Morgunblaðið - 17.08.1978, Blaðsíða 27

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 17. AGÚST 1978
27
bjölluhringing þessarar uppfinn-
ingar séra Stefáns hrakti allar
óvelkomnar rottur á brott úr
þessum aldna akureyrska kastala
löngu áður en við mættum sljóir
og syfjaðir til leiks við sjálfa
menntagyðjuna í baðstofuhita frá
rafofninum. Allt skeði þetta fyrir
tilstilli og fúngeringar hins gení-
ala hugvits séra Stefáns.
Um þetta leiti teiknaði ég mynd
af séra Stefáni, sem varð all fræg í
skóla á sínum tíma. Hún hét:
Stefán vélræni og latínuvélin,
(machina Latinae) og sýndi tækni-
meistarann og prófastinn, sem
síðar varð, snúa einskonar málvís-
inda hakkavél, sem muldi gall-
harða grammatíkina og gubbaði
og spýtti úr sér erfiðum latneskum
málbeygingum með rýthmískum
takti án þess að hiksta: hik, hunc,
huius, huic, hoc, haec, hanc, huius,
huic, hac, hac, hoc, hoc o.s.f. Þetta
var sannkallaður undanfari raf-
magnsheila nútímans. Prófárang-
ur okkar séra Stefáns var ekki
beinlínis með glæsibrag í þetta
skiptið eins og gefur að skilja þó
að við værum báðir sízt vitlausari
en obbinn úr bekknum. Stefán var
gæddur skapandi hugarflugi, sem
birtist í tali hans og skemmtileg-
um uppátækjum og uppfinningum.
Hann var alltaf nærgætinn, glaður
og eðliskurteis, en aldrei meiðandi
í orðum né óþægilegur. Hann var
sannkallaður heiðursmaður í orðs-
ins fyllstu merkingu hleypidóma-
laus og umburðarlyndur. Af öllu
því úrvalsfólki ólöstuðu, sem ég
var með í bekk þá held ég að séra
Stefán hafi haft einn albezta innri
manninn að geyma. Hjartalagið
var einlægt og ósvikið. Kannski
gekk mér persónulega betur að
kynnast honum og umgangast en
marga aðra þar sem ég var þá
feiminn og hálf sokkinn inn í
sjálfan mig á köflum. Fólki leið vel
með honum. Hann hressti og kætti
með velviljuðu glensi og gamni.
Fögru mannlífi góðs drengs er
lokið um aldur fram. Ég votta
ekkju hins látna og börnunum
dýpstu samúð sem og systkinum
hans. Einhverntíma fræddi séra
Stefán mig á, að skírnarnafn hans
væri grískt og Stefán þýddi
blómsveigur á þeirri fornu menn-
ingartungu. Þessu var ég næstum
búinn að gleyma þar til nú, að því
skaut óvænt upp í huganum þegar
ég var að bagsa við að flétta þessi
hálfgleymdu minningablóm saman
í huglægan blómkrans á pappírn-
um í kveðjuskyni við hinstu
brottför þessa iátna bekkjarbróð-
ur og gamla sambæings. Ég veit að
allir, sem kynntust séra Stefáni
eiga ekkert nema ljúfar og bjartar
minningar um þennan gengna
gæðadreng og glaða guðsþjón. Um
frostnætur falla fegurstu blómin
fyrst, svo er og í skrúðgarði
bekksagnar okkar.
Örlygur Sigurðsson.
I fersku minr.i eru mér dagarnir
17. og 18. júní 1944, hinir stóru
dagar lýðveldistökunnar. Lýðveld-
ið var endurreist fyrri daginn á
Þingvelli. Þá var einhuga þing og
þjóð að fagna langþráðum sigri í
sjálfstæðisbaráttunni. Seinni dag-
inn, sunnudaginn 18. júní stóð
hátíð í Reykjavík af því tilefni.
Meðal þess sem þá gerðist var
eftirminnileg prestsvígsla í dóm-
kirkjunni, því að þá vígðust til
þjónustu í kirkjunni 9 guðfræði-
kandidatar. Ætla ég, að lengi megi
leita í sögunni til að finna svo
stóran hóp kandidata vígjast
samtímis til prestsþjónustu á
Islandi.
Ég hefi oft hugsað um það síðan
að þessir níu þjónar kirkjunnar
voru fögur lýðveldisgjöf hinu
endurborna lýðveldi. Nú ríkir sár
söknuður í þeirra hópi.
