Morgunblaðið - 03.09.1978, Blaðsíða 16

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. SEPTEMBER 1978
3. grein
„Stundin var runnin upp“, —
klukkan tvö voru allir vaktir af
skálaverðinum og matsalur skál-
ans fylltist á örskömmum tíma og
færri komust að en vildu. Við
biðum smástund áður en við
komumst að og „hökkuðum" síðan
í okkur matinn, því nú höfðum við
endurnýjað matarforðann sem var
að sama skapi mun lystugri en
áður. Allur búnaður hafði veriö
tekinn til kvöldið áður svo að
ekkert var að vanbúnaði eftir
morgunverðinn. Haldið var af stað
í myrkrinu í langri halarófu, því
við vorum langt frá því að vera
þeir einu með Monte Rosa í
sigtinu. Ætli það hafi ekki verið
nær hundrað manns sem lögðu af
stað þennan fagra morgun.
Aðstæður voru allar hinar
ágætustu svo að ferðin upp jökul-
brekkurnar gekk mjög vel, en
meginhluti leiðarinnar upp á
Monte Rosa er á jökli. Síðan er
síðasti spölurinn upp nokkuð bratt
klettabelti. Þegar komið var að
klettab'eltinu var mannþröngin
slík að biðraðir mynduðust þar því
að ekki er mögulegt nema fyrir
ákveðinn hóp manna að vera þar
á ferðinni í einu. — A tindinn - ar
komið um sex klukkustundum frá
brottför og var hann þá baðaður
sólskini og útsýni hið fegursta. A
toppnum fengu menn sér í gogginn
og héldu þá af stað niður aftur því
nú var löng ferð fyrir höndum
alveg til byggða.
Er komið var niður til Zermatt-
seinnihluta dags fengu menn sér
bjór og höfðu það gott eftir góðan
dag því ekkert yrði gert daginn
eftir vegna þeirra óhagstæðu
aðstæðna sem enn voru á Matter-
horni sem var næst í sigtinu. Þar
voru allir klettar meira og minna
þaktir snjó svo erfitt myndi verða
um vik. Farið var í bíltúra um
nágrennið og búðaráp. Að síðustu
var þó ákveðið að fara heldur til
Frakklands og reyna þar við
einhverja tinda og koma jafnvel
aftur til Sviss og reyna viö
Matterhorn þegar aðstæður væru
orðnar betri, enda vegalengdir þar
á milli mjög stuttar.
í>að var því haldið af stað í
„rúgbrauðinu“ og stefnan tekin á
fjallabæinn Chamonix í Frakk-
landi sem er við rætur frægasta
fjallasvæðis Frakklands, svonefnt
Mont Blanc Massif. Nánar verður
sagt frá aðgerðum hópsins þar í
næstu grein.
sb...
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 3. SEPTEMBER 1978
Séð af Finisteraarhorni...
Monte Rosahiitte. fjallakofi sem stendur við rætur Montc Rosatinds.
Morgunb/adið á faraldsfæti með íslenzka alpaklúbbnum
daginn. Til gamans mætti og geta
þess að til þessa hefur það verið
hugmynd margra íslenzkra fjall-
gönguhópa á undanförnum árum
að klífa fjallið en ávallt hefur
veður eða annað hamlað.
Menn sneru sér því bara til
veggjar aftur og lúrðu fram á
morgun. Nú var úr vöndu að ráða,
áttum við að bíða eftir veðri eða
halda ferðinni áfram á hið fræga
fjallasvæði Wallis syðst í Sviss,
eins og áætlun gerði ráð fyrir.
Eftir að skálavörðurinn tjáði
okkur að óvíst væri með veður
samkvæmt nýjustu veðurspám
ákváðum við að halda til byggða
og gefa Jungfrau frí að þessu
sinni.
Við klöngruðumst því niður
stigana frá skálanum niður á jökul
og alltaf fór veðrið versnandi.
Fljótlega fór að snjóa og þegar við
höfðum lagt að baki um einn
þriðja leiðarinnar upp í svokallað
Jungfrauskrað, en þaðan ætluðum
við niður með járnbrautarlest til
byggða, var kominn blindbylur
sem hélzt alla leið upp í skarð.
