Morgunblaðið - 26.11.1974, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 26. NÓVEMBER 1974
„ÞESSI LEST VERÐUR
\S0^
H
FYLLT AF FISKI
Sagt frá komu Ingólfs Arnarsonar
til landsins 1947

Stórkostleg
móttökuathöfn
„Strax eftir kl. 1 fóru bæjar-
búar aö streyma niður aó höfn,
því allir vildu sjá togarann, sem
svo mikið orð hafði farið af. Var
Ingólfsgarður og bryggjan við
hann brátt þétt skipuð fólki.
Laust fyrir kl. 13.30 sést til
Ingólfs Arnarsonar, þar sem hann
siglir fánum skreyttur inn á milli
eyjanna. Var það fögur sjón. Ing-
ólfur Arnarson flautar — heilsar
Reykjavik. Þegar hann var kom-
inn innarlega á Engeyjarsund
kemur flugvél sveimandi og flýg-
ur nokkra hringi yfir skipið. Það
var fyrsta árnaðaróskin frá
Reykjavík. Eftir að skipið hafði
verið tollskoðað kom það inn.og
lagðist fyrir framan Hafnarhúsið.
Þar var mikill mannfjöldi saman
kominn á uppfyllingunni, á nær-
liggjandi skipum, á húsþökum og
yfir höfuð hvar sem hægt var að
fóta síg. Móttökuathöfn hófst
síðan kl 16 um borð í skipinu og
var henni útvarpað. Að likindum
hefur ekkert íslenzkt skip, eftir
þessu að dæma fengíð eins hlýjar
móttökur og Ingólfur Arnarson,
nema ef vera skyldi gamli Gull-
foss.
Athöfnin hófst með því, að
Lúðrasveit Reykjavíkur lék
Minni Ingólfs: Lýsti sól stjörnu-
stól.
Þessu næst flutti Jóhann Þ.
Jósepsson, sjávarútvegsmálaráð-
herra, ræðu og sagði m.a.:
bótar og i stað gamalla skipa
koma nú þrír tugir nýrra og full-
kominna botnvörpuskipa. Þau
verða hraðskreiðari og fengsælli
en hin eldri, og hollari vistarver-
ur fyrir sjómennina. — Þau eru
atvinnuleg og félagsleg framför.
En það hefst einnig nýr þáttur i
sögu Reykjavíkur á marga lund.
Þetta er til dæmis í fyrsta sinn,
sem bæjarfélagið sjálft ræðst í
rekstur útgerðar. — Reynslan
mun sýna, hvort sú tilhögun hent-
ar betur eða verr. Skoðanir eru
skiptar um ágæti opinbers rekst-
urs. En það segi ég óhikað, að
meginsjónarmið vort hlýtur að
vera það, að fá atvinnutækin og
halda þeim úti. Óskir allra flokka
munu sameinast í þvi að árna
hinni nýju bæjarútgerð Reykja-
víkur heilla og velgengni."
Síðasti maðurinn, sem tók til
máls við komu Ingólfs, var Guð-
mundur Asbjörnsson, forseti
bæjarstjórnar Reykjavíkur. Mælt-
ist honum meðal annars á þessa
leið:
„Það varðar mest til allra orða,
að undirstaðan rétt sé fundin. ís-
lendingum hættir við að vera
ösammála um flest. Þó myndi það
sameiginlegt áliti flestra, að
sjávarútvegurinn væri sú undir-
staða, sem flestar framfarir og
framkvæmdir voru reistar á hér á
landi.“
Að lokinni móttökuathöfn voru
landfestar skipsins leystar og
siglt út fyrir eyjar. Var margt
boðsgesta innanborðs. Skoðuðu
menn skipið eftir því sem kostur
var á, en veitingar (brauð og öl)
voru framreiddar i hinum rúm-
góðu vistarverum skipsins.
Eins og fyrr segir, hafa aðeins
þrír skipstjórar verið með Ingólf
Arnarson, þ.e. Hannes Pálsson,
sem var með skipið fram til ársins
1951, Sigurður Guðjónsson, sem
var með skipið í 1 ár og þá Sigur-
jón Stefánsson, sem var með það í
20 ár. Eftir að skipið fékk nafnið
Hjörleifur hefur Snorri Friðriks-
son verið skipstjóri.
