Morgunblaðið - 28.10.1977, Blaðsíða 28

I
28
MORGUNBLAÐIÐ. FÖSTUDAGUR 28. OKTOBER 1977
Vl£9
MORÖdKi-v
MreiNii ;1
V.
— 1 S2. (l.l _
Klárt? — Við öskruni sv»: Kallinn að konia.
Gelió þér frú mín látið yður
detta í hug nokkra skýringu á
því, að eiginmaðurinn yfirsaf
heimilið?
Já, þennan skaut és í svefnher-
bergi konu minnar.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
ÓTRÚLEGA oft tapast spil ein-
göngu vegna þess, að sagnhafi
í»efur sér ekki tíma lil að athuga
spilið næj'ilega vel áður en látið
er frá hlindum í fyrsta slaK. Þetta
sannar, að óvandvirkni borgar sij;
aldrei. Stundum sleppa menn
með hana þegar litlu máli skiptir
hvað gert er en í öðrum tilfellum
skilur vandvirknin á milli
vinnings og taps.
Allir á hættu, suður }»af.
Norður
S. AD6:i
II. 42
T. DIO
L. DG54.I
Vestur
S. 754
H. 1)1076
T. 7543
L. 62
Austur
S. K82
H.G5
T. 982
L. ÁK1098
COSPER
Lífsréttur dýranna
„Öll dýr hafa sinn náttúrulega
rétt til að lifa. ekki síður en
maðurinn.
Af allri nauðsyn hefur maður-
inn frá ómunatið drepið dýr. sér
til lífsframfæris.
Það er ekki f.vrr en á síðari
öldum. sem menn fara að drepa
dýr sjálfum sér tii skemmtunar
eingöngu (sbr. veiðar konunga og
annars stórmennis með hundum
og fálkum fyrr á öldum).
Slík „skemmti‘*-dráp eru spor í
vítisátt, og virðast fara vaxandi
með ári hverju.
Lífsréttur dýra er ótviræður.
En ef menn taka af þeim þann
rétt, er samt sá réttur þeirra eftir.
að fá að deyja á sem kvalaminnst-
an hátt. Þetta skyldu allir veiði-
menn taka til alvarlegrar yfir-
vegunar.
Nóg er að gert af hálfu manna
til að brjóta lffsrétt dýranna. þótt
réttur þeirra til þjáningalauss
dauðdaga sé ekki einnig frá þeirn
tekin.
Öll harðýðgi og níðingsháttur i
sambandi við dýradráp ætti að
hverfa úr sögunni. Munum. að
sársaukaskyn allra dýra mun vera
álika næmt og manna.
II.
Sá réttur, sem menn taka sér til
skefjalauss dýradráps um alla
jörð. gerir lífsrétt mannanna
sjálfra, meir en litið vafasaman.
séð frá alheimssjónarmiðum til-
verunnar.
Maðurinn er þegar farinn að
ógna öllu lifi jarðarinnar með
framferðí sinu á ýmsurn sviðum.
Þessi eina líftegund. maðurinn.
er orðinn öllum öðrum liftegund-
um hinn mesti ógnvaldur.
Og raunar ógnar hann ekki ein-
ungis öðrum líftegundum jarðar-
innar. heldur einnig og ekki siður
Suður
S. G109
II. ÁK983
T. AKG6
L. 7
Vestur spilaði út laufsexi eftir
þessar sagnir:
Suður Norður
1 hjarta 2 lauf
2 grönd ;{ grönd
pass
Seinni sögn suðurs var óeðlileg
og var engu líkara en hann vildi
spíla spilið sjálfur. Hann hefði
betur vandað sig meira.
Laufdrottninguna lét suður frá
blindum. Austur tók á kónginn.
Síðan ásinn og spilaði lauftíu.
Blindur fékk þann slaginn en
austur áfti tvo laufslagi, sem
hann tók þegar hann fékk á
spaðakónginn seinna í spilinu.
Suður gat ekki náð níu slöguni án
þess að reyna spaðasvíninguna.
Auðvelt var að komast hjá
þéssu og vinna spilið. Allt sem
geræ þurfti var að mynda úrspils-
áætlun strax í fyrsta slag. Og í ljós
hefði komið, að þrjá slagi mátti
gefa á lauf en ekki fjóra. En það
þýddi að tryggara var að láta lágt
lauf frá blindunt í fyrsta slag.
Austur hefði fengið á áttuna en
hafði þá enga leið til að koma
makker sínum inn til frekari lauf-
sóknar. Og spilaði hann laufi
væru háspil blinds nægileg fyrir-
staða. Vestur mátti eiga laufás
eða kóng. Utilokað var að gefa
nema þrjá slagi á litinn.
