Morgunblaðið - 28.08.1977, Blaðsíða 36

36 MORGUNBLAÐIÐ. SUNNUDAGUR 28. ÁGUST 1977
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
Teljid þér rétt, ad ungt fólk yfirgefi heimili sfn og fari að
búa út af fyrir sig? Einkadóttir mfn og vinkona hennar eru að
ráðgera þetta. Hún segist vilja læra að vera sjálfstæð. Er
þetta rétt? Hún er að verða tvítug.
Kannski er hún enn þá lítil telpa! En að því kemur,
að mæður verða að láta börn sín sleppa pilsfaldinum
og standa á eigin fótum. Dóttir yðar er að nálgast
þann aldur, þegar hin eðlilega þörf á sjálfstæði
gagntekur fólk fram í fingurgóma. Fátt er eins sárt
og að sjá tvítuga stúlku, sem er svo mjög undir
handarjaðri foreldra sinna, að hún fær varla að
kynnast öðru fólki. Ég skil vel foreldra-tilfinningu
yðar, og það er yður til hróss, að þér viljið halda
dóttur yðar heima. En lífið stefnir í gagnstæða átt.
Minnizt þess, að hún verður enn þá dóttir yðar,
þegar hún gerir sér grein fyrir því, aö hún er óháð
öllum. Og ef þér snúizt nú rétt við þessari þróun í lífi
hennar, þá mun hún elska yður og virða jafnvel
meira en áður. Yður gefst meiri tími til að sinna húsi
Guðs og þjóna þeim, sem eru hjálpar þurfi. Hafið í
huga varðandi fjölskyldumál eins og í öllum öðrum
aðstæðum lifsins: „Þeim, sem Guð elska, samverkar
allt til góðs“.
Elskið dóttur yðar. Biðjið með henni. Ræðið um
þetta og leitið vilja Guðs um yður og hana. Ef þið
gerir báðar vilja Guðs, verðið þið hamingjusamar.
Margrét
dóttir —
í goí<num árauga sambýli dáðist
ég oft að því, hvíliur styrkur þcim
systrum, Steinunni og Margréti
Valdimarsdætrum, var að sam-
heldni sinni.
Ungar að árum lögðu þær fyrir
sig starfsgrein, matreiðslu, sem
með mikilli vinnu og hyggindum
veitti þeim fjárhagslega aðstöðu
til að koma sér upp heimili eftir
sínum smekk, og þar sem þær
gátu veitt heimilisfólki sínu og
gestum hinn be/.ta aðbúnað.
Margrét lét þau orð falla við mig,
að óhjákvæmilegt væri að leggja
áher/lu á fjáröflun, til þess að
geta staðið styrkum fótum i lífs-
baráttunni, þær höfðu glöggt fjár-
málavit og þess hafa skjólstæðing-
ar þeirra notið í ríkum mæli. Þær
voru atorkumanneskjur og svo
kappsamar við vinnu, að þær
uggðu ekki að sér. Það var ríkt í
eðli þessara systra að vera drottn-
ingar í ríki sínu, en halda því ríki
innan þeirra takmarka, sem þeim
voru sett. Af hyggjuviti sinu
höfðu þær fundið þann lífsstíl er
þeim hentaði og héldu fast við
þær reglur, sem þær höfðu skap-
að. A aðfangadagskvöld jóla
höfðu þær stórt fjölskylduboð, á
jöladagsmorgunn komu þær til
okkar til þess að öska okkur gleði-
legra jóla, því að síðdegis kom
fjiilskyldan saman á heimili
Elínar og Karls Benders, en ára-
mötafagnaður var haldinn á heim-
ili föstursysturinnar, Guðlaugar
Valdimars. Systrunum var það
mikið áhugamál að fjölskyldan
væri saman á hátíðastundum.
Þá var sumarhcimili þeirra
systranna, Dalakofi i Kjös, mikil
fjölskyldumiðslöð.
Systurnar giftust ekki né eign-
uðust afkomendur, en ölu upp
fimm hörn.
Fyrst skal telja Dísu okkar,
þennan kvíka, glaða geilsa á
heimilinu. Valdís Ilildur Valdi-
mars hét hún, um hana hef ég
skrifað grein, þar sem ég minnist
á menntun hennar og þann kær-
leika og umhyggju, sem hún naut.
Valdimars-
Minning
Þeir sem þetta mál er skylt,
mumu eiga þessa grein en til ann-
arra á hún ekki beint erindi. En
þess vil ég aðeins geta, að þó að
Dísa væri sett til húsmæðranáms
erlendis, þá varð drýgst það
heimafagra veganesti, sem hún
hafði lil heimilishalds.
— Þegar Valdis eignaðist sitt
fyrsta barn var hún aðeins tvítug.
Þegar ég brá mér í heimsókn til
að samfagna og sjá litlu stúlkuna,
sagði Steinunn með slíkum inni-
leika, að það snart mig dýpra en
svo að gleymdist: „Litla systir."
