Morgunblaðið - 25.01.1976, Side 35

MORGUNBLAÐIÐ. SUNNUDAGUR 25. JANUAR 1976
35
Rakel Þórðardóttir
Lorange — Minninu
Fædd október 1931
Dáin 22. desember 1975
Blóm og kransar i öllum regn-
bogans litum. Hækkandi sól
glampandi á glugga.
Hvít kista.
Gat þaö verið að Rakel væri i
henni?
Margt fólk samankomið í
kirkjunni í Fossvogi. Vinir og
vandamenn tii að sýna aðstand-
endum samhug og einnig til að
rifja upp gömul kynni við hana
sem hér var kvödd. Ég renni hug-
anum um það bil 20 ár aftur í
tímann.
Ég sá hana fyrst heima hjá
henni tengdamömmu minni.
Svona leit hún þá út konan hans
Kjartans systursonar bónda míns.
Glæsileg, framkoman frjáls og
óþvinguð, sólbrún með hvítan
hatt, — ættuð vestan úr Ölafsvík.
Siðan áttum við langa samleið.
Atvikin höguðu því svo að þau
uróu heimilisvinir okkar.
Það voru margar glaðar stundir
sem við áttum saman í Sigtúni 25.
Við spiluðum stundum whist, —
oft reyndum við að hafa rangt við
og þá var það hinna að hafa at-
hyglisgáfuna vakandi og að
Iokum var mikið hlegið þegar sá
seki var staðinn að verki.
Oft buðu þau okkur i bíltúra i
sveitina á björtum sumardögum,
og einnigeintvöeðaþrjúsumur í
nokkurra daga sumarleyfisferðir.
Þá var það ævinlega í Borgar-
fjörðinn sem farið var, þar var
svo hátt til lofts og vítt til veggja.
Við slógum upp tjaldi á ýmsum
stöðum, bæði í glampandi sól og
rigningu, en í tjaldinu var ætíð
glatt hvernig sem viðraði úti.
Þetta var nefnilega áður en
almenningur gat veitt sér þann
munað að taka sér sumarfrí og
helst að eyða því á suðrænum
sólarströndum. Ýmsa fegurstu
staði Borgarfjarðar sá ég fyrst i
fylgd með þeim, svo sem Húsafell
og Hraunfossa.
Seinna fór svo að hún settist að
í Kaupmannahöfn. Þar eignaðist
hún vini og kunningja og vann
þar ýmis störf sem voru henni
hugleikin.
Fyrir um það bil þremur árum
heimsótti hún mig í síðasta sinn.
Þá kom hún heim til að fylgja
uppeldisbróður sinum til grafar
vestur i Öiafsvik, og dvaldi þá hjá
mér eina viku. Þá var margt
rifjað upp frá fyrri árum. Rakel
kunni skil á svo mörgu. Hún var
minnug á það sem hún las og átti
mjög gott með að koma orðum að,
hvort heldur það voru hennar eig-
in hugsanir eða frásögn.
Hún var viljasterk og áræðin.
En mannlífið er nú einu sinni
svona, — það er ekki nærri því
öllum samfelldur dans á rósum
eða eins og fagur draumur sem
ekki má vakna frá. Og sá litli hluti
af okkur, sem snýr að hinum stóra
heimi gefur Iíka svo ófullkomna
mynd af lífi einstaklingsins, en
manneskjan sjálf er dæmd eftir
því hvernig henni tekst að leika,
hvort heldur er litla eða stóra
hlutverkið til enda í ævintýrinu
sem við köllum líf.
Einmana erum við svo fjarska-
lega smá, þótt heimili okkar séu
glæst i „velferðarþjóðfélagi“.
Nokkrum nóttum fyrir jól
Jóhanna Magnúsdótt-
ir — Minningarorð
Á þriðja degi hins nýja árs að Breióabólstað á Síðu. Bjuggu
þegar sól er aftur tekin að hækka
á lofti og mjöllin þekur dal og hól
er hún lögð til hinstu hvíldar við
hlið eiginmanns síns i kirkju-
garðinum að Kotströnd i Ölfusi
hún Jóhanna á Núpum. Er þar
með lokið langri ævi og miklu
starfi. Það starf hefur verið unnið
í kyrrþey og að ytra útliti hefur
það ekki verið frábrugðið starfi
fjölda kvenna um land allt. Hitt
er þó víst og satt að sem persóna
átti Jóhanna á Núpum fáa sína
lika og það er til þess að votta
henni þakklæti mitt að ég nú festi
þessar fátæklegu línur á blað. Ég
vil þakka henni fyrir það, sem
hún var, fyrir þá fyrirmynd, sem
hún í daglegri umgengni var öll-
um þeim er nutu návistar hennar
um lengri eða skemmri tima i önn
dagsins.
