Morgunblaðið - 25.01.1976, Blaðsíða 40

Morgunblaðið - 25.01.1976, Blaðsíða 40
40 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 25. JANUAR 1976 Risafuglinn heppnaðist honum svo lítið bar á að skjóta inn í, að hann vissi nú kannske eitthvað um konungsdæturnar. Og um leið rauk kerla af stað með þessa frétt til allra kjaftakerlinga sem voru þarna óg svo komu þær hver af annarri og spurðu fregna um konungsdæturnar, hvort hann hefði séð þær hvort þær væru á leiðinni heim og fleira þess háttar. Hannsagði að sérværi ennillt ihöfðinu og myndi ekki margt.en svo mikið vissi hann þó, að ef þær hefðu ekki farist í aftakaveðrinu, sem hann braut skip sitt í, þá kæmu þær heim eftir svo sem hálfan mánuð eða kanski fyrr, en ekki sagðist hann nú geta sagt um það með neinni vissu, hvort þær væru lifandi og séð hafði hann þær en kannske hefðu þær farist. Ein af kerlingunum hljóp með þetta til konungshallar og sagði að það byggi sjómaður i kofanum hjá kerlingunni sem hún tiltók og hann hefði séð konungs- dæturnar og þær myndu koma eftir svo sem halfan mánuð, eða kannske viku. Þegar konungur heyrði þetta lét hann senda til sjómannsins og bauð honum að koma til sín og segja sér frá þessu sjálf- ur. „Ég get það nú varla“, sagði sjómaður- inn. „Ég hefi ekki föt til þess að ganga fyrir konung í.“ En sendiboði konungs sagði að hann mætti til með að koma til konungsins og tala við hann því enn hefði enginn vitað neitt að segja honum um dætur hans Jæja, hann varð þá að fara til konungs- hallar, og var boðið inn til konungsins sjálfs sem spurði hann, hvort það væri satt að hann hefði séð dætur hans. „Já það hefi ég“ sagði sjómaðurinn „en ekki get ég vitað hvort þær eru enn á lífi því nokkru eftir að ég sá þær kom slíkt óveður að skipið mitt forst,en ef þær hafa komist af þá koma þær sjálfsagt hingað eftir eitthvað hálfan mánuð eða svo“. Þegar konungurinn heyrði þetta réði hann sé varla fyrir gleði og er að þeim tíma leið er sjómaðurinn hafði sagt að þær myndu koma lagði konungur af stað niður til strandar í sínum besta skrúða og með fríðu föruneyti, og um allt landið var mikil kæti, þegar skipið með konungsdætrunum, konungssonunum og Svarti skipstjóra lagði í höfn, en ekki var þó nokkur maður glaðari en gamli konungurinn, sem hafði endurheimt dætur sínar. Allar ellefu elstu konungs- dæturnar voru líka glaðar og fegnar að vera komnar heim, en sú yngsta sem átti að giftast Svarti skipstjóra, hún grét og var afar sorgmædd. Konunginum fannst þetta illt, og spurði hana hvers vegna hún væri ekki glöð og kát eins og systur hennar, — það amaði ekkert að henni þegar hún væri nú leyst úr tröllahöndum og ætti að eignast annan eins ágætis mann og Svart skipstjóra. En hún þorði ekkert að segja því Svartur hafði hótað að drepa hvern þann sem segði hvernig allt hefði gerst. En einn góðan veðurdag er konungs- dætur voru að sauma brúðarskartið kom þar inn maður í sjómannabúningi með stóran skáp á bakinu og spurði hvort konungsdæturnar vildu ekki kaupa af sér skrautgripi nokkra til brúðkaupsins; hann hefði marga kostulega gripi úr gulli og silfri til sölu. Þær litu á vörur hans og þær litu á hann, því þeim fannst þær kannast við hann og marga af gripum