Morgunblaðið - 21.11.1976, Blaðsíða 2

Morgunblaðið - 21.11.1976, Blaðsíða 2
38 MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 21. NÓVEMBER 1976 dásamlegt, yndislegt augna- blik.“ Hvarf þegar lífið sigraði Aðrir hafa sagt frá því, að þeir hafi hitt látið fólk, sem með nærveru sinni vildi segja þeim, að dauðastundin væri enn ekki upp runnin. Ungur maður segir svo frá: „Vinur minn, Bob, var látinn og nokkrum vikum síðar var ég sjálfur fluttur á sjúkrahús. 1 dauðastríðinu sá ég allt i einu Bob standa við rúmið. Það er að segja, ég sá hann eiginlega ekki, en ég gat greint nærveru hans, þó að ég sæi hann ekki líkamlega. Hann var einfald- lega þarna kominn. .Og mér fannst það á engan hátt undar- legt. Ég spurði hann: „Bob, hvað hefur gerzt? Er ég dáinn núna? Hvert fer ég nú?“ En Bob svaraði ekki spurningu minni. Þegar ég heyrði lækninn segja, að ég myndi hafa það af, var Bob skyndilega horfinn. Ég sá hann aldrei aftur. Það var eins og hann hefði beðið eftir því, að ég færi yfir siðustu landamæri lífs og dauða til að segja mér þá, hvað gerðist." Skærbláa Ijósið sem birtist U hinum dimmu göngum eða dimmu salarkynnum, sem eru á leiðinni „yfir“, birtist mönnum í furðumörgum frásögnum skærbjart ljós, sem kemur á móti „förumönnum milli heima“. Allir lýsa því svo að það sé mjög hvítt og bjart og oft einnig, að það sé „himneskt ljós“. „... ljósið var hvítt, svo bjart, að ég get einfaldlega ekki lýst því. Það virtist streyma yfir allt, en þrátt fyrir það gat ég greint skurðstofuna, lækninn og hjúkrunarkonurnar." Þegar fólk hefur lýst reynslu sinni af þessu ljósi, hefurtrúin greinilega haft sín áhrif. Þann- ig hafa Gyðingar lýst ljósinu fyrir mér sem „himnesku fyrir- bæri“, og trúað, kristið fólk hef- ur séð Krist í þvi: „Þegar ljósið varð, gerði ég mér samstundis ljóst, hvað hefði gerzt, en þá setti ég þegar Krist í samband við það. Hann sagði: „Ég er ljósið." Ég sagði við sjálfan mig: „Ef Hann er það, og ef ég dey núna, þá veit ég, hver bíður mín handan við Ijósið." Aðrir minnast einnig sam- skipta í ljósinu. En er þeir hafa hitt vini eða ættingja, eru sam- skiptin án orða. Það er öllu fremur eins og um hugsana- flutning að ræða. Líkamlegar, heyranlegar raddir hefur eng- inn í viðkojnandi tilfellum greint. „Þegar ljósið kom, spurði það mig, það var miklu fremur eins og það spyrði mig, hvort ég væri reiðubúinn að deyja. Mér virtist sem einhver talaði, en þarna var enginn. Það var ljós- ið, sem talaði við mig, og frá því augnabliki leið mér óendanlega vel, mér fannst ég vera hólpinn, njóta ástar og umhyggju." „Ég hef verið fyrir handan, og það er yndislegt" Menn skyldu ætla, að fólki væri umhugað að halda lífí. Læknar og hjúkrunarkonur eiga ekki sízt skilið þakkir fyrir það, hversu mikið þau leggja á sig til að lífga fólk við, bjarga lifi sjúklinganna. Én þó er aug- ljós, að einungis lifendur hafa lífsvilja. Að vísu höfðu allir þessir „dauðu“, sem ég hef rætt við, „hlotið" að finna og fundið leiðina aftur til lífsins, en það voru ekki allir, sem vor ánægðir yfir því: „í hinum síðustu erfiðu veik- indum frænku minnar aðstoð- aði ég við hjúkrun hennar. Ég bað við rúm hennar ásamt öll- um nánustu ættingjunum fyrir bata henni til handa. Púls hennar hætti oftsinnis að slá, en alltaf tókst lækninum að kaila hana á ný til lifsins. Éinn daginn horfði hún á mig og sagði: „Ég hef verið þar, ég hef verið fyrir handan, og það er yndislegt, unaðslegt þar! Ég vildi vera þar áfram, en ég get það ekki, meðan þið biðjið fyrir lífi minu. Bænir ykkar halda mér hér. Gerið það fyrir mig að hætta að biðja." Það er augljóst, að þeir, sem á leið sinni inn í dauðann hafa náð vissu marki, vissu stigi, verða reynslunni ríkari, sem þeir vildu ekki án vera. Þetta hefur reynzt umfram allt eiga við um það, sem hið bjarta, heilnæma, ylríka ljós hafa litið: „Aldrei, aldrei framar vildi ég hverfa úr þessum bjarta heimi á mörkum lífs og dauða," sagði einn maður við mig, er ég innti hann nánar eftir þessu. Og móðir þriggja lítilla barna sagði: „Þegar ég öðlaðist þessa unaðslegu tilfinningu, vildi ég helzt vera þarna áfram. Það var aðeins skyldan og ábyrgðin gagnvart börnunum og mannin- um mínum, sem þvingaði mig til að reyna að snúa aftur.