Morgunblaðið - 09.09.1976, Síða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. SEPTEMBER 1976
Börnin í
Bjöllubæ
eftir INGIBJÖRGU JÓNSDÓTTUR
hringdi? Ekki aldeilis. Hann hélt, að hún
væri lítil stelpa að gera símaat, þegar
hún hringdi, og vildi fá að tala við
mömmu hennar, en það var ekki hægt,
því að mamma hennar var hjá guði. Þá
skammaði hann hana og sagði, að svona
mættu litlar stelpur ekki haga sér, en Jóa
Gunna sagðist vera fótbrotin lítil bjalla
og hún væri sannfærð um, að hún væri
bjalla, því að engar litlar stelpur hefðu
sex lappir og tvo fálmara fram úr höfð-
inu. Haldiö þið, að það væri ekki skrýtin
stelpa? Dýralæknirinn skellti á, en Jóa
Gunna var ekki af baki dottin. Hún ætl-
aði að fá lækningu og því lagði hún af
stað höktandi til dýralæknisins. Það er
erfitt fyrir bjöllur að hreyfa sig, ef þær
fótbrotna, erfiðara en fyrir okkur, sem
getum þó hoppað á öðrum fæti. Bjöllurn-
ar ganga nefnilega þannig, að þær hreyfa
fremsta og aftasta fót öðrum megin og
miðfótinn hinum megin við hvert skref,
svo að þær standa á einskonar þrífæti.
Við lyftum upp einum fæti, þegar annar
fer niður, en bjöllurnar lyfta upp þrem
fótum, þegar þrír fara niður enda þykir
öllum bjöllum þetta ákaflega góður sið-
ur. Ferðalagið var langt og erfitt, en loks
komst hún með aðstoð sendils heim til
dýralæknisins og þar gat hún sannfært
hann um, að hún væri lítil, brún hveiti-
bjalla, sem héti Jóa Gunna. Dýralæknir-
inn læknaði Jóu Gunnu og konan hans og
börnin voru ákaflega góð við hana. Hann
talaði við náttúrufræðing, sem vildi sýna
hana sem eitt af furðuverkum veraldar
og við vísindamanninn. Jóa Gunna vildi
alls ekki vera sýningargripur. Hún vildi
— ja, hvað haldið þið, að hún hafi viljað?
Hún vildi komast í „Morgunstund barn-
anna“ og fá að segja ykkur sögu og það
fékk hún líka. Söguna hafði hún búið til
„næstum því alein“ eftir því, sem hún
sagði og ég veit, að það er satt, því að ég
heyrði söguna sjálf og hlustaði á hana
syngja „um bjöllurnar á íslandi, óska-
birni og fleira“. Kannski þið hafið heyrt
það líka.
Náðu sem
snöggvast í
öskubakka
handa honum.
M OV&ÚU
XArr/NU
Eg meinti ekki þetta, þegar Var maðurinn yðar búinn að
ég sagði heima: þú hagar þér vera rukkari lengi, frú mín?
karlmannlega hjá tannlæknin-
um, Lilli minn.
Nýja vinnukonan: Má ég
leyfa kærastanum mtnum að
heimsækja mig öðru hverju?
Frúin: Já, hver er það?
Vinnukonan: Það veit ég ekk-
ert um enn, það eru bara nokkr-
ir dagar sfðan ég kom til bæjar-
ins.
Að vera riddaralegur, það er
að vernda allar konur fyrir öll-
um mönnum nema sjálfum sér.
Liðþjálfinn: Hvað gerðir þú
ef vopnabúrið spryngi I loft
upp, meðan þú værir á vakt?
Sá óbreytti: Ég skyti þremur
skotum úr rifflinum mfnum til
þess að vekja félaga mfna f
herbúðunum.
Faðirinn: Dóttir mfn fær þá
30 þúsund krónur í heiman-
mund, þegar hún giftist yður.
Hvað getið þér svo boðið upp á?
Biðillinn: Kvitteringu.
lbúar f þorpi einu f Noregi
sáu flugvél, sem var að nauð-
lenda skammt frá þorpinu. Sjó-
maður nokkur, sem var meðal
þeirra, sem urðu varið við lend-
inguna, gekk að vélinni, en
sneri fljótlega við aftur, tóm-
hentur, og gaf þá skýringu að
þetta hefðu verið Þjóðverjar.
— En voru þeir ekki lifandi?
var spurt.
— Annar þeirra sagðist vera
það, en ég hefd maður þekki
fygarnar f þessum nasistum.
Fangelsi
óttans
Framhaldssaga eftir
Rosemary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
17
getum komið okkur inn f mynd-
ina. Hér er ekki um neinn glæp
að ræða — svo að vitað sé til. Ekki
mannrán — maðurinn býr á sfnu
eigin heimili — og virðist hinn
glaðasti. veitir viðtöl og situr
fyrir hjá Ijósmyndurum. I hverju
liggur glæpurinn?
