Morgunblaðið - 25.08.1976, Page 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 25. AGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
eftir BEAU BLACKHAM
sá, hvers vegna Surti sjóræningja lá
svona mikið á. Því ekki hafði lestin farið
lengra en 50 metra, þegar fimm sjómenn
komu þjótandi á eftir henni. Á einkennis-
búningnum þeirra gat Mangi séð, að þeir
voru í flotanum.
— Halló, jarnbrautarlest!, hrópuðu
þeir. — Stoppaðu í nafni konungsins!
En Mangi varð aó halda áfram og Surt-
ur emjaði af hlátri.
— Ha, ha, ha! hló hann og veifaði
ertnislega höndunum til sjóliðanna. —
Of seinir, of seinir! Fari það í grængol-
andi Atlantshaf, aldrei skuluð þið hand-
sama Surt sjóræningja og fjársjóðinn
hans. Ha, ha, ha!
Sjóliðarnir skóku hnefana á eftir lest-
inni. Það virtist sannarlega, að Surtur
hefði rétt fyrir sér, því ekki gátu þeir
gert sér vonir um að hlaupa járnbrautar-
lestina uppi.
Á leið sinni til baka til Staðar, velti
Móði Mangi því fyrir sér, hvað hann gæti
gert. Hann gerði ráð fyrir, að Surtur
hefði í hyggju að stoppa lestina rétt fyrir
utan járnbrautarstöðina á Stað og flýja
svo. Meðan Mangi hugsaði þetta, heyrði
hann Surt segja drýgindalega við lestar-
stjórann:
Ha!, ha! Enginn stenzt Surti sjóræn-
ingja snúning. Nei, síður en svo. Flotan-
um tókst að vísu að ná mér á sjóræn-
ingjasundi, og hingað var ég fluttur, en
ekki tókst þeim lengi að hafa mig í haldi.
Ég lék heldur betur á þá. Auðvitað geröi
ég það! Ég komst undan með fjársjóðinn
minn á sama andartaki og skipið létti
akkerum í höfninni.
Surtur strauk hendinni eftir kistunni
sinni.
— Veiztu hvað í þessari kistu er? sagði
hann við lestarstjórann. — Gullpeningar
— margir sekkir af gullpeningum! Og
demantar og djásn af öllu tagi! Ha, ha,
ha. — alrei skal þeim takast að handsama
Surt, mesta sjóræningja allra tíma!
Er hér var komið voru farþegarnir í
lestinni byrjaðir að halla sér út um
gluggana með ópum og óhljóðum —
Lestarvörðurinn veifaði rauða flagginu
VtEP
MORödD-
KArr/NU
fc
GRANI göslari
„Mér var sagt, að hér sé stundum á fá atdamóta-þorsk.“
Berta langar til að gerast flótta-
maður, veit ég, — en hann þor-
ir ekki að flýja land!
Þú ferð þá í mál við þá fyrir
mig?
Veiztu, hvers vegna kona get-
ur aldri orðið forseti Banda-
rfkjanna?
Það er af þvf, að til þess að
verða forseti, þarf maður að
vera orðinn að minnsta kosti 35
ára.
— Svo þú segir að hann hafi
mikið sjálfstraust.
— Það er nú Ifklega. Hann
byrjar alltaf á krossgátulausn-
unum með sjálfblekung.
A: Getið þér skrifað á ritvél?
B: Já, ég nota biblfukerfið.
A: Hvaða fyrirbæri er það?
B: Leitið og þér munuð finna.
Þegar dama segir nei, þá
meinar hún kannski. Þegar
dama segir kannski, þá meinar
hún já. Þegar dama segir já, þá
er sennilegt, að hún sé hreint
engin dama.
X
A: Þegar ég fæ hðsta, þá
kaupi ég mér bara Whiskifleyg
og losna við hann eftir smá-
stund.
B: Þú ert svei mér ekki lengi
að losna við hóstann.
A: Blessaður maður, það er
ekki hóstinn, sem ég losna við,
það er Whiskifleygurinn.
X
Gerir þú nokkrar Ifkamsæf-
ingar eftir morgunbaðið?
Já, ég er vanur að stfga á
sápuna, þegar ég kem úr bað-
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
4
bókaherbergi rithöfundarins og
sfðan vinnuherbergi hans, sem
var svo fábreytt að það lfktist
einna helzt klausturherbergi.
Við gluggann stóð stórt gamalt
skrifborð og á borðinu lágu
nokkur blöð. Allt var ósköp
snyrtilegt og ópersónulegt og ég
furðaði mig á því hvort Everst
hefði sjáifur komið þessu svona
fyrir eða einhver annar hagrætt
þessu svona til að kalia fram ein-
hver undarleg hughrif.
