Morgunblaðið - 09.03.1978, Page 39

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. MARZ 1978
39
Karl Guðjón Siggeirs-
son vélstjóri - Minning
króknum hér, því það var „fastur
liður á dagskrá" að fá sér
kaffisopa áður en hafist var
handa við hreingerningarnar.
Var þar oft með í hópnum annað
heimilisfólk og aðvífandi gestur
og oft glatt á hjalla. Sigurlaug las
mikið hún hafði yndi af söng og
henni þótti gaman að dansa. Hún
bar ekki áhyggjur sínar eða kvíða
á torg, heldur sló flestu upp í
gaman til hinstu stundar. Hlát-
urinn hennar var dillandi og
smitandi og hans minnumst við
lengi. Undir niðri reyndist hún þó
vera alvarlega hugsandi trúkona,
og hún var óbifanlega sannfærð
um líf að loknu þessu.
Sigurlaug var smá vexti og
kvik í hreyfingum. Hún var og
hýr.
Á bestu stundum hennar geisl-
aði af henni gleðin og fjörið. „Ég
er nú ekkert fjörug orðin á móts
við það, sem ég var hérna áður
fyrr,“ átti hún til að segja. Því
miður auðnaðist mér og mínu
fólki ekki að verða samferða
þessari ljúfu stúlku lengur en
rúm sjö síðustu ár ævi hennar, en
þau þökkum við nú. Við þökkum
handtökin hennar við heimilis-
störfin, en þó miklu fremur
drengilega vináttu hennar og
innilega þátttöku í gleði og
sorgum þessi ár. „Fjólan okkar
bláa“ er fallin fyrir ljá þess
slynga sláttumanns og ilmur
hennar horfinn úr urtabyggðinni
okkar — og þó? Ég held, að
eitthvað af honum endist okkur
hverju og einu svo lengi sem við
lifum. Gunnari litla, Guðrúnu
móður Sigurlaugar, svo og öðrum
ættingjum og vinum sendi ég
samúðarkveðjur fjölskyldunnar í
Njörvasundi 2.
Fæddur 6. júní 1933.
Dáinn 31. des. 1977.
Karl Guðjón Siggeirsson vél-
stjóri lézt í Borgarspítalanum
aðfaranótt gamlársdags síðastlið-
inn.
Karl var fæddur á Búðum í
Fáskrúðsfirði h. 6. júní 1933, sonur
hjónanna Siggeirs Stefánssonar,
sem lézt 25. nóv. 1970 og Helgu
Finnbogadóttur, sem býr á Búðum.
Hann ólst upp með foreldrum
sínum í ágætum systkinahópi og
átti heimili með foreldrum allt þar
til hann stofnaði sitt eigið heimili
með eftirlifandi konu sinni
Sæunni Þorleifsdóttur.
Karl naut aðeins barnaskóla-
menntunar áður en ævistarfið
hótst. Innan við fermingu var
hann farinn að stunda sjóinn með
föður sínum og síðan var allt hans
ævistarf, nánast úrtökulaust,
bundið sjónum. Siggeir faðir hans
var útgerðarmaður og formaður á
eigin bát um árabil og sjómennsku
sína lærði Karl af föður sínum, en
hann var afburða sjómaður og
skipstjórnarmaður. En
sjómennskan með Siggeiri föður
hans gerði oft meiri kröfur til
hans en eðlilegt var, af því að
Siggeir var orðinn mjög sjúkur
maður á þessum tíma, og það var
aðeins hinn ótrúlegi dugur hans,
sem hélt honum að starfi á sjónum
miklu lengur en nokkur sem til
þekkti gat látið sér detta í hug.
Vegna veikinda Siggeirs mæddi
mun meira á Karli ungum og
óhörðnuðum en ella hefði orðið. En
aldrei lét hann á sér bilbug finna
og stóð, unglingurinn, við hlið
föður síns á meðan hann stundaði
sjóinn. Og þeir feðgar fóru fleiri
ferðir en til fiskiveiða. Oft varð
það þeirra hlutur að fara miklar
svaðilfarir í vetrarmyrkri, fann-
komu og illviðrum með Harald
Sigurðsson héraðslækni, þegar
hann var kallaður til læknisstarfa
suður á Stöðvarfjörð. En Haraldur
læknir var ótrauður ferðamaður
bæði á landi og sjó, sem aldrei
virtist óttast ferðalög hvernig sem
útlitið var, væri hann kallaður út
úr Fáskrúðsfirði til að sinna starfi
sínu.
Sjómennska Karls með föður
sínum varð því bæði strangur og
góður sjómannaskóli, enda var
hann afburða sjómaður, sem var
eftirsóttur í góð pláss. Ungur reri
hann 5 vetrarvertíðir í Vest-
mannaeyjum, og ekki er víst að
þeir séu margir sjómennirnir
okkar, sem hafa róið á hverri
netavertíð síðan 1952 eins og Karl
gerði.
