Morgunblaðið - 24.12.1977, Blaðsíða 12

44
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 24. DESEMBER 1977
Jenna Jensdóttir:
Aleinn?
'ÞAÐ er Þorláksmessa.
Hann situr á lögreglustöð
inni og biður. Fyrir innan
borðið eru mennirnir í ein-
kennisfötunum. Þeir eru
tveir. Sitja þar og skrifa.
Lita upp við og við. Horfa á
hann en segja ekki neitt.
Það er svo erfitt að biða
svona og vita ekki hvað á
að gera. Vita samt að eitt-
hvað verður gert. Og það er
þess vegna sem honum lið-
ur svona illa og andlit hans
er svo fullt af ótta.
Mennirnir þarna. Þeir eru
verðir laganna. Þeir eiga að
gæta þess að reglur og lög
séu ekki brotin. Þess vegna
hljóp einkennisklæddi
maðurinn hraðar en hinir
þegar stúlkan hrópaði:
„Gripið hann!" og ein-
kennisklæddi maðurinn
náði honum. Stúlkan kom.
Hún gekk upp og niður af
mæði. Hún var kápulaus og
Maðurinn við borðið lyfti
upp simatólinu og hringdi.
Hann vissi að hann var að
hringja heim. Hann vissi að
mamma myndi svara. Hann
vissi að hún myndi blóta.
Hann heyrði ekki samtalið.
Lögreglumaðurinn skellti á,
leit upp og sagði:
„Þú bíður þar til mamma
þin kemur, sækir þig og
gerir upp fyrir þig".
Hann verður ennþá mátt-
lausari i hnjánum og það
kehriur hrollur i bakið á
honum. Hann veit hvað það
er „að gera upp". Bókin
sem hann stal var ekki dýr,
en það gat verið dýrt að
stela. Kannski verður
mamma að láta alla pening-
ana sem hún á eftir til jól-
anna.
Það var i gærkvöldi sem
hún leitaði i vösum sinum
og veskinu sinu. Taldi i lóf-
ann á honum — fimmtiu
krónur — tvöhundruð
henni. Hún horfir á hann
þangað til hann langar til
að gráta. Kannski þarf hún
að borga alla peningana
þeirra.
Lögregluþjónninn talar
lágt og rólega við mömmu.
Hann heyrir ekki allt sem
þau segja, hann var svo
hræddur. En svo verður
þetta bærilegra, þegar
hann heyrir lögregluþjón-
inn segja: „Ég sagði honum
að þú myndir gera upp.
Hræddi hann svolitið. En
verslunin fékk bókina aft-
ur". Hann kemur fram fyrir
borðið. Klappar mjúklega á
kinn drengsins. „Þú skalt
hugleiða hvað það er Ijótt
að stela, drengur minn, og
láta það aldrei koma fyrir
aftur."
Hann svarar ekki. Kemst
ekki að fyrir mömmu, hún
talar svo mikið. En hann
veit að hann stelur aidrei
það var kalt úti. Lögreglu-
þjónninn hneppti frá hon-
um úlpunni. Þar var bókin.
Hún var ekki stór. Hún var
heldur ekki dýr. Hann
ætlaði að gefa Ella besta
vini sinum hana i jólagjöf.
Hann sagði ekki neitt og
stúlkan sagði heldur ekki
neitt. Hún tók bara bókina
og fór. Hann ætlaði lika að
fara, en þá tók lögreglu-
þjónninn i handlegg hans:
„Þú kemur með mér góði",
sagði hann.
Hann gegndi en hjartað
tók að slá svo hratt og hnén
urðu svo máttlaus. Svo
fóru þeir hingað.
Og annar maðurinn við
borðið spurði hann. Hann
var ekkert hlýr i röddinni.
Hann var heldur ekki kald-
ur. Hann spurði bara:
„Hvað heiturðu góði og
hvað ertu gamall?"
„Jón tiu ára".
„ Hvar áttu heima? "
„Skonsugerði 18".
„Hvað heitir pabbi
þinn?" — þögn.
„Hvað heitir pabbi
þinn?"
„Hann er ekki pabbi
minn", segir hann lágt.
„Mamma þin, hvað heitir
hún?,
„Rósey" „Simanúmerið
heima hjá þeir?" „93247".
Ekki fleiri spurningar.
krónur — hundrað krónur
— tuttugu og fimm krón-
ur.
„Hlauptu út og sæktu
einn sigarettupakka".
„Stúlkan i sjoppunni
segir að börn megi ekki
kaupa sigarettur," sagði
hann.
„Ekkert kaftæði, gerðu
það sem þér er sagt".
Þegar hann bað um pen-
inga fyrir jólagjöf handa
Ella, reiddist maðurinn sem
kom fyrir mánuði, þegar
pabbi fór: „Þú heldur að við
höfum peninga eins og
skitinn".
Það kom vinlykt fram úr
honum þegar hann sagði
þetta. Það var alltaf vínlykt
af honum.
Svo fór þetta svona i
morgun. Hann vissi að
þetta var óheiðarlegt. Hann
var þjófur. Það var eitthvað
svo hræðilegt við það núna.
Þjófur. Og peningarnir sem
mamma átti fyrir jólamatn-
um. Kannski yrði hún að
láta þá alla. af því hann
stal. Hann horfir á stóru
klukkuna á veggnum. Af
hverju þurfti hún að vera
þarna þegar vísarnir hreyfð-
ust svona hægt. Það var
betra að hafa enga klukku.
Af hverju ætlar tíminn
aldrei að liða? Loks kemur
mamma. Það er vinlykt af
aftur. Hann vill ekki finna
svona til aftur. —
Aldrei—.
Mamma kveður lögreglu
þjóninn. Tekur upp sigra-
rettupakka. Hann er nýr.
Opnar hann. Þegar þau
koma út á götuna spyr hún:
„Hvaða bók stalstu?" Hann
hrekkur við. Orðið er svo
voðalegt þegar það er sagt
svona við hann — stalstu.
„Það var bara bók um
jölin Það eru i henni jóla-
kvæði og jólasálmar. Elli
syngur svoleiðis með
ömmu sinni. Hann kann þá
ekki. Hann verður að hafa
bók".
„Það var þá lika," segir
mamma. Hendir sigarett-
unni í götuna, stigur ofan á
hana.
Hann er að hugsa. „Lög-
regluþjónninn var ágætur,
mamma. ijann var svo
góður að láta þig ekki
borga," segir hann.
„O, þeir eru hundleiðin-
legir þessir lögreluþjónar,"
segir mamma snöggt.
Stansar. Tekur upp pakkan
sinn á ný. Drengurinn nem-
ur líka staðar.
„Hann er vist góður,"
endurtekur hann. Ekkert
svar. Þau halda áfram i átt
að stræisvagnaskýlinu.
Hann litur við. Það er svo
jólalegt í Austurstræti.
Nú fór illa fyrir
Bjúgnakræki
Höfundur:
Hlynur
Örn
Þórisson,
10 ára.
Skemmtileg hljómsveit
A Fj c^\
o 0 0 \ F $
Hér er hugmynd, sem einhverjir gætu nýtt sér.
Ekki þurfa tækin að vera nákvæmlega þau sömu og
á myndinni, enda finnst varla þvottabretti á heimil-
um lengur. En ýmislegt annað má finna, sem unnt
væri að nota í hljómsveit sem þessa. Kannski ein-
hverjir gætu stofnað hljómsveit í næsta boði — hver
veit!