Þegar við komum aftur inn f
forsalinn kom ég auga á Vern
sem var að skoða litmyndir á
veggnum.
— Lfttu á, sagði hann.
Landslagsmyndir með brött
fjöll f bakgrunni og fiskamyndir.
Ég hafði rétt gefið mér tfma til að
lfta á þær þegar Reg Curtiss kom
til að sækja okkur. Hann var
önugur á svipinn.
— Ég hélt við værum búnir að
týnaykkur.
HKANN RÉTTI tJT HÖNDINA
OG BENTI OKKUR AÐ FYLGJA
HINUM.
Enginn fe kk leyfi til að fara
sfnar eigin götur f þessu húsi.
Hélt hann aó við ætluðum að
reyna að stela handritum eða
finna dulda fjársjóði.3 — Hvar
eru þessar myndir teknar? spurði
Vern og var ekkert á þvf að við
létum leiða okkur á braut eins og
ieikskóla börn.
Curtiss ræskti sig óþolinmóður
að baki okkar.
— 1 Mexico. t suðurhluta Baja.
— Eru allar mypdirnar teknar
þar? Lfka fjallamyndirnar?
— Já, á sama stað. Mr. Everst á
hús þarna.
— Hvar er það? Mér sýnist þar
hljóti að vera beinlfnis heillandi.
— t Cabo San Lucas. Það er
eyðilegt svæði og þangað koma
fáir.
Ásamt með hinum gengum við
nú út f garðinn.
Við skoðuðum útihúsin og hóp
af bráðfallegum hrossum
— Eigið þið marga af arabfsku
kyni spurði Vern Mexicodreng
sem stóð og kembdi skfnandi
gæðingi.
— Bara þennan. Það er ungfrú
Everst sem á hann.
Vern tók nokkrar myndir af
hestunum — bæði hesti systur-
innar og tveimur öðrum sem Reg
Curtiss sagði að væri eftirlætis
dýr Everest.
1 fjarska sáum við lftinn einka-
fiugvöll og flugvél stðð á braut-
inni.
Reg Curtiss leiddi okkur f hala-
rófu inn f húsið aftur og uppþorn-
aður gamlingí af óvissum
uppruna bar fram drykki á
barnum f setustofunni.
Everst hafði ekki verið með
okkur f sýningarferðinni. Þegar
við komum aftur sáum við að
hann sat f skugga trés úti f
gróðurhúsinu. Lffvörðurinn
Bayles stóð við hlið honum með
krosslagðar hendur yfir brjóstið.
Hann virtist ekki mundu varna
þvf að við færum þangað en eitt-
hvað í fasi hans hélt þó aftur af
okkur.
— Rithöfundurinn þreytist
mjög fljótt þegar hann talar við
einhvern, sagði Bayles af fyrra
bragði, þegr ég nálgaðist dyrnar
— sérstaklega þegar blaðamenn
eiga f hlut.
— Ö, einmitt, sagði ég. En f
sömu andrá sá ég að Everst benti
mér að koma.
Hann er að kalla á mig, sagði
ég. — Ég vona mér leyfist að fara
til hans?
— Að sjálfsögðu. En Bayles
gekk á hæla mér, þegar ég stikaðí
með glas f hendi f áttina til
Everst.
Everst bauð mér að fá mér sæti
á steinbekknum og neri með
skónum f mölina við fótum okkar.
An þessað blanda sér f samtalið
settist Bayles skammt frá okkur
og starði upp f loftið og tuggði
strá ósleitilega. Fór þetta alltaf
svona fram. Var James Everst
gætt hverja mfnútu sólarhrings-
ins.
— Hvað finnst yður um hestana
mfna Severing, spurði eigandi
allra þessara dásemda.
— Þeir eru ákaflega fallegir.
Ég hef raunar ekki mikið vit á
hestum, en ég neita þvf ekki að ég
hef gaman af kappreiðum enda
þótt ég vinni aldrei. Ég er vfst
með þeim ósköpum fæddur að
tapa alltaf.
Eruð þér það? Sumir okkar
virðast fæddir þannig.
Þetta voru kannski hversdags-
leg orð. en þegar ÞESSI maður
mælti þau hljómuðu þau eins og
einhver dulin meining lægi að
baki. Hver var ástæðan fyrir þvf
að margt af því sem hann sagði
virtist fela í sér annað og meira
en orðanna hljóðan.
— Mér þykir ákaflega vænt um
hesta, hélt hann áfram. — Ég vil
heldur fara rfðandi en ganga.
Kannski er það vegna þess að ég
er slæmur í fótunum.
Hann leit niður á fætur sér.
Augnaráð mitt fylgdi hans,
kannski vegna þess hann gaf mér
óljósa bendingu með hendinni.
— Steinn f skónum sagði hann
og rykkti til með hælnum. Og allt