Það var sterkt systra-samfélag,
sem litla stúlkan fæddist inn í, og
það átti eftir að reyna mikið á
systurhæfileika hennar. Steinunn
Margrét er nafn hennar.
Þessi litla stúlka var ekki
aðeins velkomið barn, heldur
varð hún, er stundir liðu fram,
sterkur aðili að heimilinu. Hæfi-
leikar hennar voru fjölbreyttir og
með ágætum, hún var skylduræk-
in og staðföst.
Við fráfall Valdísar (1964) tóku
systurnar, Steinunn og Margrét,
algerlega að sóf þrjú ung börn, er
hún hafði eignazt með eiginmanni
sínum, Einari Jónssyni. 1
minningargreinum um Margréti í
dag hefur verið getið um mennt-
un systkinanna, eiginmann Stein-
unnar Margrétar og konuefni
Jóns Þórs, yngri systkinin heita
Hilmar og Sigríður Helga.
Minna þykir athyglisvert og
lofsvert en það, að tvær aldraðar
og slitnar konur taki að sér mörg
börn, til þess að veita þeim alla
forsjá. Það gengur kraftaverki
næst, hve vel þetta tókst, öll börn-
in hafa verið búin undir gott og
gagnsamt lífsstarf. Þau munu allt
sitt líf búa að því :ð hafa verið
alin upp í trú, von og kærleika.
En hversu mikilvægt sem gott
uppeldi er, er það ekki einhlýtt,
öll eru börnin vel gefið mann-
kostafólki. -
Báðar eiga þær Steinunn (d.
1972) ómældar þakkir fyrir fram-
lag sitt til íslenzks þjóðlífs, þvi
meira er að þakka, þar sem við
lifum á upplausnartímum, er svo
mörg fjölskyldubönd bresta með
hörmulegum afleiðingum.
Þegar ég, eftir nokkurra ára
fjarveru, fluttist aftur að Guðrún-
argötu 7, til þess að reyna að bæta
úr ýmsu er úrskeiðis hafði farið,
mætti ég hlýju og samúð af hálfu
Margrétar, hún skildi hver að-
staða min var. Eg hefði viljað
hitta hana oftar, en ofar var mér í
hug, að ómaka hana sem sjaldnast
til dyra, hún var þungfær og gekk
við staf. Hún sagði mér frá því
með gleðibragði, að enn gæti hún
hugsað um heimilishaldið, en
vissulega gaf það henni styrk, að
hún átti börnin að bakhjarli,
hvenær, sem á reyndi. Síðast þeg-
ar ég sá hana sárþjáða í Landa-
koti lagði hún það á sig að spyrja
mig tíðinda af dóttur minni,
nöfnu sinni, sem er búsett í Árós-
um.
Banalegan var erfið, en eigi að
síður er vert að hugsa til þess, að
Margréti var hlíft við þeirri raun
að vera svift starfskröftum, og
hennar nánustu var hlíft við því,
að sjá hana brotna undan fargi
áranna.
— Eg held að ég hafi ekki vikið
að dulrænni reynslu minni á
prenti nema i ljöðinu: Dáni vinur
í bókinni Elfarniður.
Það atvik, sem ég minnist nú er
smátt i frásögn, en stærra það,
sem á bak við felst. Daginn, sem
Margrét lézt sótti á mig slíkur
drungi rétt fyrir hádegi að ég
varð að leggjast fyrir. Skyndilega
er sem ég komist til fullrar vit-
undar við það að svefnherbergis-
dyrum er lokið upp og Margrét
kemur inn. Hún var mikið breytt,
allur sá þungi, er lengi hafði þjak-
að hana, var horfinn, hún var í
fallegum aðskornum kjól með blá-
um blómum á dökkum grunni, af
andliti hennar stafaði mikilli
birtu og bros hennar var glatt.
, — Er þetta Margrét? spurði ég.
— Já, svaraði hún, en horfði
síðan á mig með talandi þögn.
Mér fannst sem hún hefði flutt
mér boðskap.
Þetta atvik snerti mig svo
sterkt, að ég gat ekki látið vera að
hringja til elskulegrar systur
Margrétar, frú Elínar Bender,
sem sagði jnér nákvæmlega frá
því á hvaða stundu lifslogi Mar-
grétar hefði sloknað.
— Ég var erlendis, þegar Stein-
unn dó og kunni ekki við að minn-
ast hennar, þegar nokkuð var lið-
ið frá láti hennar. En þessi minn-
ingarorð eiga að ná til þeirra
beggja.
Ég vottá öllum samúð, sem nú
syrgja, en „... Minningarnar
mætar mýkja hverja þraut.“
Blessuð sé minning systranna,
Margrétar og Steinunnar.
Ritað 25. ágúst.
Þórunn Elfa Magnúsdóttir.