„Nú reikar harmur í húsum
og hryKKÚ á þjóðarbrautum.“
Einn þeirra er horfinn, dáinn,
séra Stefán Eggertsson sóknar-
prestur og fyrrum prófastur á
Þingeyri í Dýrafirði. Séra Stefán
lézt í Landspítalanum í Reykjavík
10. ágúst kominn hátt á 59.
aldursárið.
Hann fæddist á Akureyri 16.
sept. 1919 og hét fullu nafni Stefán
Bertel Jóhannes. Foreldrar hans
voru hjónin Eggert heildsali á
Akureyri Stefánsson og Yrsa
Jóhannesdóttir Hansens kaup-
manns í Reykjavík. — Séra Stefán
varð stúdent frá Menntaskólanum
á Akureyri 1940 og innritaðist í
guðfræðideild Háskólans þá um
haustið. Þá komu 5 aðrir norðan-
stúdentar í deildina og það var
meginástæðan til þess að hópurinn
varð svo stór, sem tók vígslu við
lýðveldistökuna. Séra Stefán tók
kandidatspróf í guðfræði 25. maí
1944 og vígðist til Staðarhrauns-
prestakalls. Honum var veitt
Sandaprestakall í Dýrafirði 1950
og sat hann á Þingeyri. Prófastur
var hann skipaður í Vestur-Isa-
fjarðárprófstsdæmi 1966 oggegndi
því til ársins 1971, er bæði
Isafjarðarprófastadæmin voru
sameinuð.
Séra Stefán fór erlendis í
framhaldsnám. Hann lagði stund
á helgisiðafræði og kennimann-
lega guðfræði við King’s College í
Lundúnum og kynnti sér þar og í
Cambridge, Kaupmannahöfn og
Uppsölum byggingu og búnað
kirkna. Hann var listrænn og lét
sér mjög annt um að prýða kirkjur
smekklega, látlaust og í samræmi
við hefðbundin form og kirkjustíl.
Séra Stefán gegndi mörgum
trúnaðarstörfum, enda átti hann
mörg áhugamál og víðtæka þekk-
ingu. Hann var í stjórn Prestafé-
lags Vestfjarða um eitt skeið, var
formaður skólanefndar á Þingeyri,
í sýslunefnd og fræðsluráði. Hann
var formaður slysavarnardeildar-
innar Vörn á Þingeyri frá 1950, og
var það ekki sízt vegna sérþekk-
ingar hans á hinni tæknilegu hlið
öryggistækja og talstöðva og
brennandi áhuga á slysavarnar-
málum almennt. Við höfum oft
fundið, hve tvístefnuakstur á
blindhæðum í vegakerfinu er
nauðsyniegur. Hann byrjaði á
Vestfjörðum og heyrt hefi eg sagt,
að séra Stefán hafi átt þátt í að
sú nýjung í vegarlagningu hófst.
Skógrækt var eitt af hans mörgu
hugðarefnum, og átti hann sæti í
stjórn skógræktarfélagsins vestra.
Eftirlifandi eiginkona séra Stef-
áns er Guðrún Nanna Sigurðar-
dóttir bónda í Vogi á Mýrum
Einarssonar. Börn þeirra eru tvö,
Sigrún meinatæknir gift Guðjóni
Scheving Tryggvasyni verkfræð-
ingi og Eggert loftskeytamaður.
Leiðir okkar séra Stefáns lágu
saman á menntaskólaárum, um
tíma bekkjarbræður, og síðan
samferða í.námi öll háskólaárin.
— Er út í starfið kom fékk eg að
kynnast honum, og það duldist
engum að hann var brennandi í
andanum. í menntaskóla vakti
hann athygli sökum hinnar miklu
þekkingar á tækni hvers konar og
vélum. Og það hefði mátt búast við
því, að hann legði út á langskóla-
braut í þeirri grein vísindanna.
Alla tíð var hann áhugamaður á
þessum sviðum og gat þar orðið
mörgum að liði í verkahring
sínum. En hann fékk kallið að
gerast þjónn kirkjunnar, læri-
sveinn Krists. í Kólossubréfi
kemst Páll postuli svo að orði:
Gættu embættisins, sem þú hefur
tekið að þér í drottni, að þú rækir
það vel. Prestsstarfið var séra
Stefáni heilög köllun og hann
rækti það starf af sérstakri alúð
og árvekni og til þess átti hann
náðargáfur.
