Morgunblaðið - 05.04.1978, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 5. APRÍL 1978
Vl»
MORödNi-
MTtlNU
írVö>
.iOcv
'TnAw
> /«__ 1>'
GRANI göslari
Nú heyri éx aftur sams konar brothljóð og áöan?
Komi ég ódrukkinn heim,
segir þú mig hafa verið í
kvennastússi!
Varir yðar eru sem eldur!
111 örlög
„Rétt fyrir jólin árið 1977 voru þeim. Því miður þekkist enn
kveðnir upp þyngri refsidómar en ekkert haldbetra ráð. En ekki
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Spilið í dag kom fyrir í úrtöku-
keppni til landsliðs Englendinga
fyrir nokkrum árum síðan. Það
sýnir, að jafnvel í hópi bestu
spilara þar í landi koma fyrir
villur í tiltölulega einföldum
spilum.
En sleppa lesendur við villur af
þessari gerð Austur gaf, allir á
hættu.
Norður
S. 109632
H. ÁG75
T. ÁD
L. 63
Suður
S. ÁKD4
H. K82
T. KG5
L. G92
Suður var sagnhafi í fjórum
spöðum og vestur spilaði út
laufkóng, sem austur tók með ás
og spilaði aftur laufi. Vestur fékk
slaginn á tíuna og spilaði lauf-
drottningu. Þarna féll enski spil-
arinn á prófinu en hvað hefðu
lesendur gert í þessari stöðu?
Tapslagur í gefinn slag var
lausnin, sem englendingurinn kom
ekki auga á. Hann trompaði í borði
en þá yfirtrompaði austur og
spilaði aftur trompi. Síðan hallaði
austur sér aftur í sætinu og beið
eftir fjórða slag varnarinnar, á
hjarta, því allt var spilið þannig.
Norður
S. 109632
H. ÁG75
T. ÁD
L. 63
Vestur
S. 5
H. 643
T. 962
L. KD10854
Suður
S. ÁKD4
H. K82
T. KG5
L. G92
Eflaust hafa lesendur komið
auga á vinningsleiðina. Allt sem
gera þurfti var að láta hjarta;
tapslag, í laufdrottninguna. I
tígulgosann fer síðan annað hjarta
frá borði og spilið þá unnið.
Austur
S. G87
H. D109
T. 108743
L. Á7
COSPER
áður hafa verið um margra
áratuga skeið. Ævilangt fangelsi
verður hlutskipti nokkurra óláns-
manna, sem sannir reyndust að
óhugnanlegum morðum. Mál þessi
voru loks til lykta leidd. Óhugnan-
legir eru slíkir dómar. Óhugnanleg
eru þau verk sem krefjast slíkra
dóma. Þessir dómar komu sem
skuggi, sem skyggði á gleði jóla-
undirbúningsins, hjá flestum
hugsandi mönnum. Og á jólunum
sjálfum, þegar flestir nutu frelsis
og allsnægta á heimilum sínum,
mun mörgum hafa orðið hugsað til
fanganna sem nú sátu innilokaðir,
sviptir frelsi og vinum. Og ég er
ekki frá því, að þessi hugsun hafi
dregið eitthvað úr jólagleði ein-
hverra, því hér höfðu hörmuleg.
örlög manna verið ráðin, örlög,
sem þeir höfðu reyndar sjálfir
stofnað til, en síst eru þau betri
þess vegna.
En hvernig er hugsað til þessara
manna? Og hvernig ætti að hugsa
til þeirra? Síst af öllu skyldi
hugsað til þeirra með óvild. Nóg
hafa þeir að bera samt.
Óhjákvæmilegt er að taka
hættulega menn úr umferð, svo að
fólk stafi ekki lengur hætta af
skyldi vera um raunverulega
refsingu að ræða, að mínu áliti,
þannig að föngum væri látið líða
illa, eða þeir beittir harðneskju að
þarflausu. Nóg er þeim að þola
frelsissviptingu, nóg er sú sálar-
þjáning, sem því hlýtur að fylgja,
þótt reynt sé að láta þeim líða sem
best að öðru leyti. Og eftir að
menn eru komnir í slíka vörslu,
þyrfti að gera allt sem unnt er til
að endurhæfa sálarlíf þeirra,
koma fram við þá með hlýleik og
sýna þeim gott viðmót, leyfa þeim
að stunda áhugamál ef einhver
eru. Veita þeim tækifæri til
lesturs og náms. Láta þá fá gott
viðurværi og góðan aðbúnað. Allt
slíkt gæti bætt hugarfar þeirra, og
eytt óvild þeirri, sem þeir e.t.v.
bera til annarra manna. Ég held
að enginn ávinningur geti verið í
því að beita fanga hörðu, hvorki
sjálfum þeim, gæslumönnum
þeirra eða þjóðfélaginu. Slík fram-
koma hlýtur aðeins að ala á
beiskju þeirra og gera þá að verri
mönnum en ekki betri. Og vel
skyldi munað, að aldrei skyldi
níðst á varnarlausum.