Er við komum upp í skarðið
mættum við nokkrum heldur
bjartsýnum fjallgöngumönnum
sem höfðu þá um morguninn
Sveinn og Ingvar á leið upp á Monte Rosa...
Hópurinn áður en lagt er í síðasta spölinn á Monte Rosa...
Fögur fjallasýn af Monte Rosa, m.a. má sjá t.v. hið fraéga f jall Matterhorn...
Kandersteg en þaðan er bílferja í
gegnum fjöllin niður í Rhonedal-
inn. Með því að taka bílferjuna
spöruðum við okkur nokkurra
tíma skak í bílnum yfir mesta
fjallaskarð Sviss, Furkapass, sem
er um 2800 m hátt. Við náðum svo
til Zertmatt, smábæjar við rætur
Monte Rösa, og Matterhorns síðla
dags og fengum þar inni á
farfuglaheimili.
Næsta takmark hópsins var
sem sagt að klífa Monte Rosa, hið
fræga fjall, sem er hæsta fjall
komið neðan úr byggð og ætlað að
klífa Jungfrau, en forðuðu sér þó
hið snarasta burtu þegar snjóflóð-
in fóru af stað með vaxandi
snjókomu. — Með lestinni fórum
við síðan til byggða þar sem
„rúgbrauðið" okkar blessað beið
eftir okkur. Reyndar var það
frekar óaðlaðandi þegar niður var
komið þar sem við höfðum hengt
blaut tjöld og annað þess háttar
upp til þerris á því en lagt var í
fjöllin nokkrum dögum áður, —
lyktin var ekki alveg upp á það
bezta.
Erá Grindelwald var ekið sem
leið liggur í smábæ sem nefnist
Leiðindaveður að skella á í Berner Oberland og ákveðið að halda til byggða...
Tindinum náð. f.v. Helgi. Ævar. Ingvar og Sveinn á Monte Rosa... \
hafa borðað nánast yfir sig var
sólbaðið næst á dagskrá, en það
yrði þó skammvinn sæla því að
ákveðið hafði verið að fara þennan
sama dag yfir í svonefnda
Konkordiahútte, fjallakofa í eigu
Svissneska Alpaklúbbsins. Frá
honum var síðan hugmyndin að
klífa hið nafnkunna fjall Jungfrau
morguninn eftir.
A leiðinni milli fjallakofanna
var færið orðið heldur slæmt því
sólin hafði nú skinið tímunum
saman og snjórinn orðinn gljúp >.r.
Það var því farið heldur rólega
yfir enda menn með töluverðar
byrgðar á bakinu. Er við komum
í Konkordiahútte var okkur þegar
vísað til rekkju því við höfðum þá
tveimur dögum áður verið þarna
og pantað okkur svefnpláss. Eftir
erfiðan dag voru menn fljótir að
ganga frá sínum farangri, fá sér í
gogginn og hoppa upp í koju, enda
ætluðu menn að vakna eldsnemma
morguninn eftir eins og áður er
getið.
Dýrðin var úti, þegar fyrsti
maður vaknaði og leit út um
gluggann sá hann sér til hrellingar
að úti var komin þoka og leiðinda-
veður. Jafnvel var útlit fyrir
snjókomu. — Það var því útséð
með að Jungfrau yrði klifin þann
Sviss, 4634 m hátt. Það var ákveðið
morguninn eftir að taka lífinu með
ró fram eftir degi og halda síðan
upp í Monte Rosa-Hútte, fjalla-
kofa við rætur fjallsins. Frá
Zermatt er farið með járnbrautar-
lest upp í hlíðarnar fyrir ofan
bæinn og síðan er tveggja tíma
tölt í skálann. — Þetta var því
hinn náðugasti dagur.
