Morgunblaðið - 15.11.1977, Blaðsíða 32

40
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 15. NÓVEMBER 1977
VtCO
MORödB/-^
KArr/NO
;{v^b'
& ___ cl;r:
lv, -0 .a
Hann veit eitthvað um yfir-
manninn i herdeildinni!
Eg er sjónvarpsfréttamaður!
nw.
Farðu til fjandans, ég sá hann
fyrst!
Hjálp en ekki hrella?
„Það var einkennilegt í verk-
faili BSRB á dögunum að þegar
lögreglan hvarf af götunum þá
slaknaði á spennunni og umferðin
hér var lfkari umferðinni erlend-
is, sem sagt batnaði og það þrátt
fyrir að fleiri bílar væru i umferð-
inni vegna stöðvunar strætisvagn-
anna.
Umferðin varð örlítið hraðari
og fyrir bragðið voru menn betur
vakandi. En aðalmáli skipti, að
þegar hætt var að hrella fólk.
kunnátta á notkun 2 akreina
gatna. Fjöldi fólks, sértaklega
konur og gömlu leigubílstjórarn-
ir, vita blátt áfram ekki að ætlast
er til að ekið sé hægra megin á
götunni, en nota vinstri akrein
fyrir framúrakstur. I þess stað
ekur þetta fólk lúshægt hlið við
hlið yfir sig hrifið af þvi hvað það
fer nú varlega. Líklega er þetta
vankunnandi, hægfara fólk
meðstu slysavaldarnir.
Undirritaður reyndi að sann-
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Eitt er að spila á tuttuguogsex
spil og annað á fimmtfuogtvö eins
og sjá má á spilinu hér að neðan.
Það kom fyrir i tvímennings-
keppni. Vannst á aðeins tveim
borðum af tíu en allir reyndu
sama lokasamning.
Allir voru á hættu og suður gaf.
Norður
S. G832
H. K32
T. ÁD4
L. D72
Vestur
S. D109
H. ÁKD5
T. K96
L. 954
Austur
S. 7
H. 10976
T. 10853
L. G1083
Suður
S. ÁK654
H. 84
T. G72
L. ÁK6
Á öðru umræddra borða sögðu
austur og vestur alltaf pass en á
hinu gengu sagnirnar þannig:
©PIB
COPtmCIN
dO£P

0=^3
7SS8
Ætlarðu áfram að staðhæfa að um hillingar sé að
ræða?
liggja f leyni með radar (og refsa
og refsa) þá fóru menn að brosa
og urðu hjálpsamari og tillitssam-
ari en áður, en við þekkjum þessa
reglu öll úr lffinu, að þegar okkur
er sýnd tillitssemi þa sýnum við
næsta manni það sama.
Af þessu má lögreglan læra það,
að hún ætti að leggja aðaláherzl-
una á að fræða og hjáipa, en ekki
hrella og refsa, jafnframt er
sýniiegt að fækka má lögreglubíi-
um á ferð um bæinn.
Undirrituðum er minnisstætt
langt samtal er hann átti við einn
Iögregluvarðstjóra um umferðina
og þá sérstaklega það fáránleg-
asta af þessu öllu, en það er van-
færa varðstjórann um að hér ætti
að beita fræðslu og áróðri með
öllum ráðum f útvarpi, sjónvarpi
og jafnvel með auglýsingum i
blöðum, því sumt þetta fólk er í
vinstri umferðinni ennþá þar sem
það getur. Þvi miður var varð-
stjórinn ekki tilbúinn að fara inn
á nýjar brautir, gömul saga og ný,
og árangurinn sjáum við daglega
á götunum þvf miður.
Þ.B.“
Ekki algjört
frelsi
Frá umferðarmálunum verð-
Suður Vestur Nordur Austur
1 S dobl redobl 2 hjörtu
pass 2 S pass
allir pass
pass
4 S
Forhandardobl vesturs var eðli-
legt en ekki hættulaust. En sögn
austurs var ástæðulaus. Norður
redoblaði til að sýna styrk en
sagði síðan lágmarkssögn.
Vestur spilaði út hjartaás, kóng
og drottningu. Suður trompaði og
tók á trompás og kóng. Og þegar í
ljós kom, að vestur átti trompslag
var ekki nóg aó hann ætti tígul-
kóng. Nauðsynlegt var að hanu
spilaói tígli frá kóngnum á réttum
tíma. Og til þess þurfti undirbún-
ing.
Báðir spilararnir tóku laufslag-
ina þrjá áóur en þeir létu vestur
fá á spaðadrottninguna. Hann var
nú endaspilaður og varð að gefa
slag með næsta útspili sínu. I von
um að austur ætti tígulgosa spil-
aði hann tígli frekar en að spila
hjarta út í tvöfalda eyðu. En suð-
ur lét lágt frá blindum, fékk á
gosann og tlgulsvíning gaf síðan
tíunda slaginn.
