Morgunblaðið - 24.06.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 24. JÚNÍ 1977
Vitf>
MORötlN-
KAFr/NO
—
I §=2.
j
' (M1 '
Ég held þú ættir að reyna að
gefa hundinum heldur eitt-
hvað hrámeti — það virðist
vera það sem hann þarfnast!
Þú ert nú sá aumasti „leynilögreglumaður" sem starfað
hefur fvrir okkur í þessari verzlun!
Kaffiverðið veldur mér orðið
martröð um nætur!
Fiallkraftur?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
„Ég á góð spil fyrir þig makk-
er,“ sagði spilarinn í norður þegar
hann lagði niður hendi blinds i
spili dagsins.
Gjafari vestur, allir utan hættu.
Norður
S. K9
H.G642
T. K73
L. ÁG84
Vestur
S. 108
H. AD75
T. ÁDG984
L. 7
Austur
S. D642
H. K98
T. 52
L.10652
Suður
S. ÁG753
H. 103
T. 106
L. KD93
Suður var sagnhafi í fjórum
spöðum eftir þessar sagnir:
Veslur Norður Austur Suður
1 T pass 1 S pass
2 T pass pass 2 S
;IT 4 S ogallirpass
Vestur spilaði út laufsjö og
suður tók slaginn heima. Sam-
kvæmt sögnum og útspili, sem
sennilega var einspil, var vestur
greinílega með ás—drottningu í
hjarta og austur átti sennilega
aðeins fjórlit í spaða því með
fimm hefði hann doblað. Gg einn-
ig sá suður, aó ef vestur spilaði
ekki hjarta of snemma var
hugsanlega hægt að vinna spilið.
Suöur fór í trompið. Hann tók á
kónginn og svínaði síðan spaða-
gosanum. Og vinningslíkurnar
jukust þegar áttan og tían komu
frá vestri. Spilarinn spilaði siðan
tígli, sem vestur tók með ás og
spilaði aftur tígli. Og nú var spilið
unnið.
Sagnhafi tók sína þrjá slagi á
lauf og endaði í blindum. Það var
nauðsynlegt að gera það strax því
annars gat austur látið lauf þegar
suður spilaði siðasta tiglinum frá
blindum, sem hann trompaði
heima. Suður átti nú eftir ás og
sjöu í spaða ásamt tveim hjörtum
en austur átti drottningu og sexu í
spaðanum. Nú fékk vörnin hjarta-
slagina en suður fékk tvo síðustu
slagina á spaða.
„Ég vissi að einn spaði var
blekkisögn hjá austri þegar þú
sagðir tvo spaða,“ sagði norður
eftir spilið. Hann tók ekki einu
sinni eftir hvað spilið var iaglega
spilað.
Mamma vill ekki fara héðan úr Bergmálsdalnum — hún vill eiga
lokaorðið!
„Jafnréttiskomplexinn mun
færa jafnréttisráði eða hvað það
nú heitir verk að vinna. Það er að
afmá hið forna, táknræna heiti
Fjallkonan. Fjallkonan er látin
lesa upp á þjóðhátíðarhöldum úti
um allt land.
Þetta getur jafnréttisráðið ekki
látið fram hjá sér fara og gera
verður þá kröfu að búið verði að
kippa þessu i lag fyrir næstu þjóð-
hátið Islendinga.
Sem kunnugt er hefur t.d. heit-
ið starfskraftur verið innleitt til
jafnréttis kynjanna. Þegar þjóð-
hátíðarnefndir um land allt koma
saman næsta vor og fara að
spekúlera í þessu með Fjallkon-
una (vonandi verður jafnréttis-
ráðið búið að leysa þennan
vanda) vil ég benda á nafn sem
hlýtur að koma til álita hjá ráð-
inu, en það er að i stað Fjallkon-
unnar (sem les eitthvert Ijóð)
standi Fjallkraftur les þjóðhátíð-
arljóð eftir NN, sbr. starfskraft-
ur. Með heitinu Fjallkraftur væri
áfram verndaður helmingur hins
forna tákn, sem sé fjall.
Essvaffþorn."
% Seraphini
svarað
„Kæri Velvakandi,
Orðsendingar mínar, sem þú
hefur birt undanfarið, varðandi
áróðursiðju róttæklinga í ríkisút-
varpinu, hafa loks vakið andsvar i
formi pistils „Seraphins“ i dálk-
um þinum 14. júni s.l. — Ég
þakka Seraphini andsvarið, en
vænti þess að hann taki þvi með
stiilingu að ég geri nú nokkrar
athugasemdir við það.
Strax í upphafi andsvars
Seraphins fellur hann í þá gildru
að nota alkunna aðferð róttækl-
inga að reyna að kæfa rödd and-
stæðings, en gildra sú er notkun
persónuniðandi gifuryrða. Um
málstað andstæðingsins i þessu
tilfelli skartar hann með orðum
eins og: „móðursýki", „barna-
skapur", „flónskuskrif", „fárán-
leg og fjarstæðukennd skrif“,
„veinað er og kveinað" og þannig
mætti lengur telja. — Undirritað-
ur vill góðfúslega benda
Seraphini á, að sá tfmi er löngu
liðinn, þegar það var talið
greindarmerki að vera róttækl-
ingur.
Mér skilst á Seraphini að af-
staða „húsmæðra á Vesturbæn-
um“ gegn Kambódíukerfi roðans
úr austrí sé sérstaklega umtals-
verð. — Ég tek ofan fyrir hús-
mæðrum f Vesturbænum.