Þegar eg hugsa um hæfileika
hans til starfsins kemur margt í
huga minn, lifandi og vakandi trú,
einlægni hreinskilni og einurð.
Séra Stefán verður okkur minnis-
stæður frá samfundum stéttar-
bræðranna. Fáa hefi eg heyrt tala
af jafn hrífandi mlsku, sannfær-
ingu og krafti. Málstað sínum var
hann trúr, hvað sem það kostaði.
Samvizkan réði ferðinni, gaf
honum orð á tungu og studdi hann
til dáða. Mér detta í hug orð
Lúters: Hér stend eg, eg get ekki
annað.
Séra Stefán átti einlægt, hlýtt
og opið hjartalag. Hann lét sér
ekki neitt óviðkomandi hvort sem
var í 'smáu eða stóru. Hann átti
skipulagsgáfu og var mikið snyrti-
menni. Hreinn og bjartur var
svipur hans og yfirbragð, hlý og
trygg hönd hans og vinátta.
Um nokkurra ára skeið hafði
séra Stefán átti við heilsuleysi að
stríða, og aldrei var hann heilsu-
sterkur, en skapgerð hans var
heilsteypt og sterk, svo að hann lét
aldrei bugast. Þegar eg sá hann
síðast í sjúkrahúsinu nokkrum
dögum áður en hann dó, sagðist
hann engan veginn ætla strax að
kveðja, og það lék sigurbros um
varir hans þrátt fyrir sjúkleikann.
— Hann snéri sér að Guðrúnu
eiginkonu sinni, sem þar var rétt
hjá og sagði í viðkvæmum tón, að
hann ætti styrka hönd að styðjast
við. — í einlægri trú studdu þau
hvort annað með von fyrirheit-
anna að leiðarljósi.
Séra Stefán er farinn, dáinn. Því
verður ekki um þokað. Það syrtir
við þá tilhugsun, en svo birtir fyrir
eilífa trú. Þá trú fór hann með í
hjarta sínu, sem lýsir honum til
upprisunnar. — Við starfsbræður,
og fjölskyldur okkar minnumst
góðs vinar og vottum Guðrúnu,
börnum þeirra og ástvinum ein-
læga samúð. Þó að séra Stefán sé
horfinn, verður gjöfin sem Guð gaf
okkur, landi og lýð hin sama. Hvað
er líf, hvað er starfsemi, er eigi
hvort tveggja eilíft?" — var eitt
sinn spurt. — Séra Stefán vissi
svarið. Með það er hann farinn að
starfa meira Guðs um geim. Guð
fylgi þér.
Pétur Sigurgeirsson.
Sú fregn að séra Stefán Eggerts-
son, prófastur á Þingeyri, væri
látinn kom í sannleika sem
reiðarslag yfir okkur vini hans.
Við vissum að vísu, að hann átti
við alvarleg veikindi að stríða, en
okkur óraði ekki fyrir því, að kall
dauðans væri svo skammt undan.
Við andlát sr. Stefáns hefur enn
verið höggvið skarð í hópinn, sem
útskrifaðist frá Menntaskólanum
á Akureyri 17. júní 1940. Þótt
leiðir hafi skilið, hefur þessi hópur
allar stundir verið tengdur saman
óvenju traustum böndum vináttu
og bræðralags. Fyrir því verðum
við ávallt þungum harmi slegin,
þegar vinur og bekkjarfélagi fellur
í valinn fyrir aldur fram.
Vináttutengsl okkar sex að
norðan, sem innrituðumst í guð-
fræðideild Háskólans haustið 1940
voru þó einkar náin, enda lágu
leiðir okkar einatt saman á
háskólaárunum við vinnu og nám
sem og á gleði- og fagnaðarstund-
um. Á morgni hins unga íslenzka
lýðveldis, 18. júní 1944, vorum við
vígðir til prestsþjónustu í Dóm-
kirkjunni níu saman. Sá hópur
dreifðist víða um land, vík varð
milli vina, en þá sjaldan fundi bar
saman voru vináttuböndin treyst
og glaðzt við gamlar minningar.
Ur hópi vígslubræðra verður sr.
Stefán fyrstur til að kveðja.
