Morgunblaðið - 20.04.1978, Side 34

34
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 20. APRÍL 1978
+ Bróðir minn,
SNORRI SVEINSSON,
frá Hofi f Álftafiröi,
sem lézt að heimili sínu Freyjugötu 15 þann 11. apríl verður jarösunginn frá
Fossvogskirkju þriöjudaginn 25. apríl kl. 3 e.h. Jón Sveinsson.

+
Eiginmaöur minn, faöir, tengdafaöir og afi,
AGÚST JÓNSSON,
Melabraut 12, Seltjamarnasi,
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju, föstudaginn 21. apríl kl. 3.
Hólmfríöur Jónadóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Jaröarför eiginkonu minnar og fósturmóöur,
SESSELJU HINRIKSDÓTTUR,
sem andaöist 12. aprfl S.I., fer fram frá Eskifjaröarkirkju laugardaginn 22.
apríl kl. 2.
Fyrir hönd vandamanna,
Georg Pálsson,
Jóhanna Magnúsdóttir.
+
Eiginmaöur minn,
BJÖRN SIGURÐSSON,
Vötnum,
veröur ja sunginn frá Kotstrandarkirkju laugardaginn 22. þ.m. kl. 2 e.h.
Guóný Gísladóttir.
+
Útför eiginmanns míns, fööur okkar, tengdafööur og afa,
GUDJÓNS BJARNASONAR,
tyrrverandi brunavaröar,
Grandavegi 4,
Reykjavík,
fer fram frá Fossvogskirkju föstudaginn 21. apríl kl. 13.30.
Addbjörg Siguröardóttir,
Birgir Guöjónsson,
Hafsteinn Guójónsson,
Reynir Guðjónsson,
Sigrún Guöjónsdóttir,
Helga María Guójónsdóttir,
og barnabörn.
Ásta Þórarinsdóttir,
Hafdís Ólafsdóttir,
Grímur A. Grímsson,
Pótur B. Snæland,
+
Þökkum auösýnda samúö og vinarhug viö andlát og útför,
MAGNÚSAR KRISTJÁNSSONAR,
Ólafsvik.
Arnbjörg Hermannsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vináttu viö andlát og jaröarför
fósturmóöur minnar,
MARÍU TÓMASDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dvalarheimilis aldraöra í Borgarnesi.
Fyrir hönd ættingja.
Gísli Guóbrandsson.
Guðjón Bjarnason
f.v. brunavörður
Fæddur 10. nóv. 1904
Dáinn 12. apríl 1978
Allar stundir okkar hér
er mér Ijúft að muna
fyllstu þakkir flyt ig þér
fyrir samveruna.
Þessi staka kom mér í hug þegar
ég frétti að Guðjón Bjarnason
fyrrverandi brunavörður í slökkvi-
liðinu í Reykjavík væri látinn. Við
allir, sem með honum unnum og
kynntumst honum minnumst hans
sem hægláta, glaðværa félagans,
sem með ljúfa brosið reyndi ávallt
að leysa hvers manns vanda og
tókst það að jafnaði.
Guðjón fæddist á Hellum í Flóa
10. nóvember 1904. Foreldrar hans
voru Bjarni Filippusson, bóndi og
Sigríður Sigurðardóttir, var Guð-
jón yngstur níu barna þeirra
hjóna. Bjarni drukknaði á Lofts-
staðasundi 2. apríl 1908, þegar
Guðjón var þriggja ára og leystist
þá heimilið á Hellum upp, en
Guðjón fór með móður sinni til
Stokkseyrar. Dvöldust þau mæðg-
in þar fram til ársins 1924, er þau
fluttust til Reykjavíkur og samein-
aðist þá fjölskyldan um hríð, uns
þau systkinin giftust og stofnuðu
hver sitt heimili. Guðjón kvæntist
eftirlifandi konu sinni Addbjörgu
Sigurðardóttur, Litlu-Brekku,
Grímsstaðaholti 10. október 1936
og stofnuðu þau sitt eigið heimili,
sem ávallt bar'vott um umhyggju
og eljusemi húsráðenda, nú síð-
ustu árin að Grandavegi 4 hér í
borg. Börnin urðu fimm talsins:
Birgir, í slökkviliði Reykjavíkur,
kvæntur Guðrúnu Astu Þórarins-
dóttur; Hafsteinn, bifreiðastjóri,
ókvæntur; Reynir, matreiðslu-
maður, kvæntur Hafdísi Ólafs-
dóttur; Sigrún, gift Grími Aðal-
birni Grímssyni; Helga María, gift
Pétri B. Snæland. Barnabörnin eru
sex talsins.
