Morgunblaðið - 22.10.1976, Síða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. OKTÖBER 1976
Sykurnáma
Siggu gömlu
Eftir Ann Richards
til húss Siggu gömlu. Gummi íkorni rak
lestina og skoraði á alla að standa sig nú.
Hann var Siggu auðvitað ákvaflega þakk-
látur, því ef hún hefi ekka á sínum tíma
hjúkrað honum, hefði hann alveg eins
getað látið lífið.
Bjöllurnar höfðu þegar byrjað á eyði-
leggingarstarfi sínu. Sigga gamla var
alveg örvæntingarfull og minnstu mun-
aði, að hún færi að gráta. Alli árrisuli
reyndi af fremsta megni að drepa bjöll-
urnar með handklæði, sem hann sveiflaði
i kringum sig, en svo fjölmennar voru
þær, að þetta var næsta vonlítið.
„Það er ég handviss um, að óþokkinn
hann Gráálfur hefur haft hér hönd i
bagga!“ hrópaði Alli.
En einmitt á sama andartaki, sem allt
virtist orðið vonlaust, komu íkornarnir á
vettvang, en fyrir þeim fóru þau Ingunn
og Tobbi. íkornarnir ætluðu allt að æra
með tísti sínu, þar sem þeir þutu milli
sykurrófnanna og beittu klóm og kjafti í
baráttu sinni við bjöllurnar. Og bjöllurn-
ar komust brátt að þeirri niðurstöðu, að
þær háðu vonlaust strið við þessi rauð-
latu, rófustóru, æstu dýr. Því enda þótt
mannfólkinu þyki ginið á íkornunum lít-
ið, er það í augum bjöllunnar áþekktast
gríðastórum, gapandi helli.
Bjöllurnar sáu sitt óvænna og flugu af
stað. íkornarnir, Sigga gamla og Alli
horfðu á þær hverfa í fjarska.
„Guði sé lof!“ andvarpaði Sigga.
„Og lofaðir séu íkornarnir!“ sagði Alli
árrisuli. En þegar þau sneru sér við, til
að horfa á íkornana, voru þeir allir á bak
og burt. Þau litu yfir trjágirðinguna og
sáu hvað öll halarófan hvarf í skóginn.
Sykurrófuuppskeran reyndist betri en
nokkru sinni áður, og úr rófunum tókst
Siggu að vinna heilmikið af sykri.
En af Tobba íkorna er það að segja aó
hann var stórhrifinn af ævintýrum sín-
um og félaga sinna. Og svo vel féll honum
Ingunn íkorni í geð og hjálpsemi hennar
við Siggu gömlu, að hann bauð henni að
gæða sér á hnetunum sínum yfir vetur-
inn.
Þér sofið! Þér
getið ekki hald-
ið yður vak-
andi! Þér sofið!
MORÖJK/
kafp/no
GRANI göslari
1A?3 *
Vilduð þér tala við mig?
Eg léttist ekki um eitt einasta
pund, en peningaveskið mitt
léttist jafnt og þétt.
4 -o-
POLLUX
Guð. Þarna ertu, ég hélt eitt-
hvað hefði komið fyrir þig?
Forvitinn maður hitti dreng
með reiðhest í taumi.
— Hvert ætlar þú að fara með
þennan hest?
— Til dýralæknisins.
— Æ, lofaðu mér að skoða
hann. Ég hef vit á hestum.
— Gerðu svo vel.
Forvitni maðurinn skoðaði
hestinn f krók og kring, mjög
vandlega.
— Ég fæ ekki séð, að neitt
gangi að þessum hesti, sagði
hann loks.
— Nei, hvers vegna ætti eitt-
hvað að ganga að honum?
— Vegna þess að þú ert á leið
með hann til dýralæknisins.
— Já, það er satt, þetta er reið-
hesturinn hans.
Hún: Borðaðu nú ekki of mikið,
Hans minn. Mundu eftir þvf,
sem læknirinn hefur sagt, að
þú verðir að gæta hófs bæði f
mat og drykk.
Hann: Hvern fjandann varðar
mig um lækninn. Heldurðu að
ég fari að svelta mig f hel til
þess að treina f mér lífið?
Ungur læknir segir við vin
sinn, sem er rithöfundur:
— Það er ekki von að þú getir
samið neitt af viti, þegar þú
hefur aldrei ró og næði.
Rithöfundurinn: Það er rétt,
geturðu lánað mér biðstofuna
þfna?
Framhaldssaga aftir.
Rosamary Gatenby
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi
51
Og enn kom vélin aftur. Hún
flaug lágt yfir svæðið þar sem
ungfrú Everest og Tim Donan
voru. Kannski flugmaðurinn væri
að leita að einhverju — nei hann
hafði fundið það, þvf að hann
sveíflaði vélinni til. Þetta hlaut
að vera einhver sem þekkti
stúlkuna.
Nei, þetta var meira en Iftíð
skrftið. Og þarna kom Donan með
ungfrú Everest f eftirdragi og
þau riðu greitt. Vélin sveimaði
yfir þeim, lækkaði flugið...
