Morgunblaðið - 02.09.1978, Blaðsíða 36

36
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 2. SEPTEMBER 1978
V1H>
M0RgdKi--..y
KAffinu k !

GRANI göslari
Ég skoraði þi« ckki á hólm.
Satcði aðcins að sósan væri ckki
líóð!
Mundu að þcgar hann brjálast af hlátri við að sjá þig. þá nefur
þú honum cinn undir kjálkabarðið — skilurðu.
Ég vil að þú vitir það nú,
þcgar ck hið þín, að daKsdaj?-
lcKa nota ég glcraugu.
BRIDGE
Umsjón: Páll Bergsson
Sagnir andstæðinga hafa oft
mikil áhrif á val úrspilsaðfcrða.
Og hadt cr við, að sagnhafi hcfði
tapað spilinu hcr að ncðan hcfði
austur ckki yrið svo óhcppinn að
vera gjafarr en ailir voru utan
hattu.
Norður
S. KD87
H. D83
T. D62
L. Á102
Vcstur
S. 2
H. G742
T. G98753
L. 86
Suður
S. ÁG1(
H. Á95
T. 10
L. D53
Suður varð sagnhafi í fjórum
spöðum eftir að austur opnaði á
einu laufi. Og vestur spilaði út
Austur
S. 54
H. K106
T. ÁK4
L. KG974
Ég tók hann með mér, því hann þorir ekki heim til
sín!
Austfirsk
„akróbatik”
Fyrir venjulegt fólk hafa stjórn-
armyndunartilraunir þær, sem nú
hafa staðið í rúma tvo mánuði, oft
tekið á sig næsta spaugilegar
myndir. Þó tók þar steinninn úr,
er alþýðubandalagsmenn svo-
Arnalds og Kjartan Ólafsson í
fangið á Sjálfstæðisflokknum upp
í stjórnarráð, þ.e. forsætisráðu-
neytið, (venjulegt kommasnobb,
eða hvað?).
Er Lúðvík var falið að reyna
nefndir komu eitthvað við sögu, og
skal hér drepið á örfá atriði.
Lúðvík & Co. neituðu alveg að
ræða við Sjálfstæðisflokkinn, hvað
þá meira, er Benedikt Gröndal
minntist á „nýsköpunarstjórn". Er
Geir Hallgrímsson var farinn að
reyna stjórnarmyndun, vildi hann
byrja á því að ræða þjóðstjórnar-
hugmynd sína, og stóð þá ekki á
Lúðvíki að senda þá Ragnar
myndun meirihlutastjórnar, sagði
formaður þingflokks Alþýðu-
bandalagsins, Ragnar Arnalds,
óhikað í blaðaviðtali, að Lúðvík
Jósepsson stefndi að myndun
minnihlutastjórnar. En það verk-
efni var Lúðvík alls ekki falið, og
má þarna sjá hugmyndir hans um
lýðræði í framkvæmd.
Er hér var komið sögu taldi
Lúðvík gengislækkun vera eitt af
laufáttu.
Sagnhafi tók strax á ásinn því
eftir laufsögnina var ekki útilokað
að áttan væri einspil. Síðan tók
hann tvisvar tromp og spilaði lágu
laufi frá borðinu. Austur tók á
kónginn og spilaði aftur laufi.
Sagnhafi var ekki í vafa um
hvar hjartakóngurinn væri og
samkvæmt því undirbjó hann
einangrun hjartalitarins með því
að spila tígultíunni frá hendinni.
Vörnin spilaði aftur tígli, sem
suður trompaði. Síðan spilaði
hann sig inn í borðið á tromp og
trompaði aftur tígul.
Þar með var hjartaliturinn
orðinn einangraður og suður spil-
aði lágu hjarta frá hendinni. Hann
ætlaði auðvitað að láta áttuna frá
borðinu og festa austur inni. Hann
yrði þá að spila annaðhvort hjarta
frá kóngnum eða laufi í tvöfalda
eyðu. En vestur skemmdi þessa
laglegu áætlun með því að láta
gosann.
Hann ætlaði sko ekki að dæma
félaga sinn til að spila frá
kóngnum. En sagnhafi dó ekki
ráðalaus. Austur verður bara að
eiga tíuna líka, hugsaði suður um
leið og hann lét drottninguna á
gosann. Og honum varð að ósk
sinni. Austur varð að gefa tíunda
slaginn — unnið spil.
Opnunin gerði st.aðsetningu
mikilvægs háspils auðvelda og án
hennar hefði spilið sjálfsagt ekki
unnist.
