Morgunblaðið - 30.07.1976, Side 32

32
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 30. JULl 1976
Haldór Snorrason
En er köm áttundi dagur jóla, þá var
mönnum gefinn máli. Það silfur var kall-
að Haralds-slátta. Það var meiri hluti
kopar, — í hæsta lagi, að helmingur væri
silfur. — En er Halldór tók málann, hafði
hann i möttulskauti sínu og leit á, og
sýndist honum eigi skírt málasilfrið.
Laust hann undir neðan annarri hend-
inni, og fór silfrið í hálm niður. Bárður
mælti: „Nú fór þú illa með; mun konung-
ur þykjast svívirtur, er ónýtt er málagjöf
hans.“ Halldór svarar: „Ekki má fara að
«sjiku; litlu hættir nú til.“
Eftir jólin lét konungur búa skip sín og
ætlaði suður með landi. En er konungur
var mjög búinn, þá bjóst Halldór ekki.
Bárður spurói, hví hann byggist eigi.
„Því, að ég ætla hvergi aö fara,“ segir
Halldór; „ég sé það, að konungur þokkar
ekki mitt mál.“ „Hann mun þó vilja að
vísu,“ segir Bárður, „að þú farir.“ Gekk
Bárður þegar á konungsfund og segir
honum, að Halldór byggist ekki. „Máttu
svo ætla,“ segir hann, „að vanskipað
muni þér vera stafninn i stað hans.“ Seg
honum svo,“ segir konungur, „að ég ætl-
ist til, að hann skuli mér fylgja, og þar
með, að fæð sú er ekki af alvöru, sem með
okkur er um hríð.“ Bárður hitti Halldór
og segir, að konungur vildi með engum
kosti láta hans þjónustu, og með hans
fortölum bjóst Halldór og fór með kon-
ungi. Einhverja nótt, er þeir sigldu,
mælti Halldór til þess manns, er stýrði
konungsskipinu: „Lát víkja til.“ Konung-
ur mælti til þess, er stýrði: „Halt svo
fram.“ Halldór mælti öðru sinni: „Lát
víkja.“ Konungur bað hann svo fram
halda. Halldór mælti: „Beint stefnið þér
á skerið.“ Því næst renndi á skerið svo
hart, að þegar gekk undan skipinu undir-
hluturinn, og varð þá að flytja til lands
með öðrum skipum, og voru siðan reist
tjöld og bætt að skipinu. Um morguninn
eftir vaknaði Bárður við það, að Halldór
batt húðfat sitt. „Hvað ætlast þú fyrir,
fóstbróðir?“ segir Bárður. Halldór svar-
ar: „Ég ætla á byrðing, er hér liggur
skammt frá oss. Kann vera, að nú leggi
sundur reyni vora, ef sinn veg fara hvor-
ir. Vil ég ekki, að konungur spilli oftar
skipum sínum eða öðrum gersemum mér
til svivirðingar.“ Bárður mælti: „Bíð
COSPER
Við hefðum
frekar átt að
kaupa hús-
gögn í stað-
inn fyrir
þetta sjón-
varp!
VlOT
MORö'dN/
KArr/Nö
fl <?'&-_
fc
Að vera á harðahlaupum eftir
ungum stelpum er vonlaust
fyrir menn á þfnum aldri.
Þau gátu ekki gefið til baka I
fsbúðinni.
Eiginkonan: Jón, er það rétt
að peningarnir tali.
Eiginmaðurinn: Já, þeir
segja það.
Eiginkonan: Viltu þá ekki
skilja eitthvað af þeim eftir
hérna hjá mér til þess að tala
við mig f dag. Ég er svo ein-
mana.
„Er forstjórinn við?“ spurði
aðkomumaðurinn.
Nýi skrifstofudrengurinn:
Eruð þér sölumaður, inn-
heimtumaður eða einkavinur
forstjórans?
Aðkomumaðurinn: Allt
þrennt.
Drengurinn: Forstjórinn er
upptekinn. Hann er ekki íbæn-
um. Gerið svo vel að ganga inn
til hans.
Forstjórinn: Ég hefi orðið
fyrir nokkrum vonbrigðum
með þig. Veiztu annars, hvað
er gert við drengi, sem segja
ósatt?
Drengurinn: Já, herra, þeg-
ar þeir eru orðnig nógu gaml-
ir, eru þeir sendir út sem sölu-
menn.
Forstjórinn: Svo þig vantar
vinnu, eh. Segirðu nokkurn
tfmann ósatt?
Drengurinn: Nei, herra, en
ég geri ráð fyrir, að ég geti
lært það.
Vinnuveitandinn: Geturðu
ekki komið hingað fyrr á
morgnana.
Verkamaðurinn: Jú, þegar
vindurinn er f bakið.
r l Hnskadraurr s, 1 I 1 | Framhaldssaga eftir Mariu Lang
1 1 UOI \ VJ VJ 1 UU 1 1 1 1 Jóhanna Kristjónsdóttir þýddi -
39
8, kafli...
Petrus sem eínnig gaf fyrir-
mæli þessa andvökunótt hafði
innbyrt þó nokkrar könnur af
svörtu kaffi — og verið iðinn við
að færa yfirmönnuni sínum
drykkinn. Og meðan þeir drukku
nú rjúkandi kaffið ræddu þeir
Wijk, Swennung, Turesson og
Petrus málið — sem hafði tekið
óvænta stefnu á grundveili vitnis-
burðar t;ecilfu.