— Guð minn sæll og góður!
Earl snerist eins og skoppara-
kringla á gólfinu. Þaðleit út fyrir
að vélin ætlaði að lenda.
Hann kveikti á senditækinu.
— Billy, Billy heyrir þú til
mfn?
— Já...
— Flugvélin er að lenda.
Komdu hingað eins og örskot.
Og án þess að bfða svars greip
hann riffilinn niður af veggnum
og hlóp út úr dyrunum. Hann
stillti sér upp við brautarendann
og reyndi að gefa flugmanninum
bendingu um að hann mætti ekki
lenda.
Flugvélin kom f áttina til hans,
snart jörðina og stóð svo kyrr.
Earl hljóp f áttina til hennar.
Ungur Ijóshærður maður opnaði
dyrnar og leit f kringum sig.
Hann var ekki ósvipaður unga
manninum sem hafði leikið aðal-
hlutverkíð f „Leyndardómnum f
Leningrad" sem hann hafði séð
nokkrum dögum áður.
— Þér megið ekki lenda hér,
hópaði hann og beindi riflinum
að honum. — Þetta er eínkaeign.
— Afsakið en talstöðin mfn
bilaði. Eg náði ekki sambandi við
turninn f Midland, svo að ég gat
þar af leiðandi ekki lent.
Get ég ekki fengið að hringja?
— Þér megíð ekki lenda hér.
Húsbóndi minn ...
Ungi maðurinn stökk léttilega
niður úr vélinni.
— En nú ER ég lentur ...
Hann lét eins og hann sæi ekki
riffilinn og var bæði glaður í
bragði og óþvingaður og gekk f
áttina til Earls eins og hann hefði
fagnað honum sem góðum vini.
Earl hefði auðvitað getað
hleypt af og dúndrað f brjóstkass-
ann á honum. Hvers vegna gerði
hann það ekkí? Kannski vegna
þess hann hafði aldrei skotið
neinn?
Hann ætlaði að hopa á hæli en
það var um seinan. Kauðinn rétti
út höndina og gaf honum eitt
vfnk. Aður en Earl víssi af hafði
rifillinn verið sleginn úr hendi
hans og hann hrökklaðist aftur á
bak vegna þess að höggið hafði
sannarlega verið ósvikið. Þegar
hann hafði skreiðst á fætur var
maðurinn kominn með rifilinn f
hendurnar.
— Jæja, nú skulum við koma
okkur inn f skúrinn, sagði hann
glaðbeittur.
Ilér stoðaði engin elsku
mamma. Earl reis hægt á fætur.
— Flýttu þér nú!
En Earl gaf sér góðan tfma.
Hann lét eins og hann kæmist
varla úr sporunum. Maðurinn
vissi sem sé ekki að Billy var á
leiðinni hingað á jeppanum. Ef
hann gæti nú bara tafið tfmann.
— Svona úr sporunum nú!
Hann fann að riffillinn var rek-
inn f bakið á sér. Og þá þurfti
ekki að segja honum að flýta sér.
Það fór ekki eins og hann hafði
vonað.
En það var þó mesti munur að
nú hafði hann komið auga á hana.
Honum hafði tekizt lendingin
prýðilega og honum hafði einnig
tekizt að fá vörðinn til að fara f
burtu og skilja Helene eftir eina.
Hann hafði kannað svæðið vel og
nákvæmlega áður en hann gerði
tilraun til lendingar.
Hann beið um hrfð eftir að hafa
bundið fanga sinn og iokað hann
inní á litla salerninu f kofanum
og fylgdist með hvort einhverjir
fleiri kæmu á vettvang. Svo
fannst honum tfmabært að fara
aftur af stað og færa vélina á hinn
brautarendann. Hann sté um borð
og ræsti hreyflana. Þegar hann
sneri vélinni sá hann að maður og
hestur höfðu numið staðar.
Skyndilega sló hann f hestinn og
reið aftur f áttina til Helene.
Fari það f það kolað. Verðinum
var orðið Ijóst að hann hafði
gengið f gildru.
Ef hann flýtti sér ... hann ók
eftir brautinni og gaf inn. Um
leið og hann hóf vélina á loft sá
hann jeppa koma brunandi og
bremsa við hinn endann á braut-
ínni...
Hann myndi aldrei komast til
hennar á undan nema þvf aðeins
Hann flaug aftur yfir staðinn
þar sem hann hafði séð hana áður
til að athuga hvað hún hefðist að.
Hann sá að hesturinn stefndi til
fjalla og hún hvatti hann óspart
sporum.
Fjöllin hamingjan góða! En
hún átti ekki um aðra leið að
velja.
Hann flaug á undan og leitaði
með logandi ljósi að eínhverjum
stað sem hann gæti lent á. Hann
flaug aftur yfir hana tíl að sjá
hvernig henni reiddi af. Hestur-
inn hennar var að klifra upp
fjallshlfðina. Þetta hlaut að reyna
á skepnuna. Og hann sá að vörður-
inn nálgaðist hana æ meira.
„ Tvfvegis flaug hann yfir til að