Morgunblaðið - 25.08.1976, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. ÁGÚST 1976
radauglýsingar — raðauglýsingar — raðauglýsingar
óskast keypt
Jarðeigendur Suðurlandi
Lítil jörð óskast til kaups. Húsakostur ekki
nauðsynlegur. Skipti á 5 herb. íbúð koma
vel til greina. Tilboð sendist fyrir 1 . sept.
til Mbl. merkt: J-6423.
nauöungaruppboö
Nauðungaruppboð. Eftir kröfu Tollstjórans í Reykjavik, Gjald-
heimtunnar, skiptaréttar Reykjavíkur, ýmissa lögmanna, banka
og stofnana, fer fram opinbert uppboð í uppboðssal Tollstjóra
í Tollhúsinu við Tryggvagötu fimmtudag 26. ágúst 1976 kl.
1 7.00.
Selt verður eftir kröfu tollstjórans ýmsar ótollafgreiddar vörur
o.fl. Eftir kröfu skiptaréttar og ýmissa lögmanna og banka,
heimilistæki, skrifstofuáhöld, sjónvörp, hljómplötur og tæki,
húsgögn og margt fleira.
Ávísanir ekki teknar gildar sem greiðsla nema með samþykki
uppboðshaldara eða gjaldkera. Greiðsla við hamarshögg.
Uppboðshaldarinn í Reykjavík.
Hjartans þakkir til allra þeirra sem
heiðruðu mig með heimsóknum, gjöfum
og skeytum á áttatíu ára afmæli mínu 1 8.
ágúst sl.
Guð blessi ykkur öll,
Lára Jóhannesdóttir,
Fremri Fitjum.
húsnæöi óskast
Keflavík — Suðurnes
Reglusöm hjón óska að taka strax á leigu
3ja—4ra herb. íbúð í 2 — 3 ár. Upplýs-
ingar á skrifstofu Aðventista, í síma
13899.
húsnæöi i boöi
Iðnaðar—
Verzlunarhúsnæði
Til leigu 420 fm húsnæði við Smiðjuveg,
Kópavogi. Uppl. í síma 1 7244.
Hef opnað
tannlækningastofu
í Glerárgötu 20, Akureyri.
Viðtalsbeiðnum veitt móttaka kl. 9—12
f.h. í síma 19749.
Teitur Jónsson, tannlæknir.
ÁRNIJÓHANNS-
SON — MINNING
Það kemur oft fyrir að við heyr-
um eða fáum tilkynningu um and-
lát vina og ættingja. Þá flykkjast
minningar upp í huga, ljúfar og
tregabundnar, að sjá á bak æsku-
vini, frænda — já, uppeldisbróð-
ur. Svo varð er mér var sagt and-
lát Árna Jóhannssonar. Ömmur
okkar voru systur. Hann var
fæddur 8. október 1897 að Gásum
við Eyjafjörð, var Eyfirðingur og
Skagfirðingur að ætt. Hann ólst
upp frá barnsaldri hjá foreldrum
mínum, þar til hann var fulltíða
maður og gerðist bókhaldari og
verzlunarmaður við hinar Sam-
einuðu verzlanir á Hofsósi 1919.
Öil okkar uppvaxtarár í Bæ var
hér fjölmennt unglingalið og
minnist ég 7 er ólumst hér upp
samtímis. Er því ekki að undra þó
að hugur minn leiti nú til þessara
liðnu stunda.
Ég lít yfir nokkur bréf frá
Árna, hina glæsilegu rithönd
hans, skemmtilega skrifaða með
ívafi hugsana í bundnu máli, því
að maðurinn var stórvel greindur
og hagmæltur í betra lagi þó að
hann bæri það ekki á hvers
manns borð. Hann var aðeins 5
árum eldri en ég og hafði ekki
notið mikillar menntunar, en þó
lét faðir minn hann kenna okkur
yngri börnunum.
Eg sé í bréfum hans hve hugur
hefir verið bundinn æskustöðv-
um. Hlýhugurinn okkar á milli
var hjá báðum heill og rofnaði
aldrei, þó að árin gerðu samfundi
ekki eins marga og við hefðum
óskað. En í hugum okkar beggja
var hið einlæga bræðraþel.
Árni var tvígiftur og svo vildi
til að báðar konur hans voru
æskuvinkonur mínar og mér því
hugljúfar, og því heimilin mér
alltaf opin til dvalar.