Sr. Stefán var á margan veg
sérstæður og minnisstæður per-
sónuleiki, Gáfur hans voru fjöl-
þættar. Þótt hann helgaði sig af
alhug því ævistarfi, er hann hafði
valið sem áhugasamur prestur,
kostgæfinn og skyldurækinn em-
.bættismaður, hefði enda aflað sér
frekari menntunar til undirbún-
ings þessu starfi í Englandi,
Svíþjóð og Bandaríkjunum, þá
voru þó áhugamál hans og hugðar-
efni mörg og margþætt. Einkum
beindist hugur hans að hinu
tæknilega sviði. Hafði hann náð
ótrúlegri færni og tileinkað sér
mikla kunnáttu á þessum vett-
vangi. Allar tækninýjungar vildi
hann kynna sér, brjóta til mergjar
og færa þær bæði sér og öðrum í
nyt, eftir því sem aðstæður leyfðu.
Félagshyggjumaður var hann mik-
ill og sérhverju góðu málefni vildi
hann leggja lið, en einkum voru
slysavarnamálin honum allar
stundir hugleikin og hjartfólgin,
enda vann hann mikið og gott
starf á vegum Slysavarnafélags
Islands. Hann var einkar vel máli
farinn og átti auðvelt með að túlka
hugsanir sínar í snjöllum, skýrum
og rökföstum málflutningi. Orð
hans hittu beint í mark, hvort
heldur hann sótti eða varði þau
mál, er honum lágu á hjarta. Á
gleðifundum var hann gjarnan
hrókur alls fagnaðar, hugmynda-
ríkur og einkar sýnt um að færa
þær hugmyndir í slíkan búning, að
yndi var á að hlýða.
Sr. Stefán var einstakt snyrti-
menni. Kom sú snyrtimennska
hans fram í öllum embættisverk1
um svo og í öðrum óskyldum
störfum, sem hann innti af hönd-
um. Síðast en ekki sízt bar heimili
hans þessari snyrtimennsku vitni.
En þar átti vissulega ekki síður
hlut að máli hans ágæta eigin-
kona, því að sr. Stefán varð þeirrar
gæfu aðnjótandi að eignast góða
konu og tvö mannvænleg börn.
Sem félagi var sr. Stefán
ráðhollur, hugkvæmur og hjálp-
samur vinur, sem vildi hvers
manns vanda leysa. Slíkur maður
gleymist ekki þeim, sem kynntust
honum.
Þessi fáu og fátæklegu minn-
ingarorð eru ekki rituð til að gefa
neina tæmandi lýsingu á þessum
sérstæða mannkostamanni, sem í
dag verður til hinztu hvíldar
borinn. Miklu fremur eru þau
kveðju- og þakkarorð til látins
vinar nú þegar leiðir skilja. Við
vinir hans þökkum tryggð hans og
vináttu, sem til var stofnað þegar
á skólaárunum og varðveitzt hefur
æ síðan, svo og allar ógleymanleg-
ar samverustundir. Ég veit að
undir þau þakkarorð taka ekki
aðeins við víglubræður hans,
heldur og bekkjarsystkin öll, sem
enn eiga á bak að sjá vini úr
hópnum.
Séra Stefán Eggertsson er lát-
inn. En minningin um fágætan
hæfileikamann og góðan dreng
mun lifa.
Eftirlifandi eiginkonu hans,
börnum og öðrum nánustu ástvin-
um votta ég einlæga samúð. Veri
Guð þeirra vörn og styrkur í
söknuði og sorg,
Guðm. Guðmundsson.
Að morgni 10. ágúst barst okkur
Þingeyrarhreppsbúum sú fregn, að
þá um nóttina hefði andast á
Landspítalanum í Reykjavík
sóknarpre'stur okkar, séra Stefán
Eggertsson.
Stefán var fæddur og uppalinn
á Akureyri, sonur hjónanna
Eggerts Stefánssonar heildsala og
frú Yrsu Jóhannesdóttur. Stefán
varð stúdent frá Menntaskólanum
á Akureyri árið 1940 og guðfræði-
prófi frá Háskóla íslands lauk
hann 1944. Hélt hann þá utan til
frekara náms í guðfræðum og
lagði stund á helgisiðafræði og
kennimannlega guðfræði. í Eng-
landi og Danmörku og síðan hélt
hann til Uppsala þar sem hann
kynnti sér ýmislegt varðandi
byggingu og búnað kirkna.
