Morgunblaðið - 07.06.1977, Side 36

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 7. JUNÍ 1977
;>ts
fæðingarárið þitt.
Mér er samt ekki alls varnað!
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
SAGNIR andstæðinganna eru
alltaf helsta og auðskiljanlegasta
leiðarljósið við úrvinnslu spil. Og
stundum eru þær f raun og veru
bjargvætturinn.
I spili dagsins snerist vopn aust-
urs í hendi hans. Vestur gefur,
norður og suður á hættu.
Norður
S. D8765
II. G83
T. GIO
L. K103
Austur
S. 32
II. ÁKD765
T. 4
L. 8764
Vestur
S. K1094
II. 1092
T. D93
L. G92
Suður
S. ÁG
H. 4
T. ÁK87652
L. ÁD5
©PIB
cinHitia
7421 COSPER
Maðurinn minn fann einu sinni krónu á götunni!
Meiri rótæklingaeinokun?
„Aftur þakka ég þér birtingu
fyrri orðsendinga minna i dálkum
þinum varðandi ofangreint mál-
efni, en siðast færði ég rök að því
með tölum og efnislýsingu að
Straumsvíkurgöngudaginn 21.
mai sl. var ósparleg rýmisnotkun i
Þjóðviljanum fyrir gönguáróður
hlutfallslega nokkurn veginn
nákvmælega sú sama eins og
tfmanotkun Rfkisútvarpsins
reyndist við athugun hafa verið
þennan dag, til framdráttar skoð-
unum minnihlutahóps róttækl-
inga f hernámsandstæðingasam-
tökum. Það skal einnig ftrekað að
Aðrir fjölmiðlar en þessir tveir
sálufélagar Þjóðviljinn og Rfkis-
útvarpið, minntust naumast á
málefnið.
Eg stakk upp á því að ég sendi
þér til frekari fróðleiks og ef til
vill til nokkurrar skemmtunar,
staðreyndaupplýsingar um fyrsta
liðinn af fimm sem ég nefndi, og
kallaði ég þann lið: Grfmuklædd-
ur áróður útvarpsþular f þular-
störfum, mæltum af munni fram
eftir innhlæstri.
Sný ég mér þá að beinni lýsingu
morgunútvarpsins Straumsvíkur-
göngudaginn 21. maí, 1977:
Þulur: „Utvarp Reykjavik —
góðan dag. I dag er laugardagur
21. maí, nú hefst morgunútvarpið
meðlestri veðurfregna.
Veðurfregnir lesnar.
Þulur: „Utvarp Reykjavík,
klukkan er fjórar mínútur gengin
i átta...“ Kom síðan nokkuð hefð-
bundin veðurfarslýsing um land-
ið, og þó að því er virðist i nokkuð
upphafnari stil en oft áður: . . .
um skúrirnar. .. um milt veður og
fagurt. . . um skyggnið. . . um
fjöllin sem eru hulin, þó við vit-
um af tilvist þeirra... um geisla-
flóð sólarinnar sem braust í gegn
og kyssti steina í fjörunni. . . „og
við ætlum að syngja um sólina:
Syngdu meðan sólin skin.“
Utvarpskórinn syngur lagið.
Þulur: „Svo ætlum við að
syngja um fjallasalina, sem eru
frjálsir — voru það minnsta kosti
meðan Steingrímur Thorsteins-
son kvað þetta ljóð — Frjálst er i
fjallasal fagurt í skógardal, heil-
næmt er heiðloftið tæra. En nú
þykir ýmsum sem loft spillist af
völdum mengunar: Sérfræðingar
fara um með tæki sfn og mæla
heiðloftið, sem áður var tært, og
eru ekki eins sammála um að svo
sé, en hvað sem þvi líður útvarps-
kórinn syngur ljóð Steingríms
Thorsteinssonar — lag eftir
Kulau (?).“ (lagið sungið). . . Var
nú sem nokkur þjóðhátiðar-
stemmning væri orðin augljóst,
og heldur nú þulur áfram: „Og
skáldin lýstu i ljóðum sinum ást
til fósturjarðarinnar. Svo er í
næsta ljóði sem er eftir Pál Ar-
dal.. . Af öllum löndum ég elska
mest mitt eigið land og mér finnst
það best.“ Lagið sungið. — Og
eftir endurkynningu lagsins held-
ur þullur áfram: „Og áður en
morgunleikfimin hefst, þá höfum
við nú tima til að liðka okkur
dálftið fyrir gönguferð, við göng-
um svo léttir 1 lundu".