RETTU MER HOND ÞINA
94
hugar og út í hölt. Það var engu
líkara en persónuleiki hennar
væri máður í hurtu.
Ahmed hafði ekki getað
gleymt orðum hennar: Þangað
til dauðinn skilur okkur að.
Hugsunin hafði náð tökum á
honum. Ilún valt áfram af
sjálfri sér — eins og gamall
vagn með slitna hemla niður í
móti.
Dauðinn skilur okkur að.. .
Já, ef til vill þá leið. Kannski
var það eina úrræðið. Þá verður
allt bjart og rólegt. Hvers
vegna að halda áfram að lifa,
þegar kvrrðin bíður, þegar allt
getur orðið rólegt, orðið rólegt?
En hví sk.vldi dauðinn skilja
okkur að? IIví skyldi hann ekki
sameina okkur að nýju?
Anna... Hún getur ekki haldið
áfram að lifa ein. Hún gelur
ekki haldið áfram að lifa. Hún
er sjúk. Hún getur ekki, gelur
ekki.. . Anna er sjúk. . .
Hann horfði á hana enn um
stund. Síðan fór hann inn i
bókasafnið. Hann hafðí höfuð-
verk. Hann settist niður og fór
að skrifa bréf. Það gekk treg-
lega. Það var erfitt að einbeita
sér.
„Kæri Erik.
Síðust u samfundir okkar
urðu ekki með þeim hætti, sem
ég hafði vonaö. Þér er áreiðan-
lega Ijóst. hvers ég va-nti al'
þér.
En ég vænti kanski ol' niikils
af þér. Þú lifir í þinum heimi
og ég í mínum. Enginn getur
ráðið bót á því.
fig dæmi þig ekki. Því fer
fjarri. fig hafði víst farið eins
að. En ég er hættur að vænta
nokkurs af þér.
Þú skalt ekki halda, að ég
skilji ekki erfiðleika þína. Og
erfiðleika allra annarra hvílru
manna. t sambúð kynþáltanna
eru óleljandi vandamál. sem
eru na'stum óleysanleg. fin það
er viljinn til þess að le.vsa
vandamálin. sem vantar, vilj-
inn til þess að sleppa forrétt-
indum sinum og láta hina ná
rétti sfnum. Hvítu mennirnir
njóta forréttindastöðu sinnar.
Éins ér þér háttað. Þú hefur
sýkzt af sama anda. Þú hefur
ekki staðízt álagið af hálfu
frænda þinna, hvítingjanna.
fig held, að þú viljir af ein-
lægni vera vinur minn. fin ég
held ekki, að þú viljir vera það,
hvað sem það kostar. Ekki ef
það kostar þig að láta af stolt-
inii. sem þú ert haldinn, af því
að þú ert hvítur niaður. Þú
hefur uppgötvað, að þú ert hvit-
ur.
Vera má, að ég geri þér rangt
til. fig veit það ekki. fig get
ekki hugsað skýrt. fig vil ekki
dæma þig.
Þegar þú færð þetta bréf, er
ég ekki lengur í lifenda tölu.
Verlu sæll, og þakka þér
fyrir góðar stundir í gumla
daga.
Þinn vinur, Ahrned."
Ilann innsiglaði bréfið, skrif-
aði á það nafn og heimilisfang
og lagði það í póstkassa. Sfðan
F ramhaIdssaga eftir
GUNNAR HELANDER
Benedikt Arnkelsson
þýddi
ók hann hílnuin fram að hlið-
inu.
Ilann fór aftur inn í garðinn.
Anna sat ennþá við steinstevpt
handríðið. Ahmed stóð stundar-
korn fyrir aftan hana.
fig má ekki byrja að hugsa
aflur, það verður að gerast, það
verður að gerast...
— Konidu, Anna, sagði hann
vingjarnlega. — Við skulum
skreppa í bílferð.
Hann lagði handlegginn um
mitti hennar og tók hana með
sér — gætilega og hljóðlállega.
Hún fór auðsveip með honum
án þess að spyrja nokkurs, eins
og hún gengi í svefni og henni
væri ekki Ijóst, hvert þau va‘ru
að fara.
Bíllinn fór hærra og hærra
upp brattan veg, sent lá utan í
snarbrattri fjallshlið. Þau sátu
í franisætinu án þess að tala
saman. Tvö fögur ungmenni,
gáfuð og auðug, en -með dauð
hjörtu. kramin af þrýstingnum
utan l'rá. Tvær manneskjur,
sem hefðu átt að hla'ja og eiga
yl og hamingju.