Um tíma var Stefán settur
sóknarprestur í Staðarhrauns-
prestakalli á Mýrum, en árið 1950
var honum veitt Sandaprestakall í
Dýrafirði með aðsetri á Þingeyri.
Þegar eftir komuna til Þingeyr-
ar hóf Stefán virka þátttöku í
félagsstarfi. Sat hann í mörg ár
þing og héraðsmálafundi Vest-
ur-Isafjarðarsýslu, var í stjórn
Prestafélags Vestfjarða, prófastur
Vestur-Isafjarðarsýslu um skeið
og nú hin síðustu ár prófastur í
Vestfjarðarumdæmi. Auk þeirra
starfa sem nú hafa verið nefnd
gegndi séra Stefán og fjölmörgum
trúnaðarstörfum hér á Þingeyri.
Má þar m.a. nefna setu hans í
skólanefnd í um 25 ár og þá lengst
af sem formaður, hann átti og sæti
í barnaverndarnefnd, sýslunefnd
og ýmsum öðrum nefndum og
ráðum, í stjórn Kaupfélags Dýr-
firðinga átti hann og sæti í mörg
ár. En þrátt fyrir það, að Stefán
gegndi þannig fjölmörgum störf-
um samkvæmt borgaralegri
skyldukvöð þá gafst honum samt
tími til að vinna að sínum sérstöku
áhugamálum, sem þó voru þess
eðlis að þau snertu okkur íbúa
þessa byggðalags mjög mikið. Er
þar fyrst að nefna afskipti hans af
björgunar- og slysavarnarmálum
og síðan hið mikla og óeigingjarna
starf varðandi það að tryggja á
sem allra bestan hátt samgöngur
við Þingeyri með flugvélum. Hætt
er við að ekki nyti hér á Þingeyri
nú 1100 metra langrar flugbraut-
ar, ef Stefáns hefði ekki notið við,
því það vita allir sem honum
kynntust að þau verk sem hann
tók að sér voru í öruggum höndum,
og engin hætta á að hlaupið yrði
frá þótt á móti blési.
Að síðustu vil ég svo lítillega
drepa á starf Stefáns að loft-
skeytamálum, en þau störf tengd-
ust mjög áhuga hans á slysavarna-
málum í gegnum hinar ýmsu
talstöðvar og fjarskiptatæki sem
hann hafði á heimili sínu. Fylgdist
hann með vestfirska flotanum á
hinum hættusömu miðum jafnt
nótt sem dag og ég veit að ég mæli
fyrir munn allra sjómanna á
Vestfjörðum er ég færi honum
þakkir fyrir þau störf.
Að lokum vil ég svo fyrir hönd
okkar sóknarbarna séra Stefáns
þakka honum hin fjölmörgu störf,
sem hann vann fyrir byggðarlag
okkar á þeim liðlega 27 árum sem
hann þjónaði hér sem sóknar-
prestur.
Eftirlifandi konu hans Guðrúnu
Sigurðardóttur frá Vogi á Mýrum
og börnum hans, tengdasyni og
barnabarni færi ég innilegar
samúðarkveðjur mínar og okkar-
allra sóknarbarna hans í Þingeyr-
arsókn. Guð veri með þeim um
ókomna tíma.
Þórður Jónsson
oddviti Múla.
t
Innilegar þakkir fyrir auösýnda samúö viö andlát og jaröarför sonar okkar
og bróöur
HJARTAR ÞÓRS GUNNARSSONAR,
Sléttahrauni 28, Hafnarfirði,
Sérstakar þakkir viljum viö færa starfsfólkinu í Reykjadal og í Selbrekku 32,
Kópavogi.
Hadda Hálfdanardóttir,
Gunnar Jóhannetson,
Jóhannet Gunnartton,
Gunnar Gunnartton.
t
INGIMAR INGIMARSSON,
frá Hnífsdal,
sem lést aö heimili sínu, Bakkatúni 22, Akranesi, þann níunda þessa mánaöar
veröur jarösunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn 21. ágúst.
Jaröarförin fer fram kl. 3 síðdegis.
Þóra Einarsdóttir,
Bjarni Ingimarsson,
Margrét Ingimarsdóttir,
Rósamunda Ingimarsdóttir.