Og áfram heldur þulur sina leið
eftir morgunleikfimina: „Hér
lauk morgunleikfimi... en við
höfum tima til þess að hlýða á eitt
lag áður en fréttir koma. Þangað
til eru rúmar þrjár minútur, og
við vfkjum á Keflavfkurveginn og
hlustum á Olgu Guðrúnu
syngja... A hvaða leið er ég? — A
hvaða leið er ég? — A hvaða leið
er ég?“
Þulur: Eftir lagið:„Þetta var
Olga Guðrún sem söng um Kefla-
víkurveginn og spurði: Á hvaða
leið er ég?“ (Platan siðan itarlega
útskýrð og kynnt — og var þetta
fyrsta kynning af þremur, sem
Olga Guðrún fékk i hinu islenska
Ríkisútvarpi fyrir hina nýju plötu
sina þennan drottins dag, allt ut-
an keyptra auglýsingatima. — En
í Þjóðviljanum reyndist stærsta
auglýsing dagsins vera um plötu
þessa, — væntanlega keypt.)
Að loknu framanskráðu komu
fréttir klukkan hálf átta, en þætti
róttæklingaáróðursins i fréttum
verður ekki gerð skil að sinni.
Þulur eftir fréttir: „Það var
hlýtt og léttskýað í morgun. . . .“
Veðurlýsing dagsins aftur á dag-
skrá, — og aftur orðrétt: ...en
skýjað og skúraveður um sunnan-
vert landið og vestanvert. . . og
grösin gróa, og margur hyggur nú
á skoðunarferðir kannske í garð-
ana, hyggja að þvi hvernig sprott-
ið er og sprotar trjánna koma nú
betur I ljós, og svo eru aðrir að
dunda við að setja niður kartöflur
og enn aðrir búa sig til göngu-
ferða, en við ætlum að lita á dag-
skrá útvarpsins eins og hún er I
dag. . .“
Dagskráin lesin.
Þulur: „Nú vantar klukkuna
rúmar tuttugu minútur í átta, og
við höldum þá áfram tónleikum
fram á næsta dagskrárlið og
syngjum þá og leikum eins og
tfminn leyfir. .. Stundum verða
Suður varð sagnhafi í fimm tígl-
um eftir að austur hafði opnað á
veikri tveggja hjartaopnun.
Vestur spilaði út hjartatíu, sem
austur tók með drottningu og spil-
aði síðan kóngnum. Suður trornp-
aði og tók á tígulás og kóng. Og
þegar í ljós kom að gefa þurfti
slag á tromp virtist spilið von-
laust. Austur gat ekki átt spaða-
kóng auk þriggja hæstu í hjarta.
Hann hafði jú opnað á veikum
tveim. Suður þekkti hann vel og
vissi að treysta mátti sögnum
hans.
En var mögulegt að vinna spilið
þó vestur ætti spaðakónginn? Já.
En til þess þurfti að finna skipt-
inguna á hendi hans. Sennilega
átti hann aðeins eftir þrjú hjörtu
og ef hann ætti aðeins tvö lauf
þyrfti að taka slagina i réttri röð.
Það varð nefnilega að ná af hendi
hans öllum hjörtum og laufum —
áður en hann fengi á tíguldrottn-
inguna.
Að þessu athuguðu var fram-
haldið ekki erfitt.
Sagnhafi spilaði lágu laufi á
kónginn og trompaði þriðja og
síðasta hjarta blinds heima. Siðan
tók hann á laufás og drottningu,
sem vestur mátti trompa hefði
hann átt aðeins tvö lauf. Nei,
hann átti þrjú og fékk þá bara
næsta slag á tiguldrottninguna en
síðan varð hann að spila frá
spaðakóngnum.
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
30
þér finnast dinósárusarnir
svona lélegir sagði Peter lágt.
