Morgunblaðið - 22.07.1977, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JÚLl 1977
VlK>
MOR^JKf-^Cy
KAFr/NO m
(()

A^\A
a Vv
Hefur þér aldrei verið sagt
það, fröken, að þú hefur mjög
fallega fætur?
Og hvernig gengur svo fyrir-
tækið hjá þér?
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Aðeins þarf að finna rétta spil-
ið til að hnekkja spilinu — var
heilræði, sem gefið var varnar-
spilurum í þætti þessum fyrir
nokkru slðan. Og aftur reynir á
réttmæti þess.
Lesendur sitja í suður en við
lítum fyrst á hendi hans og
blinds. Vestur gaf, allir utan
hættu.
Austur (blindur).
S. 1075
H. K82
T. 5
L. AG9764
Suður (þú).
S. AG96
H. D96
T. Á76
L. 532
Vestur er sagnhafi í fjórum
hjörtu eftir þessar sagnir:
Hér neyðumst við til að eyða sumarleyfinu! —
Það er engin spurning!
Kisi stökk
„Eflaust er það rétt sem sagt
hefur verið að Alvaldur llfsins
láti það vinsamlega hlutlaust
hvaða leið Hfverurnar koma til
hans, hvort þær feta Hornbjarg
eða Njarðvfkurskriður. En er
áreiðanlega ekki sama um
hvernig þeim líður á ferðalaginu
né um það hvort þær hrapa eða er
hrundið. Deilur álft ég að séu til
þess hæfar að kanna ástæður en
einkum að fjalla um áætlanir um
vegabætur. Það gerist alltof oft á
ferð eftir vegi að vegfarandinn
verður fyrir aðsókn miður skyn-
múla eða yfir Vonarskarð, I bili.
Þó að það sé önnur saga eða
margar sögur þá hefir fleiri en
ein fögur Helena farið villt vegar,
vegna þess að vanta þrótt til að
sigra. Birgitta frá Vadstena lifir
enn.
Eilifðarmálin mega ekki vera
neitt vonleysi til að leika sér að
meðal fólks sem komið er til vits
og ára. Þrótturinn fyrst og fremst
hefur mikið gildi. Jafnvel þótt
hann komi fram sem veikleiki
eins og hjá Elia spámanni undir
gýfilrunninum og Kristi í
samra leiðbeinenda, sem auk þess
að þvæla um málefnið hafa áráttu
til að éta veraldlegan mat meira
en boðuninni nemur. Ymsir
þeirra reyna helzt á allan hátt að
gera starf sitt að sem rikulegastri
fjárhirzlu.
Um hin innri rök og
um þwrf mannssálar til sambands
við og stuðnings frá sjálfri upp-
sprettunni er minna rætt. Þettaá
sina hliðstæðu til skýringar: Ekki
er sama hvort við þegjum um að
nú sé t.d. ófært um Ölafsfjarðar-
Getsemane þegar ógnþrungin
áhrif umhverfisins sviftu þá
krafti. Léttleiki er eigi síður djúp-
tækur strengur. Alítur nokkur að
bros og glaðværð sé léttúð? Við
skulum ekki óttast um sann-
leikann þótt gagnrýnendur gali
galdra hins þunga lyndis. Herfor-
ingi einn i siðustu heimsstyrjöld
lagði svo fyrir að leikin yrði fögur
glaðværðartónlist við útför sína
og var það gert.
Hérna um daginn sat ég utan-
dyra og las i postillu frá 1856.
Vestur Norður Austur Suður
III 2T 3L 3 T
3 H Pass 4H allirpass
Norður spilar út tígulkóng og
hver sýnist þér vera eðlileg fram-
vinda spilsins, lesandi góður?
Greinilegt er, að spaóaslagir
eru nauðsynlegir til að hnekkja
spilinu. En þó við treystum félaga
okkar fyllilega skulum við spila
honum sjálf. Við drepum því út-
spilið með ásnum og ráðumst á
spaðann. Og verðaluna ætti þá
lesendur, sem komu auga á að
spila gosanum því allt spilið er
þannið:
Norður
S. K84
H. 107
T. KD8432
L. 108
Vestur
S. D32
H. ÁG543
T. G109
L. KD
Suður
S. ÁG96
H. D96
T. Á76
L. 532
Austur
S. 1075
H. K82
T. 5
L. ÁG9764
Nú eru fjórir slagir öruggir en
þú tekur þriðja spaðaslaginn með
ásnum. Ekki sakar að spila síðan
síðasta spaðanum og ná þannig
trompslag að auki.