Guðjón stundaði fyrstu árin í
Reykjavík ýmis störf en árið 1930
gerðist hann sjálfseignarbílstjóri
á B.S.R. Þekkt er náið samstarf
Péturs heitins Ingimundarsonar,
slökkviliðsstjóra við starfsmenn á
B.S.R. og árið 1936 gerðist Guðjón
að undirlagi Péturs virkur liðs-
maður í varaliði slökkviliðsins.
Næstu ár einkum styrjaldarárin
og fyrstu árin þar á eftir var mikið
álag á slökkviliðinu og mæddi það
ekki síður á aðstoðarliðinu og var
Guðjón þar mikilvirkur. Að beiðni
Jóns heitins Sigurðssonar slökkvi-
liðsstjóra gerðist Guðjón fastur
starfsmaður í slökkviliðinu 1947.
Kom þá fljótt í ljós hæfni hans í
að fást við vélaviðgerðir einkum
dæluviðgerðir, sem smám saman
urðu hans aðalstarf í liðinu.
Fyrstu árin var aðstaðan til
viðgerða ekki ávallt sem best,
þegar oft þurfti að vinna að þeim
úti í bleytu og kulda, en Guðjón
setti aldrei neitt slíkt fyrir sig og
leysti öll vandamálin æðrulaust.
Þegar ég hóf störf í slökkviliðinu
fyrir tólf árum var Guðjón kominn
á efri ár og hættur vaktavinnu en
starfaði á verkstæði slökkvistöðv-
ar, þar sem starfsaðstaða er mjög
góð enda naut Guðjón sín við
störfin þar og var ávallt mættur
fyrir tímann. Hann hafði ávallt
verið heilsugóður en fyrir um átta
árum kom að því, að hans eigin
dæla sagði til sín, hún komst þó í
lag á ný og háði það ekki Guðjóni
við störf þar til hámarksaldri
opinberra starfsmanna var náð
1974 og lét hann af störfum um
áramótin 1974 til 1975. Ekki
kvaddi Guðjón þó fyrir fullt og
allt, heldur var hann fenginn til
starfa í orlofum og forföllum á
verkstæðinu og aðstoðaði einnig
við viðhald á dælum almanna-
varna sem hann hafði tekið miklu
ástfóstri við og hafði nýlokið
árlegu eftirliti þeirra, þegar hann
lagðist á sjúkrahúsið banaleguna,
og nú var það aftur hans eigin
dæla, sem ekki vildi ganga meir.
Guðjón Bjarnason hafði löngum
verið kyrrlátur og heimakær, en
þegar hann varð sjötugur gáfu
samstarfsmenn og börnin þeim
hjónum þriggja vikna ferð til
sólarlanda. Guðjón var nokkuð
kvíðinn að fara þessa ferð en þeim
hjónum líkaði svo vel að segja má
að þau hafi aðeins komið við á
íslandi milli utanferða síðan.
Ferðirnar eru orðnar sex á þremur
árum og lauk þeirri síðustu
skömmu áður en Guðjón lagðist
banaleguna. Hann naut þessara
ferðalaga í ríkum mæli og tók með
sér góðar minningar í sína síðustu
ferð á fund herra síns og skapara.
Við sem með honum störfuðum
óskum honum góðrar ferðar og
góðrar heimkomu, en ástvinum
hans vottum við dýpstu samúð.
Rúnar Bjarnason,
slökkviliðsstjóri.
Erna Valdís Viggós-
dóttir — Minning
Fædd ágúst 1941.
Dáin 6. apríl 1978.
Eftir á er þetta allt svo ein-
kennilegt — óraunhæft! Ég er hér
í Lúneburger Heide, sem er svo
friðsæl og fögur eins og Hermann
Löns og fleiri þýzk skáld hafa lýst
í kvæðum sínum. Dagsverkinu er
lokið. Maður nýtur lífsins, því
vorið er að koma. Það húmar að
kveldi, en er þó enn bjar-t.