Um svipað leyti og Hjörleifur
Landfestar Hjörleifs leystar ( sfðasta sinn.
„Þessi fagri febrúardagur
markar tímamót i sögu íslenzkrar
stórútgerðar, og er merkisdagur í
sögu þessarar þjóðar.
1 dag fagnar höfuðstaður lands-
ins — þjóðin öll — komu þessa
skips, sem er hið fyrsta af 32
Ingólfur Arnarson kemur fullhlaðinn fiski til hafnar.
samskonar botnvörpuskipum,
sem fyrrverandi ríkisstjórn ákvað
í ágústmánuði 1945 að láta smíða
fyrir íslendinga í brezkum skipa-
smíðastöðvum.“
Kom fótunum undir
atvinnuvegina
Þá sagði ráðherrann: „En eink-
um og alveg sérstaklega verða oss
í dag hugstæð afrek og fórnir
sjómanna vorra, sem á undan-
förnum stríðs- og hættutímum öfl-
uðu þjóðinni flestra þeirra gæða,
sem hún nú nýtur og þeirra verð-
mæta, sem hafa gert það fjárhags-
lega kleift að koma fótunum und-
ir nýsköpun atvinnuvega þjóðar-
innar.
Þegar vér nú lítum þetta hið
mikla og fríða skip, sem að beztu
manna yfirsýn er talið standa í
fremstu röð botnvörpuskipa, eins
og þau gerast mezt meðal annarra
þjóða og jafnvel framar, er
ánægjulegt til þess að hugsa, að á
þessu og næsta ári á þjóðin von á
því að eignast yfir 30 jafn mikil
og góð skip, sem munu dreifast á
helstu útgerðarstaðina hér við
land.“
Þessu næst afhenti sjávarút-
vegsráðherra þáverandi borgar-
stjóra, Reykjavíkur, Gunnari
Thoroddsen, skipið til eignar og
umráða til handa Reykjavíkurbæ.
Atvinnuleg og
félagsleg framför
Gunnar Thoroddsen, borgar-
stjóri, sagði m.a. í sinni ræðu:
„Nú er nýr þáttur að hefjast
sögu íslenzkrar útgerðar. Togara-
flotinn er að endurnýjast. Til við-
Botnvörpungurinn Hjörleifur, áður Ing-
ólfur Arnarson, er nú á leið til Spánar, þar
sem skipið verður rifið í brotajárn. Þar
með er fyrsti nýsköpunartogarinn horfinn
okkar sjónum og um leið það skip, sem
hvað happasælasthefurorðið síðastliðin 27
ár eða allt frá því að það kom til landsins.
Það hljómar næsta ótrúlega í eyrum, að
einn togari geti á rúmlega einum aldar-
fjórðungi aflað rösklega 94 þúsund lestir
að verðmæti 2.5 milljarðar króna. En það
er samt staðreynd, að Ingólfur Arnarson
skilaði þessum verðmætum á land. Allan
tímann, sem Ingólfur Arnarson var gerður
út frá Reykjavík, gekk rekstur hans mjög
vel, og skilaði skipið flest árin hagnaði.
Aldrei fórst maður af skipinu, en þess í
stað bjargaði skipið mörgum mannslífum.
Fyrsti skipstjóri togarans, Hannes Páls-
son, sem var með skipið fram til ársins
1951, sagði í samtali við blaðið: „Gæfa
Ingólfs Arnarsonar var Sigurjón Stefáns-
son, skipstjóri, sem var með skipið í 20 ár.
Það er einhver hógværasti og bezti maður,
sem ég hef kynnzt um lífsdagana."
Ingólfur Arnarson kom til Reykjavíkur
þann 17. febrúar 1947. Morgunblaðið segir
svo frá komu skipsins, að bjart hafi verið
yfir Reykjavík þegar fyrsti nýsköpunar-
togarinn sigldi fánum prýddur inn á höfn-
ina. Forsjónin hefði séð fyrir, að Reykja-
vík gat tjaldað sínum fegursta skrúði,
þegar hún fagnaði komu hins glæsilega
skips, sem ber nafn landnámsmanns
hennar.
Móttökuathöfn togarans var stórkostleg
og um hana segir Morgunblaðið m.a.: