Morgunblaðið - 23.10.1975, Blaðsíða 32

32
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 23. OKTÖBER 1975
Gullfuglinn
og tók til snæðings. Þá kom refur fram úr
kjarri og horfði á.
„Góði, gefðu mér bita,“ sagði refurinn.
„Farðu í hrútshorn,“ sagði konungs-
sonur, „ekki veitir mér líklega sjálfum af
matnum mínum, því það veit enginn hve
langt ég þarf að fara.“
„Jæja, þá það,“ sagði refurinn og hvarf
inn í kjarrskóginn aftur.
Þegar konungssonur hafði matast um
stund, lagði hann aftur af stað. Loksins
kom hann í sömu borgina og sama gisti-
húsið og bróðir hans hafðist nú við í, og
þar fannst yngsta konungssyninum Ifka
gott að vera, og sá fyrsti, sem hann hitti,
var bróðir hans, og svo settist hann um
kyrrt með honum. Bróðir hans hafði
svallað og spilað, svo að það var rétt svo
að hann átti eftir fötin utan á sér, en nú
byrjuðu þeir aftur, og varð nú slík
kátína, dans og fjör, að yngsti sonurinn
gleymdi einnig ferð sinni, gullfuglinum,
föður sínum og öllu ríkinu. Og ekki
spurðist heldur meira af honum um hríð.
Þegar nú leið aftur að því, að eplið
skyldi þroskast, þá átti nú næstelsti
konungssonurinn að fara út í aldin-
garðinn og halda vörð um gulleplið.
Þetta heimabrugg þitt er bara ágætt, sleppi
maður bragðinu.
I_____________________________-J
Þjónn fór með honum, sem hjálpaði
honum upp í tréð og hafði hann einnig
með sér spil og ölbrúsa sér til dægra-
styttingar, að hann ekki sofnaði á
verðinum. En allt í einu um miðja
nóttina varð bjart sem um hádag, fuglinn
kom og lýsti af hverri fjöður, og um leíð
og fuglinn tók eplið, ætlaði konungsson-
ur að grípa hann, en náði aðeins í stélið
og hélt eftir einni fjöður úr því. Svo fór
hann inn til föður síns með fjöðrina í
hendinni og þegar þangað kom varð
albjart þar ínni, svo lýsti af þessari einu
fjöður.
Konungssyni gramdist að hafa látið
fuglinn sleppa með eplið og vildi nú
endilega fara og reyna að finna hann og
ná frá honum gulleplinu, sem hann hafði
tekið. Líka ætlaði hann að reyna að hafa
upp á bræðrum sinum, að því er hann
sagði. Konungurinn hugsaði sig
lengi um, hvort hann ætti að láta hann
fara, þvi hann hélt varla að honum gengi
betur og vildi ógjarna missa alla syni sina
svona út í buskann. En konungssonur
bað föður sinn svo vel um fararleyfi, að
honum var loks veitt það.
Svo tók hann að búa sig út, fékk nesti,
föt og fé, eins og hinir höfðu fengið, síðan
lagði hann af stað. Þegar hann hafði
gengið nokkra leið, settist hann niður, til
þess að fá sér bita, og hann var rétt búinn
að opna malinn, þegar refur kom fram úr
kjarri þar skammt frá, nam staðar og
horfði á konungsson.
„Æ, góði, gefðu mér svolítinn matar-
bita,“ sagði refurinn.
Ég gæti nú sjálfsagt notað matinn
minn sjálfur,“ sagði konungssonur, „því
ekki veit ég, hve langt ég þarf að fara, en
svo mikið hef ég i malnum, að ég get
gefið þér bita með mér.“
Þegar refurinn hafði fengið kjötbita að
bíta í, spurði hann konungsson, hvert
hann ætlaði. Og honum var sagt það.
„Ef þú vilt hlýða mér, þá skal ég hjálpa
þér, og þá mun þér ganga vel“, sagði
refurinn.
Þessu lofaði konungssonur, og svo
lögðu þeir af stað saman. Þeir héldu nú
áfram ferðinni um stund, þar til þeir
komu til borgarinnar, þar sem gistihúsið
var, þar sem alltaf var gleði og glaumur,
en aldrei sorg.
„Hér verð ég að fara framhjá, hér eru
svo margir hundar,“ sagði refurinn, og
svo skýrði hann konungssyni frá því,
/---------------------------------\

Karl II Bretakonungur gekk
eitt sinn fram hjá manni, sem
búið var að hengja. Hann
spurði böðulinn hverju það
sætti, að maður sá væri svo
kominn. Honum var gefin sú
skýring, að mannauminginn
hefði skrifað nfðrit um einn af
ráðgjöfum konungs.
— Ffflið, sagði konungur,
hvers vegna skrifaði hann ekki
skammir um mig, þá hefði
enginn gert honum neitt?
X
Jðn gamli, sem var orðinn
háaldraður, drýgði ellilaunin
sfn með'þvf að rukka. Eitt sinn
fór ein frúin að ræða við hann.
— Hvað segirðu, áttu föður á
lífi, þú svona gamall? Hvað er
hann eiginlega gamall?
— Ja, ég man það nú ekki,
svaraði Jón, en hann er vfst
eitthvað eldri en ég.
V______________________________
Lárus: — Ja, hvar endaði
þetta allt saman, ef mennirnir
hefðu ekki bjartsýni.
Valdi: — Bjartsýni? Hvað er
nú það?
Lárus: — Veiztu það ekki,
maður? Bjartsýni er það, sem
heldur mönnum uppi f and-
streymi lífsins.
Valdi: — Nú, þú átt við
brennivín og neftóbak.
X
— Það var tekin mynd af mér
f dag.
— Ófullum?
— Já, auðvitað.
— Þá hlýtur það að hafa
verið augnabliksmynd.
X
Frúin: — Þvf miður geturðu
ekki hitt manninn minn, hann
er f baði.
Rukkarinn: — 1 hvert skipti,
sem ég kem hingað er hann f
baði. Hvernig er það, á hann
engin föt til þess að vera f?
Morðíkirkjugarðinum
Mariu Lang
Jóhanna Kristjóns-
dóttir þýddi
15
klippt hár. Og er eins og ofsalega
geggjaður stundum.
En nú kom Barbara skyndilega
f ljós fyrir aftan Lottu og græn
augun hennar gneistuðu þegar
hún heyrðf hvað umræðuefni
okkar var.
— Márten Gustafsson er miklu
betri en þið öll, hrópaði hún
þrjóskulega. — Hann er vingjarn-
legur og skilningsríkur og góður
piltur og enda þótt hann....
Hún snarþagnaði og allt f einu
varð hún grípin af þessum skap-
lyndissveiflum, sem var svo
grunnt á hjá henni að minnsta
kosti sfðan ég hafði kynnzt henni.
Hún greip báðum höndum fyrir
andlitið og brast f ákafan grát.
Ég horfði á hana og enda þótl
ég hefði séð hana skipta skapi oft
og mörgum sinnum þessar
sfðustu klukkustundir hugsaði ég
ósjálfrátt með mér að ég hefði
ekki séð hana gráta sfðan þessi
sorglegi atburður kom fyrir, fyrr
en nú.
Og ég vissi að eftir það sem rætt
hafði verið hér þessar sfðustu
mfnútur var ég orðin mjög áf jáð f
að hitta ákveðinn ungan mann,
rauðskeggjaðan, sem átti mótor-
hjól.
5. kafli.
Þar sem mér þótti ófært að láta
Barböru standa þarna frammi f
borðstofunni grátandi og enginn
gerði sig lfklegan til að sinna
henni, rcis ég á fætur og leiddi
hana einbeitt á brott. Við vorum
þó ekki snarari f snúningum en
svo að við heyrðum báðar þau orð
sem Tekla Motander mælti hátt
og snjallt:
— Hún gæti nú að minnsta
kosti klætt sig f svarlan kjól f
staðinn fyrir að vera f þessari
grænu druslu eins og hirðfffi.
Þetta hafði vitaskuld þau áhrif
að tárastraumur Barböru magn-
aðist stórlega. Hún hljóp grátandi
gegnum eldhúsið og inn f her-
bergi Hjördfsar kastaði sér á
svefnsófann og lamdi tryllings-
lega hnefunum f kringum sig.
— Hún er viðbjóður! viðbjóður!
Hún hefur ofsótt míg allar götur
sfðan ég kom til Vástlinge og ef
hún þyrði myndi hún með glöðu
geði skera mig á háls og henda
mér í ruslið f kirkjugarðinum. En
ég gæti nú sagt sögu um hana, það
gæti ég sannarlega og ef hún
heldur...
Hún reisti sig snögglega upp og
þagnaði.
— Bfðið! Það er einhver
frammi I búrinu ... einhver sem
liggur á hleri...
Eg fullvissaði hana um að þetta
hefði verið mishevrn, en hún léf
sér ekki segjast fyrr en ég hafði
gengíð fram og athugað hvort þar
væri nokkur á ferli. Hún þurrkaði
sér f grfð og erg um nef og augu
með vasaklútnum mfnum og ýtti
hárlokknum frá rjóðu andlitinu.
— Allt er eins og martröð. En
ekki hefði mér nokkru sinni dott-
ið f hug að Arne yrði að þola
annað eins og þetta ... Hann var
... ó, nei! Auðvitað getið þér ekki
vitað um það hvernig hann var ...
Mér fannst hann svo indæll og
góður frá þvf ég kynntist honum.
Hann söng svo vel og dansaði bet-
ur en allir aðrir og allar stúlkur
scm komu nálægt honum urðu
hrifnar af honum. Ég man að ég
sagði einu sinni að hann væri
einmitt maður sem ætti ekki að
giftast! En þér getið ekki fmynd-
að yður, hvað mér skjátlaðist. það
er varla hægt að hugsa sér betra
hjónaband. Og svo allt f einu ...
án þess að ég skilji hvorki upp né
n«ður þá er öllu lokið... ÖLLU.
Eg horfði hjálparvana á hana
og fann á mér að hver tilraun tii
hughreystingar var fyrirfram
dæmd til að misheppnast og þvf
lá við að mér létti þegar hún
sveiflaðist á ný frá sorg til reiði.
— En Tekla Motander! Hún er
vfst ekki hnuggin yfir þvf að ég
fái aldrei að sjá hann aftur. Þó að
ég ætti kannski ekki að segja
neitt, veit ég nú hitt og annað sem
myndi vekja áhuga lögreglunnar.
— Góða frú Sandell, sagðí
Christer, sem kom nú inn um
dyrnar án þess við hefðum veitt
honum athygli — lögrcglan þjáist
af forvitni og hefur áhuga á
furðulegustu atriðum. Hvað
haldið þér að gæti vakið athygli
og áhuga okkar.
Hann kynnti sig kurteislega og
krosslagði svo langa fótleggina
eftir að hafa tyllt sér niður f stól
og horfði þolinmóður og vinalega
á Barböru.
Barbara dró ósjálfrátt niður
kjólfaldinn, mjög kvenleg hreyf-
ing og þokkaful) f einfaldleika
sfnum.
— Ekki neitt, sagði hún sfðan
sem svar við spurningu Christers.
— Ég meina, þegar ég... hugsa
út f það, held ég ekki að það svari
kostnaði að angra önnum kafna
lögreglumenn með þvf. Þið hafið
um annað að hugsa.
Sá er einn af mörgum kostum,
sem prýðir Christer þegar hann
yfirheyrir fólk, að hann er óheyri-
lega þrjóskur. Nú vék hann fús-
lega að öðru umræðuefni.
— Treystið þér yður til að svara
nokkrum spurningum sem varða
þá atburði sem gerðust f gær? Ég