Karl fór á vélstjórnarnámskeið,
sem haldið var á Fáskrúðsfirði
Sigríður Ingimarsdóttir
Kveðja:
Erlendur Björnsson
bóndi og hreppstjóri
öll kynnumst við ýmsum mann-
gerðum á lífsleiðinni. Samferða-
fólkið verður okkur misjafnlega
minnisstætt. Þar kemur margt til:
Að sjálfsögðu verða kynnin mis-
jafnlega mikil. Margir hafa þá
hæfileika að hafa veruleg áhrif á
þá sem þeir umgangast. Svo tel ég
að hafi verið með nýlátinn vin
Erlend Björnsson bónda á Vatns-
leysu, en hann lést 15. febrúar sl.
Förunauturinn sem enginn flýr
að lokum hefur enn einu sinni
vitjað húsa að Vatnsleysu og tekið
með sér einn af máttarstólpum
Vatnsleysuheimilanna.
Erlendur Björnsson fæddist að
Torfastöðum í Biskupstungum 21.
júlí 1899. Hann hóf búskap á
Brekku í Biskupstungum en flutt-
ist síðar að Vatnsleysu og bjó þar
síðan allan sinn búskap. Hann
kvæntist 1922 mikilli heiðurs-
konu Kristfnu Sigurðardóttur frá
Vatnsleysu en hún lést 30. júni
1974. Kristín stóð við hlið manns
síns í blíðu og stríðu. Hún var
mannkosta kona, sem allir báru
virðingu fyrir. Við minnumst
hennar með þökk og virðingu.
Erlendur og Kristin eignuðust
fimm börn og lifa þau öll utan
stúlka sem dó í bernsku. Það er
mikil hamingja að hafa fengið að
alast upp í jafn ánægjulegu sam-
býli og var á Vatnsleysu. Þar bar
aldrei neinn skugga á. Erlendur
átti við heilsuleysi aó stríða á efri
árum, og var búinn að ganga í
gegnum miklar raunir, svo miklar
að margur maðurinn hefði kiknað
undan. En aldrei var neitt æðru-
leysi að finna. Hann gerði að
gamni sínu jafn vel þó sárþjáður
væri.
Erlendur var góður söngmaður.
Það var gaman að vera með hon-
um á gleðistund. Þá var hann
hrókur alls fagnaðar. Erlendur
var einnig viðkvæmur á rauna-
stund. Hann var trúmaður; kirkja
hans átti í honum dyggan þjón.
Allar krikjur i Biskupstungum
eiga honum margt gott að þakka.
Tónar orgelsins hljómuðu um ára-
tuga skeið fyrir hans tilstilli í
helgu húsi. Þangað sótti hann
styrk til guðs og góðra verka.
Allar stundir með honum geym-
um við í safni minninganna. Það
fór ekki hjá því að jafn greindur
maður og Erlendur var og ná-
kvæmur í öllu að slíkum manni
yrðu falin ýms trúnaðarstörf,
enda gegndi hann mörgum slík-
um störfum af trúmennsku og
dugnaði. Meðal annars var hann
hreppstjóri i rúm fjörutiu ár.
Hans aðalstarf var samt bónda-
starfið. Starfið við að byggja upp
og yrkja jörðina.
Erlendur hafði mikið yndi af
hestum, og naut þess að vera með
vinum sinum á hestbaki. Hann
naut þeirrar biessunar að vera
metinn og vinsæll af samtíða-
mönnum sinum. Það er ánægju-
legt að minnast æskuára og allra
sambýlisáranna frá Vatnsleysu.
Við sendum öllum ástvinum sam-
úðarkveðjur og minnumst þeirra
á sorgarstund. Erlendi vini mín-
um og sambýlismanni þakka ég
samfylgdina og óska honum
blessunar og endurfunda við
kæra ástvini með þeirri nýju
dagsbrún, sem nú rennur upp hjá
honum.
Guðsblessun sé með þér.
Sigurður Þorsteinsson.
veturinn 1952—53 og vann eftir
það sem vélstjóri á fiskiskipum.
Véstjónin fór honum ávallt vel úr
hendi. Þar naut sín dugnaður
hans, útsjónarsemi og trú-
mennska, og hin mikla
sjómennska, sem hann hafði lært
af föður sínum.
Karl var trölltryggur vinum
sínum og samstarfsmönnum og
má marka það nokkuð af því að nú
um langt árabil var hann ávallt
með sama skipstjóranum, sem
honum féll vel við á alla lund. Var
hann fyrst með honum á mb. Lómi
og síðasta árið á mb. Boða. Og þar
um borð var hann að vinna og
undirbúa allt er varðaði það er að
vélstjóranum sneri til að gera
bátinn í lag fyrir vetrarvertíðina,
síðasta daginn, sem hann lifði.
Það var á gamlársdag 1957 sem
Karl gekk að eiga eftirlifandi
eiginkonu sína, Sæunni Þorleifs-
dóttur frá Akranesi, þannig að það
var á "tuttugu ára brúðkaupsdag-
inn, sem hann andaðist. Ungu
hjónin settu bú sitt fyrst á búðum
í Fáskrúðsfirði, en fluttust fljót-
lega til Akraness og bjuggu þar
nokkur ár, en fluttust síðan til
Reykjavíkur og þar áttu þau
indælt heimili, er þau bjuggu
börnunum sínum 5, sem eru á
aldrinum 10—20 ára.