Fyrri kona hans var Guðrún
Erlendsdóttir, Pálssonar verzlun-
arstjóra Gránufélagsverzlunar á
Grafarósi og Hofsósi. Hún var af
vinafólki foreldra minna komin,
og var ég vitanlega heimagangur í
litla húsinu Árna og Guðrúnar á
Hofsósi. Þaðan á ég margar
ógleymanlegar minningar.
27. september 1927 flytjast þau
alfarin til Siglufjarðar, en Arni
varð fyrsti framkvæmdarstjóri
Kjötbúðar Siglufjarðar 1930. 23.
október 1929 eignuðust þau
einkasoninn Ólaf Hauk, sem er nú
áfengisvarnarráðunautur ríkis-
ins. 1938 andaðist Guðrún og var
jarðsungin 22. apríl það ár.
í Siglufirði starfaði hann fyrst I
19 ár að verzlunar- og skrifstofu-
störfum, en 1945 fluttist hann til
Sauðárkróks og stofnaði þar með
Sigurði Sigfússyni, mági sínum,
verzlunar- og iðnfyrirtæki. Ráku
þeir það saman í 5 ár en slitu þá
félagsskap. Var þá aftur flutzt til
Siglufjarðar 1950 og frá júníbyrj-
un 1951 var hann starfsmaður og
lengst af gjaldkeri bæjarfógeta í
Siglufirði eða þar til heilsa og
aldur gerðu honum ókleif störf.
Árni kvæntist í annað sinni
1939 Ingibjörgu Sigfúsdóttur
Hanssonar, siðast bónda í Gröf á
Höfðaströnd. Eignuðust þau tvö
börn, Gunnar sálfræðing, búsett-
an í Reykjavík, og Önnu Sigríði,
kennara I Reykjavik. Frá fyrra
hjónabandi Ingibjargar eru 2syn-
ir, Agnar, skipstjóri á Sauðár-
króki, og Sverrir, rafveitustjóri í
Siglufirði. Voru þeir báðir Árna
mjög hugþekkir, og lét hann sér
ekki siður annt um þeirra hag en
sinna barna.
Eins og áður segir var Árni
gáfaður og mjög fær í starfi, vel
látinn af öllum, vinmargur og vin-
fastur, eins og góðum dreng er
eiginlegt. Hann var mikill félags-
málamaður, einn stofnandi Ung-
mennafélags Höfðstrendinga á
Hofsósi og söngfélagsins Þrastar.
Einnig var hann í karlakórnum
Vísi er til Siglufjarðar kom. Að
leikfélagsmálum starfaði Árni
mikið og félagi Rótaríklúbba í
Siglufirði og Sauðárkróki, þar
sem hann var einn stofnandi.
Árni sagði mér eitt sinn á efri
árum, að hjónabönd sin hefðu
bæði verið hamingjusöm eins og
bezt yrði á kosið og börnin öll
sérstaklega efnileg og svo mun
reyndin vera. Þegar heilsa er
þrotin er gott að hverfa héðan
með hlýhuga og vináttu allra að
baki.
Björn I Bæ.
Minning:
Rannveig Guðmunds-
dóttir frá Sveinseyri
Haraldur Níels
Magnússon - Kveðja
Rannveig hefði átt afmæli í dag
og orðið 68 ára. Mig langar til að
minnast hennar með örfáum lin-
um, því við áttum samleið I yfir 30
ár.
Hún kom til mín hljóð og prúð
og bað um vinnu. Hún var þá
nýkomin af Hælinu og þurfti að
fá létta vinnu, enda gekk hún þá
ennþá i blásningu, svo sem það
var kallað. Það þurfti ekki að
horfa lengi á þessa stúlku til þess
að sjá, að þar fór íslensk aðals-
kona í orðsins bestu merkingu og
þannig reyndist hún mér, stúlk-
unum sem unnu með henni, og
áreiðanlega öllum hinum, sem
áttu þess kost að kynnast henni.
Yfir látbragði hennar hvildi
virðuleiki og hógværð og gengi á
einhvern hátt brösótt með störfin
hjá einhverri stúlkunni þá setti
ég hana við hliðina á Rannveigu
og það brást ekki, að með sinni
prúðmennsku og hljóðláta
,,húmor“ kom hún henni á sporið.
Rannveig var góður starfsmaður,
hún var öðrum til fyrirmyndar,
allt sem hún gerði var vel gert.
