Morgunblaðið - 28.08.1976, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 28. AGUST 1976
Ævintýrið um
móða Manga
efíir BEAU BLACKHAM
sneri sér svo aó vesalings lestarverciin-
um.
— Þú heldur þú hafir leikið á mig, ekki
satt? Sagði Surtur. En því er nú öðru vísi
farið! Eg ætla að láta þig, herra vörður,
og þig, herra lestarstjóri, bera kistuna
mína og rommtunnuna, þar til ég hefi
komizt á óhultan stað. k'lýtið ykkur nú!
og hann klifraði út úr lestinni.
— Æ og ó, sögðu lestarvörðurinn og
lestarstjórinn dapurlega, en þeir urðu þó
að fylgja fyrirmælum Surts.
Lestarstjórinn lyfti kistunni niður og
vörðurinn bar hana spölkorn frá lestinni,
meðan lestarstjórinn bar rommtunnuna
fram á vagnsbrúnina og beið þess að
vörðurinn tæki á móti henni. Surtur sjó-
ræningi stóð við hliðina á Manga og
fylgdist með vinnu varðarins — og þá
datt Manga gott ráó í hug. Hann hristi sig
eins hratt og hann mögulega gat, en
þetta hafði það í för með sér að lestar-
stjórinn missti takið af tunnunni og hún
steyptist fram af vagninum og. . . beint
ofan á höfuðið á sjóræningjanum!
Áður en Surtur gæti jafnað sig eftir
höggið, hafði lestarvörðurinn, sem hafði
fullan hug á að hefna sín fyrir atburðinn
við tjörnina, þrifið beltið af sjóræningj-
anum, bundió hann með því og náð af
honum marghleypunum. Surtur var
alveg ósjálfbjarga, og meóan farþegarnir
ráku upp hvert fagnaðarópið á fætur
öðru, fleygðu þeir honum inn í farang-
ursvagninn. Og er hér var komið komst
lestarstjórinn að því, að í einum vagnin-
um voru nokkrir pokar af kolum, svo að
Mangi gat lagt af stað til baka þá leið,
sem hann hafði komið. Á leiðinni mættu
þeir sjóliðunum og afhentu þeim Surt,
fjársjóðinn og tunnuna.
Svo þannig var það þá, að Móði Mangi
handsamaði Surt sjóræningja.
MOÐI mangi og hringekjan.
Venjulega flutti Móði Mangi ósköp
venjulegt fólk og farangur milli stað. En
einn morgun varð hann fullur af áhuga,
því að allskonar skemmtitækjum var
komið fyrir í vögnum hans.
Jæja. Ég sé að
maðurinn minn
er kominn heim
úr vinnunni!
KAFFINU \\ ja
Þakka yður fyrir ungi maður, Ég trúi varla eyrum mfnum!
en ég er tæplega þess virði að
bjarga.
Ég er og hefi alltaf verið
óflokksbundinn maður. Ég kýs
alltaf bezta frambjóðandann,
af hvaða flokki sem hann er.
— Hvernig ferðu að vita, hver
er bezti frambjóðandinn áður
en búið er að telja atkvæðin?
Hún var ung og nýgift og svo
hamingjusöm, þangað til allt í
einu einn morgun, en þá kom
hún grátandi niður stigann
með sárum ekka.
— Hvað er að þér elskan, sagði
eiginmaðurinn fullur
samúðar. Hef ég nú gert eitt-
hvað af mér?
— Yndið mitt, sagði hún. Mig
drevmdi I nótt að þú værir að
kyssa ókunnuga stelpu. Éf
þetta kemur nokkru sinni
fyrir aftur, þá skal ég aldrei
svo mikið sem tala við þig oft-
ar.
Bóndinn: Hvað heldur þú að
margar kindur séu i þessum
hóp?
Gesturinn: Éimm hundruð.
Bóndinn: Alveg rétt, en hvern-
ig fórstu að komast að því
svona á augabragði?
Gesturinn: Ég taldi bara á
þeim lappirnar og deildi svo
með fjórum.
Öflugasta vatnsorka í veröld-
inni eru konutár.
Góð dómgreind er afleiðing af
mikilli reynslu, mikil reynsla
er afleiðing af lélegri dóm-
greind.
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
7
Þeim var ekki aðeins haldið
föngum í þessu íbuðrarmikla um-
hverfi. Væri svo hefðu blaða-
menn ekki fengið aðgang. Það
eina sem manni fannst í fljótu
bragði að Everest þvrfti að gera,
var að lyfta hendi og Ijósmynda-
vélarnar myndu suða og málinu
yrði slegið upp á forsfðurr. allra
blaða frá Kansas til Timbuktu.
