Morgunblaðið - 16.02.1978, Qupperneq 15

MORGUNBLAÐÍðVFIMMTUDAGUR 16. FEBRUAR 1978
15
„Verst hvað menn Ijúga mikið"
Alan, Davíð Atli og Þóra á heimili sínu á Raufarhöfn.
Rætt viö Alan Jones, Englending, sem
tekið hefur sér búsetu á Raufarhöfn
Um þær mundir sem tslending-
ar færðu fiskveiðilögsögu sína út
f 50 sjómílur fluttist til Raufar-
hafnar Englendingur nokkur og
tók þar búsetu. Maðurinn heitir
því rammenska nafni Alan Jones
og hefur upplifað tvö þorskastrfð
á Íslandi. Blaðamanni Mbl. þótti
tilhlýðilegt að spjalla við Eng-
lendinginn og fjölskvldu hans
sem komið hefur sér upp snotru
einbýlishúsi á Raufarhöfn.
Alan var nýkominn á fætur er
Mbl. bar að garði, átti að mæta á
vakt í loðnubræðslunni eftir VA
klukkutíma. „Ég kann ágætlega
við mig hér,“ sagði Alan, „maður
þekkir hér orðið alla og hef ég
samlagast þorpsbragnum,“ bætti
hann við. Alan talar ágætis ís-
lenzku sem hann hefur að mestu
lært á allra síðustu misserum.
Orðaforðinn er hinn sæmilegasti,
hann kann m.a. nokkur nauðsyn-
legustu blótsyrðin í tungu lands-
manna.
Alan Jones er frá Grimsby,
þeim þekkta fiskveiðibæ á austur-
strönd Englands. Kynnist hann
þar konu sinni Þóru Jónsdóttur
er hún vann þar sem au-pair
stúlka. Eiga þau eitt barn, Davíð
Atla, sem er tæpra tveggja ára,
Hingað til lands kom hann 1972. I
fyrstu reri hann til fiskjar með
tengdaföður sínum og s'egist Alan
hafa kunnað vel við sig á sjónum.
í seinni tið hefur hann starfað
meira í landi, m.a. í frystihúsi
staðarins og nú síðast hjá Síldar-
verksmiðju ríkisins við loðnu-
bræðslu. „Ég byrjaði í verksmiðj-
unni í ágúst í fyrra. Það er ágætt
að vinna þar og kaupið er fínt. Þó
er vinnuaðstaðan ölJu lélegri en í
brezkum verksmiðjum. Hér er t.d.
engin kaffistofa sem heitið get-
ur.“
tslendinga skortir
ábyrgðartilfinningu
Eins og þeim er kunnugt sem
til þekkja er ábyrgðartilfinning
Breta með eindæmum. Þeir skila
sínu verki vel og vinna það af
alúð. Það lá þvi við að spyrja Alan
hvernig honum þætti að starfa
mað tslendingum, en hann hefur
nú nokkuð góð kynni af þeim.
„Islendingar eru ágætir. Þeir eru
skemmtilegir og kátir alla tíð.
Mér finnast þó menn oft nokkuð
kærulausir við störf sín, það er
eins og íslendingar finni ekki til
ábyrgðar í starfi. Það sem mér
finnst þó verst við íslendinga er
hvað þeir ljúga miklu, bæði á
vinnustað og utan vinnutíma.
Einn segir þetta og annar hitt.
Sumir samstarfsmenn mínir ljúga
alltaf svo mikið að þeir trúa því
orðið sjálfir að þeir séu að segja
satt. Mér finnst verst hér hvað
menn ljúga rnikið," sagði Alan og
skemmti sér með þvi að nefna
nöfn nokkurra heimamanna, sem
þó verða ekki tilfærð hér.
Fólk reynir aó
bjarga sér sjálft
Alan og Þóra hafa komið sér
upp skemmtilegu einbýlishúsi í
nýlegu hverfi smekklegra húsa á
Raufarhöfn. „Vinna við grunninn
hófst 1974,“ sagði Þóra, „siðan
var unnið við þetta í áföngum.
Húsið varð fokhelt sumarið 1976
og við fluttumst inn á siðasta
sumri.“ „Það er nokkuð erfitt og
dýrt að byggja á svona litlum stöð-
um,“ segir Alan, og bætir við:
„Erfitt er að fá fagmenn til að
vinna hin ýmsu verk, það tekur
langan tima að fá hlutina gerða,
ekki hlaupið að þessu eins og á
stærri stöðum.“ Þess má hér geta
að þau hjónin störfuðu mikið við
húsbygginguna, fólk reynir að
bjarga sér sjálft á smærri stöðum
landsbyggðarinnar, sögðu sumir
viðmælendur Mbl. á Raufarhöfn.
Landinn verri en
tslendingar
Alan Jones varð hugsi um stund
er hann var spurður að því hvort
hann hefði Ient í orðaskaki um
fisveiðimál á dögum þorskastríða.
Hann svaraði á þá lund að sá tími
á Raufarhöfn hefði verið svo til
jafnfriðsæll og aðrir tímar. „Það
var undantekning að ég yrði fyrir
nokkru aðkasti. Það var öllu
fremur að málin væru rædd í
bróðerni og rólegheitum. Annars
er nú nokkuð liðið frá því að
friður komst á og maður því far-
inn að gleyma þessum málum.