Jóhanna Margrét Magnúsdóttir
var fædd 14. 11. 1889 að Hörgs-
iandi á Síðu, dóttir Magnúsar Þor-
lákssonar hreppsstjóra, alkunns
gáfu- og mannkostamanns, og
Ingigerðar Jóhsdóttur bústýru
hans sem rómuð var fyrir góð-
semi. Að þeim báðum stóðu
traustar skaftfellskar ættir.
Jóhanna giftist 1919 Jóhanni
Sigurðssyni bónda og búfræðingi
t
Útför móður okkar
RÓSU KRISTÍNAR
STEFÁNSDÓTTUR,
frð Vestmannaeyjum,
Keilufelli 9.
fer fram frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 27. janúar kl
10 30
Stefðn Brynjólfsson,
Guðlaugur Valur Brynjólfsson
og aðrir vandamenn.
þau þar til ársins 1923 að þau
fluttu að Kirkjubæjarklaustri, en
þaðan fluttust þau 1927 að Núp-
um i Ölfusi og þar átti Jóhanna
heima til æviloka.
Jóhann Sigurðsson var hinn
mesti dugnaðar- og framkvæmda-
maður og ekki síóur mannkosta-
maður. Hann andaðist 12. 2. 1935.
Þau hjónin eignuðust átta börn.
Hið yngsta þeirra, Lárus, dó i
bernsku. Auk þess átti Jóhann
eina dóttur af fyrra hjónabandi,
Ragnheiði, nú húsfreyju að Bakka
í Ölfusi.
Það var á árunum 1932 og 1933
aó sá er þetta ritar dvaldi á
heimili þeirra hjóna og átti því
láni að fagna að kynnast þeim og
þeirra stóru fjölskyldu nánar.
Þungt áfall var það fyrir
Jóhönnu og hennar stóra barna-
hóp er maður hennar féll frá á
besta aldri. Aðeins tveim árum
síðar missti hún yngsta drenginn
sinn. Fleiri sorgum mætti
Jóhanna á sinni ævi, en ekki skal
það rakið hér enda var þaó ekki
hennar háttur að rekja raunir sín-
ar. Öllu tók hún með stillingu og
bjargfastri ró.
Studd af sínum frábærlegu dug-
legu börnum hélt hún búskapn-
um ótrauð áfram þar til synir
hennar tóku við.
Og nú er þessu öllu lokið. Horf-
in er af sjónarsviðinu gáfuð kona
með óvenjulega heilsteypta skap-
gerð og mikið sálarþrek, góð
kona, sem aiit vildi færa á betri
veg og öllu góðu leggja lið, mikii-
hæf kona, sem allir, er hana
þekktu, hljóta að minnast með
virðingu og þakklæti.
Börnum hennar, barnabörnum
og öðrum aðstandendum votta ég
samúð mína.
Blessuð sé minning Jóhönnu á
Núpum. Jón frá Kársstöðum.
dreymdi mig hana, og næstu daga
var hún svo ofarlega í huga mér
að það var nærri því eins og ég
skynjaði nálægð hennar. Og einn
morguninn þegar dagurinn var
hvað stystur og myrkrið grúfði
yfir og var nærri áþreifanlegt, svo
fast lagðist það að. var ég stödd
niðri í bæ að kaupa jólagjafir
handa börnum, barnabörnum og
maka, þá var eins og hvíslað væri
að mér: skyldi hún Rakel ekki
koma til gamla Fróns fyrir jólin?
— ég myndi bjóða hana velkomna
í mitt hús. Og þó eitthvað amaði
að i bili myndi aftur birta upp.
Hún var svo ung.
En hún kom ekki sem slík.
Hún kom í hvítu kistunni sem
stóð þarna innan um öll blómin,
gul, rauð, bleik, hvít og blá.