“ Frelsun frá óttan- um við dauðann. Læknar hafa skýrt frá furðu- legri reynslu af „hinum dauðu", furðulegri :f því að sjúklingarnir, sem þeir höfðu vakið aftur til lífsins með því að beita allri sinni læknisfræði- legu þekkingu, voru varla komnir til meðvitundar, fyrr en þeir skýrðu nákvæmlega frá hinni læknisfræðilegu björgun á lífi þeirra. Vel að merkja, hér var um sjúklinga að ræða, sem ekkert skyn báru á læknisfræði og læknarnir héldu, að væru látn- ir. Jafnfurðuleg er reynsla Kathy litlu, sem í dauðastríði sinu hvarf úr líkamanum: „Ég kom inn í einhvers konar biðstofu í sjúkrahúsinu. 1 þessu herbergi sat eldri systir mín. Hún grét og hrópaði í sífellu: „Kathy, ekki deyja, gerðu það ekki, ekki deyja, ekki deyja!“ Seinna gat Kathy sagt systur sinni í hvaða herbergi hún hafði verið og hvað hún hefði sagt. Og það var ýmislegt fleira, sem reynsla þeirra hafði að geyma og gerði tilveru eftir dauðann sennilega. Hjá öllum viðmælendum minum hafði af- staðan til dauðans gjörbreytzt. Allir voru sammála um það, að þeir óttuðust ekki dauðann á nokkurn hátt lengur. Þessi frelsun frá óttanum við dauð- ann var sérstaklega áberandi hjá þeim, sem fyrir þessa reynslu sína höfðu algerlega neitað að trúa á neins konar líf eftir dauðann. „Reynslan, sem ég fékk af því að deyja,“ sagði roskinn maður við mig, „Breytti lifi mínu að vissu leyti. Ég var ekki nema smástrákur, þegar það gerðist, að ég öðlaðist þessa reynslu. Síðan hef ég verið sannfærður um það, að líf sé til eftir dauð- ann. Ég hef aldrei óttazt dauð- ann síðan. Ékki ég. Én margir aðrir, sem ég þekki, óttast dauð- ann, óttast hann skelfilega. Ég vorkenni mönnum, sem halda, að öllu sé lokið við dauðann." „Ég veit að ég mun lifa áfram" Að slík reynsla firri menn ekki aðeins ótta, heldur fylli þá jafnframt kjarki, er ljóst af eftirfarandi vitnisburði: „Ég hef reynt margt í lífinu. Ég hef fundið fyrir byssuhlaupi við gagnaugað, en þó ekki fund- ið til ótta. Ég hugsaði sem svo, ef ég virkilega dey, ef þeir láta verða af því að drepa mig, þá veit ég, að ég mun lifa einhvers staðar áfram." Einkennandi fyrir alla við- mælendur mína var, að úr trú á hugsanlegt framhaldslíf var fullkomin vissa að fenginni reynslu: „Margir halda, að við tölum ekki um dauðann, af því að við Heildsala - Smásala. ' BÓKAVERZLUN, SIGFUSAR EYMUNDSSONAR AUSTURSTRÆTI 18 REYKJAVÍK SÍMI: 13135 þvíað leika ykkur... Málaspiliö sameinar tvennt, ánægju af skemmtilegu spili og nám í erlendu tungumáli. Til þess aö hafa not af spilinu þarf aöeins undirstöðu- þekkingu í því tungumáli sem viö á, hverju sinni. Nú er tækifærið fyrir alla, bæði unga og gamla! Málaspilið fæst í næstu bókaverzlun. teljum okkur geta komizt und- an honum með þögninni. Það fæ ég ekki skilið. Sá, sem einu sinni hefur orðið fyrir slíkri reynslu sem ég, hann veit, að hlutur eins og dauði er ekki til. Maður tekur aðeins breyting- um. Það er eins og þegar maður breytir um og fer úr barnaskóla í menntaskóla." —svá — þýtt úr „Welt an Sonntag". Sálfræðingur Félagsmálastofnun Reykjavíkurborgar óskar eftir að ráða sálfræðing til starfa sem fyrst. Upplýsingar um menntun og fyrri störf sendist stofnuninni fyrir 1. des. n.k. Nánari upplýsingar veitir yfirmaður fjölskyldu- deildar milli kl. 1 1-1 2 í síma 25500. Sff! Felagsmálastofnun Reykjavíkurborgar \ | \ Vonarstræti 4 sími 25500 Norðurlandamót í badminton LAUGARDALSHOLL Sunnudagur kl. 9.00 undanúrslit Sunnudagur kl. 14.00 úrslit.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.