RÉTTU MÉR HÖND ÞINA
Framhaldssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
80
svo að orði. Ilann hafði skemnit
farþegum hílsins með hverri
furöusögunni af annarri, og
það var augljóst, að hann var
fúst til þess að upplýsa ríkis-
leyndarinál, ef honum tækisl
að beina athvgli samkvæmisins
að sér. Vegurinn lá um hinn
fræga Tugeiadal, og svo var að
heyra seni maðurinn hefði lenl
í ótrúlegustu ævintýrum við
hvert vað. Örn hafði ráólagl
Krik að fara þessa leið heim til
Durban — enda þótt hún væri
hæði lengri og erfiöari — til
þess að sjá ósvikna og ósnortna
Afrfku, þar sem hægl va-ri að
aka svo langt sem augaö e.vgðí.
án þess að sjá hús, sem hvítir
menn a-ttu heima í. Erik var
bæði syfjaður og þreyttur. en
gat þó ekki slitið sig frá þessu
stórkosllega landslagi. Þarna
voru hrikalegir dalir og hæðir,
þaklir hlómstrandi þyrnirunn-
um.
Kúinn hleraði sem snöggvasl
við vegginn, sem aógreindi aft-
ari liluta vagnsins, s«-m var ætl-
aður innfæddum, frá þeim
fremri, f.vrir hvlta menn. Mátti
he.vra ákafar samræður í aftari
hlutanum. Það var því engin
hætta á. að svertingjarnir
lievrðu það, sem hann sagði.
Ilann beið því ekki eftir
þagnarheit i af hálfu ferða-
félaga sinna, heldur lét dæluna
ganga.
— Fyrir mörgum árum var
ég levnilögregluþjónn niðri í
Tugeldal. Svertingjarnir héldu,
að ég væri sendimaður land-
búnaðarskóla og að ég va*ri að
kaupa naut og kýr. Sjáið fjallið,
sem við vorum að fara fram
hjá. Þarna var það, sem ég var
komínn á heljarþröm. Msinga
heitir það.
Allir farþegarnir sneru sér
að gluggunum og horfðu upp
eftir hröltu fjalli. Það líktisl
eldfjalli og var slétt að ofan.
— Já, eina nóttina kom inn-
fa'ddur lögreglumaður og barði
á gluggann minn. Þú verður að
vakna. kallaði hann. Kalele
nomkhontho — þeir sofa með
spjólum.
Þetla þýddi, að hermenn
/úlúmanna hefðu lag/t til
livíldar ineð spjótin við hliðsér
og að þeir va-ru búnir til har-
daga við sólarupprás. Allir
livílir menn í héraðinu skyldu
vegnir — og allir svartir, sem
voru af kynþætti Mtemliu, enda
styður sá kynþáttur hvfla
menn. Hann hefur fengið land
hérna fyrir neðan á kostnað
Mncunuþjóðflokksins og
Majo/iþjóðflokksins.
fcg kla-ddi mig og skundaði
til héraðshöfuðmannasins niðri
við hrúna yfir Tugelána. Hann
hringdi strax til Durhan og bað
um liðsauka. En sveítirnar gátu
ekki komizt hingað nógu
snemma, svo að ég hað um að
þa*r yrðu sendar hingað með
flugvél. Þær átlu að koma í
dögun og hra*ða svertingjana.
Erik var nú glaóvaknaður, og
liann hlustaði með galopnum
augum. Þetta virtisl a*tla að
verða spennandi.
— Svo söfnuöunt við iillum
hvítum mönnum í héraðinu
saman. þretfán manns. og
nokkrum tylftum af
Mtembunegrum. sem við náð-
um til f flýti. Síðan klifruðum
við i myrkrinu upp á Msinga-
fjall og bjuggumst þar lil varn-
ar. Við höfðum ekki nema sjö
riffla og gamla kúlusprautu
með einum kassa af kúlum.
Njósnarar Mncunuþjóðflokks-
ins sáu auðvitað alll, sem við
tókum okkur fyrir hendur.
Þegar dagur rann, fór að
glitra á spjótsodda og fjaðra-
skraut niðri f kjarrinu.
Mncunumenn voru tilbúnir til
orrustu niður frá allt umhverf-
is fjallið. Höfuðsmaðurinn
sendi menn með hvítt flagg
nióur eftir og bað Mncunuhöfð-
ingjann að koma. Ilann kom
upp eftir til okkar, feitur og
mikill með sig. Dreifðu mönn-
unum slrax, skipaði hiifuðs-
maðurinn. annars sendum við
flugvélar og látum varpa yfir
ykkur sprengjum. Höfðinginn
hló. þegar liann sá, hve fáir við