BÆ I M O ■ I If ■ wp Framhaldssaga eftir Mariu Lang
|\^ I | U ^ | | II III l^^7 I Jóhanna Kristjónsdóttir íslenzkaði
55
hláturinn þagnaði og óstiiðv-
andi hiksti tók við.
Ilún var cnn mcð hikstann
þcgar þau komu til lækninga-
stofu Danicls Scvcrins. í bið-
stofunni sat af cinhvcrjum
ásta>ðum Bo ltoland Norcll og
hann glcnnti hissa upp augun
þcgar Klcmcns dró Nönnu
Kiisju mcð sér í áttina að
la-knastofunni.
— Er hún nú dottin í það
aftur? sagði hann við Wijk
liigrcgluforingja. — Þctta cr
að vcrða daglcgt brauð hjá
hcnni síðan þú skauzt upp
kollinum hér í hænum.
— Jæja. hcldurðu að það sc
ég scm hef þvflík áhrif á hana
að hún steypir sér á kaf í
drykkju og jaðrar við hún fái
taugaáfall á hvcrri stundu.
— Ég varaði þig við. benti
Norcll forstjóri á. — Ég sagði
það ga*ti verið varasamt að
fara að róta í giimlum atburð-
um.
Christcr horfði á hann og
vclti því fyrir sér í nokkrar
sckúndur hvc hann hcfði
óvcnjulcga Ijóshlá augu. Riidd
hans var hranalcgri cn bcinlín-
is hafði verið ætlunin þcgar
hann sagði<
— Hvað crt þú að vilja hér?
Þú hcfur kannski einhverja
þiirf fyrir taugastyrkjandi líka
upp á síðkastið.
— I»ú crt ckki að hika við að
koma með nærgiingular spurn-
ingar. Ilvarflar ckki að þér ég
gcti hafa leitað hingað til að
reyna að fá lækningu við
lekanda cða einhvcrju slíku.
— Nci. hcyrið mig nú. sagði
Judith allt í einu hvar hún stóð
í dyrunum á la-kningastofuni.
— Hvers konar umra“ðucfni cr
það scm þið veljið ykkur?
Rollc. ég kcm ckki alveg strax.
Farðu bara af stað og ég kcm
svo í mínum bfl.
— Mér liggur ckkert á.
sagði unnustinn hrcss f máli.
Hún lokaði dyrunum en þær
voru opnaðar að hragði þegar
Klcmcns Klcmcnsson kom út.
Ilann virtist ckki veita athygli
Norell cn fór að ra“ða vandamál
Niinnu Kiisju Ivarscn við
Christer Wijk á þann hrcin-
skilna og opinskáa máta scm
honum var svo laginn.
— Ég vcit ckki hvcrnig hún
hefur komizt niður í diskótck-
ið. En rauðvínið hcfur hún haft
mcð sér. því að við seljum ckki
þctta mcrki hjá okkur.
I>að var Bo Norell sem kom
þó með næsta innlcgg f sam-
ra“ðurnar.
— Ivarssen fyrrverandi sölu-
stjóri myndi naumast þekkja
aftur sína myndarlegu konu.
Ivarscn var hindindismaður,
vegna þess væntanlcga að
áfcngi er svo dýrt og ég cr viss
um að kona hans hefur aidrei
fengið að bragða vín meðan
hann var á lífi.
— Hún hcfur óncitanlcga
brcytzt óhugnarlcga mikið.
sagði vcitingastjórinn Klcmens
Klcmcnsson. — Og ekki bara
hvað viðkcmur drykkju. Hún
þarf ckki annað cn opna
mtinninn þá hcyrir maður að
citthvað cr að. Orðaval hcnnar
cr suhbulcgt... einhvcrn
vcginn...
— Grófara cn áður, sagði
Ghrister. — Og þess utan cr
hún hrædd. Oumræðilcga
hrædd. Mér þætti fróðlegt að
vita við hvcrn — eða hvað.
- Fyrir tuttugu og fimm
árum. sagði Klcmens. — var
hún dauðhrædd við harðstjór
ann og lciðindascgginn scm
hún var gift. Ef hún hefur vitað
citthvað um morðið á Matta
þori ég að hcngja mig upp á að
hún hefði aldrei þorað að scgja
orð um það. Hvorki við hann né
liigrcgluna.
Aldrci þcssu vant voru þcir
sammála um þctta forstjórinn
og vcitingamaðurinn. Forstjór-
inn sagðii
— Ivarsen hafði svo óvenju-
lcga siðfcrðiskennd að jaðraði