Hugsun eins hefur áhrif á þann,
sem hugsað er til, þetta er
veruleiki. Hugsað skyldi hlýlega til
MAÐURINN A BEKKNUM
Framhaldssaga eftir Georges Simenon
Jóhanna Kristjónsdóttir islenzkaði
14
— Nei, það gat ég aldrei
fundið. Og þó hafði hann átt
sína möguleika ef hann hefði
viljað. Því að þeir voru ekki
margrr karlmennirnir í fyrir
tækinu og konurnar sem unnu
í fyrirtækinu voru ekki dyggð-
ugri en gengur og gerist.
— Og hann drakk ekki?
— Hann drakk vínglas eins
og aðrir og stöku sinnum fékk
hann sér kontak með kaffinu.
— Hvar borðaði hann
hádegisverð.
— Hann hafði alltaf nesti
með sér í vinnuna. Vafið inn í
vaxdúk og hann stóð alltaf og
borðaði og sfðan gckk hann út
fyrir og fékk sér í pípu. Síðan
hófst hann handa á nýjan leik.
Það var sárasjaldan hann
færi út í hádcgisverð og þá
sagðist hann ætla að hitta
dóttur sína. Það var einkum
síðustu árin þegar hún var
orðin fullvaxta og þá vann hún
á skrifstofu í Rue Rivoli.
„Hvers vegna komið þér ekki
með hana hingað hr. Louis?“
sagði ég stundum við hann.
„Mig langar til að fá að sjá
hana.“
„Ég geri það einhvern dag-
inn,“ sagði hann.
En hann gerði það aldrei og
ég vildi gjarnan vita hver
ástæðan var fyrir því.
— Hafið þér alveg misst
samband við fröken Leone?
— Nei, nei, ég hef heimilis-
fangið hennar. Hún býr með
aldraðri móður sinni. Hún er
ekki á skrifstofu lengur, heldur
rekur litla búð f Rue de
Clingnancourt á Montmartre.
Kannski hún geti sagt yður
eitthvað fleira. Ég veit hann
heimsótti hana líka.
Einu sinni þegar við töluðum
um hana sagði hann mér að
hún seldi ungharnafatnað. Svei
mér kyndugt!
— Hvað er kyndugt?
— Að hún skuli selja ung-
barnafatnað.
Fólk tfndist inn að spyrja
eftir póstinum sfnum og leit
grunsemdaraugum á Maigret,
kannski vegna þess það hélt
hann væri kominn til að láta
varpa því á dyr.
— Jæja. ég þakka yður kær-
lega fyrir. Eg kem sjálfsagt
aftur seinna.
— Og þér hafið ekki
minnsta hugboð um hver gæti
hafa gert það?
— Nei, alls ekkl neitt, sagði
hann hreinskilningsiega.
— Var veskinu hans stolið?
— Nei, og heldur ekki
armbandsúrinu hans.
— Þá hlýtur að hafa verið að
verki maður sem hefur tekið
hann f misgripum fyrir annan.
Maigret varð að fara bæinn
á enda til að komast til Rue de
Lignancourt. Hann gekk inn f
litla barstofu og að sfmanum.
— Við hvcrn tala ég?
— Það er Janvier.
— Ekkert nýtt.
— Mennírnir eru farnir út
að sinna því sem þér gáfuð
fyrirmæli um.
Það þýddi að fimm fulltrúar
höfðu deild hverfunum með sér
og fóru í allar verzlanir sem
seldu beitta borðhnffa. Santoni
hafði fengið fyrirmæli um að
afla upplýsinga um Monique
Thourot. Hann var sjálfsagt
staddur í Rue de Rivoli og var
á vakki í grennd við skrifstofur
Gebers og Bacheliers.
Ef frú Thouret hefði haft
síma í Juvisy hefði hann hringt
og spurt hana hvort maðurinn
hennar heíði einnig síðustu
þrjú árin haft hádegismatinn
með sér vafinn inn í vaxdúk.
— Geturðu sent mér bílinn?
— Já, hvar eruð þér?
— í Rue de Bondy. Hann á
að koma að leikhúsinu.
Það lá við borð hann bæði
Janvier að fara og tala við
krambúðarfólkið í Boulevard
Saint Martin. Hann hafði að
vísu falið Neveau fulltrúa að
gera það, en ekki veitti aí að
hafa fleiri í því.
En ástæðan fyrir því að hann
gerði það ekki var einfaldlega