Við dvöldum í góðu yfirlæti í
skálanum fram á kvöld, pöntuðum
okkur þá kvöldverð eins og „fínir“
menn og átu menn hann með beztu
lyst. Menn voru aftur á móti ekki
alveg jafn ánægðir þegar þeir
þurftu að borga fyrir viðurgjörn-
inginn, og sem dæmi um hið ágæta
verðlag er hægt að nefna að
bjórdósin kostaði þarna einar
litlar þúsund krónur.
Sveinn og llelgi á tindi Finisteraarhorns ...
Um þrjúleytið voru menn mættir
í borðsalinn með brauðskorpurnar
sínar og smá ostbita til að fá sér
í svanginn áður en haldið yrði til
atlögn við fjallið Finisteraarhorn,
4299 m hátt, sem er í svonefndu
Berner Oberland-fjallasvæði í
Sviss og er hæsta fjallið á
svæðinu. Þetta eru félagarnir
fimm úr íslenzka Alpaklúbbnum
sem verið hafa á ferð um Alpana
að undanförnu að viðbættum
undirrituðum.
I>eir, sem hafa tekið þátt í þessari
ferð, eru Helgi Benediktsson
fararstjóri, Ingvar Teitsson,
Sveinn Sigurjónsson, Ævar Aðal-
steinsson og Örvar Aðalsteinsson.
Áður höfðu þeir félagarnir klifið
fjallið Wissnollen eins og getið
hefur verið um áður.
Eftir að menn höfðu komið
niður heldur ólystum morgunverði
og fengið sér smá telögg var farið
aö huga að útbúnaði þeim er skyldi
vera með í ferðinni á fjallið. — Uti
fyrir var veður eins og það bezt
gerist til fjallgangna, heiðskírt og
töluvert frost og blessuð sólin átti
enn langt í land með áð baða okkur
í geislum sínum, þar sem ferðinni
var heitið upp vestan megin í
fjallinu.
Sá útbúnaður sem er nauðsynleg-
ur fyrir slíka ferð er nokkuð
fjölbreytilegur og má þar nefna
ísexi, mannbrodda, líflínu, sérstök
lífbelti sem línan er bundin í,
M ■■
„Long
tindinn
fleygar og öryggislásar. Þá er
kuldinn það mikill í forsælu að
nauösynlegt er að vera virkilega
vel klæddur, jafnvel Væri þægilegt
að hafa tvöfalda fjallgönguskó og
dúnúlpu.
Allir voru tilbúnir með sitt
hafurtask um fjögurleytið og þá
brölt af stað. Fyrsti hluti leiðar-
innar er upp eftir klettahrygg sem
er ekki ýkja erfiður viðureignar og
gekk því sá hluti ferðar mjög vel
fyrir sig.
Af klettahryggnum taka svo við
langar hjarnbrekkur langleiðina
upp á fjallið. Færið var mjög hart
vegna frostsins svo að mannbrodd-
ar voru settir undir og menn
bundu sig í líflínur. Þar sem færið
upp brattann var með ágætum
nánast skunduðu menn upp og
voru fyrr en varði komnir á
aðalöxl fjallsins. Upp af öxlinni fer
svo erfiðasti hluti leiðarinnar í
hönd, en þá er klifrað upp bratta
kletta sem voru að þessu sinni
huldir snjó að miklu leyti, sem
gerði málið allt mun flóknara. —
Ferðin um klettana gekk því mun
hægar fyrir sig enda varíTað gæta
mun meiri varúðar en fyrr í
ferðinni. Á tindinn var svo komið
um fimm tímum eftir að lagt var
af stað frá Finisteraarhornhútte
og er það ágætis tími miðað við
þær aðstæður sem ríktu.
Viðdvölin á tindinum var ekki
löng þar sem kuldinn var mikill og
var því haldið af stað niður innan
fárra mínútna, eftir að myndað
hafði verið í bak og fyrir. Niður-
ferðin gekk í alla staði mjög vel og
það voru lúnir ferðalangar sem
hlömmuðu sér niður við skálann.
— Matarlystin var nú kominn í
sitt gamla form og var því óspart
tekið til matarins og vatnslítrarn-
ir hurfu hver af öðrum. Eftir að
biðröð eftir því að komast á
þegar Monte Rosa var klrfinn"