Morgunblaðið - 12.03.1976, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 12. MARZ 1976
Á hættu-
slóðum í
ÍsraelíiíiíKare
Sigurður
Gunnarsson þýddi
Hinir ungu áheyrendur höfðu verið
algjörlega hljóðir og heillaðir á meðan
hann flutti frásögn sína. Þeir höfðu tæp-
ast gert sér grein fyrir þvi, að þeir
drægju andann.
1 arabiska borgarhlutanum sáu þau
konur ganga um göturnar með vatns-
könnur á höfði, og asnar kjöguðu í kring-
um þær. Þau fundu, að mikinn hita lagði
til þeirra frá hinum gamla múrvegg.
„Nú segi ég shalóm“, mælti hinn virðu-
legi, gamli maður, með löngu lokkana
hvítu. Hann þakkaði þeim fyrir samver-
una og sagði, að nú skyldu þau fara
norður til Galíleu, þar sem þau ættu
heima. Hann þakkaði líka Óskari sérstak-
lega fyrir það, að hann hefði komið til
þessa lands og vildi gjarna vera með
þeim.
Að lokum tók hann í hönd Maríu. Hún
var farin að gráta, — ef til vill skildi hún,
hvað hér var að gerast. En ekkert þeirra
kom sér að því að spyrja. Hann sagði, að
hann hefði leigt sér herbergi í borginni
og benti á hús skammt frá, Þar get ég
setið og horft niður á gamla múrinn.“
Því næst gekk hann hægt burt. Hann
virtist mjög þreyttur.
María ætlaði að fara á eftir honum, en
Míron sagði, að hún skyldi ekki gera það.
Og hann mælti einnig:
„Við verðum hér í Jerúsalem í nótt og
getum gist i Farfuglaheimilinu. Svo för-
um við til hans í fyrramálið, María.“
Og þetta gerðu þau.
En þau sáu hann ekki morguninn eftir,
þegar þau gengu upp til hússins, sem
hann hafði bent þeim á. Þau spurðust
fyrir um hann og fengu að vita, hvaða
herbergi hann hafði leigt. Síðan drápu
þau á dyrnar.
En það svaraði enginn.
Þá sagói Míron: „Ég geng fyrst inn.“
Þvi næst gekk hann inn og var þar
stundarkorn. En svo kom hann aftur,
mælti ekki neitt, en gaf þeim ótvírætt
merki um aó koma. Og svo gengu þau öll,
hvert á eftir öðru inn til Mósesar gamla,
sem nú svaf í fyrsta sinn í þrjú þúsund
ár.
„Shalóm," sögðu þau, — „shalóm.“ Og
þeim fannst sem hann svaraði: „Shalóm,
— friður.“
Síðan gengu þau út í sólbjartan daginn,
út í ljósið og lífið, — til þeirra starfa, sem
DRÁTTHAGI BLÝANTURINN
MORödKf
KAFF INÖ

Eg lét einn pakka af sfgarett-
um hér á hilluna i gær, en nú
er hann horfinn??
Maður kemur inn f tfzku-
verzlun.
— Eg kevpti þessa kápu á
konuna mína hjá vkkur i gær,
en henni fellur ekki við hana
svo mig langar til þess að fá
henni skipt.
Kaupmaðurinn: — Skipta á
kápunni? Ég skal segja þér,
þetta er vandaðasta kápan, sem
við eigum til. Þú ættir heldur
að fara heim og skipta um
konu.
X
Sóknarprestinum fannst að
hann vrði að gefa eitthvað til
fátækra fvrir jólin.
Hann kallaði þvi á Jón gamla
og gaf honum gamlan frakka af
sér.
— Sjáðu nú til, Jón minn,
sagði prestur, svona er Guð nú
góður. Hann gleymir ekki fá-
tæklingunum og gefur þeim
það sem þá vanhagar mest um.
— Já, ég þakka kærlega fyrir
mig. Eg sé það, að Drottinn
gleymir engum. Hér hefur nú
til dæmis mölurinn fengið eitt
— og þó er eftir handa mér.
X
Feitur maður steig upp á vog
og ætlaði að vigta sig. Margir
krakkar höfðu safnast ! kring.
Vogin var f ólagi og revndist
maðurinn ekki nema eitt kfló.
— En hvað það var skrftið,
sagði einn krakkinn, það hfýtur
að vera loft i honum.
X
Skoti og Gvðingur voru á
göngu saman. Allt i einu bevgir
Gvðingurinn sig og tekur upp
shilling, sem hann hafði komið
auga á.
Skotinn flýtti sér til næsta
augnlæknis og lét rannsaka í
sér sjónina.
Arfurinn í Frakklandi
Framhaldssaga eftir Anne Stevenson
Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi
16
3. kafli.
David játaði fúslega fyrir sér að
það hefði ekki verið neitt slor að
erfa annan eins kastala og Marcel
Garrier bjó i. Hann taldi sig
raunsæismann, sem léti ekki
hrifningu hlaupa með sig í gönur.
Hann var leitandi maður, rökvfs
og spvrjandi. En stöku sinnum
leitaði þó rómantik á huga hans.
