væru reyndar afbragðs föt,“ hugsaði
keisarinn; „með því að vera í þeim, gæti ég komist
fyrir, hverjir í ríki mínu eru nýtir menn og dugandi í
embætti sínu. Ég gæti þá þekkt vitsmunamennina
frá heimskingjunum. Já, þess konar fataefni verður
undir eins að vefa handa mér.“ Og hann greiddi
ANNA FRÁ STÓRUBORG - saga frá sextándu old
eftir
Jón
Trausta
settu þeim strangar skriftir og þungar fébætur, en það er
sitt hvað eða taka af þeim höfuðin eða drekkja þeim. Búizt
þið við betra siðferði en var á þeirra dögum? — Og hver
þörf er eiginlega á þessum þunga dómi? Eru frændsemisspjöll-
in svo mörg og algeng, að grípa þurfi til slíkra óyndisúrræða?
Er hér eiginlega um nokkra sýking að tala í þessu efni? —-
Og eruð þið nú vissir um, að þið sýktS menn ekki einmitt
með dóminum? Of ströng lög hafa oft gagnstæðar verkanir
við það, sem þau eiga að hafa.“
„En guðs lög?“ mælti lögréttumaðurinn. „Meturðu þau að
nokkru?“
„Já, guðs lög met ég meira en lög mannanna," mælti lög-
maður. „En þetta eru ekki guðs lög. Ykkur er talin trú um
það, sem eruð fáfróðir. Ég hefi lesið biblíuna spjaldanna á
milli. Það hefir þú ekki gert, sem ekki er von, því að hún er
ekki til á íslenzku enn þá. Þar eru mörg atvik, sem heyra
undir dóminn ykkar. Þar er Lot gamli, bróðir Abrahams,
til að hálshöggva og dætur hans tvær til að láta í poka og
drekkja. Þar er systkinabömum leyft að giftast, og meira að
segja sótzt eftir giftingum innan sömu ættkvíslarinnar meðal
Tsraelsmanna. Og þar er leyft fjölkvæni. 1 bréfum postul-
anna er þetta aftekið, en það er ekki lögð jafnheimskuleg
hegning við því og þið leggið. Þar er hógvær og kristileg
áminning látin nægja. — Nei, þið ættuð að tala sem fæst
um guSs vilja í þessu efni. En það er vilji annars, sem þið
metið mest og farið eftir. Það ér vilji konungsins í Danmörku.
Grimmum og fégjörnum konungum er þægð í því, að hegn-
ing við afbrotum sé nógu miskunnarlaus. Því betra útlit er
fyrir, að eitthvað kunni að fénast hinni botnlausu konungs-
féhirzlu. Það er konunglegt að geta drepið menn að lögum
fyrir litlar sakir og tekið fé þeirra hvar sem það stendur!
Slíkt vinnur með tímanum upp á móti einni sigursælli her-
ferð og er minni áhætta!“
„Þannig hélt ég ekki, að ég mundi heyra nokkurn lögmann
mæla,“ mælti lögréttiunaðurinn.
Lögmaður hló gremjulega.
„Eins og ég viti ekki, að dóminum er í raun og veru
þröngvaS upp á okkur af þessu kaldrifjaða konungsvaldi.
Hvað ættu annars allir þessir hermenn að gera? — Nú
dæma Danir á þingi okkar íslendinga. ViÖ gerum ekkert
annað en segja já og amen.“
Hann þagði um stund og hélt síðan áfram:
„Leitt, að njósnarmenn nafna míns Stigssonar skuli hvergi
vera nærstaddir. Þetta hefði verið matur fyrir þá að heyra. —
Treystir þú þér til að færa höfuðsmanni fréttirnar og standa
við þær? Sá fengi ómak sitt sæmilega borgað, sem slík orð
gæti sannað upp á Pál Vigfússon lögmann!“
Lögréttumaðurinn hristi höfuðið, hálfmóðgaður af því, að
lögmaður skyldi mæla slíkt, þótt ekki væri nema í gamni.
„Misvitur ertu, lögmaður,11 mælti hann alvarlega. „Þú
berst gegn því á alþingi, þó að í kyrrþey sé, að dómur sé
dæmdur gegn hinni verstu spillingu, sem til er, blóðsifjum
og frændsemisspjöllum, og reynt að uppræta þau með fyrir-
mælum, sem hljóta að skjóta mönnum skelk í bringu. En

íric6mo?9unkciff inu
Launahækkun get ég
ekki veitt þér, Sigurð-
ur, en þú hefur mitt
leyfi til þess að skella
hurðinni fast á eftir þér,
erþú ferðútaftur.
Þú hefur munað eftir að
hleypa kettinum út.
kvöldi dags. Frh.
Óskastundin hennar