— 1 mánuður í
fangelsisvíti
Framhald af bls. 20
mig um njósnir og um að hafa
ógnað öryggi rfkisins og að hafa
móðgað sig persónulega með
fréttasendingum af fyrirhug-
aðri krýningu. Hann sagði að
lokum að ég myndi dvelja í
landinu i tvo daga til viðbótar
undir lögregluvernd og síðan
fengi ég að fara með fyrstu
flugvél til Parísar. Lögreglu-
verndin var þrír lögreglumenn,
sem sváfu í hótelherbergi
minu, en ég ^hreyfði að sjálf-
sögðu engum mótmælum. Kl. 8
að sunnudagsmorgni var mér
aftur ekið til keisarahallarinn-
ar, þar sem ég var færður fyrir
keisarann í gullslegum salar-
kynnum, að viðstöddum 20
börnum hans og 12 ráðherrum.
í þrjár klukkustundir hélt
hann yfir mér ræðu, þar sem
hann sagði að þar sem hin
mikla ást konu minnar hefði
orðið til að bjarga lifi mínu
hefði hann ákveðið að líta á
okkur bæði, sem hluta af föru-
neyti sínu. Hann fjallaði um
allan stjórnmálaferil sinn og
lagði stöðusgt áherzlu á að völd
hans væru alger og ótakmörk-
uð. Þegar að því kom að flug-
vélin i Bangui, 100 km í burtu,
var farin að biða eftir mér, stóð
keisarinn upp og kvaddi mig
með þvi að kyssa mig þrisvar á
hvorn vanga.“
Birting
afmælis-
og minning-
argreina
ATHYGLI skal vakin á því, að
afmælis- og minningargreinar
verða að berast blaðinu með
góðum fyrirvara. Þannig verð-
ur grein, sem birtast á í mið-
vikudagsblaði, að berast i sið-
asta lagi f.vrir hádegi á mánu-
dag og hliðStætt með greinar
aðra daga. Greinar mega ekki
vera í sendibréfsformi eða
bundnu máli. Þær þurfa að
vera vélritaðar og með góðu
líiuibili.
+
Eigimmaður minn og faðir
GUÐMUNDUR INGIMUNDARSON
Húsasmfðameistari
Háaleitisbraut 37
Verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju miðvikudaginn 31 ágúst kl 3
Jóhanna Þórðardóttir,
Sigurður Guðmundsson
+
Bálför föður okkar
JÓNS KRISTÓFERSSONAR
Norðurbrún 1
fer fram frá Fossvogskirkju þriðjudaginn 30 ágúst kl 1 30 e h Blóm
afbeðin, en þeím sem vildu minnast hans er vinsamlega bent á
Uknarstofnanir
Hanna G. Jónsdóttir, Anna J. Krason,
Ragna Jónsdóttir, Margrét Jónsdóttir.
+
MARTEINN GUÐMUNOSSON
sem andaðist að Hrafnistu 22.8 , verður jarðsunginn frá Fossvogs-
kirkju, miðvikudaginn 31 8 kl 13.30siðd
Fyrir hönd vtna og vandamanna.
Björg Jónsdóttir
+
Þökkum öllum þeim mörgu sem styrktu okkur i sorg okkar
og jarðarför okkar hjartkæru dóttur og systur,
HALLDÓRU ÁSTVALDSDÓTTUR,
Holtsgötu 9,
Rvk
við fráfall
Ástvaldur Eirfksson,
Ásdls Ástvaldsdóttir,
Eygló Ástvaldsdóttir
Ragna Pálmadóttir,
Kolbrún Úlfarsdóttir,
Guðrfður Jónsdóttir,
Guðbjorg M. Helgadóttir.
Magnús Ástvaldsson.
Svanhvft Ástvaldsdóttir,
Sigþór Magnússon.
Jón Jóhannesson.
Hallgrfmur Markússon,
og systrabörn
+
Útför móður okkar,
JÓNÍNU DAGNYJAR ALBERTSDÓTTUR,
hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu. Þökkum auðsýnda
samúð
Fyrir hönd vandamanna, .
7 Margrét Þorsteinsdóttir,
Steinunn Þorsteinsdóttir Henrette,
Þórir Þorsteinsson..

+ Þökkum innilega auðsýnda samúð við útfö tengdaföðurs og afa föður okkar, stjúpföðurs.
JÓNS GRÍMSSONAR
Vigdfs Ó. Jónsdóttir, Friðvin Þorbjörnsson
Stefán G. Jónsson, Þorbjörg Hannesdóttir
Bragi Jónsson, Ásta Hartmannsdóttir
Logi Jónsson, Unnur Jónsdóttir
Aðalheiður Tryggvadóttir og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
jarðarför móður okkar, tengdamóður og ömmu
KRISTÍNAR SVEINBJÖRNSDÓTTIR
húsfreyju
Hrafnabjörgum, Arnarfirði.
Guðjón Ármann Eyjólfsson,
Guðjón Jónsson,
Anika Ragnarsdóttir,
Gu*múndurR»arSdÓ,t'r
Guðmu.iu". Ragriarsson,
Gunnar Ragnarsson,
Höskuldur Ragnarsson.
Sigrlður Ragnarsdóttir,
og bamabörn.
Anna Skarphéðinsdóttir,
Guðmunda Guðmundsdóttir,