Hún kom að vísu aftur heim, en
ekki á þann hátt sem ég hafði
vonað. Hún kom í hvítu kistunni
sem stóð þarna innan um öll
blómin, gul, rauð, bleik, hvít og
blá.
En einmitt svona hefði hún
sjálf viljað hafa þetta. Því feg-
urðin var hálft hennar Iíf. Og
innan stundar myndi fósturjörðin
falla þétt að hvitu kistunni, á
sama hátt og. hvítur snjórinn
minntist svo fast við fölnaðan
svörðinn.
Ef til vill eiga leiðir okkar eftir
að liggja saman að nýju. Þá
verður hún gestgjafinn og visar
veginn — og sýnir mér e.t.v.
nýjan Borgarfjörð.
Eg kveð kæra vinkonu og sendi
mömmu hennar, syni, tengdadótt-
ur og litla ömmubarninu bestu
árnaóaróskir.
Anna Þóra Steinþórsdóttir
Minning:
Fríða Proppé
Fædd 25. september 1906.
Dáin 23. desember 1975.
Þann 3. janúar var gerð útför
okkar kæru systur, Friðu Proppé,
lyfsala á Akranesi. Hún andaðist
á Þorláksmessu, eftir erfiðan
sjúkdóm.
Hér verður hvorki sögð ævisaga
né lýst hinum glæsilega starfs-
ferli Fríðu, en oft er gildi hins
lifaða lífs hugleitt, þegar aflvak-
inn, sem knúði huga og hönd, er
hættur að starfa í þessum heimi,
sem við 'skynjum. Þá er það lífs-
lánið, — lífslánið eina og sanna —
að hafa til góðs lifað.
Fríða heitin átti lífsláni að
fagna í orðsins fyllstu merkingu.
Hennar hjálpandi hönd, góðvild,
gáfur og gleði voru eins og geisli,
sem lýsti yljaði mörgum og hjálp-
aði. Hve mikið og hve mörgum
var aldrei borið á torg. Hún vissi
gildi þess að miðla og gefa, án
þess að tala um það, enda var hún
rík af innri gleði — innri friði.
Sálmaskáldið Valdimar Briem
segir:
Margs er að minnast
margt er hér að þakka
Guði sé lof fyrir liðna tfð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri trégatárin strfð.“
Friða var óvenju vel látinn em-
bættismaður og virtur, og var það
því mikill heiður fyrir Soroptim-
istaklúbb Reykjavíkur, er hún
gerðist meðlimur i klúbbnum i
september 1962.
Klúbbstarfið var henni hugfólg-
ið, samstarfið og samveran með
systrunum veitti henni gleði og
því þótti henni vænt um klúbbinn
sinn. Hún sýndi það lika á margan
hátt, m.a. með því hve vel hún
starfaði að áhugamálum hans.
Dugnaður hennar var i öllu eins,
nægir þar að nefna fundarsókn
hennar, sem var einstök, þó langt
væri á fundarstað. Enda var hug-
ur systranna þannig, að hún átti
Framhald á bls. 27
þaðer
sasa
á bak við
SAAB 96L
SAAB árg 1950 fyrir framan SAAB 21 orustuvél.
1945 sendi Svenska Aeroplan AB (SAAB) frá
sér SAAB 96 (hét þá 92).
Bíl sem teiknaður var af frábærum hönnuði,
Sixten Sason, og byggður á nákvæmni og
tækniþekkingu flugvélaiönaðarins.
Allt síðan hefur verið unnið að frekari endur-
bótum, akstursöryggis og þæginda öku-
manns og farþega.
f dag er SAAB 96 þægilegur, sterkur og
öruggur bíll, sem eyðir aðeins 0,7 I. á 10 km.
og liggur ótrúlega vel á vegi. Bíll fyrir erfið-
ustu aðstæður.
SAAB UMBOOIO er með eigið viðgerðarverk-
stæði og stóran varahlutalager fyrir
viðskiptavini sína.
SAAB 96 i. er með höggvarnarstuðara aftan
og framan. Meira farþegarými í aftursæti
Nýja hönnun á stýri og mælaborði
50% aukið Ijósmagn á lága geislanum.
Breiðari felgur.
Nýja og sterkari dempara og endurbætta
fjöðrun.
Upphitaða afturrúðu.
Tveirnýir tízkulitir: Tópasgulur og fölgrænn
B1ÖRNSSON
SKEIFAN 11 REYKJAVfK SÍMI81530