Það hlaut að vera eitthvað sam-
an við þetta mál einhvers staðar
sem gerði að verkum, að hann var
gersamlega bundinn vörðum sfn-
um. En ég vissi ekki hvert átti að
líta.
I.eiðsögumenn mfnir höfðu far-
ið og talað við Everest f garðinum
til skiptis en nú komu þeir inn
ásamt rithöfundinum og auðvitað
var Bayles rétt á hæla þeim. Ég
gekk til þeirra og stillti mér upp
við hlið Everest.
— Herrar mfnir, ég held að nú
sé tfminn þrotínn...
Curtiss fylgdi okkur út. Tæki-
færið var að ganga mér úr greip-
um.
Augu okkar Everest mættust og
hann sveik mig ekki.
— Viðvfkjandi greininni yðar
Seavering...
Það var með hiki f huga að ég
gerði mér Ijóst að samband var
komið á millum okkar aftur.
— Get ég fengið að tala við yður
f tvær mfnútur? Núna.
Ég sagði við Vern:
— Farðu á undan, ég kem eftir
andartak.
Hann kinkaði kolli og fór út
með hinum.
Ég sá að Reg Curtiss og Bayles
litu hvor á annan. Niðurstaðan
varð sú að Bayles fylgdi blaða-
mönnunum fram, en Reg stóð
kyrr við hlið Everest.
— Hvers konar grein eruð þér
með f huga?
— Éitthvað um tengsl milli ævi
yðar og vinnu. Hvað fékk yður til
að skrifa ákveðnar bækur og
hversu margt má rekja til eigin
lífsreynslu yðar. Það er svo
fjarska fátt sem vitað er um
einkalff yðar.
— Það er nú frá heldur litlu að
segja.
Hann leil á mig og hrukkaði
ennið. Var hann að reyna að vara
mig við.
— Mig langar að minnsta kosti
til að sjá greinina áður en hún
verður birt. Hafið þér hugsað yð-
ur að birta hana í Perspektiv?
— Já og auðvitað bara ef þér
samþykkið hana. Ef þér gætuð
gefið mér smávegis upplýsing-
ar...
Ég sá út undan mér Reg Curtiss
hvar hann stóð með hendur í vös-
um og starði upp f loftið. Ég var
viss um að hann heyrði hvert ein-
asta orð.
Éverest vppti öxlum og brosti
við.
— Ég er fæddur Í St. Louis og
uppalinn þar. Faðir minn var raf-
virki. Hann hét William White.
Ég átti aðeins eina systur, Helen
White. Hún er miklu yngri en ég.
Ég nam við háskólann f St. Louis
en lauk aldrei prófi, vegna þess
ég var þá byrjaður að skrifa. En
allt þetta vitið þér.
Hann leit á Curtiss.
— Þetta skiptir engu hvorki tíl
né frá . Þér getið flett þessu upp f
bókum.
— iialdið þér að forleggjari yð-
ar geti hjálpað mér?
Hann kinkaði kolli.
— Dwight Percy. Það sakar
ekki að reyna.
— Getið þér bent mér á ein-
hverja aðra sem ég gæti talað við.
Einhvern kennara yðar úr háskól-
anum?
— Eg hafði iítil samskipti við
kennara mfna. Ég býst varla við
þeir muni eftir mér.
— F:inhverjir vinir? Fyrrver-
andi vinir?
Everest hristi vinalega höfuðið.
— Það er svei mér ekki lítið
sem þér færist f fang, Jack. Það
er enginn sem ég get bent yður á
sem þér gætuð ausið af. Fyrrver-
andi vinir, segið þér. Það var bara
Walter Carrington. Og hann er
dáinn svo að ég fæ ekki séð hvern-
ig ég get orðfð yður að liði.
— Jú, ef þér viiduð setjast nið-
ur og segja mér, hvernig það bar
að að þér fóruð að fást við skrift-
ir.
Hann andvarpaði.
— Það get ég þvf miður ekki.
Ég tala ekki um sjálfan mig —
— ég get ómögulega gert það.
Curtiss leit nú af loftinu sem
hann hafði mænt á og sté feti
framar eins og hann víldi verja
rithöfundinn.
— Verið ekki að plaga rithöf-
undinn?
— Plaga hann?
— Já. Ég er hér til þess að það
gerist ekki.
— Þetta er f lagi, Reg, sagði
Everest og sneri sér aftur að mér.
— Eins og ég sagði á ég ekki
gott með að hjálpa yður. En ef
þér viljið leyfa mér að sjá hvað
þér skrifið og ef ég felli mig við
það...
Og þar með var samtalinu lokið.
Ég var leiddur út úr dyrunum og
inn f bflinn þar sem Vern sat við
stýrið og beið eftir mér. Þetta var
um garð gengið og ég sat nú
þarna og braut heilann um hvað
hejfði eiginlega verið að gerast.