þeim, sem hann hafði á boðstólum. „Sá sem á svona dýrgripi hlýtur að eiga enn glæsilegri gripi og sem hæfðu okkur betur“, sagði sú yngsta. „Verið getur það“, sagði sjómaðurinn. En hinar báðu hana að muna eftir því sem Svartur hefði hótað þeim. Nokkru síðar sátu konungsdætur við gluggann einn dag og þá kom konungs- sonurinn yngsti aftur í sjómanns- búningnum og með skápi.;n með gull- kórónunum á bakinu. Þegar hann kom inn opnaði hann skápinn fyrir konungs- dæturnar, og er þær nú þekktu hver sína gullkórónu, þá sagði hin yngsta: „Mér finnst réttlátt að sá sem hefir bjargað okkur fái þau laun sem hann á skilið og það er ekki Svartur skipstjóri heldur sá sem nú er kominn með gullkórónurnar okkar — hann bjargaði okkur frá þeim Mér þykja þessir brandarar forstjórans ekki eyris virði, en ég hætti lfka um mánaðamót- tn-. Aðstoðarlæknirinn þurfti að bregða sér frá. — Má ég biðja yður að styðja á hnútinn? laga vasana. Hafi ég áhuga á slagsmálum, — þá get ég eins farið heim til mfn. Prestur einn endaði ræðu sfna sunnudag nokkurn með þessum orðum: — Næsta sunnudag ætla ég að ræða um lygina og ósann- indamenn. Til þess að þið getið betur fylgzt með og skiljið betur það sem ég segi, bið ég ykkur að lesa 17. kapftula Markúsar-guðspjalls. Næsta sunnudag byrjaði prestur messu með þvf að spyrja: — Jæja, allir, sem hafa farið að ósk minni og lesið 17. kapftula Markúsar-guðspjalls, geri svo vel að rétta upp hönd- ina. Mikill meirihlut kirkjugesta rétti upp höndina. — Þið eruð einmitt fólkið, sem ég þarf að beina orðum mfnum til, sagði prestur, það er enginn 17. kafli til f Markúsar-guðspjalli. Vegna mistaka fékk fátækur verkamaður bréf, sem ætlað var frægum kvikmynda- leikara. Þegar hann opnaði bréfið kom í Ijós, að þar var hótun að konu hans yrði rænt, ef hann greiddi ekki þegar f stað stóra f járfúlgu. Verkamaðurinn settist niður Og skrifaði svarbréf: — Kæri herra, ég á ekki mikla peninga, en ég hefi mikinn áhuga á uppástungu þinni. X Konan: — Veiztu, að hjálparstúlkan okkar er ófrfsk? Maðurinn: — Hún um það. Konan: — Mér er sagt að þú eigið barnið. Maðurinn: — Ég um það. Konan: — Er ekki von að mér sárni? Maðurinn: — Þú um það. Meö kveöju frö hvítum gesti Jóhanna Kristjóns- 30 hringdi hann aftur. Og miðaldra kona svaraði f sfmann. Jú. hún var móðir Margaret Dolan, en nú hét Margaret eftirnafninu Heath og bjó í Edinborg. Hún minntist þess ekki að nein Margarel God- frev hefði verið vinkona dóttur hennar. Beztu vinkonurnar höfðu verið Janet Probvn og Deidre Saehs og frú Dolan mundi vel að þessar þrjár höfðu verið nánast óaðskiljanlegar. Móðir Mary Henzhaw var dáin. Kurden lalaði við föður hennar og það kom í Ijós að dóttirin bjó enn f Kingsmarkham. Var hún gift. spurðí Burden. Faðirinn veinaði af hlátri og Burden beið þolin- móður á meðan hann jafnaði sig af kæti sinni. Jú. sannarlega var hún gift. Það var nú ekki laust við það. Ilún var gift Hedley og var stödd á fæðingardeildinni f fjórða skiptið þessa stundina Hann náði samhandi við Jillian lngram, sem nú hét frú Bloomfield. En hún þekkti ekkert Margaret Parsons, en mundi að hún hafði verið snot- ur og hlédræg og haft afskaplega gaman af bókum. — Snotur, sögðuð þér. — Já, hún