w Framhaldssaga eftir
RÉTTU MÉR HÖND ÞINA
w
2
er svolítið kuldalegur og aum-
ur að sjá. Hann horar hugsandi
upp I nefið, strýkur hrokkið
hárið og brýtur heilann um
vonzku heimsins. Um morgun-
inn hefur einhver skorið snær-
ið af gluggakrðkunum hjá hon-
um I óumræðilegu miskunnar-
leysi, snuðrað um herbergið
hans og hleypt inn heilmiklu
köldu, viðbjóðslegu, hreinu
lofti. Þegar hann kom inn sfðla
dagsins, var alit góða, gamla
loftið farið, en hann hafði þrif-
izt I þvf svo ágætlega í margar
vikur. Kuldinn hafði smogið
inn f hvern krók og kima f
herberginu og þrengt sér gegn-
um fötin alla leið inn að svörtu
skinninu. Hann hafði sterkan
grun um, að stúdentinn í her-
berginu við hliðina, hinn fram-
hleypni Erik Forss frá Svíþjóð,
hefði verið hér að verki.
Fasul prins segir: — Þetta er
hræðilegt land. Það er ekki nóg
með að maður sé að drepast úr
kulda bæði úti og inni. Hægða-
tregðunni linnir ekki heldur.
Forss tekur pfpuna út úr
munninum, blæs reyknum
beint upp þaðan, sem hann
hallar sér út af, og svarar: —
Hvernig væri, að yður hægðum-
trega hátign legði af stað í
röska gönguferð kringum
hvcrfið? Það gæti haft góð
áhrif á þarmastarfsemina.
Svört hátignin snýr breiðu
andliti sfnu að Forss. Hann Ift-
ur á hann með sama blóð-
hlaupna, móðgaða augnatilliti
og hinn hái faðir hans heima á
Gullströndinni hefði gert, ef
sjöunda og veigaminnsta kona
hans hefði hellt mafsgraut
niður á háls honum. Svo fer
kóngablóð Fasuls upp fyrir
suðumark. Hann hvæsir: —
Hvað segir þú, hvað segir þú,
framhleypni skfthællinn þinn?
Hann rennir augunum f
kringum sig og tekur loks eftir
löngum pappfrsskærum, sem
liggja á horðinu. Hann tekur
þau og kemur æðandi að hinum
ljóshærða Svfa.
Bob Smeardon, Englend-
ingur, herramaður og stud. fil.,
réttir út langan, magran hand-
legg sinn án þess að rfsa upp,
nær taki f svörtu hendinni með
skærin og segir kæruleysislega
og eins og utan við sig:
— Hægan, Fasul! Svfinn er
lingerður. Hann þolir ekki, að
hann sé stunginn með skærum.
Fasul jafnar síg, hneggjar
eins og hestur, sezt aftur og er
allt f einu orðin viðráðanlegur
á ný. Hann hafði vfst ekki gert
sér grein fyrir, til hvers hann
ætlaðí að nota skærin. Hann
lætur höfuðið sfga ofan á aðra
öxlina og snýr aftur að venju-
legri sýslu sinni: Að kenna í
brjósti um sjálfan sig. Hann
tekur ekki lengur þátt f samtal-
inu, þvf að það snýst ekki um
hægfara magastarfsemi eða
köld, ensk herbergi, einu um-
ra'ðuefnin, sem hann hefur
áhuga á þessa stundina.
Þeir stara inn f glóðina f
arninum. Hljóðið í pfpu Forss
gefur til kynna, að hún þarfnist
hreinsunar. Boh Smeardon er
eins og furðu langfætt skordýr,
þar sem hann situr í hnipri f
hægindastólnum. Hann er
horaður og renglulegur og er
2,10 á sokkalcistunum. Hann
öfundar aðra unga menn af öllu
hjarta, þá sem eru svo stuttir,
að þeir geta tekið þátt f dansin-
um og yfirleitt umgengizt hið
fagra kyn. Hann er algjörlega
utan við allt, sem heitir ást.
Hann nær einfaldlcga ekki
niður. Stærðfræðin og efna-
fra'ðin eru hið eina, sem fyllir
lff hans. Nú snýr hann iöngu
úlfaldaandlitinu að hinum
fjórða f hópnum og segir:
— Well, Mullah, hvernig
gekk þér með erindi þitt um
kynþáttavandamálin f gær?
Ahmed Mullah situr hreyf-
ingarlaus um stund. Augun eru
næstum lokuð. Hann hefur
dökk, löng augnahár. Það er
eins og spurningin hafi óþægi-
leg áhrif á hann. Hann er Iftill
og grannur, en andlitið er fall-
egt og reglulegt. Blásvart hárið
er f senn þykkt og mjúkt. Hann
er Ijósbrúnn á þelið, djúpeygur
og svarteygur. Það er alveg satt,
Mullah Iftur út nákvæmlega
eins og evrópskar unglings-