Karl var hæglátur maður og
hógvær í allri framkomu og fasi.
Hann var dulur að eðlisfari og bar
ekki tilfinningar sínar á torg, en
hann var jafnframt afburða félagi
bæði í leik og starfi, heimilisfaðir
mikill og góður, sém allt vildi fyrir
elskaða konu og börn gera. Hann
var hraustmenni og svo traustur
að hann brást aldrei í neinu því er
honum var til trúað. Hann mun
hafa vitað sem og aðeins nánustu
ástvinir hans að heilsan var ekki
svo góð sem skyldi síðustu árin en
ekki var því flaggað og því kom
það okkur vinum hans á óvart er
hann lézt úr hjartaáfalli svo langt
um aldur fram.
Mikill harmur er að þeim
kveðinn eiginkonu hans, börnum,
aldraðri móður og ástvinum öllum
við þetta snögga og ótímabæra
fráfall Karls. Við, vinir þeirra,
biðjum þeim huggunar Guðs í sorg
þeirra og við felum anda vinarins
Guði, á þeim ókunnu stigum, sem
hann nú fetar.
Vinur.
Einærar kallast þær plöntu-
tegundir sem hafa svo öran
vöxt að þær spretta, bera
blóm og þroska fræ á einu og
sama misserinu, lifa aðeins
eitt sumar og deyja að
hausti. í hópi slíkra plantna
er mikill fjöldi garðjurta sem
einu nafni eru nefnd sumar-
blóm.
Sumarblómin eru ákaflega
fjölbreytileg að blómskrúði,
hæð, lit, lögun og aðlögunar-
hæfni við margskonar
aðstæður. Mörg þeirra una
sér vel við islenska staðhætti,
eru blómsæl og fögur og
Ijómandi góð og heppileg til
notkunar í skrúðgörðum og
má nota þau á ýmsan hátt,
garðinn. Enn aðrar tegundir
eru svo viðkvæmar að ekki
tjóir að ætla þeim stað nema
í gróðurhúsi. Það er sem sagt
mjög mismunandi hvað mik-
ið þarf fyrir sumarblómum að
hafa og fer það nokkuð eftir
því vali sem hver og einn
gerir fyrir sig.
Allir þekkja Stjúpurnar —
Morgunfrúrnar — Ljóns-
munnana — Mmskúfinn
(Levkoj) og Skrautnálina,
sem eru einhver algengustu
sumarblómin i görðum hér-
lendis, enda fögur blóm, sem
yfirleitt er hægt að fá plöntur
af í gróðrarstöðvum.
En fleirri sumarblóm eru
athyglisverð, falleg, harð-
gerð og blómsæl, auðveld í
Sumarblóm — ýmsar tegundir
t.d. til uppfyllingar milli fjöl-
ærra plantna, í sérbeð, í
bryddingar o.s.frv.
Vaxtarþarfir sumarblóma
eru að sjálfsögðu all mismun-
andi, sum eru það harðgerð
og dugleg að þeim má sá
beint á vaxtarstað að vori,
önnur þurfa lengri vaxtartima
svo þeim þarf að sá inni eða í
reit snemma vors og planta
síðan út þegar jörð er orðin til
þess hæf og frosthætta hjá
liðin. Þarf þá að herða plönt-
urnar, þ.e. venja þær vel við
útiloftið áður en plantað er i
Sumar-chrysanthemum
ræktun og heppileg fyrir þá
sem vilja sá sjálfir og sjá að
öllu leyti um ræktun sinna
sumarblóma. Vil ég hér á
eftir nefna fáein slik:
NEMPOHILA — Garða-
snót Henni má sá beint á
vaxtarstað eins snemma vors
og auðið er. Hún er fljót að
komast á legg og i blóm, er
lágvaxin og blómsæl, mynd-
ar breiður af bláum og hvit-
um skállaga blómum Betra
er að griðja hana dálítið
Malcolmia Maritima —
Strandrós — lágvaxið afar
auðvelt sumarblóm, sem
best er að sá á vaxtarstað í
mai. Blómstrar mikið og
lengi rauðleitum ilmandi
blómum. Ágæt i bryddingar.
Limanthes douglasii heit-
ir indælt sumarblóm sem ég
hef ekki getað fundið íslenskt
nafn á Þetta þjála og
skemmtilega blóm er .á ensku
nefnt „Meadow foam"
(engjafroða) eða ,,Fried eggs"
(spæld egg) og það lýsir
raunar blómunum furðu vel
þau eru snjóhvit yst með
eggjagulum blómbotni
Limanthes er svo harðgert
hér að hægt er með góðum
árangri að sá því beint út.
Það er lágvaxið, blómstrar
allt sumarið og þroskar hér
fræ. Þægileg og örugg garð-
planta.