— Það sem við þurfum að
kanna, sagði Swennung hressi-
lega á sinni syngjandi skánsku —
er ekki lengur ástæðan og for-
sendan fyrir morðunum tveimur.
Jón Hallmann hefur augsýnilega
látist fyrir slysni ... en það hefur
allan tfmann verið ætlunin að
ráða Andreas Hallmann af dögum
... rithöfund. Nóbelsverðlauna-
hafa, milljarðamæring og harð-
stjóra. A þann hátt virðist þetfa
nú mun skiljanlegra.
— Og. benti Petrus á með
óduldu stolfi — það skýrir einnig
þá tilfínningu sem Malin hafði —
að eitthvað væri bogið við dauða
Jóns.
— Já. að vísu, sagði Ghrister. —
En við ættum kannski að leiða
hugann aðþvf að við höfum enn
engar sannanir fyrir þvf að Jón
llallmann hafi verið myrtur.
Hann kvartáði yfir hvað salatið
væri bragðsterkt, og það gerði
faðir hans einnig f kvöld, en það
er eiginlega hið eina sem við get-
um byggt á. Það og svo árásirnar á
Malin Skog. En þvf er ekki að
neita að það er óneitanlega merki
um að einhver hafi haft slæma
samvizku og hafi óttast Malin og
þær grunsemdir sem hún bar f
brjósti.
— Ég hallast að þvf, sagði
Swennung, að við tökum Jón
Hailmann út af dagskrá f bili. Það
er skynsamlegra að einbeita
kröftunum að þvf sem við VITUM
að á að upplýsa hvernig sem á
málin er litið — það er að segja
strykninmorðið f kvöld.
Christer hneigðist að því að
hann hefði á réttu að standa.
— Ég er búinn að skrifa og óska
lcyfis að Ifkið verði grafið upp.
Ég vænti þess að með tilliti til
þess sem gersf hefur verði mögu-
legt að fá þvf hraðað. En áður en
við höfum lokið þvf af og krufn-
ingarskýrslan er komin f hendur
okkar getum við ekki aðhafst
neitt sérstakt hvað andlát Jóns
varðar. Það sem eftir er sýnist
mér þvf vera rannsókn á árásun-
um á Malin Skog og morðið á
rithöfundinum, sem er alveg ótvf-
rætt.
Petrus andvarpaði.
— Það dugar sjálfsagt í þó
nokkrar víkur að minnsta kosti.
— Vikur? Christer tottaði pfpu
sfna hugsandi á svip.
— Blöðin og almenningur er
ekki á þvf að bfða f margar vikur
með að fá niðurstöðu úr máli af
þessari stærðargráðu. Kannski
viku — ekki iengur. Þá verður
málinu að vera lokið.
— Ertu þar með að meina, sagði
Swennung hálfstrfðnislega — að
þú hafir f hyggju að leysa málið
fyrir næsta fimmtudag?
— Það þýðir einfaldlega það,
sagði Christer og lauk úr kaffi-
bollanum sfnum, — að ég væri
ákaflega feginn þvf ef við værum
svo heppnir að geta lokið því fyrir
þann tfma.
Aheyrendur hans mátu mikils
að hann notaði orðið VIÐ og allir
tóku tii starfa af endurnýjuðum
þróttí við þau verk sem ekki
þoldu bíð.
Christer horfði með forvitni á
mögru föileitu stúlkuna í svarta
ullarkjólnum og bauð henni að
sctjast. Hún beit saman vörum,
svo að þær urðu eins og mjótt
strik og blá augun voru brenn-
andi og þurr ...
— Hvað eruð þér gömul?
— Það hef ég þegar sagt einum.
starfsmanna yðar f vinnuherhergi
föður mfns.
Rödd hennar var ósvffin og hat-
ursfull, en þegar Christer beið
hinn þolinmóðasti. hvæsti hún
loks:
— Ég er tuttugu og fimm ára.
— Og hvað starfið þér?
— Einkaritari. Einkaritari
Andreasar Hallmann!
— Hvað fenguð þér f laun?
— 1 laun!
Innfallnar kinnar hennar roðn-
uðu af reiði.
— Ég þurftí engin laun. Pabbi
lét mig hafa eins mikið af pening-
um og ég vildi.
—■ Var hann ... rausnarlegur
viðyður?
— Við mig? Ilann var ósegjan-
lega rausnarlegur við alla. Ef
Kári segir eitthvað annað er það
bara vegna þess að hann er kvik-
indi og er að reyna að sverta
pabha f annarra augum.
— Kári og þér eruð alsystkini.
Er það ekki rétt? Er yður f nöp
við hann?
— Nei aldeílis ekki. Hann er
ágætur. en hann hefur alla tfð
verið andstyggilega ósvffinn við
pahba.
— En hinn bróðir yðar?
— Jón? Ja ... ég hef einhvern
veginn aldrei haft tilfinningu fyr-
ír þvf að hann væri bróðir minn.
— Mér skilst að tilfinningar
föður yðar til hans hafi verið
þeim mun innilegri?