var aðlaðandi á ákveðinn hátt. Vfst hef ég séð blöðin. Fólk brevtist nú með ár- unum. Annað eins gerist. Anne Kellv var búsett í Astralfu. Sfðan kom röðin að Majorie Miller... — Dóttir mín dó í bflslysi, sagði hás rödd full af endurvöktum sársauka. — Eg hélt nú að lög- reglan vissi það... Vængjahurðin var opin þegar Inge W'olf lauk upp fvrir Wex- ford og bauð honum inn í forstof- una. Hann heyrðf að hörnin voru að rffast úti á grasflötinni. Hann gekk í áttina til þeirra og hann hevrði hlátur að baki sér og snerist snögglega á hæli. Helen Missal lá í hengirúmi sem komið hafði verið fyrir milli tveggja trjáa. Hún var að drekka te f mestu makindum. Þegar hann kom nær sá hann að hún var kla'dd bikini einum fata. Wex- ford fann til feimni og feimnin fékk reiði hans til að blossa upp að nýju. — Æ, ekki einu sinni enn, sagði hún. — Nú veit ég hvernig tóf- unni Ifður. Það getur ekki verið góð líðan. — Getum vió ekki farið inn fyrir, frú Missal? Ilún hikaði andartak. Wexford hafði á tilfinningunni, að hún legði við hlustirnar, en svo sveiflaði hún sér úr rúminu og hreytti út úr sér. — Æ:tli ekki það. Ég býst ekki við að eiga um neitt að velja. Hún gekk á undan honum inn f borðstofuna og þar settist hún niður án þess að skeyta um að fara f slopp og horfði ögrandi og illgirnislega á hann. — Og hvað er það núna? Wexford leit undan. Hún var hér á sfnu eigin heimili og hann átti ekki hægt um vik að biðja hana að fara f fleiri flikur. Þess i stað tók hann mvndina upp úr vasanum og rétti hana til hennar. — Hvers vegna sögðust þér ekki þekkja þessa konu? Ottinn hvarf með öllu úr aug- um hennar og hún horfði hissa á hann. — Vegna þess ég þekkti hana ekki. — Þér genguð f skóla með henni, frú Missal. Hún greip myndina og starði á hana. — Nei, það hef ég ekki. Rautt hárið flóði um herðar henni þeg- ar hún hallaði sér fram. — Það held ég að minnsta kosti ekki. Eftir útlitinu að dæma hlýt- ur hún að vera mörgum árum eldri en ég. Ég get þar af leiðandi ekki hafa þekkt hana. — Frú Parsons var þrítug eins og þér eruð sjálfar, sagði Wex- ford alvörugefinn. — Hún hét Margaret Godfrey áður en hún gifti sig. — Jæja. Jú, þá man ég auðvitað eftir henni. En hún er svo ellileg —■ svo mikið breytt... Hún brosti skyndilega sigrihrósandi og Wex- ford furðaði sig sjálfsagt jafn- mikið og hún á þvf að konan á myndinni hefði verið jafngömui þessari hrffandi veru f stólnum. — Það er afleitt að þér skylduð ekki muna eftir henni á fimmtu- daginn frú Missal, sagði hann. — Það hefur ðhjákvæmilega sett yð- ur í afleita stöðu að Ijúga fyrst að Burden vfirlögreglumanni og sfð- an að mér og þvf næst að liggja á mikilsverðum upplýsingum. Douglas Quadrant gæti sem lög- fræðingur sagt yður að ég væri f fullum rétti að ásaka yður fyrir að vera meðsek ... — Hvers vegna að ráðast endi- lega á mig? greip Helen Missal fýlulega fram f. — Fabia þekkti hana Ifka og ... sjálfsagt margar aðrar. — En ég er að tala við yður, sagði hann. — Segið mér eitthvað um hana. — Ef ég geri það, viljið þér þá lofa að fara yðar leið og koma aldrei aftur? sagði hún barna- lega. — Segið mér sannleikann, frú Missal og þá skal ég með gleði

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.