— Nei, það er auðvitað rétt hjá
þér.
— Ekki svo að skilja að ég
dragi sögu þfna í efa sem slfka.
En þú heldur ekki hann hafi
svona sérkennilega kfmnigáfu?
— Nei og ég hef einnig rætt við
lækni hans. Everest er f alla staði
einkar eðlilegur maður.
Ken Murtagh hjálpaði honum
þó að einu ieyti. Hann ffetti upp
til að gæta að þvf hvort Reg
Curtiss væri þar á skrá. Og Dan
Bayles. Svo var ekki.
Að minnsta kosti ekki undir
ÞEIM nöfnum.
— Þú hefur reynt að hitta hann
heima, býst ég við.
Það var föstudagur. Eftir anna-
sama viku rak Vern Fic hausinn
inn f skrifstofunní hans.
— Já, ég reyndi það. En ég
komst þó að þvf að hann hýr f
New Canaan f Connecticut. Hann
hefur leyninúmer. Eg held nú
reyndar ekki að hann sé þar.
Heyrðu annars, ertu ekki að fara f
frf f dag?
— Jú, seinna f dag. Eg er búinn
að kaupa mér flugmiða til El
Paso.
— E1 Paso? Ég hélt þú ætlaðir
á sjóstangarveiðimót f Florida?
— Vern hló við. , •
— Nei, ég ætla til Mexico.
Manstu eftir mvndunum sem við
sáum á veggjunum úti á
búgarðinum hjá Everest?
— /Etlarðu að fara þangað? Til
Baja?
— Ég er búinn að að lesa mér
til um staðinn og hann virðist
hreinasta ævintýri. Þar er nú
aldeíiis paradfs fyrir veiðimenn.
Og þvflfk náttúrufegurð. E;g er
sannfærður um að þar get ég tek-
ið myndir sem eitthvað er varið f.
— Hvernig ferðu þangað. Hvað
heitir þessi staður nú aftur?
Cabo, var það ekki? Eg þori að
veðja að Everest hefur valið stað-
inn vegna þess hve afskekktur
hann er.
— Það er hægt að fljúga þang-
að. En ég ætla að ieigja mér bfl
við landamærin og ek þangað um
Mexico, svo að ég fái tækifæri til
að sjá dálftið af landinu f leið-
inni. Bflferja fer tvisvar I viku
frá Mazatlan og þvert yfir Kali-
fornfuflóa til La Paz f suðurhluta
Baja. Frá La Paz eru aðeins
nokkur hundruð kflómetrar til
Cabo San Lucas.
— Ég verð að segja að mikið er
á sig lagt til að ná f nokkra fiska.
— Ekki aldeilis. Ég fæ meira
að segja út úr þessu tvö frf f
staðinn fyrir eitt. Okkur Glavds
dreymdi alltaf um að aka f gegn-
um Mecico. En við fengum aldrei
tækifæri til þess.
Vern lyfti sér letilega upp úr
stólnum.
— Eg ætla Ifka að revna að
skjóta nokkrum myndum af
heimili stóra mannsins og skjóli,
ef ég kemst nógu náiægt.
— /Etlarðu að gera það? Ég
gæti vel hugsað mér að nota
nokkur stykki f greinina mfna. Ef
einhvern tfma verður þá barn úr
brók.
— Ég er sannfærður um að svo
verður, hrópaði Vern úr dyra-
gættinni. — Hvernig svo scm þú
ferð nú að þvf.
— Hvað áttu við með þvf?
— Eg held þig langi tíl að
skrifa sanna grein en svo kemur
inn f þetta málið um það hvort
honum er f raun og veru haldið
sem fanga ... Þú hefur vfst ekki
grafið neitt upp kenningu þinni
til stuðnings.
Jack hreytti neitandi svari út
úr sér.
— Jæja,...
En áður en hann gat fleira sagt
var Vern horfinn út úr dyrunum.
Það var eins og hann hefði ætlað
að segja:
— Ja, þú getur sjálfur valið —
fáráður eða sálsýkissjúklingur.
Þegar hann kom heim sfðdegis
lá bréf frá konu hans f póst-
kassanum.
Réttara sagt fyrrverandi kon-
unni hans.
Hann reif það upp f flýti og
reyndi að búa sig undir það sem
hann myndi lesa:
Kæri Jack.
Aður en það kemur í blöðunum
fannst mér að þú ættir að vita að
ég er að fara að gifta mig aftur ...
Hann setti rniðann aftur f um-
slagið. Hann gætí lokið við að lesa
bréfið seinna.
Hann fann til einkennilegrar
tómleikatilfinningar. Það var allt
og sumt. Hann fékk hvorki hjarts-
slátt né sting f brjóstið. Honum
gekk að vfsu dálftið erfiðlega að
koma fyklinum f skrána. En
kannski var hann ekki með
hugann við það allskostar sem
hann var að gera.
Það var Sue Ann Carrington,
sem hann var að hugsað um,
þegar hann lauk upp dyrunum.