Og vissulega hafði forvitni leitt
hann til Frakklands, forvitni sem
hann hafði taiið sér trú um að
væri vakin af næsta hagsýnum
ástæðum. En undir vfirborðinu
bjó með honum angurvær og
barnsleg löngun til að fá að vita
um uppruna sinn og leita þess
sem gerzt hafði fvrir a-ði löngu.
Ljótleiki hússins hans hafði að
sumu levti létt honum lundina.
Hann hafði ekki búizt við gla’si-
iegu húsi. En samt vissi hann
ekki hvort hann hefði lagt á sig að
taka sér ferð á hendur til Frakk-
lands hefði hann vitað hvernig
húsið var útlits.
Helen spurði hann að þessu
síðar meir. Hann svaraði því
játandi og bætti við: Já, vegna
þess ég hefði annars ekki verið í
rónni.
En þessi gimsteinn svo full-
kominn hvar sem á var litið hefði
vissulega verið þess virði að koma
yfir hálfan heiminn þó ekki væri
nema til þess að dást að honum.
— Hvernig líst þér á, spurði
Nicole.
— Stórkostlegt, sagði hann. —
Hefur húsið verið í cign fjöl-
skyldu þinnar lengi?
Hún hló við.
— Mömmu minni þa'tti skemmti-
legra að geta sagt svo. Við erum
sem sagt nýrfk fjölskvlda. Viss-
irðu það ekki? Frændi kevpti
höllina rétt eftir striðið. Eigand-
inn var dauður eða hafði orðið
gjaldþrota nema hvort tveggja.
Frændi lét gera það upp í hólf og
gólf og honum hefur sannarlega
tekizt upp við það Og við fáum að
njóta auðæfanna með honum.
Hún virtist bjóða upp á að hann
legði spurningar fyrir hana um
það, hvernig frændi hennar hefði
komið höndum yfir þá peninga
sem til hefði þurft. En David var
að byrja að átta sig á hugsana-
gangi hennar og spurði einskis.
Hann rifjaði upp með sér hver
hafði verið hans fvrsta hugsun
þegar hann sá hana fyrst — dek-
ur barn í hvfvetna — og allt hafði
siðan orðið til að stvrkja þær hug-
myndirsem hann hafði um hana.
Frá þvf andartaki sem hann sté
inn f bifreið hennar hafði hún
krafizt athvgli hans, forvitni og
helzt aðdáunar. Hann var
álúðlegur vegna þess að
þó svo að honum félli hún
ekki afls kostar f geð var
hún fríðleiksstúlka. En honum
féll ekki ökulagið hjá henni. Hún
ók allt of hratt og kæruleysislega.
Þau höfðu numið staðar á leiðinni
til að taka bensín á lftilli bensfn-
stöð þar sem eigandinn kannaðist
bersýnilcga við hana. Hún hafði
haft um það frumkvæði að kvnna
hann fyrir David.
— Englendingurinn sem á
skrftna húsið, sagði hún.
— Er það virkilega, sagði af-
greiðslumaðurinn og pírði augun
á David.
— Hvað átti þetta að þýða? spurði
hann Nicole, þegar þau óku af
stað.
— Þú ert frægur maður hér, viss-
irðu það ekki, sagði hún hispurs-
laust.
— Nei, og ég skil ekki hvers
vegna ég ætti að veraþað.
— Nú, þetta er allt voða kostu-
legt, finnst þér það ekki. Eg
meina þú erfir hús sem þú vissir
ekkert um og allt það.
— Ég sé ekkert skrftið við það. Og
húsið cr fjarskalega venjulegt.
Hvers vegna skvldi fólk hafa
áhuga á þvf.
— Þetta er sögufrægt hús. Sagði
Gautier þér frá innbrotsþjófun-
um?
— Hann nefndi að nokkrum sinn-
um hefði verið brotizt inn I húsið,
já, rétt er það.
— Eg býst ekki við hann hafi sagt
þér hvers vegna. Sögusagnir
herma að gull sé falið þar, enskt
gull, sem var sent til andspyrnu-
hrevfingarinnar í strfðinu. Það er
sagt að Þjóðverjarnir hafi drcpið
alla sem vissu um það og siðan
hafi gullið legið óhrevft og eng-
inn veit hvar það er. Þú skalt
spvrja bróður minn um það.
Ifann hefur firnamikinn áhuga á
þvf máli öllu.
— Va‘ri ekki skynsamlegra að
spvrja frænda þinn?
Ilún hristi ákaft höfuðið.
— Nei, það skaitu ekki gera.
Hann vill ekki tala um störf sin f
andspvrnuhreyfingunni. Hefur
aldrei viljað vfkja að þvf einu
orði.
— Kannski hann taki lífið alvar-
legra en þú, sagði David.
Hún brosti.
— Strax farið að sctja út á mig.
Agætt merki.
Hún var einkennileg stúlka.
Hún hafði ekki spurt hvers vegna
Marcel frændi hennar hafði
svona mikinn áhuga á að hitta
hann. Kannski vissi hún svörin
við þessum spurningum. Ef náin
vinsemd var milli hennar og Hel-
enar var eðlilegt að hún væri
öllum hnútum kunnug. En þrátt