— Mér finnast þeir bera vott
um djúpa tilfinningar. Þessir
risaskrokkar sem eru að sliga
jörðina sem þeir ganga á og
með þessi agnarsmáu höfuð —
þetta er f senn tilgangslaust og
stórkostlegt.
Það var engu Ifkara en skuggi
liði yfir andlit Ilemmers. Rödd
hans var hæðnisleg þegar hann
sagði:
— Þú ert svei mér spakur,
Peter.
Peter roðnaði.
— Veiztu hvað ég held, sagði
Hemmer — Ég held að sumir
sjái svo djúpt að þeir verði
lostnir þögn. Svoleiðis fór fyrir
Christinu. Hún var skáld án
orða, mállaus spámaður. Gæti
ég bara fengið að sjá hana aft-
ur... gæti ég bara.
Rödd hans brast.
— Það er voðalegt fyrir mál-
ara að geta ekki séð, tautaði
hann cftir nokkra stund.
Hann sneri sér að Peter og
spurði:
— Skilurðu nokkuð í þessu?
— Já.
— ftg held ekkí þú gerir það.
Þú skilur ekki að fólk geti átt
til einlægni og hreínleika, sem
er svo djúpur að fólk getur dáið
af þvf. Christina gerði það. Hún
sá að við erum einmana og
meira að segja þegar við grfp-
um hvert f annað erum við ein-
mana og við náum aldrei þvf
sem við ætlum okkur. Draumur
okkar er án endimarka, við er-
um ósveigjanleg og getum ekki
lagað okkur að aðstæðunum.
Lffið hefur boðið okkur vitlaus
kjör. Sá sem sér það, verður
sleginn þögninni. Við hin,
við...
— Er þetta einnig þfn
reynsla.
— ftg. Nei, ég legg á flótta.
Ég mála mynd.
— Er þá flótti að mála?
— Já, víst er það flótti.
Vegna þess að við komum alltaf
aftur á sama staðinn þegar
myndinni er lokið. Þetta er
bara bráðabirgðaiausn á vanda-
málinu — flóttinn sem sagt.
Listín breytir ekki aðstæðum
okkar, né heldur lagar hún sig
að þeim. Öll vandamál bfða
okkar þegar við komum aftur.
Við fáum bara þennan frest. I
nokkra klukkutfma. t hæsta
lagi f nokkra daga.
— Og Frede? spurði Peter.
— Frede?
— Sagðirðu ekki að hann
lfktist móður sinni?
— Að sumu leyti. Hann er
einnig svona yfirgengilega
þrjózkur. Hann sér hlutina f
öðru ljósi en við. En hann lætur
ekki þögnina ráða yfir sér,
hann hugsar með sér að bjóði
Iffið upp á röng skílyrði verð-
um við að breyta þeim. Og hann
trúir þvf að við getum það og
vill stuðla að þvf að gera heim-
inn öðruvfsi. Blessaður ein-
feldningurinn. t hvaða heimi
sem er — jafnvel þótt sá
heimur væri uppfylling allra
drauma um réttlæti myndi
hann hitta sjálfan sig fyrir,
óánægðan, veikan af löngun
eftir einhverju öðru. Og hann
myndi blekkja sjálfan sig hvað
eftir annað, hann myndi halda
áfram að trúa þvf að það va?ri
bara eitthvað hogið við samfé-
lagið. Ekki hann sjálfan. Hann
getur ekki skilið að það er hann
sjálfur sem allt snýst um, að
hann getur aldrei sætzt við
þennan heim. Ekki vegna þess
hvernig heimurinn er, heldur
vegna þess hvernig hann er
sjálfur.
Augu Hemmers voru rauð-
bólgin en nú vottaði fyrir brosi
f augum hans.
— Finnst þér ég fhaldssam-
ur? spurði hann.
Peter svaraði ekki.
— Mér er Ifka fjárans sama
þótt þér fyndist það. Það er til
fóik sem þorir aldrei að æmta
né skræmta. Og það á við f
öllum stéttum samfélagsins,
Peter. Fólk þorir ekki að opna
munninn af ótta við það að
segja eitthvað sem ekki fellur f
kramið, segja eitthvað sem er