Rannveig þurfti að gista Hælið í
annað sinn. Það leið ekki langur
tími frá því að annað lungað
læknaðist þar til hitt sýktist. Ég
efast um, að nokkur geti sett sig í
spor þessarar stúlku, sem trúði
cio vpra nritna fnllfríska í snor
fátækrar konu, sem nú var í ann-
að sinn svift sinu eðlilega um-
hverfi og hrifin út I óvissu þess-
ara illskeyttu veikinda. Sjúkra-
peningar og styrkir voru þá engir
á mótí því sem nú er og sjálfsagt
þykir. Lán hennar var, sagði hún
sjálf, I hve góðum lækna höndum
hún lenti, og víst var það lán, en
mesta lán hennar hlýtur þó að
hafa verið, hve óvenju vel hún
var af guði gerð. En hún komst til
heilsu aftur, smátt og smátt
lengdist vinnudagurinn, og það
urðu ekki margir „veikindadag-
ar“ hjá Rannveigu eftir það. Hún
var búin að lifa svo marga vinnu-
lausa daga, að hún kunni að meta
blessun vinnunnar flestum betur.
Rétt áður en hún varð 67 ára,
kom hún til mín, og sagði mér, að
nú færi hún að komast á ellilaun,
og að hún dauðkviði því að hætta
að vinna, enda þótt þrekið hefði
minnkað mikið. Ég sagði henni að
hún skyldi engu kvíða í þessu
efni, þvl hún væri hér velkominn
og góður starfsmaður, svo lengi
sem henni passaði. En til þessa
kom ekki. Hún varð að fara á
sjúkrahús, æviskeiðinu var að
ljúka. Æðrulaus og stór í sínu
lítillæti fór hún þangað, og þar
lézt hún þann 13. apríl s.l.
Sumir fara geyst, aðrir hægar,
og hver á svo stærstan sjóð þegar
upp er staðið? Aftur og aftur
vekjúm við þessa spurningu upp,
ef við megum þá vera að því að
staldra við eitt augnablik til þess.
Við spyrjum ekki af því að við
höfum ekki áður fengið svar,
heldur vegna þess að við gleym-
um svarinu alltaf jafnharðan. Það
var eins og Rannveig hefði aldrei
þurft að spyrja. 1 raun og veru
var hún samferðamaðurinn, sem
svaraði spurningu okkar hinna
með lffi sínu.
Ég efast ekki um, að á hinum
óþekktu vegum, sem hún nú
gengur, muni hún njóta þess
þroska, sem hún hafði náð á okk-
ar mannlífsskeiði eða fyrr. Ég
þakka henni verðmæta samfylgd
og bið henni blessunar.
Ættingjar hennar og vinir sátu
erfidrykkju við mikla rausn að
heimili systurdóttur Rannveigar
og manns hennar. Sumir stofnar
eru sterkir, mér fannst svipmót
ættingjanna áberandi líkt því sem
hún bar.
bórleif Sip'iirðardóttir.
Fæddur 13. júlí 1937.
Dáinn 24. júlf 1976.
Þli aö lokist aumum aftur
allar dyr á jörðu þrátt,
helgar vonar himinkraftur
hjálparlausum eykurmátt.
Hann var fæddur og uppalinn i
Bolungarvík, yngstur sjö syst-
kina, sonur hjónanna Sigríðar
Níelsdóttur og Magnúsar Haralds-
sonar. Vélvirki og vélastillingar-
maður var hann að mennt og
starfaði hjá fyrirtækinu Birni &
Halldóri í Reykjavík. Vann hann
aðallega við viðgerð bátavéla og
ferðaðist þvf mikið um í starfi
sfnu.
Sfðustu stundirnar urðu honum
sannkölluð pfslarganga, því hver
raunin rak aðra. En til mikillar
gæfu auðnaðist honum að kynn-
ast þeirri stúlku er ei vék frá hlið
hans f síðustu og erfiðustu sjúk-
dómsrauninni. Á hún þakkir skil-
ið fyrir það, sem aldrei verða að
fullu goldnar.
En ástæðan til þess að ég rita
þessar línur er sú að hann var
minn móðurbróðir og mér alltaf
eins og góður stóri bróðir, frá því
er ég fyrst leit dagsins ljós í föð-
urhúsum hans. Móðir mín og
hann voru einstaklega samrýmd,
enda bæði mjög lík að eðlisfari.
Ég þakka innilega og af heilum
hug allar okkar samverustundir,
og þá sérstaklega allan þann styrk
óg Uþþörvún,' éf háhh'Véitn‘tfiéf í
veikindum mfnum. Því alltaf var
hann bjartsýnismaður og trúði á
lífið og hafði miklu meiri áhyggj-
ur af heilsu annarra en sinni eig-
in. En enginn veit sína ævina fyrr
en öll er.
Blessuð sé minning hans um
aldur og eilífð.
Sigrfður E. Jóhannesdóttir.