Helzt var að menn væru með derr-
ing og röfl á böllum í fyllerii."
Alan sagðist hins vegar hafa lent í
orðaskaki við togaraskipstjóra í
Grimsby er hann brá sér þangað á
dögum þorskastríðsins. „Ég ætla
að spyrja skipstjórann um hvern-
ig hann og sjómenn ytra litu á
málin. Þegar hann komst að því
að ég bý á íslandi varð hann æfari
og æfari, en ég reyndi að lýsa
mikilvægi fiskveiða fyrir Islend-
inga og fyrir t.d. þorp eins og
Raufarhöfn. Maðurinn var á
endanum órðinn snarvitlaus svo
ég sá mitt óvænna og hypjaði mig
úr skipi hans,“ sagði Alan á sann-
færandi máta.
Styður Sólnes í
bjórmálum
„Það er eitt sem vantar á Is-
landi og það er bjórinn. Ég get
ómögulega skilið af hverju bjór er
bannaður hér. Menn brugga í
heimahúsum ógrynnin öll af bjór
og spara menn þá ekki sykurinn
til að fá styrkleikann upp. Ég styð
Sólnes og tillögu hans í þinginu,
Framhald á bls. 45.
Eini kvenlögreglu-
þjónninn utan höf-
uðborgarsvæðisins
Hann er valdsmannslegur svipurinn á Kollu þegar hún opnar
hurðina að öðrum fangaklefunum í lögceglustöðinni á Raufarhöfn
og sýnir blm. þangað inn.
„ÉG VAR sett í embætti
3. október sl.,“ sagði Kol-
brún Þorsteinsdóttir sem
er að því er bezt verður
kpmist eini kvenlög-
reglumaðurinn utan höf-
uðborgarsvæðisins. „Ég
kann ágætlega við mig í
starfinu, staðurinn er
einkar rólegur, þorpsbú-
ar ósköp gott fólk og
þægilegt,“ bætti Kolla
við, en undir því nafni
gengur hún meðal þorps-
búa.
Kolbrún sagði að ferill
sinn í starfi gæti vart tal-
ist annasamur. Hún sagð-
ist hafa staðið fimm dans-
leiki frá því hún varð lög-
regluþjónn. Auk þess að
vera við almennar sam-
komur sagðist Kolbrún
svo til eingöngu starfa í
sambandi við einstök út-
köll. Þó fylgir starfanum
að annast tollskoðun í
skipum sem koma til
Raufarhafnar beint frá
erlendum höfnum. Kol-
brún starfar með föstum
Kolbrún Þorsteinsdóttir, eini
kvenlögregluþjónninn utan
höf uðborgarsvæðsins.
lögregluþjóni staðarins,
sem að jafnaði er á lög-
regluvakt í smekklegri
aðstöðu í kjallara félags
heimilisins.
„Mér er sagt að þess;
vetur hafi verið talsvert
rólegri en samsvarandi
tími árið áður. Kemur
hér einkum til stöðug og
mikil atvinna í frystihús-
inu og síldarverksmiðju.
Við höfum vegna þessa
aðeins þurft að setja
menn tvisvar inn fyrir
slæma hegðan," sagði
Kolla.
Kolbrún sagði að lög-
reglunni hefði verið búin
góð aðstaða á Raufar-
höfn, „svo góð að mörg
lögregla dreifbýlisins öf-
undar okkur af henni.“
Auk bjartra, rúmgóðra
og þægilegra vistarvera
lögregluþjónanna í kjall-
ara félagsheimilisins eru
tveir fangaklefar á Rauf-
arhöfn. „Það væsir ekki
um menn sem verða að
gista í þeim, bekkurinn
er stoppaður og menn
hafa nóg af teppum til að
breiða yfir sig,“ tjáði Kol-
brún blm. er hún sýndi
honum klefana.
„Menn eru settir inn ef
hegðan þeirra, t.d. á
dansleik, veldur vand-
ræðum. Það er bezt fyrir
mennina sjálfa að vera
settir inn undir slíkum
kringumstæðum. Það
hefur t.d. lítinn tilgang
að fleygja mönnum bara
út úr húsinu, þá fyrst
hefjast erfiðleikar
þeirra,“ sagði Kolbrún er
hún var spurð undir
hvaða kringumstæðum
menn væru settir inn.
„Nei, ég hef ekki orðið
fyrir neinu aðkasti.
Menn hafa tekið mér vel
og ekki sett á sig neinn
snúð þegar kona hefur
birzt þeim í lögreglubún-
ingi hér,“ svaraði Kolla
spurningunni um hvort
menn hefðu orðið hissa á
að sjá konu í lögreglu-
skrúða. „Annars er starf-
ið einstaklega rólegt,
þrátt fyrir t.d. mikla um-
ferð flutningaskipa og
loðnubáta í Raufarhöfn.
Ætli fólkið sé bara ekki
almennt að róast," sagði
Kolbrún lögregluþjónn
að lokum.