Lævirkinn er hér og söngþröstur-
inn lætur til sín heyra. Þá, allt í
einu, er hin friðsæla kvöldkyrrð,
rofin. Símtal að heiman! Elsku
æskuvinkona mín Vallý er ekki
lengur í tölu lifanda. Mér er sagt,
að hún hafi dáið 6. apríl 1978. Hún
var veik. Ég vissi það — en
ástvinir hennar þörfnuðust henn-
ar, börnin hennar fjögur og
eiginmaðurinn — öll þörfnuðust
þau hennar. Margir vinir hennar
eru á lífi. Einnig þeir hafa mikið
misst.
Ég minnist síðustu heimsóknar
minnar til hennar. Við fórum þá
meira að segja í útreiðartúr í
Mosfellssveit. Hún sagði þá við
mig: „Yngsta barnið mitt og ég
höfum sigrast á veikindunum."
Hún sagði þetta með slíku trúnað-
artrausti og framtíðarvon, að
maður varð að trúa henni. Þetta
var yndislegur dagur milli ís-
. + Þökkum auösýnda samúö viö andlát og jaröarför eiginmanns míns, fööur, tengdafööur og afa, SÓFUSAR GUDMUNDSSONAR, skósmiös, Ásvallagötu 39. Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks deild 3C Landspítalans. Oddný Ásgeirsdóttir, Jóhann Sófusson, Valgeróur Jakobsdóttir, Ásgerður Sófusdóttir, Guöjón Pálsson, Höróur Sófusson, Geirlaug Karlsdóttir, Stefanía Sófusdóttir, Jón L. Guömundsson, Árni Sófusson, Edda Ólafsdóttir, og barnabörn.

+ Þökkum auösýnda samúö viö andlát og útför móöur okkar, BERGÞÓRU BERGSDÓTTUR, frá Arnórsatööum. Börn hinnar látnu.

+ Innilegar þakkir til allra er auösýndu okkur samúö og hlýhug viö andlát og jarðarför, GUDBJARGAR FRIDRIKSDÓTTUR, Faxabraut 11, Keflavík. Börn, tengdabörn og barnabörn. LEGSTEINAR MOSAIK H.F. Hamarshöfða 4 — Sími 81960
lensku fjallanna, í friðsælum
dölum með silfurtærum ám — og
í samfylgd minnar góðu vinkonu
Vally. Þessari skemmtilegu ferð
lauk með því að við fengum á
heimili hennar ilmandi kaffi og
gómsætar pönnukökur. Vally var
fyrirmyndar húsmóðir og um-
hyggjusöm móðir.
Við Vally kynntumst í Kvenna-
skólanum í Reykjavík. Við bjugg-
um ekki langt hvor frá annarri.
Leiddi það til þess, að við, ásamt
nokkrum góðum. vinum, Óttari,
Steina, Addy og Þóri, stofnuðum
„Hlíðarkompanýið", sem við
nefndum svo. Það voru ógleyman-
legar stundir, oft með ærslum og
margvíslegum skemmtilegheitum.
Árið 1958 kynntist Vally eftirlif-
andi eiginmanni, Steinari Hall-
grímssyni, og felldu þau hugi
saman. Hún fæddi honum fjögur
börn, sem nú sakna sárt elskandi
móður. Með þetta í huga kann
spurningin að vakna: Hvers vegna
ákveður guð slíka lífsbraut. Svarið
veit ég ekki. Ég veit aðeins að
börnin hafa misst elskandi móður,
Steinar góða eiginkonu og ég kæra
vinkonu.
Það lá ekki fyrir elsku Vallý að
lifa lífinu, eins og hún óskaði mér
1958, þegar hún skrifaði í Poesi-
bókina mína eftirfarandi vísu:
Lifðu í skauti lukkunnar
laus við þrautir lífsins,
farðu á skautum farsældar
fagrar brautir lffsins.
Ég mun alltaf minnast Vallyar.
Á „Bergstöðum í Heide“.
Liselotte Oddsdóttir Singer.