Seraphin kvartar sérstaklega
yfir staðreyndaframlagi minu í
dálkum þinum, föstudaginn 3.
júní, þar eð ég styðji mál mitt með
„flóknum tölulegum útreikning-
um“. — Kjarni málsins í þeim
útreikningum var eftirfaransi:
Utvarpstimi hljóðvarpsins
Straumsvikurgöngudaginn 21.
maí var 990 mínútur, og af þeim
tíma voru 74 mínútur notaðar fyr-
ir róttæklingaáróður.
— Prentað efni hins aðal-
málgagns róttæklinga þennan
dag, Þjóðviljans, var 800 senti-
metrar og fékk samskonar áróður
þar 60 sentimetra rými. —
Samanburðarreikningur gaf þá
kátlegu útkomu að hlutfall rót-
tæklingaáróðurs í báðum fjöl-
miðlunum reyndist hafa verið hið
sama, eða 7,5 hundraðshlutar.
— Seraphini skal vinsamlegast
á það bent, að þetta reiknisdæmi
er nú ekki flóknara en svo, að
hver meðaigreindur nemandi á
unglingastigi skólakerfisins ætti
að geta reiknað það. — Það skal
svo aftur ítrekað að aðrir fjölmiðl-
ar minntust varla á málefnið, og
ÞAÐ VERÐUR EKKI FENGIÐ, SEM FARIÐ ER
43
niður troðningana. Þegar hann
var kominn svo langt að hann
sá ekki bflinn lengur reikaði
hann örmagna inn f skóginn og
settist niður og hugsaði ráð sitt.
— Átti hann ekki bara að
halda áfram? Ekki eftir
veginum, heldur í skóginum
meðfram veginum, þannig að
hann gæti falið sig ef Frede
kæmi á eftir honum f bflnum?
En myndi Frede gera það? Ætli
hann myndi ekki hraða sér á
braut jafnskjótt og hann vakn-
aði. Kannski hafði hann alls
ekki sofið. Kannski lét hann
bara sem hann svæfi til að
hann gæti losnað við hann á
þægilegan hátt. Nú var hann
sjálfsagt á leið inn f skóginn og
hlódátt.
Hikandi lagði Peter af stað
aftur f áttina að bflnum.
Frede var enn sofandi. And-
litið var fölt, munnurinn hálf
opinn, öðru hverju kom eins og
krampar við munnvikin.
Peter settist á stein skammt
frá bflnum og nartaði f blá-
berjalyng.
Hann vissi ekki hversu lang-
ur tfmi hafði liðið, þegar bíl-
dyrunum var hrundið upp.
Frede kom út svefndrukkinn.
Byssan var enn f hendi hans.
— Þú hefðir getað yfirbugað
mig, sagði hann og brosti út f
annað munnvikið.
— Já.
— Hvers vegna gerðirðu það
ekki?
— Ég veit það ekki.
— Þú ert á móti ofbeldi?
— Nei.
— En ættirðu ekki að rétta
lögreglunni hjálparhönd?
— Þú segir að þú hafir ekk-
ert komið nálægt sprenging-
unni sem varð við sendiráðið.
— Já, það er satt, sagði Frede
blátt áfram.
— Hvað er það þá.?
— Ég sagði þér að það væri
ekki hollt fyrir þig að vita það.
Peter varð argur.
— Hvað heldurðu eiginlega
að ég sé. Þú kemur fram við
mig eins og fullkominn blá-
bjána. Ef einhver er blábjáni
ert það þú. Þú gengur um með
byssur og hótar fólki. Nú er ég
farinn að skilja Lenu.
— Lenu?
— Já.
— Hvað kemur Lena þessu
við?
— Það skiptir engu.
Frede lyfti byssunni en lét
hana falia aftur.
— Býr Lena hjá pabba núna?
— Já.
— Hún hefur sem sagt hengt
sig á hann núna.
— Hvað áttu við? spurði
Peter.
— Ekkert. Hefur Lena sagt
eitthvað um mig?
— Hún sagði að þú værir
hræddur við hana. Vegna þess
hún gerði heiminn óþyrran og
óöruggan fyrir þér.
Frede hló.
— Hún hefur frjótt
fmyndunarafl.
— Ekki er ég viss um að þetta
sé allt fmyndunarafl.
Framhaldssaga eftir Bernt
Vestre.
Jóhanna Kristjónsdóttir
þýddi.
— Þú hefur bersýnilega talað
heilmikið við Lenu.
— Já, dálitið.
— Hvers vegna ætti ég að
vera hræddur við þennan apa-
kött?
— Þú hlýtur að vera hræddur
fyrst þú sérð þig tilneyddan tii
áð ganga um með byssu eins og
kúreki f vestramynd.
— Vertu nú ekki með neinn
derring, góur.
Frede beindi bvssunni að
Peter.
— Ég var satt best að segja að
hugsa um það f fullri alvöru
um stund að ég ætti að skjóta
þig, sagði hann.
Peter horfði inn f byssu-
hlaupið og þagði.
— Ef ég skyti þig, myndi ég
fá betri frest.
— Viltu færa þessa byssu.
Mér hefur aldrei verið gefið
um skotvopn. Ekki að ég trúi
þvf að þú skjótir en það gæti
hrokkið úr henni skot. Ég verð
órólegur af þvf að horfa á hana.
Frede lyfti byssunni f augn-